Hallo dames, Ik zal me eerst eens voorstellen en de situatie uitleggen. Ik ben Marije 26 jaar oud en ook bijna 26 weken zwanger van mijn eerste kindje. Helaas loopt het allemaal niet even makkelijk en heb ik vanaf 22 weken strikte bedrust en opgenomen in het ziekenhuis ivm dreigende vroeggeboorte. Bij de laatste groei echo hebben ze gezien dat het buikje van mijn ventje veel te klein is en ze zijn bang voor een groeiretardatie. Allemaal grote klappen om te verwerken en het zorgt voor veel onzekerheid en angst. Nu heeft mijn partner afgelopen week onze relatie beëindigd en dit was voor mij echt de druppel. Ik zit er emotioneel aardig doorheen en er gaan honderden vragen door mijn hoofd. Hij is heel duidelijk, hij wilt niet meer. Ik blijf me maar afvragen waarom niet. Blijkbaar was ik de enige die op een roze wolk leefde en dolgelukkig was. Wat ik me nu afvraag is hoe zit het met de bezoeksregeling en borstvoeding. Ik ben kwaad om me ex maar wil die kleine straks niet bij hem weghouden. Maar ik wil wel absoluut borstvoeding geven en zo min mogelijk tot niet afgekolft uit de fles de eerste maanden.
De eerste tijd moet je ook zeker geen flesje aan gaan bieden want dan kan er tepel/speen verwarring optreden waardoor je baby helemaal niet meer uit de borst wil drinken. Dit geld voor zeker 4 tot 6 weken om het niet te doen. Op het begin drinkt een baby ook wel om de 2 a 3 uur. Dus denk in eerste instantie dat het hetbeste is dat je ex af en toe naar jullie toe komt als je baby gevoed is tot de volgende voeding, evt een andere ruimte als waar jij bent. Na zo'n 4 tot 6 weken kun je af en toe gekolfde melk geven dus dan zou je ex de kleine een paar uurtjes kunnen meenemen. Ik weet ook niet of dat je ex je baby erkend heeft, zo niet dan heeft hij in ieder geval niets om je baby te eisen en kun jij kijken wat het beste uitkomt.
Och jeetje wat zit jij in een moeilijke situatie! Hoe is je begeleiding in het ziekenhuis (qua beleving van je zwangerschap, het verwerken van de tegenslagen (opname, groeiachterstand, mogelijkheid om je kind te verliezen etc.)? Weet dat je recht hebt op psychische hulp. Ik wil je aanraden daar gebruik van te maken. Vraag om maatschappelijk werk, en vraag vervolgens bij maatschappelijk werk om mogelijkheden om deze situatie het hoofd te bieden (ik denk aan een mental coach, psycholoog, groepjes of iets anders waar jij je prettig bij voelt). Het is bijna onmogelijk om goed zicht te krijgen op wat er allemaal op je afkomt. Je wordt moeder en dat is al niet te overzien, en dan komt dit er allemaal ook nog bij. Nou, wellicht had je dit allemaal, maar kon het als klinisch verpleegkundige niet laten het even te noemen . Hoop dat je me niet al te bemoeialig vindt . Het is in het belang van je kindje dat het borstvoeding krijgt en dat dat dus goed gaat lopen. Om dat te laten slagen moet je kindje de eerste tijd bij je in de buurt zijn. Als je ex een goede vader wil zijn, dan zal hij daar aan mee moeten werken. Ik zou je zoontje zeker het eerste halfjaar geen hele dagen meegeven, puur omdat zo'n kleintje gewoon lekker bij mama moet zijn. Misschien kan je ex zoals panda al zegt gewoon op bezoek komen, wandelingetje maken etc. Hij heeft ervoor gekozen om dit niet samen met jou te doen en je mag ervan uitgaan dat hij het beste wil voor zijn kind en met die keus er rekening mee heeft gehouden dat dat betekent dat hij zijn kind minder ziet. Heel veel sterkte!
Bedankt voor jullie reacties. Zo zat ik zelf dus ook te denken. Maatschappelijk werk en alles heb ik hier al ingeschakelt omdat ik niet het risico wil lopen dat ik over een paar weken volledig in elkaar klap. Op dit moment is alles nog 1 grote roes en wil ik gewoon het beste voor de kleine. Het is erg moeilijk want telkens als ik hem zie krijg ik het weer te kwaad. Ik hou zoveel van die gozer en nu wilt hij nog een vaderschapstest ook. Waarom, al sla je me dood. Ik ben nooit met een ander geweest en dat zou hij moeten weten. Ik krijg gelukkig veel steun van ouders en vrienden maar dat is toch anders als 's avonds even lekker bij je vent uit kunnen huilen. Vind het allemaal gewoon erg moeilijk op het moment. Liefs, marij
Allereerst: jeetje, daar zit je niet op te wachten zeg, op dit soort sttress, als het met je kindje al niet zo goed gaat! Wat een rotsituatie ben je in belandt! Wat de anderen al zeggen: zorg dat je begeleiding krijgt via maatschappelijk werk, zij kunnen je -behalve bij het hele emotionele verhaal- ook helpen bij alle juridische zaken die hierbij komen kijken. Ten tweede: heel goed dat je BV wilt gaan geven. Gezien de gezondheidsproblemen die er nu al geconstateerd worden, lijkt me dat heel erg belangrijk! Absoluut doorzetten dus! Verder: ik wil toch even wat kanttekeningen plaatsen bij de reacties van Panda en Ireen.... Panda zegt: als hij zijn kind niet erkent heeft, dan kan hij niets eisen. Dat klopt juridisch gesproken niet en ook relationeel gezien lijkt me dat een heel verkeerd uitgangspunt! Je ex is de vader en heeft op basis daarvan alle rechten die een vader heeft, juridisch gesproken. Dat is ook in het belang van jullie kindje: een kind heerft de relatie met zijn/haar vader heel hard nodig om op te groeien tot een stabiele volwassene. Dus zelfs als jij nergens aan mee zou werken, en bijvoorbeeld zelfs zou roepen dat hij de vader niet is, kan hij eenvoudig een dna-onderzoek afdwingen via de rechter en via die weg aantonen dat hij de vader is. Zo kan hij alsnog een omgangsregeling krijgen, enz enz. Overigens is het heel verstandig om, als hij zijn kind nog niet erkend heeft, dat alsnog wel te gaan doen, omdat hij dan ook alimentatie moet betalen, (want dat hoeft dus weer niet als hij zijn kind niet erkend heeft). Mocht hij dat niet willen, dan kun jij zelf middels een rechtszaak dit afdwingen, (en als hij claimt de vader niet te zijn, kun jij in dat geval een dna-onderzoek laten verrichten, waaraan hij door de rechter verplicht kan worden om mee te werken). Verder: Ireen zegt: eerste half jaar je kindje niet meegeven. Dat lijkt me een beetje erg extreem. Wat ik zelf zou doen in jouw situatie, is om dat gewoon van dag tot dag te gaan bekijken. Je kindje heeft een groeiachterstand. In normale situaties is het al lastig genoeg om te bekijken vanaf wanneer een kindje even zonder je kan, (maar je mag aannemen dat dat in ieder geval aan het eind van je verlofperiode het geval is), maar ik kan me voorstellen dat dat in jouw situatie iets langer nodig zal hebben. In ieder geval lijkt het mij dat zodra jij weer aan het werk gaat, en je kind dus ook naar KDV kan, dat je kindje ook naar zijn/haar vader kan... Uiteraard niet gelijk een hele dag, en mogelijk dat je afspraken kunt maken waarbij je ex jullie kindje kan zien op een dag dat jij aan het werk bent, (scheelt dan ook weer kosten voor opvang ). En dat je vanaf daar stapsgewijs op gaat bouwen naar een normale omgangsregeling. Ik begeleid binnen mijn werk een paar jonge vaders, die ook geen relatie meer hebben met de moeder van hun kindje, (zij het dat in hun geval de moeders besloten geen relatie meer te willen en deze jongens de grote uitzondering op de regel van tienervaders zijn en wel verantwoordelijkheid willen nemen voor hun kind). Mijn ervaring is dat deze jongens niet zo gauw door hebben wat wel en niet kan met zo'n klein babytje, en om die reden al vanaf het begin een normale omgangsregeling wilden hebben van een weekend in de twee weken. Mijn advies aan deze jongens is steeds geweest om een omgangsregeling rustig aan op te bouwen, omdat een klein kindje gewoon niet langer dan een werkdag zonder z'n moeder moet zijn. Daarnaast adviseer ik altijd om in ieder geval tot aan het tweede levensjaar een bezoekregeling te hanteren van een dag in de week, en pas daarna over te gaan naar een weekend in de twee weken. Dit omdat een week voor een kleintje nog aardig te overzien is, en twee weken niet. Voor de relatie met de vader is het veel opbouwender voor die kleintjes om hem elke week een dag te kunnen zien, dat is meer regelmaat dan een weekend in de twee weken. Voor de eerste periode (dus iig de eerste 10 weken) lijkt het mij het meest in het belang van je kindje, als je ex jullie kindje bij jou thuis gaat zien, (allereerst al vanwege de borstvoeding, die de eerste periode gewoon vaak nog niet volgens vaste tijden verloopt, maar ook in verband met slaapjes en de hechting met jou als moeder). Het is het meest in het belang van jullie kindje als dat gewoon in goed overleg kan, en dat jullie beiden tegelijk aanwezig kunnen zijn bij jullie kindje.
Allereerst tuurlijk ben ik verschrikkelijk boos en gekwetst maar ik wil wat het beste is voor de kleine en die heeft absoluut zijn vader nodig. De reden van deze vraag is dan ook dat ik borstvoeding wil geven maar tegelijkertijd hem niet tegen het zere been wil schoppen. Dat klinkt misschien tegenstrijdig gezien de situatie maar ik wil hem juist wel betrokken hebben bij die kleine. Erkennen hadden we al geregeld dus dat is al 1 zorg minder. meneer heeft het echter wel ineens in zijn hoofd gehaald dat hij een vaderschapstest wilt. Waarom ik heb geen idee maar goed. Ik hoop dat als hij de uitslag ziet dat hij zich kapot schaamt dat hij er uberhaupt aan heeft durven twijfelen. Verder heb ik geen bezwaren tegen ouderlijk gezag van zijn kant. Dit laat ik echter wel aan hem over om te beslissen. Gezien de groeiachterstand en eventuele vroeggeboorte zal de kleine extra en andere zorg nodig hebben als de meeste. Ik zou graag zien dat mijn ex de eerste maanden op vaste tijden bij mij is zodat we de zorg samen kunnen doen of dat hij die op zich kan nemen. Ook zodat hij op deze manier een band met zijn zoon kan opbouwen. Ik moet er niet aan denken dat als hij de kleine nooit verzorgd heeft dat ik hem dan ineens een paar uur moet meegeven. Ik ben naar mijn mening niet onreeël in wat ik wel en niet wil. Als dat wel zo is dan hoor ik dat graag en tips/adviezen/ervaringen zijn van harte welkom want ik ben hier ook nieuw in. Ik wil later geen verwijten dat ik mijn zoon bij zijn vader heb weggehouden en ik wil ook niet dat mijn kind die band mist omdat ik daar tussen stond. De beslissing om uit elkaar te gaan is al egoïstisch genoeg dus nu is het tijd voor damage control
Wat ik heb gezegt bedoel ik ook niet dat ze de vader weg moet houden maar kan ze op begin haar eigen planning maken wat betreft het kindje en niet dat de vader de planning maakt of evt de rechter mocht het daartoe komen. Dat een kind een band met de vader moet hebben vind ik ook. Maar zeker op het begin met bv bedoel ik daarmee dat hij als hij het niet erkend heeft de baby gelijk een hele dag kan eisen want dat is heel erg lastig met bv zeker op het begin.
ik zei hele dagen he? Dus geen weekend... Maar Rozemarijke heeft een punt als het om de band met papa gaat.
Lijkt mij heel stug dat een rechter dat zou toewijzen.... Tegenwoordig beslissen rechters daar nog zelden over en wordt je eerst doorverwezen naar een mediator om samen tot passende afspraken te komen.
@Mama84: mijn reactie was ook meer omdat ik van de andere meiden de indruk kreeg dat die de vader wat meer afzijdig wilden hebben, (wat dus niet zo is ). Maar de manier waarop je erin staat, lijkt mij heel OK! Goed dat je vraagt of hij gewoon op vaste tijden aanwezig kan zijn, zodat hij een band met z'n kind op kan bouwen en jij vertrouwen kunt krijgen in hoe hij het doet met z'n kind! Ik zie namelijk bij de jongens die ik begeleid dat dat steeds een enorm struikelpunt is voor de moeders die -dat is ons vrouwen wel eigen- vreselijk veel moeite hebben dan om de controle uit handen te geven en dus ook om een omgangsregeling op te bouwen. Heel slecht voor de kindjes om wie het dan gaat.. Maar je uitgangspunt van: kind is al genoeg de dupe van uit elkaar gaan, nu damage control, lijkt me heel erg fijn voor je kindje!