Ik moet hier echt even wat kwijt, hoop eigenlijk dat er meer zijn die dit probleem hebben. Ik kan alleen nog maar huilen... Ik ben bekend met depressies, maar daarbij huilde ik niet zoveel. Ik ga er dus vanuit dat het hormomen zijn. Ik kan niet genieten van het zwanger ziijn, heb overal last van en vooral mijn stemming is om te huilen, letterlijk, want ik doe niet anders, kan het ook niet stoppen. Dat mensen zeggen, geniet van je zwangerschap (tis al zo vaak misgegaan vorig jaar) slaat echt werkelijk nergens op, want ik kan hier helemaal niet van genieten. Het is niet leuk.Kan er alleen maar van balen. Wie is hier bekend mee en heeft tips? Hoelang duurt dit hormonengedrag? Ik kan zo niet meer aan het werk!
Vervelend zeg dat je zo verdrietig bent! Ik herken het helaas niet, dus kan je niet echt helpen. Misschien dat je er eens met de huisarts of de verloskundige over kunt praten? Veel sterkte!
Hoi hoi, Ik ben niet bekend met depressie maar heb het zelf tot vorige week ook gehad. Mijn stemmingen wisselden als het weer. Maar voornamelijk moest ik vanuit het diepst van mijn hart huilen om alles. Bij mij is het vanzelf weggegaan, hopelijk bij jou ook! Grt en fijne dag Marieke
Hi, ik herken het niet zo, maar ben wel bekend met depressies. in plaats van huilen word ik boos. ik ben constant boos en gestressd. Heb dit vanaf het begin van mijn zwangerschap en kreeg gisteren van de gyn te horen dat dit er gewoon misschien bij hoort en zo zal blijven tot aan de bevalling. je kunt er verder niets aan doen. misschien kun je valeriaan slikken. Groet
Maar huil je gewoon de hele dag, of steeds zomaar, of zijn er bepaalde dingen waar je steeds om moet huilen?
Heej, heel wisselend. Mijn man is al heel lang ziek, hadden een vakantie gepland, maar doordat zijn bloed weer slechter wordt kunnen we niet weg op de datum dat we wilden (voor de laatste keer met zn tweetjes naar de zon) Heb mn longen uit mn lijf gejankt gisteren. Nu zit op mijn werk en ook hier had ik het anderhalf uur lang. En dat eigenlijk om niets. Nu gaat het trouwens wel weer. Valeriaan? Mag je dat slikken tijdens je zwangerschap?
Ik herken het wel hoor, en heb 't ook van andere zwangeren gehoord. gelukkig is dit vaak in het begin van de zwangerschap (hormonen he) en gaat het later beter, ik werd weer een beetje "normaal" zo rond de 15 weken. Sterkte!
Hoi, Ik herken het absoluut! Ik had het alleen nog iets eerder in de zwangerschap dan jij. Kon ook alleen maar janken. Maar het enigste verschil tussen ons zit hem in dat ik ondanks dat wél blij was met mijn zwangerschap en daar ook wel van genoot. Ik moest alleen om al het andere in mijn leven huilen. Elk klein beetje waar ik tot dan toe een beetje onzeker over was, of wat niet lekker liep, werd nog eens 100 keer opgeblazen en zo tot een ramp. Voelde me echt diep diep ongelukkig. Eigenlijk heb ik me nog nooit zo klote gevoeld als toen. Maar nogmaals, ik was wél blij met het kindje dat op weg is. Dat heb jij toch ook wel? En verder is het bij mij gelukkig ook gewoon weer weggegaan. Dus hopelijk gebeurd dat bij jou ook snel! Heel veel sterkte en je bent niet de enigste hoor! Vlindertje
Hoi, ook ik ben bekend met depressies en zit nu ook in een depressie. Ik dacht het gaat wel weer over het zullen de hormonen wel zijn, tuurlijk doen die zijn werk maar bij mij is dat niet het enige. Herken je je nu in een depressie ga dan naar je verloskundige of huisarts want depressies kunnen schade leveren aan het kindje (meer kans op bv een vroeggeboorte, hechtingsproblematiek). Ik heb inmiddels hulp van een psycholoog en slik anti-depressiva, wel is er na de geboorte een kans van 30% dat het kindje moet afkicken maar dit duurt vaak niet langer dan 4 dagen en ik kan zelfs gewoon borstvoeding geven, wel krijg ik waarschijnlijk een klinische bevalling. Op www.poppoli.nl staat een filmpje waar ik mij heel erg in herkende, ben ook daar op het spreekuur geweest gister. Ik zit zelf al sinds begin december thuis ivm de depressie en het begint nu langzaam aan beter te gaan en hoop ik straks als de kleine geboren is beter te zijn en voor de kleine te kunnen zorgen. Ik wens je veel sterkte en als je verder wil praten PB je me maar. Liefs Marlous
lieve MNQ, Ik herken het heel erg, heb het zelf tot 2 weken geleden ook heel erg gehad, maar ik kan je troosten het gaat echt over.... Ik kon ook werkelijk om alles huilen, de hele dag door, thuis op het werk overal. Ik voelde me dan heel ongelukkig en kon het gevoel niet meer stoppen. Hiermee ben ik naar de huisarts gegaan, en hij nam me heel serieus. Ik heb hier mijn hart gelucht en hij adviseerde om elke op te schrijven hoe het ging, de slechte, maar ook zeker de goede dingen. Als ik zo'n bui voelde aankomen moest ik wat anders gaan doen, een lekker stuk wandelen, even naar de winkel., strijken, noem maar op. Dit heeft mij enorm geholpen, praat erover en blijf er niet mee rondlopen. Dit zeker niet doen. Vanzelf werd het beetje bij beetje minder. ( ik heb er soms nog wel last van, maar kan het nu beter plaatsen en het van me afzetten) Praat erover met je huisarts, je moeder, zus of iemand bij wie je je hart wil luchten. Heel veel succes en stertke en je mag me altijd PB'en. Liefs mona
@ Vlindertje, ben blij dat je het herkent, er zijn wel momenten dat ik er wél blij mee ben hoor, maar door eerdere mk'en ben ik nog steeds heel erg op mn hoeden, durf niet blij te zijn zeg maar. Vrijdag moet ik weer naar gynaecoloog, hopelijk zien we dan dat het nog goed zit en kan ik iets blijer zijn, misschien dat het dan over het algemeen ook iets helpt tegen het huilen. @ marlous (leuke naam trouwens )heb de test gedaan op de site die je aangaf, kwam uit dat ik verhoogde kans op depressie heb. Heb zojuist snel bij de Etos een valeriaan gehaald, er was iets nieuws; Valdispert Feel Good, speciaal voor ups en downs. Snel bijsluiter gelezen en stond in dat er voorzover bekend geen slechte invloeden bekend zijn op moeder en kind. Dus maar proberen! Speciaal voor bij ups en dowsn, neerslachtig en moedeloos gevoel. Inmiddels hebben we de vakantie verschoven naar april, in plaats van maart. Hopen dat Peter dan redelijk zit qua gezondheid, vooralsnog moeten we iedere week naar de uroloog voor controle op bloed en urine, nu hopen we natuurlijk op een wonder. En op minder HCG zodat ik er minder emotioneel mee om ga. Het schijnt dat het hormoon HCG, die dit veroorzaakt..?) met een week of 16 verminderd...?
Ja, idd. Op een gegeven moment neemt het hcg weer iets af en blijft gewoon stabiel de rest van de zw geloof ik. Dat zal zeker ook helpen. Zelfs wat betreft de mk´s kan ik met je meevoelen. Al had ik er zelf 'maar' eén. Ook ik heb de eerste 4 maanden in stress gezeten en zelfs een goede echo hielp niet. Ja, een paar dagen, daarna werd ik weer onzeker. Maar ondanks dat heb ik mezelf gedwongen wel contact te maken met wat er in me groeit. Ook al zóu het weer mis gaan, dan heeft het tot die tijd wel liefde gehad. Dus sta jezelf alsjebliefd toe toch te genieten op momenten. Handen op je buik, of pak je echo foto´s er eens bij, dat hielp mij ook vaak. Zelfs nu (en je ziet hoever ik ben) blijf ik bang dat er nog iets gebeurd. Denk dat je dat niet helemaal meer kwijt raakt. Maar genieten van mijn zwangerschap doe ik absoluut! Ik probeer angstige momenten gewoon te 'negeren'. Ik hoop van harte dat je je snel beter voelt. Het is een heel raar en eng gevoel om zo depressief te zijn. Ik had het ook nog nooit eerder gehad en herkende mezelf helemaal niet meer. Was echt een beetje eng... Maar is nu gelukkig over, ik ben er weer! Sterkte, Vlindertje
Meid, wat rot voor je! Als ik jou was zou ik hier echt iets mee gaan doen, zeker omdat er mensen zijn die je hierbij en hiermee kunnen helpen! Het is zo zonde en kost je waarschijnlijk heel veel energie. Energie die de beeb in je buik al zo hard nodig heeft. Heb je goed contact met je huisarts? Doe dan daar je verhaal en vraag om hulp. Als je de juiste persoon treft (een maatschappelijk werker, een psycholoog of...) dan kun je daar zoveel baat bij hebben! Gewoon al het stuk begrip en iemand die geen verwachtingen heeft ofzo. Goed om jezelf denken hoor, je hebt al zo veel meegemaakt!
Dank jullie wel voor je reactie, doet me echt supergoed. @ Vlindertje; ben ergens blij dat je weet wat ik voel, had het voor jou lieer ook anders gezien natuuurlijk. Met vlagen ben ik wel blij, maar je weet ook net als ik, dat je op het moment dat je blij bent, je dan gelijk weer bang bent dat het misgaat. Je durft gewoon niet blij te zijn. Ik heb valeriaan gekocht, en geloof het of niet, het gaat best redelijk met mij. Nul verdriet vanmorgen. Ik heb me er bij neergelegd dat onze vakantie mogelijk niet doorgaat, maar heb wel vrij gepland, heb met wat mensen gesproken die gelukkig dezelffe emtoties hadden gehad tijdens de zwangerschap en al jullie reacties en verhalen daarbij opgeteld, denk ik toch dat ik geen depressie heb. Stel me erop in dat dit weer overgaat dadelijk...hoop het. Morgen moet ik weer naar gynaecoloog en als de echo dan weer goed is, moet ik er maar eens in gaan berusten dat het nu echt goed zit en het proberen te vertrouwen. Wel lastig, maar ja, zal toch ergens verder moeten, mijn stiefdochter zei gisteren al; jij gelooft het pas en vertrouwt het pas las het ruimschoots geboren is dadelijk. En dat is zo, en dat moet eigenlijk niet he?