Ik weet niet of het slim is om op internet hier een topic over te openen... Maar ik zit er toch wel mee. ik weet niet of ik gelukkig ben in deze relatie en op dit moment weet ik ook niet of ik nog voldoende van mijn man hou, of tenminste niet als man. Onze relatie is vanaf het begin roerig geweest door gebeurtenissen in de familie, pnd van mij na onze tweede, dochter met een aangeboren afwijking waarbij we nog heel veel in het ziekenhuis komen en de onverwachte zwangerschap van onze jongste, waar mijn man nog steeds moeite mee heeft, ook al houdt hij van onze jongste. Al meerdere malen twijfelde ik, maar ik ben snel down en depri en dan begint die twijfel. Tijdens een zwangerschap ben ik echt verliefd op hem. Maar op dit moment voel ik me niet gelukkig en ik vrees dat dat ook een groot gedeelte te maken heeft met onze jongste. hij roept iedere keer blij dat we dit weer gehad hebben en dat hij groter wordt, ook roept hij vaak dat ij het gehad heeft met baby's en niet kan wachten tot hij groot is. terwijl ik een soort "rouwproces" doorga omdat dit nooit meer terug komt, waar ik het moeilijk mee heb, maar ik weet het is goed zo we hebben 5 kinderen, huis is vol, auto is vol en mijn man wil echt niet meer en dat zou ook de nekslag zijn voor onze relatie. Ik heb ook moeite met de houding tegenover de kerk waaruit ik vandaan kom en waarbij een groot gedeelte van mijn familie hoort, waaronder mijn moeder en zusjes. Hij houdt geen rekening met hun, maar vind dat ze wel rekening met hem moeten houden. onze kinderen mogen niet naar de kerk met kerst of naar een bijbelclubje (al breng ik ze daar wel heen in de vakantie). Dat we trouwden ging ik ook nog naar de kerk en wist hij dat ik gelovig was, maar nu mag ik niets meer van hem wat daarmee te maken heeft. Maar hij heeft ook een heleboel positieve kanten hoor want zijn kinderen zijn alles voor hem, ik heb wel het gevoel dat hij nog heel veel om me geeft, in huis doet hij heel veel. Maar ik mis wat.. en het zal vooral aan mij leggen omdat ik overal te zwaar aan til. Wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben want we hebben samen 5 prachtige kids, maar ik ben nu even het gevoel kwijt, maar ik ga er voor vechten om te zorgen dat het weer terugkomt, voor min man en voor onze kinderen.
Moeilijk zeg voor je. Uit eigen ervaring kan ik zeggen volg je hart. Gelukkige mama is gelukkige kindjes Is therapie iets voor jullie misschien? Of samen weekendje weg. Bij praten zonder de Kids erbij. Sterkte!
Volgens mij moeten jullie gewoon wat meer tijd samen doorbrengen als man en vrouw....zonder kinderen. Het is zó makkelijk elkaar te verliezen als je altijd maar bezig bent met de kinderen en druk in de weer, je man waarschijnlijk met zijn werk. Regel een oppas en ga lekker romantisch een lang weekend maar Venetië of zo en doe dat regelmatig. Plan ook avondjes samen weg één keer per week of zo en maak echt tijd voor elkáár, niet alleen de kinderen. 😊
Ik ben het helemaal met Nikki88 eens, het zal jullie goed doen om eens samen als man en vrouw te zijn in plaats van als papa en mama. In elke relatie is er ook tijd voor jullie nodig en met 5 kinderen zal dat er zeker heel erg snel bij inschieten. Ik vind het knap dat je ervoor wilt vechten, zo hoort het ook maar vaak wordt het anders gedaan, ik hoop dat je eruit gaat komen voor jezelf. Dikke digitale knuffel
Allereerst vind ik het knap dat je je verhaal neerzet. Ik merk zelf dat wij met 1 kleine al minder tijd voor elkaar vrijmaken en dus minder praten. Ik heb dat echt nodig om die band te blijven voelen. Misschien dat meer tijd samen doorbrengen goed zal zijn. Weet je ook waarom je man zo tegen de kerk is? Ik kan me voorstellen dat dat je erg kwetst en dan ook voor een afkeer zorgt. Mijn man en ik zijn beide christelijk en zitten in een gespreksgroep en gaan regelmatig naar de kerk, dat zorgt wel echt voor een gevoel van eenheid. Misschien is het goed om zelf met iemand te gaan praten over je gevoelens, een psycholoog kan alles heel mooi helder voor je maken en je meer inzicht geven. En denk aan de hormonen die altijd door je lijf racen (met 5 kids.. respect ) daar kun je ook wat depri/raar van voelen. Goed dat je niet zomaar wilt opgeven en wens je veel kracht en Gods zegen toe!
Dank jullie wel voor jullie reactie. Tijd voor elkaar hebben we inderdaad bijna niet en samen weggaan doen we weinig. vrijdag gaan we samen naar Rotterdam, maar dan voor een adviesgesprek voor onze dochter, dat zijn de gezamelijke uitjes nog weleens. ik werk zelf vaak 2 a 3 avonden in de week of in het weekend, dus op die dagen zien we elkaar helemaal niet. Ik denk zelf dat dat al een goede stap kan zijn om te kijken hoe het zit met mijn gevoelens voor hem, al geloof ik nooit dat ze weg zijn, want soms kriebelt het toch nog weleens in mijn buik voor hem.