Pfff dit wordt weer zon lange verhaal en heb er net al een lang verhaal achter de kiezen. Ik voel me soms zo onbegrepen door mijn vriend, mijn vriend kan de hele dag wel over zijn problemen praten. Nou komt het leukste, we wonen niet samen, zijnal wel een jaar bij elkaar. Echt actief met kinderwens zijn we ook nog niet. Ik woon ongeveer een 15 km van hem af, we bespreken dus veel via msn. Ik ben opzoek na een eigen stekje, had er bijna 1 maar kreeg gister een domper, een zware domper want waar ik nou zit voel ik mij niet thuis. Dus ik was gister best overstuur, en tja dan komt er ook al zoveel uit hem, dus dingen bespreken over dat probleem zit er niet in. Nou komt het leukste, hij zit bij GGZ dankzij problemen in het verleden, kinder en jeugdtijd, hij krijgt een zeer zware therapie/training. Dat weet hij sinds vanmorgen, hij weet ook dat ik ten alle tijden voor hem klaar sta al is het midden in de nacht. Maar ik moest vanmorgen na de huisarts voor mijn gezondheid wat mijn toekomst dramatisch kan veranderen en de zijne dus ook. Maar meneer vraagt mij daar niet een keer na. Nee hij praat de gehele tijd ( uren) over zijn training en vind het gek dat ik boos op hem ben omdat hij niet een keer gevraagt heeft na "hoe ging het bij de dok"Weet je al wat meer"enzovoort. Hij vraagt nergens na. Zijn alle mannen zo? Of stel ik me aan? Ik vind dat een man ook best een keer na de "zorgen" van en vrouw mag luisteren van plaats altijd andersom. Of toch niet? Weet het totaal niet meer, misschien stel ik me inderdaad wel te veel aan ( heb borderline dus prikkelbaar) En weet af en toe niet meer wat ik goed doe en wat niet.
Ik vind ook dat hij zeker wel naar jou mag luisteren!! Een beetje oneerlijk vind ik het wat hij doet! Ik zou ook aan hem aangeven,dat jij ook graag met hem wil praten over JOU dingen,en niet alleen maar dat van hem! Succes!
dat heb ikdus nougedaan en nu is hij best wel boos, maar ik ben laaiend. Zeker omdat ik hem nu ook nog eens niet vertel wat de dokter heeft gezegt enzo.
Meneer heeft nu ineens wel de tijd om over mijn problemen te praten endaar heb ik geen zin meer in. Nou zalie daar wel boos over zijn. Tis echt moeilijk om zo nog met mannen te moeten leven, ik denk dat ik maar pot wordt :d
Ik denk dat ik een deel van het verhaal niet snap...... Snap best dat het vervelend is, dat hij niet altijd naar jou vraagt. Maar jullie hebben allebei vanmorgen iets te horen gekregen en als ik jou verhaal lees, is dat van hem toch wel iets heftiger ( aangezien je het zeer zware therapie etc etc noemt ) . Dat is uiteraard geen reden voor hem om niet naar jou te vragen, maar ik snap het in zekere zin wel.. Als ik zelf te horen krijg dat ik in zeer zware therapie moet, om iets wat ik in mijn verleden heb meegemaakt, vraag ik mijn vriend ook niet direct naar zijn doktersafspraak. Heel lullig, maar zoiets vergeet ik dan en zou overdonderd zijn door wat mij te wachten staat de komende tijd. Ik weet natuurlijk ook niet hoevaak je er met hem over hebt gehad, maar ik kan er zelf niet zo goed tegen dat mensen zich maar blijven ergeren. Dan denk ik: zeg er gewooon wat van!!! Mijn vriend vergeet ook heel veel! Ook vaak genoeg om naar dit soort dingen te vragen. Dat is niet omdat hij egoistisch bezig is, maar omdat hij zo in elkaar zit.
Geef je hem weleens een kans nu???? Dit werkt natuurlijk ook niet. Het is geen klein kind die je even een time out geeft.
Komt omdat ikzelf ff helemaal inde knoop zit,kan mijn problemen bij hem niet neerleggen, moet dus alles zelf doen. MAar sta wel altijd voor hem klaar. Dat trekik niet meer. Ik wil een vent die ook voor mij klaar staat.
in een relatie is het toch geven en nemen? als hij veel problemen heeft wil dat toch niet zeggen dat hij niet meer naar jou hoeft te vragen? Ik vind dat je terecht boos bent
Ik ben het eens met wat tamale schrijft. Ik begrijp jou ook hoor dat je graag wilt dat er iemand is die naar jou luistert, maar het lijkt er op dat dat nu niet voor hem mogelijk is. Misschien wil hij wel maar kan hij simpelweg niet en is het alleen maar fijn dat hij hulp gaat krijgen. Sterkte meid!
Nou dat is het probleem, hijkomt online rateld over zijn problemen, snap er nou nog de helft niet van, maar goed ben bezig de puzzelstukjes op zijn plek te krijgen. Gaf me zelfs een link vaneen forum over de training enzo. Nouja prima, maar vanaf het moment dat hij online is, vanmorgen voor 12 uur tot zonet 8 uur ( toenknaptede bom) heeft hij nog niet een keer gevraagt, hoe was het bij de dokter" Hoe voel je je" aldat soort dingen. Terwijl ook dat soort dingen door mijn kop heen malen. Er moet eerst meer dan 8 uur overeen gaan, en heb hem al die tijdde kans gegeven moest alleen tussendoor boodschappen doen. Enzelfs toen stond msn aan, niet 1 x dat hij ergens na vraagt. Jaof ik hem met zus en zo even helpen wil.
oke het is een man, hier vergeet vriend lief ook veel dingen. Maar lijkt wel of hij nooit voor je klaar staat? waarom willen jullie dan samen toch voor een kindje gaan? ook al is het niet actief?
Tja ik kan me voorstellen dat je zo "vol" van dingen van jezelf zit dat je er simpelweg niet de ruimte voor hebt om andermans dingen te herinneren. Waarom ben je er zelf niet over begonnen? Misschien had hij dan juist wel de aandacht gehad. Nu heb je er de hele dag over lopen broeien en is het misschien veel groter geworden dan dat het in werkelijkheid is. Ik wil het niet goed praten hoor, maar soms zijn er door omstandigheden periodes dat mijn man ook niet even de aandacht voor mij of de dingen die mij bezig houden heeft. En dat is jammer en daar kan ik heel verdrietig van worden, maar er zijn juist ook periodes waar hij dat juist wél heeft. Kijk naar je verwachtingspatroon, want misschien is dat op dit moment wel wat te hoog gegrepen. nogmaals sterkte!
Nou tis echt van de laaste paar hmm wat zalhet zijn 8 tot 11 weekdat hij steeds meer aandacht opeist. Soms tot vermoeiend aan toe, zo was hij eerst niet. Voor tot kort geleden had ik best wel een goede steunaan hem, maar tis zo ineens weg. Misschien stel ik wel te veel eisen "tis en blijf een man" En soms zijn die gewoon wat simpeler.
Misschien is er iets wat de laatste 8 tot 11 weken zijn volledig aandacht opeist. Moet eerlijk zeggen dat als mijn vent opeens zo anders zou zijn, er bij mij wel lampjes gaan branden en ik mij af ga vragen of er iets aan de hand is en me even op hem zou richten. Hij heeft blijkbaar zo iets belangrijks voor zichzelf dat er even geen ruimte voor iets anders dan zijn problemen. En ergens kan ik dat ook begrijpen. Heel vervelend voor jou, maar blijkbaar kan hij dat nu even niet ...
Wil me nergens mee bemoeien, en snap me niet verkeerd, maar als ik dit zo lees zou ik als ik jou was nog ff 3x nadenken voor je aan kinderen denk.....het lijkt mij wel belangrijk dat je zeker van je relatie bent.
Ja dat weet ik, dat het tijd wordt om serieus na te denken over kids. Probleem is enkel, de reden waarom ik dus na de huisarts ging is om het feit of het voor ons wel mogelijk is om kinderen te krijgen, iets wat toch belangrijk genoeg moet zijn voor hem om er interesse in te tonen. Hij krijgt hulp van alle kanten, GGZ, Maatschappelijk werk hij heeft indien nodig 24/7 begeleiding tot zijn beschikking. Hij kan zijn hart luchten bij zijn vrienden ( dit doet hij ook) En bij mij sta ik altijd open voor zin problemen. Ik heb geen hulp geen maatschappelijk werk of GGZ of wat dan ook. Heb de laatste paar dagen behoorlijk wat te verwerken gehad, opa weer kanker, woning gaat niet door. Enzonog een hele lijst. En juist iets wat voor mij belangrijk is en ik dacht voor hem ook belangrijk, daar wordt niet over gesproken. Nu heeft hij ineens tijd om te praten en ik praat ook wel, maar niet op de manier dat ik echt open ben ben momenteel nog opener hier, dan tegenover mijn eigen vent. Heb het het gevoel dat ik in elk geval wat advies krijg, dat is al meer steun en opluchting dan ik van hem krijg.
alecia vervelend dat jullie niet op een lijn zitten... wil je daar niet eerst aan werken en aan de problemen van je man en dan eventueel samenwonen voor je echt serieus met kinderen verder gaat?
hij gaat links ik ga rechts geen een gaatrechtdoor, erg verwarrend, wordt echt tijd de boel op orde te krijgen voor we aan kids beginnen, dit kan gewoon niet dit trek ik ook niet.
Voor dat je aan kids begint zul je heel goed moeten na denken of je dat wel met deze partner en nu met deze partner wil. Want anders blijf je uiteindelijk alleen achter met de kids. Niet dat je dat mischien niet zou kunnen, maar wil je dat. sucses Janna