Hoi allemaal! Ik worstel hier al een tijdje mee! Het overslaan van je hart! Je krijgt het gevoel alsof je hart 1 keer heel hard slaat (of zelfs meerdere keren achter elkaar snel en hard klopt). Heb het eigenlijk al vanaf mijn pubertijd, maar heb er nooit heel veel aandacht aan geschonken. Tot er bij mij in september hyperventilatie en paniekaanvallen werd vastgesteld. Ik ging een angst voor de angst creëren en was bang voor eigenlijk alles wat maar met de dood te maken had. Ik belandde op dat moment in een depressie. Mijn lichaam was zo verschrikkelijk gestrest dat ik daar vanaf wilde. Maargoed, stress is niet goed voor jezelf, maar al helemaal niet goed voor je lichaam. Ik ben in die periode 9 kilo kwijt geraakt. Tot het moment van het overslaan van het hart. Dit gebeurde soms wel meerdere malen op een dag. Ik werd er zo paniekerig van dat ik meerdere keren naar de HA ben gegaan. Het ging mijn leven beheersen en was bang om dood te gaan. Conclussie HA: het heeft met de hyperventilatie te maken! Daardoor slaat de paniek weer toe uit angst voor een hartaanval o.i.d. Maar besef je heel goed dat je hart gezond is. Je hebt een prima hartslag, en alle mensen hebben er wel eens last van. Nu ben ik eigenlijk nog steeds herstellende van de depressie. Ik voel me goed, maar heb zo af en toe een terugval. Gelukkig lang niet zo heftig meer als een paar maanden geleden. Nu zat ik net op de bank, en tot 2 maal toe sloeg mijn hart in een half uur tijd, 2 keer over. Bij mij slaat eigenlijk meteen de paniek toe! Nu doe ik momenteel cognitieve gedragstherapie voor mijn paniek. Ik moet echt anders leren denken. Ik weet dat het overslaan van mijn hart niet ernstig is, dat veel meer mensen het hebben en dat je er al helemaal niet dood aan gaat, maar het is zo lastig allemaal. Ik weet dat je er eigenlijk niet op moet gaan letten, dat maakt het alleen maar erger, maar juist dat stukje is zo moeilijk! Overdag ga ik gewoon lekker wat doen, thuis of buiten. Maar nu is het 's avonds, alles is gebeurd in me huis en kan ik lekker op de bank zitten. Er over praten helpt me wel, vandaar dat ik dacht, ik ga eens kijken of er hier mensen zijn die het overslaan van het hart herkennen! En of er misschien de gouden tip is om dit te beperken. Ik weet ook dat het een symptoom is wat bij de zwangerschap hoort, misschien dat het juist daarom ook wat vaker gebeurd dan normaal. Vk zei ook al tegen me: het hoort er nou eenmaal bij, je gaat er niet dood aan, maar probeer juist op die momenten niet in paniek te raken, want dat maakt het alleen maar erger. Maar dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik heb het ook en ik heb wat admhalingsoeeningen gekregen. Op zo'n moment adem je niet goed uit ook al denk je van wel. Wat dan helpt is inademen en in net zoals met puffen uitademen maar dan echt tot je niet verder kan. Je zal zien dat het daarmee beter gaat.
Wel herkenbaar! Niet bij mijzelf overigens. Ik heb het wel in mijn zwangerschap gehad, en dat blijkt idd volledig normaal te zijn. Je lichaam maakt immers meer bloed aan en dat moet er allemaal extra door heen gepompt worden. Mijn man heeft wel 1x in de zoveel tijd van die soort van hartkloppingen. Heeft al verschillende keuringen gehad (mariniers, marechaussee) en daar zijn hartfilmpjes gemaakt en alles was perfect. Het is een soort van onbewuste hyperventilatie! Tis dus idd niks ernstigs. Als hij dat heeft, dan gaat hij altijd rustig zitten en heel diep in- en uitademen. 9 van de 10 keer is zijn ritme zo weer normaal! Misschien een tip voor jou. Even rustig worden en goed ademen!
Hey meis. Ik heb het ook sinds mijn tienertijd. Heb ook hartonderzoeken gehad en was allemaal goed. Werd toen op stress gegooid. Later heb ik daar helaas ook paniekaanvallen bij gekregen. Nu heb ik het ook dagelijks weer,maar dat komt idd door de zwangerschap.
"blij" om te horen dat jij het ook hebt. Vervelend is het he! Maargoed, wat doe je eraan? Ja goed uitademen heb ik net geleerd hihi.
hai belliebel, ik heb het ook sinds mijn puberteit... eng he. Je schrik er gewoon van, omdat je hart zo ineens hard bonst. Ik heb sinds een paar maanden ook angstaanvallen met hyperventilatie gekregen... maar het rare is, ik ben niet specifiek ergens heel bang voor? Heb wel al een heel rottige tijd achter de rug met m'n mama die terminaal is, maar toch. Naja, sta op een wachtlijst voor wat psychologische begeleiding.
Belliebel. Nu helpt het idd om even rustig te zitten en op mijn ademhaling te letten. Toen ik echt veel last had van stress hielpen valdispert pilletjes goed ( maar daar zou ik nu in mijn zwangerschap niet voor kiezen )
Mijn vriend had dit ook, hij heeft toen ontspanningstherapie gevolgd en sindsdien heeft hij er geen last meer van!
heb dit ook een tijd gehad,ik kreeg het vooral na thee of koffie (cafeinisme). bij mij was het een verkeerde ademhaling (oppervlakkig). ook heb ik het soms nog weleens als ik moe ben.
Goed van je dat je psychologische begeleiding zoekt thelady. En wat erg van je moeder, kan me voorstellen dat dat inderdaad een behoorlijke klap is geweest voor je. Ik heb een tijdje bij een maatschappelijk werkster gelopen voor mijn depressie/hyperventilatie/paniekaanvallen. De reden dat dit zo gekomen is weet ik eigenlijk wel een beetje. Om een lang verhaal kort te maken: Mijn zoontje Dinand is vorigjaar met 37 weken geboren. Prima gedacht, dachten we. Na 9 dagen (waren toen een klein weekje thuis) werd hij kreunerig en wilde niet meer drinken. De volgende dag naat de HA gegaan. Direct door gestuurd naar het ziekenhuis, in de auto raakte hij in shock. Het kon of een infectie zijn, of een hartafwijking. Het was het laatste. Hij is met 14 dagen hieraan geopereerd. Het engste wat we ooit hebben meegemaakt. Zo klein hulpeloos ventje, zo'n grote operatie. Hij is de operatie goed doorgekomen, en is nu een heerlijk ventje van alweer 1 jaar! Hij zal wel zijn leven lang onder controle moeten blijven van het ziekenhuis, maar dat is niet erg! Tja, het was een zeer heftige tijd, ruim 3 weken op en neer naar het ziekenhuis. Eenmaal thuis kon het genieten beginnen, ben verschrikkelijk bang geweest dat het niet goed zou gaan met hem. Daar vergat ik dus mezelf bij. Ik heb mezelf volledig weg gecijferd die periode. Was bang dat hij door zijn shock wat overgehouden had(hersenletsel o.i.d.). Na 6 maanden werd bevestigd dat hij kerngezond is. Sindsdien is er een last van me afgevallen. Ik had dat moment 3 weken zomervakantie. In die 3 weken heb ik net dat kleine beetje rust gehad om dus in een hele diepe put terecht te komen toen ik weer moest gaan werken. Ik kon niet meer, ik was op. Heb zeker 2 maanden in die diepe put gezeten waarin ook hyperventilatie en paniekaanvallen werden vastgesteld. Gelukkig gaat het nu stukken beter met me, maar wel dankzij Cranio sacraaltherapie (drukpuntmassage van het lichaam, echt een aanrader!) en de maatschappelijk werkster! En natuurlijk me man, ouders en schoonouders!
Ik heb er sinds de bevalling ook last van. 2dagen na de bevalling begon het met hartkloppingen. ik maakte me zelf zo bang dat het alleen maar erger werd. Ik kreeg steeds meer klachten erbij en dacht dat ik vanalles had/kreeg. Paar keer bij dokter geweest en hartfilmpje laten maken. Dit was allemaal goed, Bloedonderzoeken waren goed. Dus weer naar huis gestuurd ik kreeg het ook onder tv kijken of als ik in bed lag. Ik was ook veel duizelig uiteindelijk na 4 maanden oorgestuurd na het ziekenhuis. daar hyperventilatietest gehad en ik bleek daar last van te hebben. ook kreeg ik een scan omdat ze dachten dat ik longembolie had, de waardes waren wel wat verhoogd maar verder ok. Nu ik wist dat er niks met me aan de hand was kon ik als ik er last van had makkelijker naast me neer leggen. Nu 16 maanden later heb ik er nog wekelijks last van maar weet gewoon dat het niks is.
Nee, valdispert mag je inderdaad niet hebben tijdens de zwangerschap. Ik heb wel een tijdje homeopatische tabletjes geslikt, ik wist toen nog niet dat ik zwanger was, maar het kon gelukkig geen kwaad! Doortje, kun je eens vragen of die ontspanningstherapie ook een bepaalde naam heeft? Mamamadelon: moeheid doet er idd ook geen goed aan! Nu heb ik vanmorgen en vanmiddag een koppie koffie op, maar het lijkt me toch stug dat ik er dan pas vanavond last van had gehad. Zal er morgen eens op letten!
Tot dat besef ben ik gelukkig ook al gekomen. Je weet dat het niets ernstigs is, en dat je er echt niet dood aan gaat. Door het naast je neer te leggen en door te gaan met je leven maakt het al een stuk makkelijker. Ik moet wel zeggen dat het al zoveel minder is geworden dan dat het geweest is!
misschien ga je juist in rust oppervlakkig ademhalen. zoek ander even via google op: - caffeinisme - oppervlakkig ademhalen
Oei oei oei, da's inderdaad heel heftig... mag er niet aan denken! Wat een geluk dat het allemaal goed afgelopen is hoor, ik begrijp goed dat je je heel veel zorgen gemaakt hebt!! Weet je wat het is volgens mij? Je maakt heftige dingen mee, maar wij, mensen, hebben zo de gewoonte van maar even te slikken en moedig door te gaan (ja, dat moet soms ook). Probleem is, na zodanig veel "weg te slikken" zit het emmertje vol, je lichaam wil die dingen kwijt. Denk dat zich dat uit in hyperventilatie etc. Nja; dat is mijn persoonlijke theorie... zal binnenkort eens horen wat de professionals erover zeggen.
Ja ik heb me ook suf gegoogled maar werd er niet echt vrolijk van haha De dokter heeft ook echt gezegt tegen mij jij kunt maar beter niet meer googlen je maakt je zelf er gek mee.
Het 2e stukje wat jij schrijft ben ik het volkomen mee eens. Bij mij was het emmertje in september niet vol, maar helemaal aan het overlopen. Ik was dus al te ver gegaan bij mezelf, terwijl me lichaam het eind juni 2010 al zei: stop nou eens en denk eens aan jezelf. Maar toen krabbelde ik na 2 dagen weer overeind en ging verder met mijn dagelijkse bezigheden (zoals werken, ziekenhuis controles enz.) Tja had ik nu maar beter geluisterd! Nu daar en tegen weet ik heel goed wanneer ik moet stoppen. Soms is het alsnog iets te laat waardoor ik dus weer een terugval heb qua depressie/hyperventilatie en paniekaanvallen. De laatste terugval was 2 weken geleden en duurde een kleine week. Daarvoor voelde ik me al een kleine 2 maanden kiplekker. Gelukkig ben ik niet zo bang meer geweest als in september, maar zo'n terugval is niet leuk. Ben de afgelopen 2 weken dan ook thuis geweest, en kreeg 2 weken verplichte rust toegeschreven van de bedrijfsarts. Zeker omdat ik nu ook aan een klein beebje in me buik moet denken, en aan mezelf! Dat heeft me wel goed gedaan. Hopelijk is er voor jou snel een plekje en helpt het je! Anders kan jij ook eens kijken voor Cranio sacraaltherapie. Ik zou eigenlijk ook weer eens een afspraak moeten maken, al is het alleen maar voor de ontspanning voor mezelf, en de stress uit mijn lichaam te halen! Al valt die stress nu best mee na 2 weken thuis zitten. Wordt door de meeste zorgverzekeringen ook vergoedt!