Tips want ik weet het niet meer

Discussie in 'Samengesteld gezin' gestart door Citygirl1985, 29 dec 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hoop op tips die me verder kunnen helpen.

    Ik kamp met een burn out/depressie en hierdoor voel ik me al erg lang snel overprikkeld. Ik heb psychologische hulp en ga redelijk goed vooruit merk ik.

    Alleen trek ik het totaal niet als mijn stiefdochter (6) er ook is. Met mijn psych veel over gehad en volgens hem doet zij mij enorm aan mezelf denken waardoor ik constant met mijn eigen jeugtrauma's geconfronteerd word. (Emotioneel niet gezien worden en het gevoel hebben te veel te zijn).

    Ik ken sd al sinds haar 2,5e. Voor we zelf een dochter kregen (2jaar terug) kon ik wat ik zag bij sd redelijk goed met mijn man bespreken. Hij heeft zelf een enorm strenge voorwaardelijke opvoeding gehad en gaandeweg zag hij in dat dit misschien niet de juiste manier was om met zijn dochter om te gaan. Hij is wat dat betreft heel erg veranderd. Trots op.

    Toen we zwanger wilden worden heb ik duidelijk met hem besproken wat ik belangrijk vind en hoe we dit gezamelijk kunnen toepassen bij de opvoeding van ons kind (onvoorwaardelijk ouderschap, kijken naar behoeften, emotionele ruimte geven als in kind mag huilen en boos zijn en geen geschreeuw en gedreig) Kortom rust en balans. En wonderbaarlijk genoeg gaat dit met onze eigen dochter onwijs goed.

    Behalve met sd erbij. Alsof ze zo gewend is aan de opvoeding bij haar moeder (altijd tv en ipad aan ook bij eten en bij huilen snoep en haar zin geven want dan wordt ze rustig). Ze zoekt enorm de grenzen op en eist alle aandacht 24/7 bij ons zodat papa terugvalt in zijn oude patroon van wegsturen, zeggen 'stoppen met huilen' (het is ook echt een luchtalarm 200x per dag) en straffen bij niet luisteren. En dus nog meer geschreeuw.

    Ik word hier zo enorm onrustig van en heb dit nu zo vaak besproken met mijn man zonder verbetering dat ik heb besloten niet meer thuis te willen zijn wanneer sd er ook is.

    Ik voel me opgelucht maar tegelijk zo'n enorme faler. Alsof ik sd in de steek laat met een moeder die haar zoveel mogelijk is de bso stopt en thuis haar achter een scherm zet want dan is ze lekker rustig. Met als gevolg bij ons 3x zo druk want hier doen we dat niet. En een papa die haar afwijst op de momenten dat ik juist denk 'help haar'.

    Ik heb al eens aangegeven dat ik denk dat het goed is voor sd om met iemand te gaan praten. Samen met papa en mama. Wordt niet gehoord. Op school heeft ze achterstand, maar als ik dat aankaart word ik niet gehoord.

    Wat kan ik nog meer doen? Zonder dat ik me zo schuldig voel? Herkennen mensen dit?
     
  2. Huismuisie

    Huismuisie VIP lid

    10 aug 2016
    9.538
    11.096
    113
    Vrouw
    Noord Brabant
    Hoe lang heb je al een burn-out en waar in dit verhaal was het slim om weer zwanger te worden? Even aannemend dat het geplant is, wat doe je jezelf aan :(

    Als je al nergens ergergie voor hebt dan is het verstandig even pas op de plaats te maken op alle fronten. Ik snap dat je af en toe dus even geen behoefte hebt aan je stiefdochter als ze toch wat lastig is.
    Ik zou heel serieus die BO aanpakken en wel zo snel mogelijk voor je er zometeen jaren inziet. En ja daar zal ie SD en je eigen dochter misschien ook zo nu en dan even voor moeten wijken.

    Sterkte!
     
  3. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Dank je. Zoals aangegeven heb ik goede hulp en ga ik vooruit. Ik werk nu niet en maak bewust meer tijd voor mezelf. Ik heb niet meer 'nergens energie voor'. Dat is juist terug aan het komen. Ups en downs maar beter dan 6 maanden geleden. Dan maar geen schoon huis, maar wel spelen en tijd met mijn kind maak ik met plezier.

    Zwangerschap was niet gepland en ja we gebruikten ac. Liever iets later inderdaad. Maar het is wel enorm gewenst dus wat betreft 'wat doe ik mezelf aan?' Zo kijk ik niet naar mijn zwangerschap noch moederschap. Ik heb mijn dochter tijdens de donkerste periode altijd als lichtpuntje gezien en heb het moederschap nooit als zwaar beschouwd. Dus dit keer ben ik er ook niet bang voor.

    De stress is er echt alleen met sd erbij. Om de redenen die ik heb genoemd.

    Toch bedankt voor je reactie. Pas op de plaats maak ik zoveel mogelijk. Maar ze is er nou eenmaal 3x per week en afzonderen gaat niet. Je hoort haar overal in huis.

    Vandaar dat ik weggaan als enige optie zie. Alleen voel ik me er ook schuldig over.
     
  4. a2cmieux

    a2cmieux Niet meer actief

    #4 a2cmieux, 29 dec 2018
    Laatst bewerkt door een moderator: 29 dec 2018
    Wat een vervelende situatie voor jullie allemaal. Ik hoop dat je door de gesprekken met je psycholoog je eigen jeugd wat meer een plekje kan geven en daardoor jezelf minder geconfronteerd voelt door de interactie tussen je stiefdochter en haar vader.

    Ik denk niet dat je schuldig hoeft te voelen tegenover je stiefdochter!! Die meid heeft 2 ouders die heel veel van haar houden en de opvoeding op hun manier aanpakken. Als er op school problemen ontstaan denk ik dat dit vanuit de leraren met haar ouders zal worden besproken.

    Ik hoop dat jij en je man hieruit komen. Want het lijkt me lastig en op lange termijn moeilijk draagbaar als jij 3 keer per week van huis bent. Ook voor jullie gezamenlijke kinderen. Misschien kun je met je psycholoog een plan maken hoe jij jullie thuissituatie met stiefdochter graag zou zien en dat met je partner bespreken.
     
    Citygirl1985 vindt dit leuk.
  5. Huismuisie

    Huismuisie VIP lid

    10 aug 2016
    9.538
    11.096
    113
    Vrouw
    Noord Brabant
    Ik zou me echt niet schuldig voelen tegenover je sd. Je moet even voor jezelf opkomen.

    Ik begrijp nu dat de zwangerschap bepaald niet in de planning zat, dat kan gebeuren en dan zal je moeten roeien met de riemen die je hebt.

    Wat ik bedoel met wat doe je jezelf aan is meer dat met een BO je nergens energie voor hebt of in elk geval een flink te kort. Als iets veel van je lijf vraagt qua energie is het wel het dragen van een kindje. Dat bovenop een BO lijkt me vreselijk heftig. Ongeacht hoeveel je van dit kindje houdt het is gewoon een aanslag op je lijf en reserves.

    Bestaat er een optie dat jullie hulp aan huis krijgen met je SD? Ook qua opvoeden e.d. Soms is het fijn om even iemand anders mee te laten kijken om uit je eigen patronen te komen. :)
     
    Citygirl1985 vindt dit leuk.
  6. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Bedankt voor je lieve bericht.

    Sd vraagt wel bijna letterlijk om mijn hulp. Maar ik denk dat ik dat moet loslaten.

    Het weg zijn houdt praktisch in dat ik op maandagavond en dinsdagavond zorg dat ik thuiskom van werk wanneer de kids al op bed liggen. Ik wil een zwangerschapscursus doen en ga per 1 feb langzaam werk weer opbouwen.

    Op de woensdag wordt ze rond 6 opgehaald en wil ik kijken of mijn man s'middags iets met haar kan gaan doen. Bij familie langs, whatever.

    Het is ook niet voor de lange termijn. Ik ben zwanger dus langer dan paar maanden is het niet een oplossing. Maar het geeft me een rustiger gevoel dan hier thuis zijn.

    Mn psych zegt dat ik op de momenten dat ik me zo geconfronteerd voel mijn eigen pij moet erkennen en plaats geven/helen. Maar voor nu vergt dat meer energie dan zorgen weg te zijn. To be honest.
     
  7. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Thanks @Huismuisie , ik heb nog dagen dat ik vrij weinig kan inderdaad. Maar hou me wel vast aan de dagen dat ik ineens weer meer energie voel.

    Wat voor hulp aan huis is dat? Ik ben niet bekend met dat soort instanties.
     
  8. Liefje13

    Liefje13 Actief lid

    26 feb 2015
    373
    17
    18
    NULL
    NULL
    Dat denk ik niet.. Dat arme kind kan hier niets aan doen en heeft hier ook niet om gevraagd. Dit kan een grote impact op haar hebben. Ze is 6, ze kan al iets meer begrijpen ondertussen. Ik zou haar uitleggen dat het eventjes niet goed met jou gaat en dat je daardoor wat minder tijd en energie hebt. Ik zou wel (al is het maar een beetje) energie steken in je relatie met haar, ik kan je uit eigen ervaring vertellen hoe vreselijk belangrijk dat is. Plan samen één keer per maand een middag voor jullie twee in zodat het jou niet teveel tijd kost (wat is 1 keer per maand een paar uurtjes) maar zodat zij zich wel gezien en gehoord voelt. Ga naar het park, de dierentuin of kijk samen films op de bank. Het maakt niet uit wat je doet, maar laat dat arme meisje alsjeblieft niet meekrijgen dat ze te veel voor jou is.. (Geloof me, ik weet PRECIES hoe je je voelt nu.)
     
    Citygirl1985 vindt dit leuk.
  9. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Dat uitleggen hebben we heel open gedaan. Ze knikt dan maar de boodschap ziet je niet bij haar aankomen. Feit is dat ik het heus een uurtje redt en dat hebben we afgelopen keer ook zo gedaan. Maar ze wil altijd meer, gaat bij ons allemaal over de grenzen heen en hoort je uitleg niet. Ik geloof oprecht dat er gedragsproblemen zijn maar ik weet ook niet meer hoe ik dit kan oppakken. Ik ben niet haar ouder, ze heeft een vader en moeder.

    Mijn machteloosheid hierin is heus niet fijn maar harder vechten zit er nu in ieder geval niet in.
     
  10. Liefje13

    Liefje13 Actief lid

    26 feb 2015
    373
    17
    18
    NULL
    NULL
    Ik bedoel ook niet dat je moet vechten, ik bedoel alleen dat je gewoon even een vaste tijd moet afspreken met haar. Al is het maar eens per maand. Die tijd is dan voor haar alleen. Niet om haar te helpen, of te vechten.. Maar om een beetje liefde te geven. :)
     
  11. spruitje80

    spruitje80 Fanatiek lid

    5 jul 2016
    4.380
    3.905
    113
    noord holland
    Het lijkt me vooral handig als jouw man/vriend hierin ook toegeeft dat er een probleem is en dat een heftige communicatie naar haar juist eerder averechts werkt dan helpt.
    Wanneer hij accepteert dat het zo niet goed gaat bij jullie thuis kunnen jullie samen hulp zoeken. Inderdaad met bijvoorbeeld begeleiding thuis.
    Ze is pas 6, wanneer zij grenzen nu al niet accepteert zal het alleen maar erger worden. Dat ze zo de grenzen blijft opzoeken kan zeker aan de grote verschillen in omgang liggen tussen mama, papa en die van jou.
    Je kunt sowieso af en toe even weggaan als ze er is, maar niet altijd. En op die momenten proberen geduld te blijven houden, zodat ze ervaart dat ze er mag zijn bij jou. En juist bij degene waar ze wel rust ervaart kan ze zich extremer gaan gedragen om te kijken of ze daar toch ook echt geaccepteert blijft.
    Naast haar negatieve keuzes, die je waar mogelijk het beste kan negeren, nog steeds aanbieden om iets leuks te doen samen. Of een leuk speel idee te geven.
    Dat ze voelt dat negatief gedrag niet gewaardeerd wordt, haar ook niets brengt. En dat ze ten alle tijden lief en leuk blijft, alleen het gedrag niet.
    Ik zou qua schermtijd hele duidelijke afspraken maken. In dit huis mag je zo en zo laat er even op. Plak op de klok een sticker, ik noem maar wat, en op dat moment mag ze met de kookwekker aan er even op. En hoe duidelijker je hierin bent hoe makkelijker ze dat uiteindelijk accepteert. En als hij uit moet kun je gewoon iets anders leuks doen.
     
    Huismuisie, Citygirl1985 en Liefje13 vinden dit leuk.
  12. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Dank, ik geloof niet dat even een paar weken wat afstand nemen kwaad kan. Zeker als het mij de rust oplevert die ik nodig heb.

    Ik ga heus weer 1 op 1 dingetjes met haar doen alleen niet nu.

    Voor iedereen die me het gevoel geeft dat ik haar dan in de steek laat, ze heeft niks aan mij als ik dit niet doe. En ik ben niet 3 dagen pw volledig weg. Ik werk weer per 1 feb, zij gaat naar school en ik zorg dat ik pas na bedtijd thuiskom op ma en di.

    Bedankt voor alle tips.
     
  13. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Wat klinkt het allemaal makkelijk als je het zo typt ;)

    We zijn er al 4 jaar mee bezig. Of ja, voornamelijk ik. Ik heb al veel bij papa teruggelegd omdat het me opvreet en vooral als haar moeder haar oogkappen opzet en iedere kans aangrijpt om maar niet zelf met haar te moeten dealen.

    Zolang hij niet met zij ex eea aanpakt ga ik niet mezelf in de rondte werken om de boel 'gezellig te houden'. Sd is loyaal naar haar moeder en dat is mooi maar het houdt ook in dat ze het bij ons zo anders ervaart dat de aanpassing te groot is.

    Dank je voor het meedenken. Maar je gaat ervan uit dat ze zich bij ons vanzelf goed gaat voelen. Terwijl ik geloof dat ze zich op deze leeftijd echt beter voelt bij haar moeder die haar in alles haar zin geeft en snoep bij huilen en gillen. Ze geeft zelf aan dat ze alleen 'lief is als ze ipad of tv kijkt'. Dat vind ik zielig.

    Dat we haar erna uitleggen dat ze altijd lief is bij ons en dat ze zich soms alleen heftig gedraagt, komt dat niet aan.

    Je ziet dat de woorden niet binnenkomen.
     
  14. Champetter

    Champetter VIP lid

    5 mrt 2013
    6.825
    3.809
    113
    Ik denk dat je man aan de gang moet. Of dat nu opvoedondersteuning is of zichzelf verdiepen in een visie over ouderschap en er serieus iets mee doen. Het lijkt dat hij nu leunt op wat jij doet met jullie gezamenlijke dochter. Maar hij moet ook dieper in iets waar hij in gelooft en 100% inzet tonen. Zijn dochter heeft niet voor hem noch de situatie gekozen en hij is zo bijdehand geweest om met een bepaald vrouw waarvan jij vindt dat haar aanpak niet zo fijn is toch een kind te maken. Dan zal hij er voor moeten gaan ook, geen smoesjes.
     
    Citygirl1985 vindt dit leuk.
  15. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Thanks, daar ben ik het helemaal mee eens. Hij vindt het enorm lastig ook zelf hoor. Maar na 4 jaar is bij mij de lijn met motivatie voor verandering bij hem dusdanig gedaald dat ik alleen nog aan de zijlijn toekijk. Ik heb me zo lang ongehoord gevoeld dat ik mijn mond maar hou kort gezegd. 'Bespreek maar met haar moeder'.

    De vakanties hebben we nu aangepast omdat ik er niet meer van kon genieten met 100% ook sd erbij. We gaan om en om met haar erbij en zorgen dan dat als ze mee is, we de andere helft vd vakantie hebben om bij te komen. Komende vakantie wordt de 1e in 4 jaar dat we zonder sd weggaan.

    Ik vind het ook jammer, geloof me. Ik wil dit allemaal ook niet zo. En weggaan uit mn eigen huis en mij eigen kind ook 2x pw niet zelf naar bed brengen, is echt niet iets dat ik zomaar opgeef.

    Maar ik riep laatst letterlijk: als haar eigen moeder doodleuk tegen ons zegt dat ze enorm opziet tegen een vakantie met haar eigen dochter. Waarom moet ik me dan zo intens schuldig voelen als ik mij afzijdig hou van de opvoeding waar ik niks meer op in te brengen heb?

    Ik lees bij sommigen het oordeel tussen de lijnen door. 'Arme kind kan er ook niks aan doen'.

    Maar mijn vraag is oprecht: wat kan ik er nog aan doen? Zonder dat het tenkoste gaat van mezelf en mijn huwelijk.
     
  16. Champetter

    Champetter VIP lid

    5 mrt 2013
    6.825
    3.809
    113
    De kans dat je huwelijk het helemaal niet red is al flink groot, de statistieken zijn je niet gunstig gezind als je man al een keer gescheiden is met een kind.

    Hoe het doorklinkt in je postst is dat jij ook jullie gezamenlijke dochter opvoedt en de lijnen voor die opvoeding uitzet. Jouw man kan alleen maar volgen of jouw methodes nadoen maar zelf opvoeden kan hij niet.

    Ik denk dat de teleurstelling bij jezelf gewoon groot is dat hij niet is wat je had gehoopt. En heel eerlijk, ik zou ook geen man willen die met een heel ander sociaal milieu vrouw een kind heeft wat een normale opvoeding ontbeert.

    Allemaal keuzes uit angst, om over te blijven.
     
  17. spruitje80

    spruitje80 Fanatiek lid

    5 jul 2016
    4.380
    3.905
    113
    noord holland
    In die zin ging ik er vanuit, dat met externe hulp en dan in eerste instantie de neuzrn dezelfde kant op, het in beide gezinnen beter kan gaan worden. Maar door deze reactie krijg ik het idee dat dit voor jou al niet de bedoeling meer is.
    Ik begrijp inderdaad dat je hier al jaren mee bezig bent. Basis hierin is dat jouw partner en jij hierin hetzelfde staan om hulp te kunnen accepteren van buitenaf.
    Maar ik begrijp nu dat je dat stadium al voorbij bent.
    Naar mijn idee kun je niet anders als neuzen dezelfde kant op en hulp inschakelen. Maar als dat geen optie is, hou je denk ik weinig meer over.
    Wat een verdrietige situatie.
     
  18. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Mijn man is geen tiran, ik ben ook heel erg blij met hem en trots op hem als vader. Alleen qua opvoeden heeft hij nog eea in te halen. Hij mishandelt zn kinderen niet, hij vindt het gewoon lastig om geduldig te blijven met een veeleisende 6 jarige erbij.

    Denk dat we niet het enige gezin zijn waarbij vader en moeder veel te bespreken hebben en soms dingen anders willen zien bij de ander.

    Ik krijg nogal het gevoel dat ik me moet verdedigen merk ik. Daar heb ik niet heel veel zin in.

    Ik was op zoek naar tips en bedankt daarvoor. Ik heb voor nu gekozen voor deze manier en dus voor rust voor iedereen.
     

Deel Deze Pagina