Als tiener zag ik ooit een jonge zwangere vrouw naar buiten rennen uit een winkel om daarna tegen een muurtje op de parking zo hard te braken dat ze in haar broek deed. Ik stond aan de grond genageld en toen voelde ik voor de eerste keer zelf rillingen over mijn lijf gaan, een heel vreemd gevoel. Ik werd daarna zelf ook misselijk. Later, als student, merkte ik ook dat vriendinnen iemand die braakte gewoon konden helpen met haar haar vasthouden of iets dergelijks, terwijl ik zo snel ik kon wegliep. Sindsdien leef ik met een soort angst dat het mezelf ooit eens gaat overkomen in het openbaar. Niet dat de angst mijn leven gaat beheersen, maar ik denk er wel aan als ik bijvoorbeeld de trein of tram neem. Wie herkent dit (of erger, heeft dit al meegemaakt)?
Ik ben heel solidair, zodra ik iemand zie braken, het alleen maar hoor (die geluiden brrr) of ruik, dan ga ik mee doen. Ik ga bijna nooit met het ov, dus dat probleem heb ik niet. Maar zodra er in het vliegtuig maar iets van turbulentie is, knijp ik hem al. Niet omdat ik bang ben voor turbulentie, maar ik ben bang dat er iemand moet braken, want dan kan ik dus mijn eigen kotszakje alvast uit de stoel voor mij halen.
Gedeeltelijk herkenbaar. Als iemand uit mijn gezin braakt (man of kinderen) dan heb ik daar geen moeite mee en help ik diegene en ruim het ook gewoon op. Maar ik heb wel angst als ik zelf moet braken en raak dan echt in paniek. Bang om te stikken denk ik. Ik ben ook altijd erg bang dat me dit een keer in het openbaar gaat gebeuren bijvoorbeeld in een supermarkt of restaurant.
Ja heel herkenbaar, of t nu de kat, mn dochter, een willekeurige voorbijganger is of op tv, ik doe gezellig mee. Moest bij mn vader in de laatste fase ook aan de andere kant gaan staan, dat was formeel geen braken, maar voor mijn registratie exact hetzelfde. Ben wel bij hem gebleven maar wel ff aan de andere kant, ik kan er echt niet tegen. Grote plas bloed, iemand met een slagaderlijke bloeding (ook meegemaakt), documantaire over een operatie (ik haak af bij de boormachines etc) geen probleem mee. Maar t geluid, de lucht of het zien van iemand die over zn nek gaat....nope nope nope.
Heel herkenbaar. Ik wou dat dit te genezen was. Ook bij mijn eigen kinderen kan ik er niet tegen. Gelukkig gebeurt het bijna nooit. Is het wel zo en mijn man is niet thuis, dan ga ik er zelf achteraan.
t is bij mij wel beter geworden na emdr. Ik kan mijn misselijkheid accepteren nu en zolang mensen niet teveel geluiden erbij maken (mijn man is écht vreselijk als ie kokhalst, voor mijn gevoel horen de buren hem 3 huizen verderop ook ) kan ik t wel aan. Maar als mensen zeggen dat ze misselijk zijn, zweet ik wel en ben ik in staat bij elk hoestje weg te rennen en ben ik erg zenuwachtig. Als mensen spontaan spugen gaat het wel
Ik ben ook niet zo'n held als het over braken gaat, maar soms moet het... Ik herinner me iets wat jaren geleden is gebeurd toen ik met de metro op weg was naar m'n werk. Het was heel vroeg, een uur of 7, en toen ik afstapte zag ik op het perron een meisje van een jaar of 16-17 ziek worden. Braken, hevig huilen en de pies kletterde op de grond onder haar rok uit (dat mag trouwens iemand eens uitleggen, waarom het zo lastig is om je plas op te houden als je moet braken). Ik heb haar toen wel geholpen, ik kreeg het niet over mijn hart. Maar in principe ben ik er ook vies van hoor.
Ja ik. Ik heb emetofobie sinds ik een hele erge buikgriep heb gehad 20 jaar terug. Bij het lezen van jouw verhaal krijg ik ook een naar gevoel, het zal je maar overkomen, vreselijk! Ik heb verschillende soorten therapie gehad: exposure, Cognitieve gedragstherapie, EMDR. Heeft allemaal niks geholpen. Straks begint het (buik)griepseizoen weer, ik kan daar echt depressief van worden. Als er in de klas van mijn dochter buikgriep rondgaat dan kan ik echt van slag zijn daardoor en wil ik het liefst mijn dochter thuishouden. De fobie is duidelijk erger geworden sinds ik moeder ben en is ook een van de redenen dat er geen broertje of zusje is gekomen. Ook heb ik er smetvrees door gekregen, want overal kunnen potentiële buikgriepvirussen/-bacteriën zitten. Ik zit in een appgroepje met lotgenoten, mocht er iemand geïnteresseerd zijn, pb maar.
Je kan niet alle spieren gespannen houden als andere spieren de volledige kracht opeisen rond hetzelfde gebied. Middenrifspier beweegt mee met bekkenbodemspieren.
Ik heb ook emetofobie. Maar alleen de angst om zelf ziek te worden of te moeten spugen. Toch beheerst het mijn leven absoluut niet. Ik ben heel heel erg streng voor mezelf. Op het moment dat 1 van de kinderen ziek is is dat wel even vervelend. Maar ook dan kan ik ze helpen en het opruimen. Wel met handschoenen en een theedoek voor mijn mond. De dagen erna durf ik vaak zelf niet goed te eten. Maar dat mag van mezelf 2 dagen Max. en dan moet ik “normaal” doen. Als ik mezelf niet lekker voel zit ik mezelf enorm in de weg. Maar heb het altijd overleefd en houd me daaraan vast. Ik weiger echt mijn leven te laten beheersen hierdoor. Heb periodes gehad dat het wel beheerste. Controle problemen en smetvreesachtige praktijken. Toen ik kinderen kreeg besefte ik me dat ik wat moest aanpassen, anders ging ik een zwaar leven krijgen. En dat is gelukt. Als andere mensen in mijn omgeving ziek zijn vind ik dat niet tof. Maar goed het hoort erbij en ik probeer echt zo rustig mogelijk te blijven. Dat helpt me. En als er echt ziekte is in ons gezin dan ben ik wel de stresskip hoor. Maar ook dat gaat weer voorbij na een paar dagen.
Hier ook emetofobie, kan alleen niet helemaal weerleggen waardoor. Als de kinderen ziek zijn dan ruimt mijn man dit op, ik denk(gelukkig nog niet gebeurd) dat als ik alleen met ze ben en ze ziek worden, ik het wel opruim. Hier ook panisch voor het buikgriep seizoen Ik vlieg wel maar ben heel bang om ziek te worden in het vliegtuig van bijv turbulentie Ik ga niet in achtbaan of attracties die snel draaien omdat ik bang ben daar ook ziek van te worden. Als iemand overgeeft op tv kijk ik de andere kant op. Als mijn man moet overgeven(gebeurd gelukkig ook haast niet) dan slaapt hij of ik in een ander bed, tot ik zeker weet dat helemaal weg is. Ik zou ook heel graag willen dat er iets is waardoor het geneest..
Oh die verhalen die hier worden gedeeld zijn horror. Ik heb er ook last van. Vind het stukje controle verlies heel eng. Bij mezelf, maar ook bij anderen. Vind dit vreselijk tov mijn kindje, ik hoop dat ik ermee kan omgaan of een manier kan vinden om de stress niet op haar over te brengen.
Wat goed van je! Ik sta er ook wel zo in. Ik wil niet mijn leven hierdoor laten bepalen.. Maar soms als ik het in het openbaar zie gebeuren neemt de angst het volledig over en ben ik controle kwijt over mijn gedrag. Hartslag verhoogd, ga trillen en vlucht.. Het kan me dan zo overvallen.
Dank voor de uitleg, dat verklaart veel. Ik heb ooit een keertje moeten braken na een optreden (teveel sterke drank) en heb daarbij ook gewoon in mijn broek geplast - ik vond dat eigenlijk nog erger dan het braken zelf en ik voelde eigenlijk niet eens dat het gebeurde.
Jammer dat je net te weinig op had om t niet te kunnen herinneren hihi Ik heb t wel eens als ik een hele lange hoestbui heb met spugen erbij als er weer een fikse infectie in mijn longen zit, denkt mijn bekkenbodem ook: zooo bekijk t maar, ik ga lekker relaxen. Heel fijn voor je waardigheid... (Al vind ik de buikgriep nog erger als je feest aan beide kanten hebt, zo leuk een menselijk lichaam!)
Hm, Ik weet niet of ik echt een braakfobie heb. Als de kinderen hebben gebraakt kan ik het zonder moeite opruimen. Maar ik ben wel als de dood zelf ziek te worden. Ik kan mezelf dan helemaal gek maken als een van hen ziek is. Ik beeld me dan in dat ik buikpijn heb, durf niet te eten etc. Maar dat heb ik ook met diarree. Om het controle verlies over je lichaam te hebben.
Ik ben denk ik de koningin der Emetofobie helaas. Wat wil je weten? Doe maar in een PB voordat ik dit hele forum volspam
klein detail: ik heb mijn man uit huis gezet toen hij voor de eerste x in 15 jaar moest braken. Zegt genoeg over de ernst denk ik..
Ik kan er ook echt niet tegen, heb ook eens meegemaakt dat iemand in het openbaar plots moest overgeven en ik word dan dus ook direct kotsmisselijk. Gelukkig kon ik weglopen zonder dat dit asociaal was ofzo (die persoon was niet alleen en werd door haar vriendinnen opgevangen) en zelf even met frisse lucht bijkomen. Ik heb dit letterlijk 1x meegemaakt, en dat helpt wel mijn angst onder controle te houden - 1x op mijn 35 jaar is niet vaak natuurlijk. Ik ben zelf bij mij tweede zwangerschap heel misselijk geweest, dat voedde de angst bij overgeven bij mijzelf wel - maar dus niet de angst voor anderen die overgeven in mijn buurt. Wat mij geholpen heeft zijn de buikgriepen van mijn dochters. Ik móest ze natuurlijk helpen, kon ze moeilijk aan hun lot overlaten, en zo heb ik dus wel vaker de emmer vastgehouden en de vloer schoongemaakt etc. Daardoor werd ik er mee geconfronteerd en moest ik door die angst om zelf ook kotsmisselijk te worden heen. En ja, soms werd ik misselijk en soms kreeg ik hun virus ook. Maar ik vind het door die confrontaties en het door moeten zetten eigenlijk minder erg nu.