Dag dames, Eigenlijk durf ik dit bijna niet te posten aangezien ik vind dat ik sterker moet zijn en niet mag voelen wat ik voel. Na een miskraam in november ben ik direct weer zwanger geraakt, nu zo'n 6,5 week. Sinds anderhalve week ben ik non-stop misselijk, duizelig, heb ik spierpijn, hoofdpijn en rillingen. Vervelend, maar hoort erbij. Bij de zwangerschap van mijn tweede heb ik dit helaas 33 weken gehad. Wat ik toen echter niet had waren die vreselijke neerslachtige gevoelens. We hebben bewust voor de zwangerschap gekozen en dit kindje is meer dan welkom. Echter voelt dit niet meer zo. Ik weet niet hoe ik dit vol moet gaan houden en voel me helemaal niet meer blij of dankbaar. Als ik nou wist dat dit na drie maanden overgaat zou ik beter kunnen relativeren, maar nog zeven maanden zo down zijn? Is er iemand die hier ervaring mee heeft en tips of ideeën heeft?? Ik wil absoluut niet zeuren of ondankbaar overkomen, maar voel me steeds wanhopiger worden. Groetjes, Jessie
Och meid wat vervelend zeg dat je je zo beroerd voelt! & dat je daarnaast nog neerslachtig bent... Dat is wel herkenbaar hoor, bij ons was het ook onwijs gewenst en toen ik zwanger bleek had ik echt zoiets van wil ik dit echt wel?! etc... Echt heel vervelend.. Gelukkig veranderde dit wel hoor na n mnd of 3/4 waren die gevoelens echt weg en ben ik er erg blij mee! Kan echt door de hormonen komen.. En dr veranderd natuurlijk zoveel voor je dat t best logisch is hoor dat je nu zo denkt! Hou t even in de gaten en geef het aan bij je verloskundige! Succes ! X
Hoi Jessie, Helaas maar al te herkenbaar, die neerslachtige buien. Wij zijn bijna een jaar bezig geweest zwanger te worden en toen we eenmaal een positieve test in handen hadden was daar eerst angst (vanwege een eerdere miskraam) en vanaf een week of 6 inderdaad meer en meer neerslachtig. Praat erover met je verloskundige en vraag, ivm wachtlijsten die lang kunnen zijn (zoals bij mij), een verwijzing naar de pop poli. Misschien is het niet nodig hoor, maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen, helemaal omdat je er natuurlijk ook voor je kids moet zijn. Een beetje extra ondersteuning kan geen kwaad. Heel veel sterkte! Het is echt niet makkelijk allemaal - wat mij nog het meest tegen stond/staat is het taboe wat erop rust. De omgeving begrijpt je niet, is alleen maar super blij - en jij 'moet' ook blij zijn. Wil je het er eens over hebben met je omgeving, denk je dat je begrepen wordt en dan aan het einde van het gesprek wordt er dan alsnog tegen je gezegd: nou, geniet er toch maar lekker van, he? - ja, hallooooo ik KAN er dus niet van genieten.. das nou precies het grote probleem, oelewapper! Anyway - veel sterkte en zet hem op. Hoop dat je je binnenkort beter gaat voelen, maar mocht dit niet direct zo zijn: jouw gevoelens mogen er ook zijn.
Dank jullie voor jullie reactie! Ik hoop ook echt op beterschap na die eerste drie maanden... Hoe gaat het ondertussen bij jou, Koffiekoekje? Ik ben vanmorgen bij de vk geweest. Die was erg begripvol en nam me gelukkig zeer serieus. Morgen ha bellen en dan de opties bespreken. De enige momenten dat het een beetje gaat is 's avonds laat, probeer er dan ook maar extra van te genieten. Las net bij een ander onderwerp ook jouw reactie over je klachten, vervelend voor je dat er nog geen beterschap is! Groetjes!
dat heb ik ook gehad en bij mij is dat stilletjes aan gebeterd maar het vraagt tijd en het komt soms even terug boven als ik heel erg moe ben of pijn heb.ik ben dolgelukkig met deze zwangerschap maar ervaar toch dat gevoel.de gynaecoloog wijt dit aan de hormonen.sterkte en kop op,het gaat beteren! je kan altijd de vk erover aanspreken zo kan er iemand met jou over praten dat kan al helpen.het is begrijpelijk dat je dit niet goed met de familie kan bespreken.of je kan natuurlijk met ons verder praten
Dank voor je reactie, Mol! Heb gisteren ook nog met mijn huisarts gesproken. Zij wist ook precies de juiste dingen te zeggen, erg fijn. Dat biedt weer wat houvast. Zij gaat mij nu wekelijks monitoren maar verwacht ook wel dat het langzaamaan beter zal worden. Het is lastig uit te leggen aan mensen die het niet voelen, hè?! Ik weet rationeel gezien dat ik superblij ben met de baby, alleen dat vervelende gevoel komt niet mee. Fijn dat het bij jou beter gaat. Je hoeft ook niet zo lang meer zie ik, goed vooruitzicht! Zijn er nog dingen die jou hebben geholpen? Vitamines od? Vk had het over rescue remedie? Iemand ervaring? Groetjes!
Schaam je niet. Dat zijn de hormonen. Met 7 weken vroeg ik me af waarom ik nou zo nodig een 3e wilde. Nu zijn er steeds meer momenten dat ik toch echt heel blij ben dat er nog eentje onderweg is. Maar ook af en toe momenten dat het me aanvliegt, zeker als ik me niet lekker voel. Had het bij die andere twee ook en daarom kan ik het nu relativeren. Sterkte meid!
Jessie wat fijn dat je verloskundige en de huisarts je beide zo serieus nemen! Goed van je dat je aan de bel hebt getrokken! Geniet inderdaad van de momenten waarop je er wel van kunt genieten, ben eigenlijk een beetje jaloers op de dames die dit toch nog kunnen - ik misgun het niemand hoor, maar zou het ook zo graag willen! Mijn aanmelding voor de pop-poli duurde enorm lang en inmiddels ben ik, met hulp van de verloskundige, uitgeweken naar een ander ziekenhuis. Heb een aantal gesprekken met de psychiater gehad aldaar en een hele rits afspraken voor de boeg. Hij is van mening dat ik geen depressie heb in ieder geval, dus dat geeft mij hoop. Het is in ieder geval een fijne man, dus ik heb goede hoop dat dit me wat gaat helpen. Ik merk wel in ieder geval dat het lichamelijk een beetje de goede kant weer op gaat, op een aantal vervelende kwaaltjes na, dus dat helpt ook Rescue remedie heb ik geen ervaring mee (of van gehoord, trouwens) maar ik heb wel gelezen dat bepaalde vitamines je kunnen helpen en ook het slikken van visolie capsules. Baadt het niet dan schaadt het niet.. Dus ik slik inmiddels toch extra vitaminen, maar helaas kan ik de visolie niet slikken ivm het vele maagzuur en de misselijkheid (zit constant te boeren en dan die vislucht die je op boert als je die capsules genomen hebt... bah!
ik neem zwangerschapsvitaminen maar verder niets.ik heb echt gewoon moeten wachten tot het beterde...klinkt niet echt opbeurend maar zo was het.weinig of niets kon me een vrolijker gevoel geven.ja toch,het kamertje een beetje in orde maken dat was een fijne afleiding.het zal gauw beteren,beloofd!even volhouden x
Zo ziek zijn "hoort" er niet bij! Af en toe een beetje misselijk is misschien normaal, maar zoals jij beschrijft is echt wel meer. Constant ziek zijn zorgt er voor dat je je ook psychisch naar gaat voelen, vooral als je je er ook nog zo schuldig over voelt. Je kunt er hier: Emoties | Zwanger en misselijk ook meer over lezen. Het zijn heel gebruikelijke emoties in deze omstandigheden die erg veel voor komen! Gelukkig heb je inmiddels ook wat begrip gevonden bij de vk en de ha!
Precies!! Je wordt verwacht vrolijk te zijn en ervan te genieten, je moet er maar van genieten, in welke omstandigheden ook, want ja je hebt er uiteindelijk zelf voor gekozen, dus waarom zou je zeuren!? En je krijgt er zoveel moois voor terug, krijg je dan te horen. Ik kan ook niet echt genieten van mijn zwangerschap, nog steeds niet na al die maanden. Vooral de zware misselijkheid de eerste 4 maanden heeft een grote invloed gehad. Of ze vragen hoe verloopt de zwangerschap, begin je dan over hoe je je voelt, bedoelen ze eigenlijk hoe gaat het met de baby en de groei :-/ Ik zeg nu steeds dat alles goed gaat als mensen me vragen hoe 't gaat, er is toch heel zelden begrip als ik zeg dat ik het emotioneel soms zwaar heb. Jessie, ik wens je veel moed en sterkte, praat er voldoende over met zij die dichtbij jou staan, je man, ja mama, je vk.
Dames, wat een fantastisch lieve reacties allemaal! Dit doet me echt goed. Het begrip krijgen is al zoveel waard. Ik vraag me ook regelmatig af of ik me psychisch nog slechter voel door de misselijkheid of dat mijn lichamelijke klachten juist worden verergerd door de psychische. Wat een drama, hè, die hormonen!! En het onbegrip bij anderen vind ik ook erg frustrerend. Alsof ik me, net als jullie, niet ontzettend graag veel beter zou willen voelen en weg zou willen zweven op zo'n roze wolk... Alsof je er voor kiest je zo te voelen. Ik vind het ook wel heel verdrietig voor mijn vriend. Hij is zo blij en uitgelaten. Toch legt hij dat naast zich neer om mij te steunen. Hoe dealen jullie met die schuldgevoelens? De dokter zei tegen me dat ik dat echt moet loslaten, dat ik me daar alleen maar beroerder door ga voelen (dat was vlak na het moment dat ze me feliciteerde en ik haar met een vragende blik vroeg;'waarmee?'). Ik gun jullie ook allen het allerbeste en hoop dat deze gevoelens verdwijnen of op zijn minst minder heftig worden!! Nogmaals dank voor de ontzettend lieve en waardevolle reacties!
Zó herkenbaar! Heb me vooral de eerste 18 weken van de zwangerschap vreselijk gevoeld. Daarna werd het langzaam iets beter,maar het blijft zwaar. Wij zijn zwanger geraakt na een hele tijd MMM, dus mensen verwachten dan dat je ineens overal van geniet als je eindelijk zwanger bent. Niets was helaas minder waar, ik had (en heb) vreselijk last van helse buikpijnen, was echt niet uit te houden soms. Verder ook zo vreselijk beroerd geweest, 24 uur per dag nonstop misselijk en beroerd en veel gespuugd. Kon helemaal niets meer, zelfs douchen was vaak teveel. Hing alleen op bed/bank met emmer naast me, elke geur was teveel. En ja, dan word je vanzelf wel neerslachtig, zeker omdat er vaak weinig begrip is. Heb de eerste weken ook wel gedacht dat ik op deze manier liever niet zwanger wilde zijn, zo kapot maakte het me. Vervolgens voelde ik me daar weer enorm schuldig over, met veel gehuil tot gevolg Om een lang verhaal kort te maken: Ik vind het wel logisch dat je je zo voelt en je hoeft je er echt niet schuldig om te voelen. Het komt "gewoon" voort uit het vreselijke misselijk/beroerd zijn. Iemand die wekenlang griep heeft zou ook echt niet blij zijn hoor... ik ben een beetje allergisch voor het 'geniet van je zwangerschap'. Ik hoop voor je dat het snel wat beter wordt en tot die tijd: Heel veel sterkte met de tijd doorkomen. Het lijkt vaak of de tijd kruipt he. En natuurlijk zou je liever op een roze wolk zitten!! Wie wil dat nou niet... maar helaas is dat niet iedereen gegund in een zwangerschap.