Ik kan het me wel voorstellen. Ik heb mijn eerste bevalling als traumatisch ervaren. En ik was alleen maar ingeknipt.. Ik werd overvallen door de pijn en de duur (20 uur). Als ik een paar weken na de bevalling terug dacht, sprongen de tranen weer in mijn ogen, vond hetbzo heftig! Mijn tweede bevalling ging zo soepel en snel, een wereld van verschil!
Kan het me ook wel voorstellen. Mijn 1e bevalling was ook geen feestje,slechte begeleiding van een niet zo'n beste VK. Gelukkig was ik niet bang de 2e keer, had wel geleerd van wat er de 1e keer fout was gegaan. De 2e bevalling was super,ik heb er van genoten en het allemaal over me heen laten komen. Was achteraf echt makkelijk. Echt jammer dat er zoveel vrouwen dan niet meer zwanger durven te worden......
Helaas heb ik ook last van de bevalling. Maar dat komt meer door mijn verkeerde instelling. Ik had me echt ingesteld op een thuis bevalling maar toen het later toch een spoedsectio werd heb ik nog niet kunnen verwerken. Het slijt wel maar toch heb ik er vreselijk veel moeite mee. Natuurlijk ben ik blij dat ons meisje gezond en wel ter wereld gekomen is! Zie niet tegen een eventuele volgende bevalling op. Hier zou ik met een andere instelling instappen.
Ik vond mijn bevallingen echt appeltje eitje en geweldig om te doen, zou zo weer willen bevallen. Vond de tijd na mijn eerste bevalling erger als de hele bevalling (bij 2e had ik dit niet, voelde me na een uur alweer op en top)
De bevalling vond ik niet traumatisch. De 2 spoedks aan de andere kant.... En nu nog het lolletje van het verhaal. De volgende wordt sowieso een KS.
Tja ik sluit me hier wel bij aan! En dat heeft vooral te maken met te laat ingrijpen... 3 dagen weeen gehad dus niet kunnen slapen. 3 dagen in zh geweest en terug naar huis gestuurd. 4e dag mocht ik eindelijk blijven omdat ik er ook echt uitzag als een lijk. 3 dagen geen slaap + weeen + laatste loodjes was voor mij de hel.... Jeetje toen hele dag weeenopwekkers gehad want mijn lichaam kon zelf geen goede weeen meer aanmaken (goh raar!). Toen uiteindelijk 2 uur persweeen tegen moeten houden en toen bij 9 cm kwamen ze erachter dat mannetje een sterrekijkertje was (serieus een echo nog....) en toen ineens besloten om spoedsectio te doen aangezien mannetje en ik wegvielen... Als ze me verdorie die eerste dag daar hadden gehouden (ik was al 40+) en iets van slaapmedicatie had gehad had de wereld er heel anders uitgezien... Ik moest trouwens op medishe indicatie in zh bevallen....
Voor mij waren het geen traumatische ervaringen, maar wel zeer heftige ervaringen waar ik echt wel even tijd voor nodig heb gehad om ze te verwerken. Ik wilde er heel veel over praten (soms nog wel), en in gedachten heb ik ze al duizenden keren herbeleefd. Ik kan me voorstellen dat vrouwen bij wie het wat minder van een leien dakje ging dan bij mij, of die minder de gelegenheid hebben om het van zich af te praten dan ik, het wel als traumatisch hebben ervaren. Niet iedereen kan zich er zomaar bij neerleggen dat er iets gebeurt waar ze bar weinig controle over hebben, iets waarbij het ineens kritiek kan zijn qua leven-en-dood voor jezelf en voor je baby. Wel mooi dat er iemand op promoveert, er mag best wat meer aandacht zijn voor de zwarte kantjes van bevallen...
Dat is waar Bri. Ik heb er ook veel over gesproken met mijn man en een nichtje die ook een rotbevalling had. Vond dat heel fijn. Vooral om met iemand te praten die het ook klote vond en die ook hele andere verwachtingen had.... Mijn man heeft het er soms ook moeilijk mee gehad hoor, vooral op het moment dat zoonlief en ik allebei wegvielen dacht hij echt van nou hier blijf ik dan alleen achter. Hij is zo sterk geweest voor mij, maar soms als we het erover hadden kwam dit naar voren, niet letterlijk maar tussen de lijntjes door. Ben achteraf blij dat hij de enige was die erbij was ipv ook mijn moeder ofzo.
Mijn eerste was echt een trauma bevalling. Ruggenprik die te hoog uit viel waardoor ik het gevoel kreeg te stikken. Als nog onder narcose...tweede ging iets beter.. ja kan het me voorstellen.
@roxyroxx: dat zou ik overigens ook een boeiend onderwerp vinden. Hoeveel mannen hebben de bevalling van hun partner als traumatisch ervaren? De onmacht is dan nog vele malen groter, ze zijn zich vaak meer bewust van wat er allemaal gebeurt, en achteraf is er eigenlijk niemand die aan hen vraagt hoe het met ze gaat... (joh, je vrouw heeft toch al het werk gedaan, voor jou was het een eitje - zeg dan maar eens dat je het er moeilijk mee hebt.) Ik ken wel een man die heeft toegegeven dat hij maandenlang geen seks met zijn vrouw heeft durven hebben, omdat hij dat beeld van het hoofdje dat eruit kwam maar niet van z'n netvlies kreeg. (Dat is volgens mij dé reden dat mijn vriend achter mij is gebleven tijdens het persen, dat wilde hij niet zien.) En ik ken een man die het écht niet trok om zijn vrouw zo bezig te zien (psychische problematiek speelde bij hem een rol). Gelukkig was haar moeder er ook bij, dus die heeft haar gesteund. Haar moeder vond het overigens ook zéér heftig om haar dochter zo te zien, het ging ook niet zo heel soepel die bevalling. o.a. héél veel bloedverlies en een placenta die niet los wilde laten.
Ik heb mijn bevallingen niet als traumatisch ervaren, terwijl zeker bij de eerste naderhand allerlei artsen, psychiaters en arbo-artsen aan me vroegen of ik hier echt echt echt helemaal zeker weten geen trauma van op had gelopen? Ik vind persoonlijk dat er veel te snel van een trauma, of in ieder geval van PTSS wordt gesproken. Dit zijn zware begrippen die op die manier gedevalueerd worden. Iedereen beleeft alles op zijn eigen manier en ik twijfel er niet aan dat in de beleving van veel vrouwen iets afschuwelijk was, maar ik ken mensen met psychotrauma en PTSS en ben allergisch voor de devalutie van die begrippen. ***En de rest van mijn verhaal heb ik weggehaald.***
Bij mij word er niet gesproken van een PTSS door mijn psycholoog, maar wel als iets wat ik nog even moet verwerken. Wat ik al had MOETEN verwerken voordat ik begon aan een tweede, maar mijn psycholoog toen begon met werken aan de paniekstoornis en heeft eigenlijk de verwerking van het overlijden van mijn zoontje en alles er om heen een beetje overgeslagen. Ik ben dus de gehele zwangerschap DOODSbang geweest, constant zorgen. Ook voor de bevalling. Toen het weer een spoedks werd (waar ik in de eerste instantie ook al lichtelijk door getraumatiseerd was.) was het hek daarna dus ook weer van de dam. Ik hoop dat ik de volgende zwschap betere begeleiding krijg. Wat dat betreft. Het lijkt me heerlijk om van de kraamperiode te kunnen genieten, want nu heb ik het idee dat er zoveel aan mij voorbij is gegaan het eerste jaar. :x
Ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad. Bevalling van 35 uur, toen een spoedkeizersnee, ruggeprik werkte niet, helemaal weggemaakt, daarna veel moeite gehad met hechting omdat ik hem niet op mn borst heb gehad en daarna was Quinten 10 maanden een huilbaby en heb daarna ook een burn out gehad. (speelde ook wel mee dat mn man ziek werd en ik daar ook niet mee om kon gaan was alles op een hoop) maar Quinten word dit jaar 4 en er is nog geen tweede, zijn er nog niet over uit.
Ik vond het ook best traumatisch... Niet dat ik nou zo'n horror bevalling heb gehad (alleen ingeknipt) maar ik vond het wel heel erg veel pijn doen. Zo'n pijn dat ik niet meer wist wat ik doen moest en helemaal in paniek raakte. De eerste dagen na de bevalling dacht ik er veel aan terug en dan kreeg ik nog de rillingen. Ik wil graag meer kinderen maar als ik aan de bevalling denk dan schuif ik het liever nog even voor me uit
juul75, op zich denk ik dat je gelijk hebt. Termen als trauma en PTSS worden vaak te makkelijk in de mond genomen. Maar ik neem aan dat als een onderzoeker van een UMC de term PTSS gebruikt, ze dan niet doelt op vrouwen die iets gewoon naar, eng of moeilijk hebben gevonden, of die wat tijd nodig hebben om iets te verwerken - waarbij dat uiteindelijk wel lukt.
Ik krijg nog steeds hartkloppingen en enigzins moeite met ademhalen als ik aan mijn bevalling denk. Ik kan ook nog niet goed naar andere bevallingen kijken. De afleveringen van babyboom waren een enorme uitdaging waarbij ik menigmaal hysterisch heb zitten janken. Maar zou er niet direct een stempel ptss op willen drukken. Volgens de gyn heb ik 50% kans op nog zo een gecompliceerde bevalling. En toch kan ik ook wel relativeren en op dezelfde manier denken als voordat ik van mijn zoontje ging bevallen: je weet van te voren niet hoe het zal gaan en op dat moment gaat het zoals het gaat en moet je vertrouwen op de kennis en goede zorgen van de artsen, vk's en vpk. Maar hoe ik mij zal voelen als ik eenmaal weer zwanger ben en het bevallen onvermijdelijk is? Geen idee... Denk wel dat er wat gesprekken met gyn/vk aan gewijd zullen moeten worden, want bang ben ik wel...
Ik heb het er zeker heel moeilijk mee gehad.. omdat vk's en verpleegkundigen doen wat zij vinden wat nodig is en niet naar een bevallende vrouw luisteren. Hier heb ik wel psychisch problemen mee gehad. Voor mijn gevoel werd ik aan mijn lot overgelaten. Tot ik voor de 2e keer ging bevallen en dat was van mijn dochter*, wist dat ik daar afscheid van haar ging nemen. Door die situatie luisteren ze ineens wel naar je. Bij 3e bevalling was het wéér dat ze zelf wilden doen wat zij nodig vonden, maar ik heb mijn klep die keer open getrokken. Nee je prikt mijn vliezen nog niet door en nee ik ga niet puffen als dat voor mij niet werkt. Ik herkende die verpleegkundige van de vorige keer, toen moest ik ook al zo van haar puffen. Was wel lekker om dat deze keer te kunnen zeggen..