Een vriendin belde vanochtend of ze langs kon komen. Prima, we maken wel vaker zo'n spontane afspraak. Maar gelijk bij binnenkomst wist ik dat het niet goed zat. Ze zat er helemaal doorheen. Al bijna 4 jaar heeft zij met haar man een kinderwens en het wilt maar niet lukken. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd om er voor haar te zijn maar constant schoot in mijn hoofd dat ik volgende week van plan was om te vertellen dat ik voor de tweede keer zwanger ben. Zwanger na 1 ronde en niet van 1 kindje, maar van 3 kindjes. Deze vriendin en heel veel dames op dit forum die al jaren bezig zijn met hun kinderwens maar waarbij het niet lijkt te lukken. Natuurlijk zijn wij heel blij en voelen we ons gezegend met de komst van onze 3 kindjes, het is zo speciaal. Maar met 1 kindje erbij waren wij net zo blij geweest en ik gun anderen het geluk ook zo erg. Wat voel ik me rot opeens. Het lijkt zo oneerlijk verdeeld. Wat ik met deze post wil bereiken? Geen idee. Ik moest het even van me af schrijven denk ik
Jeetje meid, dat is zwaar voor je vriendin... Ze zal misschien niet meteen enthousiast reageren op je nieuws (sowieso zal ze schrikken van drie tegelijk denk ik zo ) Ik zou er dus ook niet iets mega spannends van maken, van het officiële vertellen. Weet ze wel dat jullie graag nog meer kinderen willen?
Het is "de andere kant" voor veel meiden. Het is een ontzettend rotgevoel om "iedereen" om je heen zwanger te zien worden zonder moeite of ellende, terwijl jij zo worstelt (niet dat je het iemand anders gunt natuurlijk). Dan kom je in een negatieve gedachtespiraal en ga je bepaalde dingen echt vermijden, zoals kinderfeestjes etc. Maar ik heb het ook als prettig ervaren dat vriendinnen uitspraken wat jij hierboven doet. Hun begrip en het feit dat ook zij het als oneerlijk ervaren. Dat gaf steun en ook het feit dat ze mij de ruimte gaven en niet veroordeelden als ik me terugtrok. Lief van je om dit te delen. Geniet vooral van je zwangerschap, het is echt heel bijzonder 3 van die wondertjes!
Wat heftig meid. Ik herken het ook in mijn naaste familiekring. Zij kunnen niet zwanger worden, dus moeten op andere manieren proberen om hun kinderwens te vervullen. Het is zo dubbel niet? Wij zijn enorm blij met het wondertje, in jouw geval wondertjes. Maar je weet ook wat een verdriet je vriendin heeft. Dikke knuffel!
Bespreek deze gevoelens met je vriendin. Ik denk dat ze het alleen maar op prijs kan stellen dat je haar pijn deelt.
Toen ik zwanger van onze dochter was heb ik het nieuws als eerste gedeeld met een "vriendin" die nog nooit een relatie heeft gehad en wel een kinderwens had. Ze was wel blij voor mij, maar we zijn geen vriendinnen meer.
Wat lief van je dat je er over nadenkt. Ik denk ook dat je het open met je vriendin moet bespreken. Het is super als je er voor haar bent. Ik heb de beide kanten meegemaakt. We hebben jaren in de mmm gezeten. Daarna ben ik van alledrie m'n kinderen spontaan zwanger geworden, en ook vrij snel. Ik zelf heb geen vriendinnen meer over om mee te praten na het overlijden van m'n mooie jongen. Vriendinnen zijn heel belangrijk, hoop dat jullie er voor elkaar kunnen zijn!
Ten eerste van harte gefeliciteerd met je zwagerschap, van een drieling hoe speciaal is dat. Hier duurde het bij ons ook heel lang voor de tweede kwam. En vond het zelf altijd heel prettig als mensen mij zelf vertelde dat ze zwanger waren. En dat waren er een hele hoop de afgelopen 4 jaar kan ik je zeggen. Ook ik heb er wel eens helemaal doorheen gezeten. Ook al mag ik niet klagen want ik heb een geweldige dochter. Maar het verlangen naar een tweede was ook gewoon heel groot. Ik heb het nooit iemand niet gegund, ook al had ik het soms moeilijk. Ik gunde het iedereen om me heen echt. Succes met vertellen. En inderdaad zeg er bij dat je het heel moeilijk vind om het haar te vertellen.
hoi wat sneu voor haar. lastig hè maar een echte vriendin gunt het je ook graag al kan het natuurlijk confrontetend overkomen... Wat gaaf trouwens dat je een drieling krijgt Ik ben eigenlijk ontzettend benieuwd naar jullie reactie hiervoor haha
Ik heb het ook meegemaakt van heel dichtbij. Ik heb het haar bewust vroeg in de zwangerschap verteld hierdoor kon ze dus ook mee met de eerste weken en de angst die er is, natuurlijk waren er tranen bij haar maar ook bij mij maar ondanks dat was ze wel super blij voor me. Voelde zich zeker in het begin schuldig dat ze niet enthousiast had gereageerd terwijl ik dit volkomen kon begrijpen. Het is even een moeilijke stap die je moet maken maar ondanks dat als je het niet zelf verteld dan denk ik dat ze het helemaal erg zal vinden!
Oh dat is heel lastig, voor jullie allebei Ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk is voor haar, zij niets en jij wel 3! Maar ik denk dat ze zich ook wel realiseert dat een drieling risico's met zich meebrengt en dat jij er ook niets aan kunt doen dat jij er niet 1 maar 3 krijgt. Ik zou het haar denk wel wat eerder of sowieso apart vertellen, dat ze het niet ineens op fb leest ofzo. Maar lijkt me niet dat jij dat zo zou doen Lief dat je erover nadenkt en je best doet om haar te steunen, meer kun je niet doen.
Ik heb dit ook meegemaakt. Zelf heb ik er ook wel bijna 2 jaar over gedaan dus in het begin konden we het er samen goed over hebben. Toen heb ik haar met 5 weken verteld dat ik zwanger was. Ze reageerde raar. Week erna miskraam en toen reageerde ze heel heel lief. Nu ben ik 15 weken en heb ik haar met 10 weken het verteld (omdat we zelf graag ff wilde wachten - gewoon om meer zekerheid te krijgen). Toen kreeg ik een verwijd eigenlijk, dat dat te laat was. Ik heb het idee dat het nooit goed is
Bedankt voor alle lieve reacties dames! Bij mijn eerste zwangerschap heb ik het ook apart aan haar verteld en reageerde ze goed, ik weet dat ze het anderen ook gunt. Maar nu voelt het anders omdat het er 3 zijn. Bij wijze van spreken geef ik haar een kindje, iemand hier op het forum en houden we er zelf 1. Dan zijn er 3 stellen blij en nu 1. Natuurlijk zijn we hartstikke blij maar het voelt zo oneerlijk verdeeld. (Ik hoop dat het niet verkeerd wordt opgevat nu). EliJess: Je bedoelt hoe wij reageerden bij het horen dat we een drieling verwachten? In eerste instantie geschrokken. Maar het genieten is nu wel begonnen. Ik moet zeggen dat ik soms wel wakker lig met zorgen over financiën, oppas, aandacht verdelen enz. Maar dat is vast wel logisch
Ik begrijp heel goed dat je je er "schuldig" onder voelt en vind het ook erg lief van je. Voor ons was het ook niet meteen raak en moesten we aan clomid om zwanger te raken. Wij hebben nog geluk gehad dat het daarbij is gebleven en het relatief snel is gegaan. Zelf vond ik het toen heel moeilijk om te zien dat een familuelid zwanger raakte en heb ik afstand gehouden, maar dit was eigenlijk alleen omdat ze nul rekening hield met mij. Ze maakte opmerkingen als: ik wilde dat het niet zo snel was gegaan, ik voel me rot nu ik zwanger ben etc etc. Zelfs een keer een opmerking dat wij van geluk mogen spreken dat het bij ons langer duurde. Heel ongevoelig dus. Als je open naar je vriendin bent dat je het heel erg vindt voor haar en je eronder rot voelt maar natuurlijk blij bent dat je in verwachting bent, weet ik zeker dat ze blij voor jullie is. Natuurlijk zal ze er wel moeite mee hebben, niet met jullie maar inderdaad de oneerlijkheid van het leven. Maar daar kan helaas niemand wat aan doen.
De natuur heeft het zo bedoeld en daar kun jij niks aan doen. Het is al heel erg lief dat je zo bezig bent met en rekening houdt met je vriendin. Ik kon 15 jaar geleden ook niet zwanger worden en dus de medische molen ingegaan. Daaruit kwam dat ik maar 1 eierstok heb. Lang verhaal kort te maken, de kans om spontaan zwanger te worden was nihil. Om mij heen, kregen al mijn vriendinnen ondertussen kinderen. Het was voor mij heel zwaar en vroeg me echt af, waarom ik niet... En natuurlijk was ik blij voor hun, want ik gunde hun het juist om niet die ellende mee te moeten maken. Ondanks mijn eigen ellende, was ik altijd blij voor hun. Het is dan ook fijn als je je ook in kunt voelen in hun situatie en zo te lezen kun je dat heel goed. Meer dan dat kun je niet doen. Zoals ik zeg, de natuur heeft het zo bedoeld. Dat is heel pijnlijk voor de één en prachtig en waardevol voor de ander. Gefeliciteerd met je drieling en ik hoop dat je dit samen kunt gaan delen met je beste vriendin.
Nog even een update: Vandaag verteld. Ik heb uitgebreid uitgelegd hoe ik me eronder voel en hoe erg ik er tegenop zag om het te vertellen. Ze reageerde eigenlijk heel goed, ze gunt het ons heel erg. Natuurlijk allebei even gehuild maar ook een goed gesprek gehad. Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties dames!
Wat ontzettend lief van jou dat je zo meeleeft! En gefeliciteerd natuurlijk . Ook best spannend, drie babietjes.. Ik ben zelf mijn dochtertje verloren op het einde van de zwangerschap. Een vriendin was tegelijk uitgerekend, en ook van een meisje. Zij heeft mij altijd gesteund ook al wilde ik haar in het begin niet zien. Ze begreep het allemaal. Door haar begrip heb ik na een paar maanden haar dochtertje vast kunnen houden, kunnen knuffelen, etc. Omdat ik voelde dat mijn verdriet er ook mocht zijn. Dat heeft altijd enorm veel uitgemaakt voor mij. Ik wens jullie beide heel veel geluk. En inderdaad, kon je er maar even eentje weggeven , gekke gedachte, maar ging ook door mij heen. Lief van jou, echt ze mag blij zijn met jou als vriendin!