Beste iedereen, Ik had nooit gedacht dat ik hier om advies zou vragen en ik had ook nooit gedacht dat mijn kinderwens zo groot zou zijn. Ik heb al verschillende lange relaties achter de rug en ik ben nu twee jaar samen met mijn huidige vriend. Hij is naar mijn gevoel de gene met wie ik oud wil worden. Ik heb altijd gedacht dat hij ook kinderen wilde maar vandaag heb ik met hem gepraat en ben erachter gekomen dat hij hier niet zeker van is. Hij kan geen ja en geen nee zeggen. Zelf heb ik een enorme kinderwens en zou ik rond mijn 30ste aan kinderen willen beginnen. Ik ben nu 27 en hij is 31. Ons gesprek heeft mij erg aan het twijfelen gebracht. Hij vind het onzin dat ik hier zo mee bezig ben. Maar voor mij is dit erg belangrijk en ik weet daarom niet goed wat ik nu moet doen. Moet ik maar afwachten tot dat hij over een paar jaar wel een antwoord heeft? Het doet mij twijfelen aan de relatie dat wij niet op dezelfe lijn zitten en ik ben bang dat ik nog jaren in onzekerheid moet leven. Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal kwijt kan en ik zou graag advies willen!
Lastig... ken zelf namelijk twee uitkomsten van zo een verhaal. Die van mij wist het ook niet. Was gewoon echt nog niet op dat punt in zijn leven om er over na te denken blijkbaar. Maar wij waren een heel stuk jonger, waardoor wachten nog geen issue werd. Snap dat met 27/31 een paar jaar wachten een ander thema is dan bij begin 20. Zeker omdat je eerst een stabiele relatie wilt opbouwen met iemand alvorens aan kinderen te beginnen. Vrienden van ons zijn, als goede vrienden, uit elkaar gegaan. Hij wist het in het begin ook niet of hij wel kinderen wilde. Na een jaar of 3/4 wachten op zijn antwoord, hopende op een ja, kwam het onverwachte antwoord nee. Hij wilde echt geen kinderen. Nu niet, nooit niet. Ondertussen heeft zij een nieuwe relatie en twee kindjes. Advies geven vind ik dus erg lastig. Geef hem wel even de tijd om aan het idee te wennen dat het voor jou belangrijk is, dus er niet steeds over beginnen. Na een tijdje gerust nog eens vragen hoe hij er nu in staat en aangeven dat het voor jou heel belangrijk is en wilt dat hij erover na gaat denken. Ga niet direct een ultimatum stellen, dat werkt averechts! Kan jou hierin alleen veel sterkte en wijsheid toe wensen.
Herkenbaar. Ik heb destijds ook in die situatie gezeten. Ik heb toen een heel eerlijk gesprek met hem erover gehad. Heb hem gezegd dat het me veel pijn zou doen, maar dat ik zeker was dat ik met een andere partner ook gelukkig zou kunnen zijn. Misschien niet even gelukkig, maar wel gelukkig. Maar dat ik heel zeker was (en dat was ik - ik weet niet hoe dat bij jou zit) dat ik níet gelukkig zou zijn zonder kinderen. Nooit. Dus dat, als hij tot de beslissing zou komen dat hij geen kinderen wou, ik de relatie wel zou moeten verbreken. Niet uit woede, maar voor mezelf. Ik heb dat redelijk in het begin van de relatie gedaan en hem toen gezegd dat hij er rustig over moest nadenken. Maar dat ik wel verwachtte dat hij erover nadacht en me een antwoord zou geven. Geen 'ik weet het niet', maar een: ik wil met jou kinderen, of ik wil geen kinderen en laat jou dan gaan. Ondanks zijn grote tegenkanting in het begin, had ie enkele maanden later wel een antwoord. Daarna heeft het nog jaren geduurd, want ik was er zelf ook nog niet klaar voor. Inmiddels wel twee kinderen en een vrolijke papa hier. Mijn punt: zoek uit hoe zwaar het weegt voor jou en vertel dat eerlijk. Niet om te dreigen, wel omdat hij bewust een keuze moet maken.
Dat nooit gelukkig zonder kinderen snap ik nooit zo wat dan als je ze niet kan krijgen. Wij zijn super gelukkig zonder kinderen zijn ook ontzettend verdrietig en boos geweest maar als ik nu zie hoeveel voordelen t heeft snap ik niet waarom je niet gelukkig zou kunnen zijn zonder kinderen. Ik ben zo iemand die hele leven heeft geroepen nooit geen kinderen te willen gelijk eerlijk verteld voordat onze relatie begon mijn man wist niet wat ie wilde dus zijn samen verder gegaan 1x per jaar sprak ik t gesprek aan hoe hij erin stond en dat ik nog steeds niet van mening verandert was. Na 5 jaar wel een uiteindelijk blijken wij geen kinderen te kunnen krijgen hou dat ook ergens ver weg in je achterhoofd Succes met je beslissing
Accepteren dat je geen kinderen kán krijgen, is iets heel anders dan je partner 'vergeven' voor het je niet te gunnen.
Wat een lastige situatie! Ik heb zelf ook in die positie gezeten het was voor mij een reden om hwt uit te maken. Mijn wens was te groot. Een aantal jaren later de man van mijn dromen tegen gekomen en nu een prachtig gezin Heel veel sterkte met deze situatie
Je kan toch denken van te voren dat je nooit gelukkig zou worden. Als het dan niet lukt heb je er wel alles aan gedaan. En hoe verdrietig ook, ik denk dat je groeit in het proces. Maar als je partner het niet wilt, is het heel anders. Dat kan je toch nooit vergelijken.
Wow. Dit komt een beetje vreemd over. Ik neem aan dat iemand je niet zomaar geen kinderen gunt. Het iemand niet gunnen van kinderen komt namelijk erg pesterig over. Als iemand geen kinderen wilt is dat neem ik aan met goede argumenten en niet omdat diegene zijn/haar partner geen kinderen "gunt". Het is heel persoonlijk en het zou nog erger zijn als diegene die geen kinderen wil zichzelf opzij moet zetten omdat zijn/haar partner wel kinderen wil. Maar ik neem aan dat je het niet zo bedoelt als dat je overkomt
Je hebt pas gister voor het eerst met hem hierover gesproken. Waarschijnlijk heeft hij er nooit echt serieus over nagedacht. Geef hem iig even de tijd zou mijn advies zijn.
Mee eens, zou het even laten rusten en er over een tijdje weer over beginnen. Het is in ieder geval nog niet definitief nee.
Mee eens. Geef hem de tijd om er over na te denken. Bedenk wel voor jezelf hoeveel tijd. 1 jaar? 2 jaar? Bedank voor jezelf hoe lang je wil wachten. WIl/kan hij niet sneller, dan is dat ook een antwoord. En dan is het aan jou om te bedenken; hem en mogelijk geen kinderen, of zonder hem verder en mogelijk wel kinderen... Garanties heb je echter nooit.... Sterkte!
Ik weet uit ervaring dat het bij veel mannen niet zo speelt als bij vrouwen. Speelt natuurlijk ook mee dat vrouwen maar tot een bepaalde leeftijd vruchtbaar zijn en er vaak al meer over gelezen of opgezocht hebben, en nagedacht. Voor een man valt dat dan meer rauw op zijn dak, zo van "wow, ze meent het echt, help" Ik kreeg op mijn 26e te horen dat ik Pcos heb. Ik had toen nog nooit een vriend gehad, nog maagd, nooit over kinderen nagedacht. Maar de gyn raadde me aan niet al te lang te wachten. Toen ik op mijn 28e mijn vriend leerde kennen en we een relatie kregen zei hij op een gegeven moment dat hij geen kinderen wilde. Sterker nog, zijn beste vriend was ooit "in de val gelokt" door een meisje dat zei dat ze aan de pil was, maar dat in werkelijkheid niet was omdat ze een kind wilde. Ik schrok daar wel van, want ik had inmiddels wel een kinderwens, hoewel dat meer iets voor de toekomst was. Maar hij werd al furieus toen het ter sprake kwam. Gaandeweg is hij minder furieus geworden. Vrienden van hem werden vader, genoten daarvan, hij werd zelf ouder (hij is bijna 4jr jonger dan ik) en hij begon bij te draaien uit zichzelf. Ik heb bewust nooit aangedrongen, ook al was ik wel ongerust ivm pcos. In aug 2013 kwam ik thuis van sporten en had ik te horen gekregen dat mijn beste vriendin voor de tweede keer zwanger was. Toen zei hij opeens "ik ben eruit, ik ben er aan toe, wij gaan er voor!" Terwijl hij 3 jaar eerder nog echt niet wilde. Hij had al die jaren met het idee gespeeld, erover nagedacht, eraan gewend geraakt en hij was eruit dat hij het liefst twee kindjes zou willen. Een maand later had ik een positieve test in mijn handen. 2jr na de geboorte van onze zoon hebben we besloten dat de wens voor een 2e er gewoonweg niet meer is. Bij ons allebei niet, hoewel dat bij mij in het begin wel was. Maar ik ben ontzettend blij dat ik niet heb aangedrongen die eerste jaren. Grote kans dat ik hem dan kwijt was geweest, zeker na die rel met zijn beste vriend. Mijn tip: geef het tijd, ook al ben je voor je gevoel "al" 27! Beter nu nog even geduld tot hij ook (eventueel) zo ver is, als dat je teveel aandringt en dat voor relatieproblemen gaat zorgen.