De laatste tijd denk ik zo vaak aan allerlei melancholische dingen. Een aantal voorbeelden De tijd dat ik nog kind was in ons hecht gezin. Nu ben ik nog steeds heel blij met mijn ouders en zusjes hoor maar iedereen heeft ook zijn eigen levens en meningen. Het gevoel is gewoon veranderd. Mijn afspraakjes bij mijn beste vriendin vroeger, boven op haar kamer, die tijden zijn vervlogen( nog altijd contact met haar overigens hoor). Hoe ik bij mijn nichtjes ging logeren. Mijn altijd warme tantes. De tijd heeft stil gestaan als ik bij uitzondering weer eens bij ze langs ga. Soms als ik bij 1 van mijn ouders ben dan zie ik al hun spulletjes en denk dan aan hoe ze ouder aan het worden zijn en aan de tijd dat ik ooit als ze overleden zijn Door al hun bezittingen ga. Ik kan het niet goed uitleggen maar bij elk van deze momenten word ik zo melancholisch en verdrietig. Soms drukt het zo zwaar op mijn hart. dat ik liever het meteen weer weg stop. Laatst op mijn zusje haar oude kamer die pas een jaar uit huis is. al die tiener spulletjes die nu stof stonden te happen. Dan denk ik aan hoe hecht ik nu ben met mijn kinderen (op deze leeftijd ben je hun alles en zij die van mij) . Die warme lijfjes tegen je aan .e n dan denk ik aan hoe dat ooit zal veranderen en dan poeh.... Ik ben niet depressief ofzo hoor. Misschien is het meer bewust van de cyclus des levens ofzo, de vergankelijkheid van alles. Of bezig met de zingeving van het leven? Mid life crisis? (Ben 36) Eigenlijk weet ik het niet zo goed maar vind het wel vervelend, ben eigenlijk helemaal niet van nature zwaar op de hand. Iemand herkenning? Tips?
Ik herken het deels wel. Is dit iets van de laatste tijd? Of was je in je kindertijd ook wel eens bang dat er iets met je ouders zou gebeuren?