Hoi meiden, Ik heb al eerder geschreven over mijn moeder..ze is depressief. Toen hebben een aantal erop gewezen dat het lijkt op psychoses. Ik heb me er in verdiept en het begint steeds meer zulke vormen aan te nemen. Ze praat over tekens, een bepaalde kant opgestuurd worden, in de gaten gehouden worden, voorgelogen worden etc. etc. etc. Voor de meest (in andermans ogen) onbenullige dingen, belt ze me op, om voor de zekerheid na te vragen of ze datgene op zo een manier kan doen. "Kan ik de kip na ontdooien wel gebruiken?" Oid.. Veel uitspraken richt ze ook op mij persoonlijk. "Je had het er laatst over dat iedereen iets van je wil, wie zijn dat dan?? Ik heb nl. ook k het idee dat mijn oud-collega's mij in de gaten houden. Pas wel goed op jezelf meis, je baby is belangrijker." Verder trekt ze alles in twijfel wat ik doe. Ze probeert me mee te slepen in haar angsten. Als ze buiten een bekende bij toeval tegenkomt, denkt ze dat diegene 'wist' dat zij op dat moment buiten zou zijn, en ze haar dus in de gaten houden. Ze voelt ze ook schuldig over werkelijk alles hoe ze vroeger evt. gehandeld heeft mbt tot ons (haar kinderen). Terwijl ik dat bijvoorbeeld helemaal niet zo heb ervaren. Laatst kreeg ik te horen dat ze dacht dat ik de laatst 4 jaar, na de geboorte van mijn dochter, gewoon nooit meer gewerkt heb Dit is absoluut niet het geval, ik werkte veel in de avond zodat ik overdag thuis was/ben. Maar wat ik ook zeg, haar 'gevoel zegt wat anders'. Ik heb vast nooit gewerkt, zodat ik fulltime bij mijn dochter kon zijn. Iets wat zij vroeger nooit heeft kunnen doen...zegt ze dan.. Ik krijg veel sms'jes waaruit, met vragen..of ze haar kans heeft gehad bij ons, en als we haar niet meer willen zien, begrijpt ze dat. Gewoon...uit het niets. Soms op zondagochtend voor 6en al een bericht. Het ergste is alleen... Ik ben op een punt gekomen dat ik genoeg van heb... Ik wíl geen sms'jes meer, ik wíl me niet hoeven verdedigen omdat zij zeker denkt te weten dat iets zo is. Ik heb ook geen zin meer om haar steeds maar gerust te stellen over keuzes die ze heeft gemaakt. Wat ik nl ook zeg, niks dringt toch door Ik verwacht binnen nu en een paar weken een baby, en ik wil dat ze me met rust laat. Ik verafschuw het feit dat ik zo denk, maar ik kan er niets aan doen. Elke keer als ik zie dat ze een sms heeft gestuurd, gaan m'n haren overeind staan. Wat zou er nu weer gebeurd zijn? Vervolgens lees ik dan het sms'je en ben ik de rest van de dag zo ongeveer van slag. Niet om het feit wát ze stuurt, dat kan ik naast me neerleggen, maar om het feit dat ik nu weer moet reageren en absoluut niet weet wat voor reactie ik er nu weer op moet geven. Ik weiger meegesleept te worden, en ga haar niet steeds lopen betuttelen. Hoe hard het ook klinkt, daar wordt al helemaal niet beter van. Ik herken mijn eigen moeder niet meer terug, en dat voelt zó vreemd, eng eigenlijk gewoon. Ik hoop zó dat er iemand is met een gelijke ervaring. Hoe gaan of gingen jullie ermee om. Waar trek je de grens??
Allereerst wil ik zeggen dat ik me kan voorstellen dat je het zat bent. Het is ook niet niks. Is het een idee om professionele hulp in te schakelen?
Ik kende je vorige topic nog wel en deed me inderdaad sterk denken aan psychoses en daar blijf ik bij. Daarmee heb ik alleen ervaring omdat ik zelf hulpverlener ben dus niet vanuit een persoonlijke situatie. als ik je verhaal zo lees klinkt het wel alsof je je grens al bereikt hebt. Ik vroeg me nog af of je naar aanleiding van alles wat toen gezegd is nog stappen hebt ondernomen en of je moeder inmiddels al (passende) hulp heeft?
Pfoei. Ik heb die ervaring niet, maar wat je beschrijft klinkt inderdaad ontzettend veel als een beginnende psychose. Wil je moeder misschien eens mee naar de huisarts? Kans is natuurlijk dat ze die als onderdeel van een complot ziet, maar het voorzichtig eens voorstellen kan misschien iets opleveren.
Ik heb mijn stiefvader erover gesproken, en omdat ze aan het minderen is met de AD, wilde hij eerst aankijken of het niet een bijwerking daarvan is. Hij heeft me verteld dat ze soms dingen in vlagen doet en later vaak beseft wat ze gedaan of gezegd heeft. Volgens hem doet ze gewoon de dagelijkse dingen en gaat dat juist heel goed. Maar dat zie ik natuurlijk niet, en hij wist weer niet dat mijn moeder deze smsjes stuurt. Het was afgelopen weken 'rustig'..tot afgelopen week weer. Mijn stiefvader gewoon even opbellen of smsen gaat niet, als mijn moeder er iets van meekrijgt denkt ze dat we haar in de gaten houden oid. Ze heeft voor zover ik weet, geen andere hulp gekregen dan dat ze al had...
Misschien maar inderdaad duidelijk zijn dat je wilt dat ze hulp gaat zoeken; en dat je anders geen contact meer met haar wilt? Ze zal allereerst denken dat je in het complot zit, maar ja, prima verder als zij dat wilt denken - zolang ze jou verder niet lastig valt. Als dan ooit het kwartje valt dat zij er misschien zelf wel de oorzaak van is, stapt ze eerder naar de hulpverlening dan nu bijvoorbeeld??? Ik doe even een ruwe gok hoor. Mijn moeder kan minstens net zo hysterisch doen en is helaas nog 'redelijk' bij haar koppie in het dagelijks leven, dus ik heb elk contact verbroken (en wil dat de komende 900 jaar zo houden). Ik herken er akelig veel van... Maar goed, dat zei ik in het vorige topic al.
Misschien nog een keer met je stiefvader bespreken. Is ze haar ad met de huisarts aan het afbouwen met zorg vanuit de ggz of doet ze dat zelfstandig. En bij een depressie kan je zeker psychotisch zijn en dat is ook vaak een indicatie voor verandering medicatie dan wel opname. Dus misschien ook bij je stiefvader op hulp aansturen want hoe langer dit duurt hoe moeilijker te behandelen. Heel veel sterkte en succes. En probeer te onthouden dat ze die sms'jes en uitspraken niet naar je doet om je te irriteren en pesten maar vanuit haar ziekte hoe moeilijk dat ook is.
Ik heb zelf een psychose gehad, zo'n tien jaar geleden... En wat je schrijft over je moeder komt mij erg bekend voor. Mijn psychose uitte zich ook op deze manier in het begin. Nou ja, begin....daarvoor zat nog een hele lange periode van een compleet chaotische en ingewikkelde innerlijke strijd (toen was de psychose zich al aan het vormen). Ik had net zoals jouw moeder ook 'heldere' momenten, maar die werden, naarmate de tijd verstreek, steeds minder. Ik kan mij nog heel veel herinneren van mijn psychose, ook toen ik op mijn allerziekst was....het is dus niet altijd zo dat je dingen doet/zegt en ze daarna niet meer weet. Mijn zus was hoogzwanger toen ik mijn psychose had en ik heb er op dat moment voor gekozen mijn zus niets te vertellen van het hele gedoe. Tja....het komt weinig voor, maar ik was mij er uiteindelijk zeer zeker van bewust dat ik ziek was, mijzelf niet was. Daarmee was de psychose niet minder, want mijn ervaringen en gevoelens waren voor mij realiteit, alleen wist ik ook dat ikop de een of andere manier alles verkeerd aan het verwerken was en dat niet kon stoppen. Ik heb uiteindelijk zelfom hulp gevraagd (ik werd een gevaar voor mijzelf) en dat hoor je ook niet zo vaak als mensen een psychose hebben. Natuurlijk was ik verschrikkelijk achterdochtig over die hulp en is het allemaal niet zomaar opgelost (heeft mij een jaar of vijf jaar gekost om er bovenop te komen), maar ik heb wel hulp geaccepteerd. Het nare van een psychose is dat degene die dit ondergaat vaak ontzettend wantrouwend is en daarom ook geen hulp accepteert. Het beste scenario is het als diegene er zelf om vraagt, dan is de kans van slagen het grootst (zoals in mijn geval). Hoe moeilijk het ook is, ik zou als ik jou was flink wat afstand gaan nemen, want dit kan nog allemaal veel erger gaan worden en nog veel meerenergie gaan trekken. Uiteindelijk heeft jouw moeder een man die op haar zou moeten letten en als het echt allemaal erger wordt, zou hij degene moeten zijn die voor je moeder gaat zorgen. Klinkt hard, maar zolang je moeder haar gedrag niet ervaart als abnormaal of ziek, dan zal zij geen hulp accepteren....hoe graag jij dat ook zou willen. Misschien kun je een gesprek aangaan met je stiefvader om te bespreken wat er moet gebeuren waardoor jouw moeder jou even met rust gaat laten? Dat je duidelijk maakt dat je dit nu gewoon even niet aankunt? Daarna met je moeder bespreken en maar hopen dat het aankomt.... Zo niet, zelf stappen ondernemen door niet meer te reageren op de smsjes, etc. Je stiefvader weet dan waarom je dit zo doet (door het gesprek) en hoef je je er ook niet meer voor te verantwoorden... Veel sterkte! Edit: ik zou trouwens zonder de constante steun van mijn ouders, vooral mijn vader, niet meer hier zijn dus ik weet hoe belangrijk steun van familie kan zijn in een situatie als deze... Maar ik weet ook wat het met mijn ouders heeft gedaan, en nog steeds doet, dat ze mijn psychose van zo dichtbij hebben meegemaakt. Het was ontzettend zwaar voor ze... Ze hebben mij een half jaar terug in huis gehad omdat ik niet meer zelfstandig kon wonen en hebben hun eigen leven gewoon stop gezet voor meer dan een jaar omdat ze er altijd voor mij waren. Ben ze daar dan ook ontzettend dankbaar voor. Dat is voor jou gewoon niet haalbaar nu en eerlijk: die verantwoordelijkheid hoeft niet bij jou te liggen. Ik had op dat moment geen partner en er was niemand anders die voor mij zou gaan zorgen...jouw moeder heeft haar man, degene waarmee ze haar leven deelt, dus vind ook echt dat hij degene is die zou moeten zien wat het met jou doet op dit moment en dat hij, als partner van, actie zou moeten ondernemen om het voor jou rustiger te maken. Dus, voel je niet slecht omdat je je voelt zoals je je voelt...ik kan het mij goed voorstellen!
Ja hier ervaring met mijn schoonmoeder. Heeft in de afgelopen jaren een aantal aabvallen gehad waarvoor ze uiteindelijk ook is opgenomen. En de laatste keer was dat gedwongen. Ik heb momenteel helemaal geen contact met haar want als ik bel bent ze niet op. Mijn man heeft heel duidelijk aangegeven wat hij wel met haar wil bespreken en wat niet. Heeft moeite gekost maar hielp uiteindelijk wel! Wil je heel veel succes wensen!!
Is het een idee om eens contact te zoeken met de huisarts en hulpverleners van je moeder. In elk geval om je verhaal te doen en zodat je zeker weet dat zij deze info ook krijgen. Dan kunnen zij daar verder weer naar kijken. Ik zou tegen je moeder zeggen dat je geen tijd hebt om elke dag haar smsjes te beantwoorden. Dat je je nu wil richten op je baby en haar zorgen er even niet bij kunt hebben.
Klinkt zeker als een psychotische depressie! Contact opnemen met haar hulpverlener lijkt me het beste. Sterkte!
Ik heb je vorige topic niet gelezen, maar hoe oud is je moeder? Zou het dementie kunnen zijn? Als je moeder nooit eerder een psychose heeft gehad, is het volgens mij niet heel erg waarschijnlijk dat ze daar nu last van heeft.
Ik sluit mij aan bij alle bovenstaande tips en wil je vooral veel sterkte wensen in deze situatie. Extra zwaar nu je hoogzwabger bent.
Ik heb je andere topic doorgelezen, heftig! Ik lees enorme schroom om stappen te ondernemen. Zou het dan een idee zijn om naar je eigen huisarts te stappen om raad te vragen? Die kan natuurlijk niets doen, maar miscchien kan hij/zij je vertellen wat er hoogstwaarschijnlijk gaat gebeuren als je wel contact opneemt met de behandelaar van je moeder en stelt dat je iets gerust.
Mijn man heeft een psychose gehad toen mijn dochter net een paar maanden oud was. Dat was echt een vreselijke tijd. Hij stond hele nachten voor het raam naar buiten te staren omdat hij dacht dat mensen aan onze spullen zaten. Hij stond regelmatig in zichzelf te praten en te schelden omdat hij stemmen hoorde, die hij antwoord gaf. Hij was ervan overtuigt dat dat zijn vader was die tegen hem praatte. Op een gegeven moment kreeg hij steeds te horen dat hij zich moest dood rijden. Toen heb ik van hem geëist dat hij zich moest laten behandelen, anders zou ik bij hem weg gaan met mn dochter. Gelukkig hielp dat. Want hij was ervan overtuigd dat het geen psychose was, maar dat hij een medium was en daardoor met zn vader kon praten. Gelukkig gaat het nu erg goed met hem. Hij gebruikt geen medicatie meer. En onze relatie is er alleen maar beter op geworden. Maar ik blijf ergens bang dat het terug komt. Veel sterkte met je moeder.
Bedankt voor jullie reacties meiden @GaiaGaia, Dank je wel voor het delen van je verhaal..Wat moet dat heftig voor je zijn geweest! Ik herken inderdaad erg veel van jouw verhaal.. @Jenala, dit lijkt me onwijs moeilijk als je vanaf de 'zijlijn' moet /kan meekijken, maar wel samen in een huis woont, vind het knap van je dat je er voor man bent geweest! Pluim voor jou! Het voelt voor mij zo dubbel. Het is natuurlijk wel mijn moeder, waarmee ik altijd al een hele hechte en goede band mee heb gehad. Daarom brengt het bij mij zoveel teweeg..en heeft het invloed op hoe ik mij voel. Het voelt heel egoïstisch om maar te denken dat ze me met rust moet laten..maar zo voel ik het nu wel. Ik kán niets anders voor haar doen, dan een luisterend oor zijn. Ik moet er voor mezelf nu echt een 'muurtje' tussen zetten. Ik krijg straks een kleintje in huis, en heel eerlijk..ergens ben ik bang dat het dan erger wordt. En dat wil ik écht niet.. Wat ik al aangaf, alles wat ze zegt en doet, raakt me niet (meer) persoonlijk. Maar ik voel me wel verplicht om steeds weer een reactie te geven. Maar ja.. Wat voor reactie? Ik weet inmiddels dat wat zij denkt, ze ook écht gelooft. Dus als ik aangeef dat het niet zo is, dan zoekt ze daar misschien wat achter?? Als ik erin mee ga, krijgt zij dan wellicht het idee 'zie je wel, ik heb gelijk'? (En dat ze mij onbewust erin mee probeert te nemen..) Als ik het negeer, dan is ze vast niet belangrijk genoeg voor me, en gaat ze zich zitten opvreten en wachten tot ze een reactie krijgt?? Ik zit echt in tweestrijd. De dingen die ze zegt en doet, het voelt gewoon niet goed en ik kan dan ook niet naast me neerleggen. Maar als ik met mijn stiefvader spreek, gaat het volgens hem juist erg goed, met daarnaast de momenten dat ze terugvalt. Maarja, alleen op zulke momenten hoor ik wat van mijn moeder. De nuchterheid van mijn stiefvader, brengt mij aan het twijfelen. Het voelt dan alsof ik er te weinig van meekrijg om bij mijn punt te blijven. En ik wil mijn stiefvader niet passeren door naar de arts te stappen. Ergens ben ik bang dat áls ik iets doe, wat verkeerd valt (ook al is het noodzakelijk) dat dat dan misschien de druppel zal zijn, dat mijn moeder helemaal de weg kwijt raakt en god mag weten wat ze dan gaat doen.. En ik wil die druppel niet zijn... Mijn vriend vindt het inmiddels genoeg geweest. En staat steeds op het punt om zelf te bellen, ik moet hem onderhand smeken het niet te doen. Maar hij heeft wel gelijk.. Wat jullie ook al aangeven, het wordt tijd om het toch weer met mijn stiefvader te bespreken. En dan inderdaad bij mijn punt blijven..
Ze is pas 47.. Wel onwijs veel meegemaakt in haar leven. Nu heeft ze laatst uitgelegd dat ze enige tijd terug een hypnose heeft ondergaan, en sindsdien het dus helemaal kwijt is. Maar zo weinig ik van psychoses afweet, zo weinig weet ik ook over het effect van hypnoses..