Breath holding spells

Mijn jongste heeft het heel vaak gehad, zowel ‘white spells’ als ‘blue spells’. Bij heftig schrikken, ademde ze wel uit uit uit, maar ‘vergat’ ze weer in te ademen. Dat gebeurde bv bij een ballon die onverwacht knapte, maar ook bij onverwacht (en niet eens hard) vallen, of bij echt flinke pijn en daardoor hard huilen, maar bv kietelen was ook geen succes - bij hard lachen ‘vergat’ ze ook in te ademen. Hier zag ik het op een gegeven moment aankomen, kon ik haar meteen horizontaal houden en snel in haar gezichtje blazen - als reflex hapte ze dan juist naar adem, ipv maar uit te blijven ademen. Zo voor mijn gevoel heel wat flauwvallen kunnen voorkomen (en vast ook wel eens voor niks haar opgetild en in haar gezicht geblazen ). Omdat ze het vaak had, zei de kinderarts (ivm vaak dat zoort ‘aanvallen’ toch even verwezen naar de ka - maar het waren echt breath holding spells volgens het boekje, dus verder niks aan de hand ) dat er een kans bestond dat ze het ook best lang zou hebben - maar de laatste keer was toen ze 3 was, ze is nu bijna 9 en ik denk dat ze er dus officieel overheen is gegroeid

 

Mijn dochter begon ermee toen ze 11 maanden was.. op vakantie in griekenland. Die deed het dus uit woede, omdat ze niet naar bed wilde. In het begin schrikken, later werd het irritant, maar dus vooral omdat ze het uit boosheid deed (en als je merkt dat ze zo boos wordt, moet je weer in de buurt blijven, omdat je wel moet uitkijken of ze zich inderdaad niet pijn doet met vallen)
Onze huisarts (aan de telefoon vanuit griekenland) zei gelijk; geef niet toe aan wat ze wil! Want dan kan ze er misbruik van maken.

Bij jullie is het nu natuurlijk anders. Ik snap dat het enorm schrikken is. Zeker als ze ongelukkig vallen. Maar het kan inderdaad geen kwaad, het vasthouden van die adem alleen. Juist als ze flauw vallen, ontspannen ze en komen ze bij. Onze dochter kreeg het de laatste keer op haar 7e (en tussendoor niet vaak hoor) - toen wél van pijn; hard rennen, onverwachts heel hard vallen, gelijk op willen staan om naar mij te komen en toen weer in elkaar zakken, doordat ze niet ademde op dat moment.
Onze dochter was altijd maar amper weg, voor ze bij kwam... dat scheelt wel denk ik aan hoe eng het is. Maar inmiddels is ze 14 en heb ik het al jaren niet meer gezien.

Probeer goed te begrijpen wat er fysiek gebeurd, dan wordt het ook minder eng vind ikzelf. En blijf kalm (makkelijk gezegt in het begin, ik weet het) . Maar dan is je kindje ook weer eerder rustig en hersteld.

Sterkte, hopelijk gaat het niet te vaak voorkomen, zoals bij Evaleana hierboven.

 

Ik weet alleen dat geadviseerd wordt om wanneer dit voorkomt in het gezicht te blazen.

 

Hier ook bekend mee.
Ik snap dat je bent geschrokken. Mijn zoontje had het ook rond zijn 2e verjaardag voor het eerst, ik wist toen helemaal niet van het bestaan af. Ben toen ook zo geschrokken dat ik een hele tijd echt paniek voelde als hij het daarna weer een keer had. Hij is nu net 5 en gelukkig tot nu toe geen 1 meer gehad. Hij had het ook vaak bij erge pijn of als hij moe was en er gebeurde iets wat hij niet leuk vond.
Onze jongste had het al vanaf dat ze heel jong was dat ze vergat te ademen, bij jaar moesten we dan ook in haar gezicht blazen en dan kwam ze wel weer! Zij is nu 2 jaar en 3 maanden en het lijkt bij haar nu wel al een stuk minder te worden gelukkig!

Je weet dat het niks ergs is, maar toch vond ik het elke keer weer spannend. Moet wel zeggen dat ik er steeds rustiger mee om kon gaan. Helpt voor het kind ook. Ik pakte ze dan stevig vast en ging bijv gewoon rustig tegen haar praten of iets vragen en vaak kwam ze dan wel weer!

 

Alleen dat mn broer t had toen hij pisnijdig was en mn moeder was inmiddels bij de moordneigingen aangekomen. Mn vader heeft m onder een koude douche gezet hij haalde weer adem maar nooit meer geflikt.

Voor de onschuldige varianten even blazen in t gezicht helpt ook en is wat minder radicaal.

 

Mijn jongste begon ermee toen hij 1,5 was en nu (3 jaar) word alleen zijn mond nog blauw als hij hard moet huilen of heel boos is.

 

Hier ook ervaring. Onze 2e deed dat als hij zijn zin niet kreeg. Hij ging zo hard huilen dat hij wegviel inderdaad en weer bij kwam. We (en anderen waar get bij gebeurde) schrokken uiteraard heel erg. Huisarts zei dat het geen kwaad kon. Ze gaan vanzelf weer ademen als ze even wegvallen.

Ik was blij toen dat stopte na een lange periode. Maar was daardoor wel voorbereid toen onze nu jongste dat ook ging doen (wel vele malen minder heftig trouwens).

 

Mijn dochter had dat ook regelmatig. Onze ha zei toen dat het idd geen kwaad kon, als kindjes flauwvallen hierdoor gaan ze vanzelf weer adem halen.
Alleen, dochter deed t als ze zich pijn deed bijvoorbeeld, dus dat was lastig wanneer ze dan in de tuin stond naast een stenen randje. Ik was dan wel bang dat ik niet op tijd was om dr op te vangen. Maar altijd goed gegaan, en het hield ook weer vanzelf op.