Meid ik kan je geen tips geven het is een lastige situatie vooral voor jou. Mijn ouders zijn overleden toen ik 10 was ik ben zelf half nl en half tr van mijn nederlandse famillie ken ik helaas niemand ook nooit gezien. Door ook zo een soort situatie mijn moeders ouders waren ook gescheiden etc etc. Maar dat is wat ik via via heb gehoord. Mijn moeder heeft mij daar nooit wat over verteld. Het enige wat ik wist dat ik wel een oma en opa had maar niet waar. Nu nadat mijn ouders zijn overleden en ik ben getrouwd met mijn man en bezig zijn voor een kindtje heb ik zoiets van ik heb mijn ouders niet meer maar waarom geen fam van mijn moeder. Ik bedoel het is tenslotte een deel van mijn moeder. Ik heb een zoekactie laten starten en ben er achtergekomen dat mijn opa is overleden in het jaar dat ik bengeboren. Maar ik heb nog wel een oma van 85 jaar daar ben ik dus pas achtergekomen (na bijna 21 jaar dus) We hebben haar via het bureau die de zoekactie heeft gestart een brief gestuurd (aangetekend) helaas heeft ze die gewijgerd omdat ze niet wilde tekenen bij de postbode. (niet omdat ze wist dat het afkomstig was van mij) Later hebben we de brief weer toegestuurd maar dan normaal zodat ze hem in de brievenbus zou krijgen. Nou een aantal weken hebben we bericht gekregen. Ze hebben het bureau gebel van de zoekactie. Maar helaas niet mijn oma, mijn tante heeft gebeld ja, ja ik heb dus een tante en ook nog een oom. Ik was heeeeel blij toen ik dat hoorde voor mij een super verassing. Maar ook heeeeel erg teleurgesteld dat mijn omaniet belde en dat zij het nog even moet laten bezinken. Ik ben niet de enige kleinkind waar ze geen contact mee had hoorde ik pas geleden. Er zijn nog twee andere eefjes/nichtjes waar ze geen contact mee had en die heeft ze ook pas na 20 jaar gezien. Dus ook nog is ik er boven op was een beetje teveel voor haar. Nu hebben we in juni een afspraak met mijn oom en tante ik ga ze dus voor het eerst zien. ( mijn tante was er wel op de begrafenis van mijn moeder maar ik was toen nog 10 heb haar dus maar 1x gezien) Aan de ene kant ben ik blij want ik mis mijn moeder zooooo erg. Ik heb nu eindelijk ''iets'' van mijn moeder een deel van mijn moeder. Kan je nagaan ik heb een oma. Maar aan de andere kant doet het mij pijn om te weten dat ze leeft maar niet op de begrafenis was of niet toeen mijn vader was overleden en mijn moeder in 4 maanden tijd ook aan kanker is overleden. Het is dus een hele lastige situatie. Maar wat dan ook ik had liever gewilt dat ik een oma zou hebben die mij veel kon vertellen over mijn moeder wat ze samen allemaal hadden gedaan. In plaats van wat ze hadden gedaan toen mijn moeder nog maar 6 ofzo was. Pfff sorry heb je hele topic verpest maar moest er even uit. En als het rommelig is geworden wat ik allemaal heb getypt mijn excuses hiervoor. Heb gewoon getypt wat naar boven schoot. Meid ik wens je heel veel sterkte met het maken van deze moeilijke keus. Want ik weet dat het jou ook pijn doet. Maar dit maakt jou ook helemaal kapot meis nogmaals veel succes
Mijn hemel wat heb je het zwaar gehad! Mijn man heeft met zijn moeder gebroken. Het is een groot loeder, maar heel anders dan jouw verhaal. Zij gebruikte mijn man om zijn geld en vrienden om zelf een leuk leven te hebben. Nu ruim 2 jaar later heeft het wel redelijk een plekje gevonden, maar het blijft moeilijk...
Ik krijg het idee dat je toch niet helemaal wilt breken met je moeder, klopt dat? Wat je kan doen is een hele duidelijke afspraak maken met je moeder. Bijvoorbeeld wij komen elke laatste zondag van de maand langs. Of beter nog, wij komen elke 28e van de maand langs. Zo weet je moeder precies waar ze aan toe is, weet ze wat ze kan verwachten en ook dat je verder niet langs zal komen, dus geen valse verwachtingen. Zo kan je ook afspraken maken over het bellen. Ik bel je elke zondag om 5 uur bijvoorbeeld. Gewoon echt hele precieze afspraken maken waar totaal geen onduidelijkheid aan kan zijn. Op die manier weten jullie allebei waar jullie aan toe zijn en krijgen jullie allebei rust. Jij rust van de stalkingen en je moeder rust in haar hoofd. Ik wil ook nog even zeggen dat mocht je moeder een (geslaagde) zm poging doen, dan is dat natuurlijk nooit en te nimmer jouw schuld. Ik hoop echt dat je deze dreiging naast je neer kan leggen. Sterkte!
Pfff, wat een onmogelijke situatie. Misschien is het een goed idee om zelf hulp te zoeken voor deze situatie. Ik denk dat het beter voor jou is om te breken, maar ik kan begrijpen dat het tegen je natuur in gaat. Een soort gevoel van verraad als je breekt met haar. Maar uiteindelijk ben jij de gene die eraan onderdoor gaat. Misschien dat iemand van buiten je kan helpen om het een plekje te geven en de situatie objectief te bekijken en er mee te dealen. Ik vind het werkelijk een onmogelijke keuze en ondanks dat ik weet dat je moeder ziek is, vind ik het onbegrijpelijk dat een moeder haar kind de schuld geeft van haar ziek zijn. Wat overigens nooit of te nimmer jouw schuld is! Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen.
Dat had ik idd er nog bij willen zeggen inderdaad. Zelfmoord is NOOIT iemand anders schuld als alleen degene die ZICHZELF vermoord. Vandaar de naam. Laat je daar niet in mee sleuren hoor. En dit komt van iemand die deze dreigementen van haar ex kreeg die dat tenslotte ook waar gemaakt heeft.
Mijn moeder wordt al 16 jaar behandeld. Ze voelt ook zelf aan wanneer er weer een periode aankomt en laat zich dan opnemen. Ze heeft ook een case-manager die wekelijks langskomt. De laatste jaren gaat het naar omstandigheden dus goed met haar Het probleem is gewoon dat mijn moeder naast haar ziekte ook een 'moeilijk' karakter heeft en ook nog een paar traumatische dingen in haar eigen jeugd heeft meegemaakt. Dat maakt het soms heel moeilijk om onderscheid te maken tussen gedrag wat gevolg is van haar ziekte en gedrag dat gewoon blijkbaar bij haar hoort. Vaak word voor het gemak alles wat gemeen en gevoelloos is maar onder haar ziekte geschoven maar ik begin daar dus steeds meer aan te tweifelen. Ik heb altijd contact gehouden omdat ik de hoop had dat als ze eenmaal goed was ingesteld we een band konden gaan opbouwen, maar na zoveel jaren heb ik die hoop wel verloren. Het enige wat ik nu wil is een manier vinden om hiermee te leven. Daarvoor moet ik haar op een bepaalde afstand houden, alleen dat accepteerd zij dus niet. Eerlijk gezegd heb ik er weinig zin in dit nogmaals aan haar uit te leggen. k heb het zelfs ook al eens aan haar case manager uitgelegd in de hoop dat die tot haar door kon dringen. MAar alles lijkt tevergeefs.
Jeet meid dit is niet niks. Ik heb geen tips voor je want ik zit zelf ook zo in de knoop met mn moeder. Je hebt me de ogen geopend want ik vraag me nu ook sterk af of mijn moeder ook niet borderline oid heeft. Heel veel dingen doet mijn moeder ook zo, en ook dat stalken. Alleen zou ik niet weten hoe ik er achter moet komen want ze zou nooit naar de dokter gaan omdat ik dat zeg. Iedereen is gek laat maar zeggen, behalve zij... Veel sterkte meid, ik weet hoe je je voelt.
Ik heb nog niet de tijd gehad om alle reacties te lezen, dat ga ik zeker nog doen, maar diegene die ik heb gelezen waren heel fijn. Ik ben blij dat jullie ook zo serieus reageren, ik heb er echt wat aan om mijn eigen gedachten ook op een rijtje te geven. Bedankt.
hoi lily, mijn situatie is wel wat anders en kan alleen maar persoonlijk spreken..ik wens je in ieder geval sterkte met de beslissing en de siuatie! mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 mnden was,..ik zag mijn vader voor het laatst toen ik 4 was. 7 jaar geleden heb ik hem voor het eerst weer onmoet en het contact weer verbroken omdat ik er niks mee kon. Mijn moeder is een a-sociaal persoon ,leeft in haar eigen kleine wereld en berengt maar weinig tot geen interesse op voor een ander. Ze geen liefde ontvangen of geven,en zal nooit eens bellen of spontaan langskomen. Afgelopen dec ben ik voor de 2e keer getrouwd,3 weken ervoor liet ze me stikken,ze nam trok zich van alles terug zei ze,.dat wa svoor mij de druppel. 3 weken DAARVOOR had ze hetzelfde gedaan met mijn zus..en met mijn broer nu ook...nu willen we allemaal geen contact meer en zoeken we steun bij elkaar. Het was voor mijn broer en mij gemakkelijker ,omdat we niet indezelfde woonplaats wonen als haar..mijn 4 jarig dochtertje heeft haar ook niet veel gezien,want elk contact moest van ons afkomen. Ik heb haar uitgelegt dat oma mij veel verdrietig maakte,en ik er liever niet meer heen wou..lang om de brij heengedraaid,maar ze bleef doorvragen...ze heeft het er niet meer over en mist haar ook niet,ze hadden totaal geen band...(dat maakt het wel makkleijker) Ik heb nog wel eens dromen,maar meer dat ik haar dingen verwijt,ik ben niet meer verdrietig ,maar meer boos en teleurgesteld.Toch heb ik er wel vrede mee...ze kan me niet geven wat ik zou willen,..ik ben mijn moeder al heeeel lang kwijt..en veranderen zal ze niet. Ik heb geen gevoel meer verantwoording te meoetn afleggen en hoef me niet meer druk te maken op opmerkingen van haar of als ze me weer eens liet zitten..ik ebn er klaar mee..het geeft een stuk rust . hopelijk kun je er wat mee...sterkte hoor,het is niet niks..zeker als je zelf kids hebt snap je niet hoe iemand zo anders kan zijn naar haar eigen kinderen en kleinkinderen. groetjes esther
Breken met een van je ouders gaat nooit over 1 nacht ijs, ik heb met mijn vader gebroken. Nu bijna 2 jaar geleden flipte hij. Ook een zware depressie en vooral agresief gedrag naar mij en mijn moeder toe. Praten kon niet meer want redelijkheid was nergens in hem te vinden. De ene dag was er van zijn kant spijt, de andere dag verwijt jegens ons terwijl hij er langs mijn moeder vriendinnen op na hield, dat vond hij heel gewoon. Dat heeft alles bij elkaar 2 maanden geduurd want toen werd ik zo ziek (dit alles gebeurde 5 weken ofzo voor ik trouwde) en moest ik van de artsen totale rust houden en prednison gebruiken om mijn lichaam weer op de rit te krijgen. Ik betaalde dus al snel de prijs. Mijn moeder vluchtte uit huis na een nachtelijk drama, en mijn vader slikte alle pillen die te vinden waren. De politie en ambulance kwamen naar mijn ouderlijk huis nadat mijn moeder had gebeld en verteld dat mijn vader dreigde met zelfmoord, en zo kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht waar hij 2 dagen later weg ging tegen advies van de artsen in. Hij wilde geen hulp accepteren. Toen hakte ik de knoop door want dit trokken mijn man en ik niet. Mijn ouders gingen scheiden want ook mijn moeder trok dit niet. Mijn vader verteld nu nog tegen iedereen dat we hem in de steek hebben gelaten alleen alles wat er aan vooraf ging vergeet hij voor het gemak eventjes. Het komt dus wel eens voor dat ik zomaar van iemand te horen krijg dat ik een waardeloze dochter ben omdat ik hem heb laten vallen, en dat is zwaar. Zeker omdat hij na bv een telefoontje en een geboortekaartje mijn dochter nog nooit gezien heeft. Ik neem nu trouwens geen initiatief meer tot contact, ik wil het ook niet meer. Je geeft het een plek en gaat verder, in alle rust, zonder alle stress die bij zulke onmogelijke relaties hoort. Vergeten doe je het niet hoor, hij is komende week jarig en ik ook en dan denk je er wel even aan. Vaderdag ook zo'n dag dat je er bij nadenkt , kerst, die dingen waar zou hij zijn, zou hij nu gelukkig zijn. Het houden van stopt niet als ik diep in mijn hart kijk houd ik namelijk nog wel van mijn vader maar dan wel van de vader die hij al die jaren voor alle ellende voor me is geweest. Niet de vader van de laatste 2 jaar terug. Ik geloof niet dat we ooit nog contact krijgen er is al te veel tijd verstreken, en te veel pijn gedaan. Mijn dochter vertel ik later dat ze 1 opa heeft, wat heeft het voor nut te vertellen dat iemand haar niet de moeite waard vind? Dat is mijn vroeger wel verteld en dat had ik liever niet geweten.
Ja, ik moest ook meteen denken aan Borderline! De emotionele chantage, het zwart/wit denken, het paranoia zijn en bepaalde mensen de schuld geven, dreigen etc. Ik weet niet veel over manische depressie, misschien lijkt het wel heel erg op elkaar? Maar wat haar ziekte ook is, het heeft duidelijk een heel negatief effect op jou. En logisch ook, als ik zo lees wat er allemaal gebeurt is. Heeft jou moeder een vaste hulpverlener of iets dergelijks? (zo niet, dan ga ik me nog meer zorgen maken, want het is ronduit gevaarlijk zonder hulp) Ik zou daar een keer gaan praten en uitleggen wat voor invloed je moeders gedrag heeft op jou. Spreek af dat elke keer als je moeder bv weer dreigt met zelfmoord, dat je de hulpverlening inschakelt. Bel de politie om bij haar langs te gaan, om haar ervan te weerhouden zelfmoord te plegen (jij weet dat ze het niet echt zla doen, maar dreigen is al genoeg om iemand langs te sturen). Leg het steeds bij een hulpinstantie neer ipv dat je het bij jezelf houdt. Als ik jou opeens zou bellen en jou zo de huid volschold en dan ging dreigen, dan zou je ook de politie bellen toch? Waarom dan niet bij je moeder? Het is zoooo moeilijk (ik weet het, mijn zus heeft Borderline en ik kan haar soms wel) maar pas toen we het zo serieus begonnen te nemen en de politie in schakelden, werd ze opeens een stuk rustiger! Want daar schrok ze toch wel even flink van. Ik wens je heel veel sterkte meis, wat je keuze ook is, het is begrijpelijk. Vergeet jezelf niet en laat je niet langer gebruiken voor haar machtsspelletjes. Ze mag dan ziek zijn, maar dat geeft haar niet het recht jou leven zo te verzieken!
Ik geloof dat het nog niet helemaal duidelijk is, maar mijn moeder word wel degelijk behandeld, al heel lang ook. Ze heeft ook al meerdere, soms langdurige opnames achter de rug. Eigenlijk word gemiddeld 2 maal per jaar iig wel voor korte tijd opgenomen. Soms ook op eigen verzoek, omdat ze zelf voelt dat ze het niet meer aankan. Sinds ze tijdens een psychose ook strafbare feiten gepleegd heeft moet ze op straf van de rechter zelfs maandelijks een depot (injectie) halen. Daarnaast slikt ze nog andere medicijnen en heeft geloof ik maandelijks een consult bij de psychiater. Haar case-manager komt wekelijks langs, en ze kan ze altijd bellen als er iets is. Ik begrijp ook dat het misschien niet lijkt alsof ze manisch depressief (affectief schizofreen) is, het heeft door de heftigheid van haar ziekte, de paranoia en de psychoses ook lang geduurd voordat die diagnose gesteld werd. MAar mijn moeder heeft naast deze 'klachten' ook degelijk de stemmingwisselingen, alleen was zij vroeger voornamelijk manisch, wat ook snel doorschoot naar compleet in de war. Daardoor kreeg ze een tijdlang te veel 'downers' zoals ik ze meestal noem, waardoor ze heel depressief werd. Wat betreft het inschekelen van de hulpverlening...... Ik heb meerdere malen een ambulance gestuurd, die waren soms zelfs geirriteerd dat ik had gebeld omdat er bij aankomst niets aan de hand 'leek'. Ze vroegen dan ook waarom ik niet zelf heen was gegaan Meestal werd ze dan een dag later bijvoorbeeld alsnog door iemand gevonden en belandde ze in het ziekenhuis.
Wat een vreselijke situatie! Helaas weet ik wat je meemaakt. Ik heb het contact niet helemaal verbroken, maar ik ben wel geïmmigreerd. Duizenden kilometers ver van haar, want ik kon niet meer bij haar in de buurt blijven. Helaas belt ze mij ook redelijk vaak, ook soms midden in de nacht en dan gaat ze me uitschelden en dat ik een slechte dochter ben, en dat ze zelfmoord gaat plegen en dat dan mijn schuld zou zijn. Soms wou ik dat het allemaal voorbij zou gaan, maar helaas het gaat maar door. En ze zal ook nooit meer veranderen. Mijn advies aan jou is, doe wat jij vind dat goed is voor jou en jouw gezin. Ik zou nooit helemaal met mijn moeder kunnen breken omdat ik me steeds schuldig voel, misschien dat ik ooit sterk genoeg sta om het daadwerkelijk te doen. Ik wens je veel sterkte toe met deze moelijke beslissing.
Ik heb nu 4 jaar geen contact meer met mijn moeder. Het is een langslepend iets dat al speelt vanaf de scheiding van mijn ouders, en waar ik nooit met haar over kon praten, omdat zij al haar fouten wegwuift en bagatelliseert. Hierdoor heb ik de scheiding nooit echt kunnen verwerken. Vier jaar geleden is het op vakantie tot een explosie gekomen tussen mij en mijn stiefvader (de man voor wie ze haar gezin verlaten heeft), waarna mijn moeder resoluut zijn kant koos en mij keihard heeft laten vallen. Na de vakantie heeft ze nog wel contact gezocht, maar van mij hoefde het even niet meer. En dat duurt nu dus al jaren. We sturen elkaar wel ieder jaar een kaartje met kerst, en toen ik 30 werd heeft ze iets liefs op een verjaardagskaart gezet. Ik weet dat ze mij mist, en ik mis haar ook. Maar ik ben bang om weer contact te zoeken, want dan krijg ik mijn stiefvader er weer bij, en met die man ben ik voorgoed klaar. Ook al zouden mijn moeder en ik weer contact met elkaar hebben, het wordt toch nooit meer zoals het vroeger was. En hoe het vroeger was, dat is achteraf ook een leugen gebleken. Ik moet wel zeggen dat ik het er wel moeilijk mee heb nu ik zwanger ben. Ik denk nu ineens weer elke dag aan haar. In deze levensfase kan niemand je moeder ook vervangen. Ik heb een lieve stiefmoeder en een schoonmoeder uit duizenden, maar je eigen moeder is toch degene met wie je je eerste zwangerschap het liefste wilt delen. Dat doet me pijn, maar het is niet anders.
Ik heb zelf ook een problematisch "relatie" met mijn moeder, dat komt voornamelijk door mijn oma, die heeft narcistische persoonlijkheids stoornis, weet je niet wat dat is, google het even en mijn moeder heeft dat dus ook, wel in mindere mate, mijn hele leven heb ik moeten doen wat mijn oma zei, deed je dat niet, had je geen leven meer......nou ja, het komt erop neer dat ik zeer beschadigd ben door alles wat ik heb meegemaakt.
Ze heeft me vanavond een sms gestuurd dat ze spijt heeft en wil praten. Ik denk niet dat ze echt spijt heeft, maar dat het resultaat niet precies wat ze gehoopt had....... (dat ik me schuldig ga voelen en dus snel contact opneem, langs ga etc....) Ik heb geantwoord dat ik daar nog even over na moet denken. Ik wil ff op een rijtje hebben wat ik precies wil. Dan ga ik haar een breief schrijven. Ik wil in ieder geval dit nooit meer. Dit was de laatste keer dat ze mij verantwoordelijk steld voor haar geluk, of ongeluk. Ik wil haar ook voor eens en voor altijd duidelijk zeggen dat het nooit zal worden zoals zij wil. Ik zla nooit die dochter worden die elke dag/week belt en elke maand 1 of 2x langs gaat. Als ze dat niet kan accepteren dan houd het hier op. Als ze dat wel kan dan zien we weer verder. Ik kan in ieder geval niet nu meteen de deur dichtgooien, dat gaat gewoon niet maar ik kan dit ook niet meer. Ik heb dit niet verdiend. En ik sta het ook gewoon niet meer toe dat ze me zo uit mijn evenwicht brengt.
Goed zo meis. Nu even helemaal aan jezelf denken en je gezinnetje (want die leid er ook onder als mama/vrouw niet lekker gaat) Beslissen wat je wil en er niet op terug komen. Zou dit toch ook aan haar case manager voorleggen los van haar zodat die ook weet wat er gaande is. Misschien kan die daarbij toch nog van invloed zijn. En anders is t iig goed dat hij er van weet (wat er precies beslist is door jou). Nogmaals; Heel veel sterkte hiermee. En ik hoop dat hoe dit ook verder gaat t iig voor jou n stuk rust zal brengen.
Jij bent inderdaad niet verantwoordelijk voor haar wel of niet gelukkig zijn. Maar let goed op dat zij ook niet voor jou gaat bepalen of je wel of niet gelukkig bent. Zodra dat gebeurt is het einde namelijk zoek!
Ik wil jullie ook nog bedanken voor jullie persoonlijke reacties, sommigen van jullie hebben ook een heel heftig verhaal Ik heb daar niet echt persoonlijk op gereageerd omdat ik nogal met mezelf bezig ben vrees ik. Maar ik waardeer het wel heel erg dat jullie mij dit verteld hebben.