Ik zou niet gelijk breken met de "vriendschap" maar ze wel even links laten liggen, vooral als ze niet positief maar alleen negatief kunnen reageren dan zijn het geen goede vriendinnen, en negativiteit kun je nu niet gebruiken. Dit overdrijf je niet. Ik zou precies hetzelfde voelen/denken
Ik vind niet dat je overdrijft hoor. Ikzelf zit momenteel ook beetje in zelfde situatie. Ikzelf ben zwanger van de 2e maar vriendinnen tonen ook niet echt interesse. Ikzelf zet het momenteel op een laag pitje en steek me tijd in het maken van nieuwe vriendschappelijke contacten. En wellicht besluit ik nog wel dat die vriendinnen eigenlijk geen echte vriendinnen zijn, maar ivm hormonen hou ik me maar even rustig haha. Iig sterkte met je besluit. Enige wat ik je wil zeggen: Hou de mensen in je leven die je dag opfleuren. De rest kun je niet gebruiken in je leven!
Wat jammer zeg!! Ik zou niet direct breken, maar ik zou gewoon stoppen om erin te investeren. Hopelijk trekken ze bij en zo niet, tsja, dan is inderdaad de vriendschap op een gegeven moment wel verbroken, maar iig zonder drama.
Nogmaals bedankt voor de reacties. Ik heb toevallig vandaag de vriendin gesproken die bij me om de hoek woont. Omdat we zo dicht bij elkaar wonen spreek ik haar wat vaker live dan de rest. Ik heb mijn probleem min of meer opengegooid bij haar en wat denk je? Zij had precies hetzelfde ervaren tijdens haar zwangerschap. Ze zei dat het op het laatst soms wel leek of niemand het erover wilde hebben. Ik was op een gegeven moment nog de enige die vroeg hoe het ging omdat we elkaar regelmatig op straat tegen kwamen. Ik ben dus niet de enige die dit zo ervaart. Zij had de negatieve reacties op de what's app gisteren ook vervelend gevonden, al dacht ze wel dat het zo niet bedoeld was. Ze gaf ook toe dat ze niet altijd stil stond bij de manier waarop ik zwanger ben geworden omdat we dit pas na het bekendmaken van de zwangerschap hebben verteld. Daar heeft niemand verder wat van meegekregen. Daar heeft ze wel een punt. En dat niemand verder ooit stilstaat bij de ziekte van mijn man komt volgens haar omdat ze er helemaal niks van merken (hij heeft nog geen klachten). Ik zag aan haar dat ze dat wel erg vond maar ze dacht er gewoon niet aan als ze ons gewoon zag doen wat we altijd doen. Al met al een goed gesprek en ik ben blij dat ik het haar verteld heb. Of ik bij de rest ook zo open durf te zijn betwijfel ik omdat ik hun empathisch vermogen wat minder groot is dan bij deze vriendin. Ik heb wel geleerd dat de desinteresse niet naar mij persoonlijk is bedoeld en ook dat als ik zelf niet aangeef ergens mee te zitten of verdriet te hebben, anderen hier ook niet op kunnen reageren. Ik denk nog steeds dat echte vriendinnen wel wat meer mee kunnen leven maar misschien zijn mijn signalen ook niet duidelijk. Dat is wel iets om naar te kijken.
Goed gedaan Novastar! Wat zij zegt is ook wel weer zo, en het is ook wel weer goed dat niet iedereen naar jullie kijkt met een gevoel van "ow ja" want dan krijg je ook weer zo'n label. Het is alleen als je zulke botte reactie's krijgt toch wel een kleine steek. Wij hadden dat hier ook, heel veel moeite om zwanger te raken gedaan, in de 4 jaar tussen de eerste en deze is er ook veel gebeurt, en er was nooit zekerheid of het zou lukken en zou blijven plakken. Hier kom je niet graag mee naar buiten, het is toch erg privé, dus als je het dan verteld dan is dat best wel een big deal. Op het moment dat je dan te horen krijgt dat je dan semi grappend te horen krijgt dat je nu weleens een keer een "lastigere baby" toe gewenst word omdat de eerste zoooo makkelijk was, is het toch wel even slikken hoor. Dan heb je toch zoiets van hallo...jij kent de totaal situatie, het is niet zo dat de baby's hier aan de lopende band gemaakt en geboren worden, en we hebben echt 4 jaar lang teleurstelling achter de rug en nu een behoorlijk zware zwangerschap. Niemand kan altijd overal rekening mee houden, ze hoeven er niet 24/7 aan te denken, maar als het erop aan komt is en blijft het gevoelig. Denk dat dat misschien ook voor jullie geld, de toekomst etc. en dat je even een keer klaagt betekend toch niet dat je niet dankbaar bent voor wat je hebt en krijgt? Vind het echt super dat je het er toch even uit gegooid hebt, en ook die erkenning en herkenning terug kreeg. Misschien dat die vriendenkring dan toch meer heeft met negatief reageren, ipv positief, onder het mom van zeiken is makkelijker dan lachen
Sylvia29, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook wel blij dat er niet steeds naar mijn man gekeken wordt als "hij met die nare ziekte". Dat doen wij zelf ook niet, dan heb je geen leven meer. Ik wil nog steeds wat afstand van deze dames nemen, ook vanwege de negatieve reacties (ik bedoel, dat is gewoon niet leuk) maar breken met ze zal ik niet. Ik laat het eens een tijdje van hun kant komen. Zal geen probleem zijn straks met de baby. 😏
Super goed van je!! Hopelijk kun je het wat los laten nu.. Is toch altijd wel iets wat je bezig houdt vind ikzelf. Lekker nog even genieten van je zwangerschap en straks van jullie kindje!