Hallo, De titel zegt het al: Onze hond (jack russel) is bang voor de kleine. Als ik de kleine op schoot heb dan zal hij vast niet bij me komen en ligt de kleine op de grond loopt hij er vast niet langs (of met de staart tusen de benen) Ook ligt hij heel veel te slapen de laatste tijd, komt zijn mand haast niet meer uit uit zichzelf. Ik vind dit zo vreselijk zielig, want onze hond is echt heel belangrijk voor ons en wil ik ook absoluut niet kwijt. Als ik de hond bij mijn zoontje hou, dan draait hij de kop de andere kan op en kruipt helemaal tegen mij aan? Iemand enig idee hoe dit kan? Ik zou dolgraag lekker met hem en mijn zoontje over de vloer willen rollen, maar helaas doe ik mijn hond daar geen plezier mee. Hij is trouwens wel vreselijk vrolijk en blij als ik thuis kom en als ik hem uit mezelf aanhaal, zonder kind..
Vooral de hond niet dwingen dichtbij het kind te zijn. Mijn ouders hebben ook 1 hond die liever niet in de buurt van kinderen is. Hij loopt weg voor kinderen en vindt ze niet prettig in zijn buurt. Het is de zelfbescherming van de hond om weg te lopen, dus loop er vooral niet met baby achteraan. Het kan heel lang duren, maar zo lang de hond wegloopt voor je kind is het niet vertouwd om je kind te dicht bij je hond te laten... hij neemt immers afstand en geeft te kennen geen contact te willen.
Je hoeft de hond niet weg te doen, geef hem gewoon aandacht zodra de kleine uit beeld is... dan heeft hij tenminste het gevoel dat hij erbij hoort en hou je hem tevreden
Dank je voor de tip! Daar ga ik dus direct mee ophouden. (hem dichtbij de kleine te laten) Die aandacht krijgt hij genoeg, daar zorg ik wel voor want hij is erg belangrijk voor mij. Zou het misschien zo kunnen zijn dat hij de aandacht nu moet delen en dat hem niet zo lekker zit?
Onze hond was in het begin ook pleite als we beneden waren met dochter maar langzaam aan kwam hij wat meer kijken en snuffelen. Inmiddels zijn ze beste maatjes. Al loopt hij nu ook regelmatig weg maarja zou ik ook doen als er een dreumes boven op me gaat zitten, aan mijn staart trekken of met blokken gooit.. Wat gezegd wordt, inderdaad niet dwingen en vaak komt het vanzelf goed..
Kan ook nog zijn dat de hond gewoon van nature respect heeft voor de baby.. Vandaar het negeren en het weglopen...(in een roedel doen ze dat ook voor de roedelleider) ik zal me er niet teveel zorgen over maken
Als eigenaar van een hond met precies hetzelfde 'probleem' wil ik graag zeggen dat je 'em er juist bij zou kunnen betrekken!! Hierdoor leert hij ook goed kennen wat hij wel en niet mag met de baby en bijvoorbeeld zijn speeltjes. Ik heb me de afgelopen maanden ook vaak afgevraagd of het wel wat gaat worden met die twee, maar daar is echt gewoon tijd voor nodig! Het is voor hem ook een hoop gewenning dat hij door moet maken en de impact op hem is misschien nog wel groter dan die op jullie. Jullie konden je goed voorbereiden op de komst van de baby en wisten min of meer dat het heftige veranderingen teweeg zou brengen. Hij 'mag' niks met dat kleine ding en moet ineens zijn plek in de roedel afstaan. Mijn hond vindt de baby waarschijnlijk eng omdat hij zich door zijn enthousiasme niet goed genoeg kan beheersen. Hij raakt snel opgewonden en hyper als hij aandacht krijgt en wordt dan wat ruw. De baby is voor hem niets meer dan een porseleinen beeldje die hij zo zou kunnen breken. Net na de geboorte had hij een hoop gevoelens die hij schijnbaar niet kon plaatsen. Zo stond hij bij elk kreetje als eerste bij haar bed of box of moest hij om het uur even bij haar kijken. Maar als ik hem dan bij me riep als ze op schoot zat ging hij het liefst aan de andere kant van de kamer zitten. Inmiddels is m'n dochter al een dikke zes kilo en 65 centimeter met de nodige speklaagjes en begint hij echt interesse voor haar te krijgen. Bij fruithapjes zit hij er naast te wachten tot hij haar handjes af mag slikken (die ik dan vervolgens weer moet poetsen), komt hij haar continu kusjes brengen en aait zij hem zelf ook (dat is dus meer slaan hahaha). Af en toe reageert hij nog wat onzeker en gaat hij uit zelfbescherming in z'n bench zitten of pakt hij een speeltje. Gistermiddag kwam hij zelfs samen met ons op het speelkleed zitten!! Dat was echt een hoogtepunt. Maar als je het nog niet vertrouwt met oog op happen, dan zou ik zeker gewoon de tijd zijn werk laten doen. Maar als je tips nodig hebt voor wat betreft hier mee om te gaan... Ik zou zeggen: bind hem vast aan de zijkant van de kinderwagen als je gaat wandelen zodat hij zich niet achtergesteld voelt, laat de baby hem gedag zeggen als hij gaat slapen en vertroetel zowel de hond als de baby in elkaars bijzijn. Ik ben echt tegenstander van mijn hond meer speciale aandacht geven als hij alleen is, omdat ik niet wil dat hij zichzelf een uitzonderingspositie toekent. Succes!!
Erbij betrekken is ook niet verkeerd, maar niet de hond de baby onder de neus drukken... Als hij uit eigen beweging in de buurt komt, kun je hem erbij betrekken met een aai over de bol... maar je moet je kind nooit aan je hond "aanbieden" zeg maar. Een hond kan zich buitengesloten voelen en daarom weglopen. In ons geval was de hond er al 6 jaar voordat er zo'n klein hummeltje bijkwam... hij had altijd een speciale plek. Door hem zijn aandacht te geven die hij gewend was zodra de kleine in bed ligt hou je het voor hem ook een beetje leuk. Zolang jij aan de hond duidelijk maakt wie de ALFA in huis is, hoef je je geen zorgen te maken. Erbij betrekken is goed, hem het kind onder de neus houden een NO GO. Door het presenteren van een baby aan een hond geef je aan dat de hond hoger in de roedel staat dan de baby.
Ik ben het eens met May-D. Wij hebben ook een jack russell. Hij luistert super goed, maar rondom kleine kinderen wordt hij wat onzeker en loopt er voor weg. Zodra hij zich in het nauw gedreven voelt gromt hij. Deze reactie was met name naar de 3 jarige dochter van mijn zus die maar achter hem aan bleef lopen en onze hond zich geen raad meer wist. Met ons kleintje gaat het goed, we geven de hond veel aandacht maar laten het initiatief bij de hond liggen om onze kleine op te zoeken en brengen net als may-d ook niet onze kleine naar de hond. Waar hij in het begin niet veel van de kleine wilde weten vind hij het nu steeds leuker worden. Het is belangrijk voor de hond om een plekje te hebben waar hij 'veilig' is en waar de kinderen niet kunnen/mogen komen. Geef hem veel aandacht, ook als je de kleine op schoot hebt. Roep hem bij je, beloon hem als hij komt met iets lekkers een kriebel en een aai. Ga veel samen wandelen, en hier deed een dagelijkse prive borstelbeurt ook wonderen. Geef hem de tijd!