Op het moment gaat het nog niet helemaal lekker met me. Ik trek me vaak terug in de slaapkamer en laat de kinderen over aan me vriend. Kortom de situatie is gewoon niet top. En daar bij het schuld gevoel naar me kinderen toe. Van mama is er wel en toch weer niet. Weet ook wel dat ik in een dip zit op dit moment. En zou er toch heel graag uit willen komen. Beloof om de avond mee te draaien met de kids. En toch trek ik me op een gegeven moment weer terug. Als ik s morgens wakker word heb ik soms niet eens meer zin om de dag te beginnen. Het is toch altijd maar het zelfde. Thuis geen geld blablabla. Neem me voor om weg te gaan die dag en wat doe ik ik blijf weer thuis. Volgende week heb ik gelukkig weer een afspraak bij het ggz en wil toch eens koppen met spijkers slaan ben het zat om zo te leven. Wil meer zijn dan die muren om mee heen. Genieten van de kinderen ja dat doe ik nog wel en interesse heb ik ook nog wel maar voel gewoon dat ik ze te kort doe. Pff soms. Wat ik hier mee wil. Denk gewoon even me gevoel en verhaal kwijt. En misschien weer eens een flinke schop onder me kont te krijgen.
Ik kan je alleen maar een knuff geven en zeggen dat het ooit weer goed komt meis, je hebt de wil om het te veranderen... Knuff Djonna
Jeetje, ik lees vaak reacties van jou, maar dit had ik niet verwacht.. Ik denk dat je een sterke vrouw bent, zo kom je in elk geval op mij over en met de juiste hulp komt het echt wel weer goed. Heel veel kracht en sterkte toegewenst de komende tijd, heb vertrouwen in jezelf! Liefs Huismus
Iemand zei ooit tegen mij "Allah is groot, maar je moet wel je eigen kameel vast binden". De enige die bij macht is om iets in je leven te veranderen-hoe moeilijk ook- ben jij. Dus lucht je hart en sta morgen gewoon op, maak je klaar en maak eens een wandeling. Als je eenmaal in beweging bent, dan volgt vaak de rest gemakkelijker.
Mijn hart luchten zou het opluchten? Zou het helpen.? Misschien. Dan word het zo lang eindeloos verhaal. En komt het weer op het zelfde punt terecht. De wil is er wel idd. De moed denk ook wel. De kracht? Zou dat het zijn de kracht om het niet op te geven. Want ik wil ook niet opgeven. De wil is er wel idd om door te gaan, Op lossingen te bedenken. Meer in het leven willen staan. Meer zijn dan alleen die vrouw achter die muren. En ergens weet ik ook wel dat ik die kracht in me heb. Mijn relatie met de vader van de kinderen is al jaren slecht( hij is wel een hele goede vader) alleen weet ik misschien ook wel diep van binnen dat we eigenlijk niet bij elkaar passen. Om me kinderen weer verdriet te doen om weer alleen verder te gaan met de kinderen. Dat heb ik ooit al eens gedaan( met de oudste) voor me zelf en voor me zoon gekozen. Vriend zit ook al een tijdje in de problemen financieel. Hij is geen makkelijker prater. Met hem loop ik vaak tegen de muren op. En daar bij zit dan ook op gesloten in me eigen muren. Maakt hij me depressief( dat zou oneerlijk zijn tegen over hem) maar zijn we in staat om gelukkig te zijn met elkaar met onze kinderen. Of blijven we in dit kringetje draaien. Wanneer is het genoeg. Wanneer kan ik onbevangen van me kinderen genieten? Wanneer laat ik ze weer eens zien dat ze belangrijker zijn dan wie ook. Of zijn ze al zo belangrijk genoeg dat ik het niet meer ziet. Ze zijn me lust en me leven. En toch voel ik dat ik ze niet alles geven kan dan ik zou willen. Dan heb ik het niet over geld of materialen zaken maar over. Lol maken met je kinderen weg gaan ze dingen willen leren over het leven en dat het ook leuk kan zijn.
Je zit in een negatieve spiraal.Je draait rondjes zonder te weten hoe je een afslag moet nemen. Misschien is een dagboek een idee? Elke avond opschrijven wat je die dag gedaan hebt,wat goed is gegaan en waar je van baalt. Zet je gevoelens elke dag op papier dan krijg je misschien het gevoel een dag af te sluiten en de volgende weer opnieuw te beginnen. Zou ook wat meer structuur proberen te brengen in je dag/week. Ga op vaste tijdstippen iets specifieks doen (simpel zoals een boodschapje,te voet zodat je er langer over doet) en je daaraan houden,ook al regent het of andere smoesjes om niet te hoeven gaan.Je moet van jezelf. Deel je dag in:zo laat opstaan,zo laat koffie drinken,zo laat knutselen,zo laat eten. Probeer dus weer een dagritme te krijgen. Meid ik snap dat het niet meevalt.Ik heb het zelf heel moeilijk sinds de zwangerschap van de laatste. Ook financieel maar zeker emotioneel.Doe ik mijn oudste kids niet tekort?Waarom KAN ik niet genieten van mn baby zoals bij de andere 3? Tuurlijk geniet ik van hem en ik hou ontzettend veel van hem maar er is in korte tijd zoveel gebeurd in ons leven dat ik zo gespannen als de pest ben. Toen heb ik voor mezelf een plan opgesteld,zoals bovenstaande,en ik merk dat het nu ietsiepietsie beter met me gaat. Ben ook geen prater want ik hang niet graag de vuile was buiten en klaag niet graag,maar hier is dat zo lekker he. Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat en dat het je voor de wind zal gaan en misschien heb je wat aan mn tips,misschien ook niet maar het is goed bedoeld!
Lieve meid, je denkt veel te veel na! Je geeft zo vaak goede en wijze adviezen aan anderen, maar probeer die nu eens zelf op te volgen. En is een gesprek bij het GGZ wel de oplossing voor jou? Dat zul je vast al vaker geprobeerd hebben... Ik zou verder én dieper gaan zoeken, want als je nu al zolang tegen dezelfde problemen aan loopt, heb je gerichtere hulp nodig. En die vind je niet bij het GGZ is mijn mening.
Stop met denken in problemen en start met denken in oplossingen. Echt, als je daarmee begint kom je een heel eind. En overal is een oplossing voor te vinden! Soms kost het je een kwartiertje doorzetten en soms moet je heel je leven omgooien. Als het het allemaal waard is heb je eigenlijk geen keuze. Dan moet je het voor jezelf doen! Dat verdien je...
@Jusi je hebt gelijk. Het is zo makkelijk om advies aan andere te geven. terwijl ik idd me eigen adviezen eens moet gaan opvolgen. @Mama78 Ook jij hebt gelijk. Stoppen om na te denken en voor uit gaan in plaats van achter uit gaan. @ mamakelly. Ook een knuffel voor jou. Zal zeker een paar punten uit je advies mee nemen. Hier tik ik zo makkelijk maar een dagboek bij houden. Begin bij een pagina en dan vergeet ik dat dagboek weer. En toch zou het denk wel eens goed zijn om het te blijven op schrijven. Net werd me jongste wakker en ben van af tijden weer eens zelf naar haar toe gegaan in plaats me vriend te laten gaan. Heb haar bij me genomen en heb me diep in haar gegraven. Even goed vast gepakt. Ze zit nu wederom weer bij papa. Ze wilde papa. Maar het deed me toch wel even goed. Van meisje je bent me alles. Me oudste was wakker die kon niet slapen heeft even een uurtje extra binnen tv gekeken en heb hem ook net onder de wol gestopt. Hij wilde eigenlijk bij me liggen maar hij word te groot in me bed. Maar als het moet kan hij zo bij me liggen Misschien doe ik het zo wel. Even dat speciale gevoel. Niet alles kunnen geven maar toch, laten merken dat ze belangrijker zijn dan alles in de wereld.
Ik bedoel er mee te zeggen dat je op een gegeven moment een punt moet zetten en weer door moet gaan. Wat is geweest, blijft zoals het is, waar je wat mee kan is dat wat nog gaat komen. Je denkt heel veel in 'niet'. Je denken is zo krachtig, je denken maakt je of breekt je. Niemand kan voor je opstaan, alleen jijzelf. Jij kan bepalen dat je positief wil kijken naar iets of dat je er het slechte van naar voren haalt.
Dat kost wel veel geld, je houd je eigen bijdrage over namelijk. Een beetje psycholoog kost 60/70 euro en er wordt meestal zo'n 40 euro vergoed.
Ik heb ook wel eens zo'n periode, dat ik niet lekker in mijn vel zit. Of gewoonweg de energie niet heb om actief met mijn zoontje bezig te zijn. Gelukkig vangt mijn man het heel goed op en komt mijn zoontje niks tekort. Maar toch voel ik me dan schuldig. Vooral richting mijn man, omdat op zulke moment alles op hem neerkomt. Hij verzekert me dat hij het niet erg vindt, en dat scheelt. Sja, wat kan ik zeggen... Bij mij zijn het maar periodes. Soms maar 2 dagen, soms 2 weken, maar nooit echt langer. En buiten die periodes om speel ik wel veel met mijn zoontje. Ik heb niet het idee dat hij het erg vindt. Weet je wat het is? Je moet óók naar jezelf luisteren, naar je eigen lichaam. En schijnbaar heb je er behoefte aan om je af en toe even terug te trekken. Ik denk dat het slechter is voor jou, en indirect dus ook voor je gezin, als je daar geen gehoor aan geeft.
Het vervolg. Gisteren ben ik opgenomen.moet tot rust komen en op nieuwe beginnen. De kinderenzijn bij mij zusje en maken het naar omstandigheden goed.het zat er al een tijdje aan te komen .maar gaat knokken om erboven op te komen.
Goed zo pnirmal! Even tijd voor jezelf, zonder afleiding met jezelf bezig zijn en alles op een rijtje zetten. Mama heeft gewoon even mama-tijd nodig en dan komt er een veel leukere, relaxtere mama voor terug. Sterkte!
Sterkte en veel beterschap, je kinderen zullen uiteindelijk gaan zien dat dit nodig was voor mama om weer gelukkig te worden, ik hoop echt dat je weer gelukkig gaat worden meid, dat je opgenomen bent is de eerste, hele belangrijke, stap.
Heel veel sterkte! Misschien niet het juiste moment maar mag ik vragen of je ook werkt? Niet eens zo zeer voor het geld maar misschien meer voor ritme en regelmaat in je leven en vooral ook uitdaging en tijd voor jezelf.
Jeetje wat heftig dat je opgenomen bent! Wat is er gebeurd? Ik hoop dat je er snel bovenop bent Pnirmal... ik sluit me aan bij wat hierboven werd gezegd: een baan kan zowel emotioneel als financieel enorm helpen om uit het dal te komen. Financiële problemen maken je zo vreselijk depressief, ik zie dat dagelijks om mij heen (op mijn werk). Ik snap dat je nu niet in staat bent om werk te gaan zoeken (ervan uitgaande dat je niet werkt natuurlijk...misschien doe je dat wel), maar misschien als je weer wat bent opgekrabbeld...?