Zoals de titel al zegt... Mijn dochter vind het vreselijk om ergens weg te gaan. Ze speelt ergens super lief, is een makkelijk meisje... totdat het woord naar huis gaan valt. Ze veranderd in 1 sec in een krijsend, huilend en gillend kind op de grond liggend.... Ik heb haar voorbereid op et weggaan, dus het komt niet onverwachts... Wie heeft er tips om het voor haar makkelijker te maken ergens weg te gaan (of kan iemand mij uitleggen waarom ze dit zou kunnen doen) Alvast erg bedankt want ik vind dit zo zielig voor haar.
Onze uk vond het eerst ook vreselijk, ik blijf nu nog steeds een tijd geven. Hij is nu 3.5 en waar we ook spelen dan geef ik aan nog 10 min,5 min. Ik ga plassen/jas aantrekken of wat dan ook en dan gaan we. Alshij er een drama van maakt help ik hem. Buiten hebben we het over wat er fout ging. Piepen, niet opruimen, niet willen gaan. De eerst volgende keer hebben we het er over voor we naar het bezoek gaan wat de keer er voor niet zo goed ging. Hier helpt het. En als hij boos of verdrietig is geef ik ook aan dat ik dat snap en hebben we het er over. Drama is dan heel kort, voelt zich begrepen
Je schreef dat je haar al wel voorbereid dus denk dat mijn tip dan niet heel helpend is. Maar misschien is deze wekker iets wat kan helpen? Dan ziet ze de tijd kleiner worden
Heel concreet zijn in de voorbereiding op het weggaan. " we gaan zo weg" kan een peuter niet zoveel mee, wat is zo? "Een paar minuutjes" zegt ze ook niks. Echt concreet zoals nog 1 boekje, puzzel, etc. Of voor zover mogelijk visueel maken op een kleurenklok of timetimer. Daarnaast is het natuurlijk dé leeftijd om een lekkere scene te maken als er iets gebeurt wat je niet wilt. Dus als jij het vertrek al keurig aangekondigd hebt en je wilt vervolgens echt gaan maar kind niet, dan kind onder je arm en gaan! Dan weet ze een volgende keer dat jullie ook echt gaan wanneer je het aangekondigd hebt en dat een scene schoppen daar niet tegen gaat helpen.
Hier is dat ook al heel lang echt 9 van de 10x een ramp, al veel dingen uitgeprobeerd, maar het wordt er nog niet veel beter op, hij vertrekt bijna altijd huilend ergens, dus ik lees even mee.
Ik geef mijn dochter nog wel eens haar knuffel als we ergens weg gaan. Dan gaat ze meestal rustig mee naar de auto. Of ik zeg dat ze in de auto wat drinken krijgt(ze heeft zo'n rietjesbeker) Maar op de fiets zou ik dat dan weer niet doen.
2 of 3 keer benoemen. Als ik m’n kopje thee op heb, dan gaan we naar huis. En als ze boos wordt begrip tonen: Je was ook zo lekker aan het spelen met.... Je vindt het zo leuk hier, dat je niet wel wil. Maar toch erbij blijven en weg gaan. Dan is het duidelijk.
Hier juist het omgekeerde want hier wordt altijd gevraagd wanneer we naar huis gaan ( soms ook weleens genant bij bijv opa/oma.
Hier werkt het heel goed om de klok te gebruiken. Dus, als de grote wijzer op de zeven staat gaan we naar huis. Dat benoem ik dan voor die tijd een aantal keren. Als in ‘waar staat ie nu?’ ‘Op de zes ja. Als de grote wijzer op de zeven staat gaan we naar huis’. Het werkt ook met een digitale klok. ‘Als er staat 18.45 gaan we naar bed.’ Bij deze wel zorgen dat je de tijd zelf ook bijhoudt, want als je het voorbij bent is het lastig.