Alvast excuses als dit een warrig verhaal wordt... ik hoop dat ik het een beetje duidelijk uit kan leggen (en aangezien ik niet eens weet wat mijn eigen gevoelens zijn wordt dat nog een uitdaging ). Ik heb niet eens echt een vraag ofzo, wil denk ik meer mijn hart even luchten! Mijn ouders wonen op ruim een uur rijden afstand van ons. Ik heb een beetje een aparte band met ze. Ik kan altijd bij ze terecht en ze hebben alles voor mij over, maar toch heb ik geen hele hechte band met ze. En waardoor dat komt? Ik durf het echt niet te zeggen, ik heb een goede jeugd gehad, er zijn geen rare dingen gebeurd... Ik weet niet wat het is, kan er mijn vinger ook niet echt op leggen helaas. Omdat mijn ouders wat verder weg wonen, zien ze ons zoontje niet zo vaak. Terwijl ze wel ieder weekend bij ons in de buurt zijn. Mijn hele familie woont in onze buurt, alleen mijn ouders zijn destijds verder weg gaan wonen. Nooit zullen ze een keertje spontaan langskomen, even hun kleinzoon zien o.i.d. Wij gaan eigenlijk altijd hun kant op. Als ze onze zoon dan zien, duiken ze er gelijk bovenop. Oh ze zijn zo gek op hem, de hele wereld moet dat dan zien. Met als gevolg dat mijn zoontje het op een gillen zet als hij hun ziet. Op dit moment wordt hij een klein beetje eenkennig maar bij mijn ouders is het echt erg. Als we daar binnenkomen begint hij al te huilen, hij wil dan alleen op onze schoot zitten met zijn gezicht naar ons toe. Dan draait hij soms zijn hoofd even om om te kijken of opa en oma er nog zijn, en als hij ze ziet begint hij gelijk te huilen. Maar dan komt het, mijn moeder wil hem toch perse vasthouden. En dat is gelijk dilemma 1. Ze zien hem zo weinig dus ik snap ook heel goed dat ze trots op hem zijn en met hem willen knuffelen, spelen etc. En dat ze hem vast willen houden. Maar zodra ze hem vast heeft raakt mijn zoontje helemaal overstuur en hij houdt pas op met huilen als ik of mijn man hem weer overpak. Hetzelfde bij mijn vader. Maar ze houden gewoon niet op. Dan zit hij op schoot, gaan ze alsnog van alles tegen hem zeggen, hem uitlokken etc. Ook dat begrijp ik maar het is wel bloedirritant omdat mijn zoontje zo geen rust krijgt om te wennen en de kat uit de boom te kijken. Ook zoiets, mijn zoontje slaapt eigenlijk overal goed, behalve bij mijn ouders thuis. Dan is het huilen, huilen en nog eens huilen. Ik krijg altijd van die opmerkingen te horen van dat we hem moeten laten huilen, dat ze dat bij ons vroeger ook deden en dat als ik te snel naar boven ga, hij verwend wordt. En wat doet mijn vader? Die staat op, loopt naar boven om hem te troosten... terwijl mijn zoontje dus nog veel meer over de zeik raakt... Ik weet het, de oplossing voor dit probleem is om gewoon tegen mijn ouders in te gaan, maar dat durf ik dus niet Ik snap het vanuit hun, ze zien hem niet veel en zijn gek op hem. Ik heb het gevoel dat als ik er wat van zeg, ik mijn ouders aan het opvoeden ben en dat klopt voor mijn gevoel gewoon niet. Jakkes, ik weet niet eens precies wat ik met dit topic wil... Er zijn nog wel honderden voorbeelden maar ik word alleen maar verdrietig als ik dit zo type. En het kan zo leuk zijn, het ligt ook echt een beetje aan mijn ouders want mijn zusje ziet hij nog minder, maar die vindt hij wel leuk!! Zucht. Stond op het punt om dit weer te wissen maar dat vond ik eigenlijk zonde van al het typewerk. Misschien zijn er moeders die dit herkennen? Hoe gaan jullie hiermee om? Sorry voor mijn lange verhaal
Ik zou gewoon tegen je ouders zeggen dat je wilt dat je zoontje een betere band kan krijgen met ze en dat jij van mening bent dat dat alleen kan als ze bij jullie thuis komen omdat dit zijn veilige haven is. Misschien als jullie dat een paar keer doen dat je zoontje het ook niet meer als eng zal ervaren. En ja, anders gewoon de waarheid zeggen! Het zijn ook maar mensen hoor.
Ondanks dat mijn schoonouders erg dichtbij wonen ziet ze ze ook heel weinig, en mede omdat ze ook 'zo' zijn. Direct op dr afkomen, kussen, knuffelen en daar houdt ze dus echt NIET van (zelfs met mij knuffelt ze sporadisch dus met hun al helemaal niet). Gevolg: Ze is nu 2 en jankt de hele boel bij elkaar wanneer ze hun ziet.. tja. Vind het jammer en mijn man (ik durf het niet zo goed) heeft het al een aantal keer aangegeven dat ze dat niet leuk vind maar ze blijven het doen, dus kom daar ook amper meer (mede vanwege andere redenen ook). Mijn eigen ouders ziet ze trouwens ook erg weinig, maar die begrijpen wel dat je haar gewoon even dr eigen gang moet laten gaan en dat ze vanzelf wel naar je toe komt en die vind ze dus wel leuk. Zou toch proberen op een subtiele manier duidelijk te maken dat ze hem een beetje met rust moeten laten anders wordt het alleen maar erger vrees ik.
Hey, ik heb niet echt hetzelfde probleem hoor. mijn zoontje is totaal niet eenkennig, behalve als hij mijn opa en oma ziet... nu weet ik wel wat daar het probleem is, hun zijn nogal heel enthousiast en roepen dus heel hard: HHheeeeejjjjj Jamiiieeee! tkind schrikt zich altijd een ongeluk... dus zodra hij hun ziet begint hij te huilen... nu zijn zij onlangs bij mij thuis op bezoek geweest en hier had hij het niet. hij was wel beetje afstandelijk en wou even aanzien, de kat uit de boom kijken,... maar uiteindelijk ging hij zelf naar ze toe om te spelen!! mss kan je eens vragen aan je ouders of zij naar jullie komen... en kijken wat je zoontje dan doet. is hij dan ook zo bang? dan is hij immers in zijn eigen "veiligë" omgeving en zou hij zicht toch meer op zijn gemak moeten voelen... ook kan je bv je zoon eens laten "Bellen" met zijn oma en opa.. zodat hij een beetje gewend raakt aan hun stemmen enzo... tis maar een idee!
Dank jullie wel voor de snelle reacties, had ik niet verwacht Ik ben altijd al een watje geweest voor wat betreft het tegen mijn ouders ingaan, maar ik weet dat ik nu voor het belang van mijn zoontje moet kiezen en ze gewoon moet zeggen dat ze rustiger aan moeten doen. Ik zal ze inderdaad maar weer eens uitnodigen in ons eigen huis, wie weet... De pest is ook dat als ze dan eens bij ons komen, vaak na een uurtje weer weggaan dus dat schiet ook niet altijd op. Maar ik zal het eens in de groep gooien, wie weet! En ik moet toch echt maar eens harder worden en tegen ze in gaan, ik ben verdorie al 27, getrouwd en ik heb een kind dus volgens mij ben ik volwassen... Wordt het toch wel eens tijd dat ik voor mijn eigen mening en vooral voor het belang van mijn zoontje opkom!!
Opkomen voor je zoontje hoor! Op deze manier krijgt hij alleen maar meer afkeer van je ouders, denk niet dat je dat wil, en je ouders zouden dat ook niet willen denk ik. Probeer het uit te leggen dat ze afstand moeten nemen, en dat je zoontje zelf moeten laten bepalen wanneer ze hun toe komt, hoe moeilik ook voor je ouders. Schrijf het des noods per mail, schrijf het van uit je hart, of leg het inderdaad face to face uit. Dit is niet tegen je ouders in gaan, dit is voor je zoontje opkomen!
en daarbij zal het voor je ouders natuurlijk ook leuker zijn wanneer je zoontje wat rustiger op ze zal reageren.
Gelukkig herken ik je situatie niet, maar dacht meteen om ze bij jou thuis te laten komen ipv daar naar toe te gaan.. Je zei dat ze als ze komen er maar een uurtje zijn, misschien ook wel positief, is het ook niet te lang voor je kind en kan hij toch aan ze wennen.. Hopelijk gaat het snel beter..
Je moet je ouders uitleggen dat ongeacht waar je ook met hen bent jullie zoontje de ruimte moet krijgen hen te benaderen en te ontdekken ipv dat zij zich bovenop hem storten. Alleen op die manier winnen zij zijn vertrouwen terug! En wanneer jij of je man dan ziet dat hij hen positief benaderd dit ook weer belonen het zei met stem, een knuffel een aai over de bol. Dat hij ook bevestiging vanuit papa en mama krijgt dat het allemaal ok is. de eerste keer dat je daar weer heen gaat zou je van te voren kunnen bellen met de uitleg hoe jij graag wilt dat het verloopt voor je zoon en hen dat ook uitleggen en hen er bij betrekken en als je daar bent kun je je ouders sturen en aanwijzingen geven. Daarnaast inderdaad is het wie weet een idee de deur van jullie huis even opnieuw open te zetten voor je ouders. Al zouden ze maar een klein uurtje komen. Een paar keer een uurtje draagt al bij aan herkenning en het besef dat het ok is dat ze er zijn. Dat je dit probleem al signaleerd is heel goed en je geeft al aan er aan te willen werken. Leg het ook aan je ouders uit als zijnde dat je het vervelend vind dat je kind zoals het er voorheen aan toe ging niet de kans kreeg een band met hen op te bouwen en dat je dat graag anders wilt zien! SUCCES!!!
Helaas weet ik dus uit eigen ervaring precies wat je bedoelt. Toen ik je openingspost las dacht ik nog "dat komt heel erg met mij overeen." Het zal echt niet makkelijk voor je worden om het "gevecht" aan te gaan. Maar het feit dat je zoontje met de rug naar je ouders toe zit en niet bij hun op schoot wil zegt toch genoeg? Mijn zoontje is twee keer goed overstuur geweest van het gedrag van mijn moeder en sindsdien doet ze heel erg rustig als ze bij ons komt of wij bij hun. Ze vond het verschrikkelijk en ik heb als voordeel dat mijn vader wel wat rustiger doet en het iets meer snapt. Ik wens je heel veel succes!