Vanmorgen is het bij mij tot een breekpunt gekomen. Ik kan niet meer. Ben zo ongelofelijk moe en voel me zo ellendig. Laat ik voorop stellen dat ik ongelofelijk blij en dankbaar ben met ons prachtige meisje. Alleen ik heb het idee dat het met mij niet zo goed gaat. Ik herken mezelf niet terug. Na een zwaar traject met meerdere mk, vroeggeboorte en een loodzware zwangerschap ( vanaf week 18 plat gelegen ivm weeën) ben ik nu voor m'n gevoel op. Er zit geen rek meer in. De zorg voor m'n dochter en mezelf gaat nog, maar daarbuiten kan ik niks aan lijkt wel. Heb nul energie, kan me slecht concentreren, en ben enorm snel geïrriteerd. Over 3 weken moet ik weer gaan werken, geen idee hoe ik dit moet gaan doen. Daarbij ben continue bang dat er haar iets overkomt en dat ze dood gaat. Ik ben hierdoor continue hyperalert, wat natuurlijk ook weer energie vreet. Dutjes overdag heb ik de rust niet voor. In de avond val ik rond 22.00 uitgeput in slaap, maar na de voeding van rond 2.00 kan ik vaak niet meer slapen. Ik pak dus maar zo'n 4 uurtjes per nacht. Ik ben normaal niet zo. Ben altijd vrolijk en een enorme doorzetter, dus voel me nu zwak en ben teleurgesteld in mezelf. Ik voel me een slechte moeder omdat ik niet altijd het geduld heb voor dl haar huil buien, terwijl het eigenlijk een super zoet kindje is. Zijn er mensen die dit herkennen en die tips hebben hoe ik hiermee om moet gaan?
Wat naar dat je je zo voelt! Ben je al bij de huisarts geweest, misschien heb je een post-partum depressie? Tips heb ik niet echt, herken wel het een en ander maar bij mij is het wel minder heftig. Heb je een partner? Zou hij 's nachts wat van je over kunnen nemen zodat jij wat meer slaapt? Kun je overdag hulp inschakelen van een moeder of vriendin, zodat je even kunt bijtanken? Heb je een goede relatie met je baas? Dan zou ik mijn zorgen bespreken. Misschien kun je beginnen met halve dagen ofzo. In grote lijnen: luister naar jezelf, zoek hulp. Probeer om weer wat te gaan genieten van je dochtertje. Als dit allemaal niet helpt, zou ik toch een bezoek aan de ha overwegen... Veel sterkte!!!
Bedankt voor je lieve reactie. Nee ben niet bij de huisarts geweest nog. Ben niet zo van de dokters eigenlijk. Ik heb een man idd, die doet wat hij kan. Maar geef BV dus nachtvoedingrn kan hij niet doen. Hij doet wel alle verschoningen s nachts. Verder heb ik ook nog een eigen paard die ik iedere dag zelf verzorg en af en toe rij ( helaas veel minder dan ik zou willen omdat ik de puf er niet voor heb). Op zich heb ik een redelijke relatie met m'n baas, ben alleen wel vanaf week 13 ziek geweest ivm weeën. Dus om nu weer te melden dat ik niet kan komen, of maar halve dagen, zie ik eigenlijk niet zitten. Ik zie het allemaal even niet geloof ik.
Nou dat klinkt allemaal erg naar! Klinkt allemaal heel heftig wat erg gebeurd is. Logisch dat je je zorgen maakt of er niks gebeurd met je dochter maar ik denk wel dat je er mischien hulp bij nodig hebt. Ik ben zelf ook niet van de dokters maar ik had ze ook een keer nodig en vooral iemand om mee te praten. Wel voor een ander probleem maar ik ben blij het gedaan te hebben, de stap is even moeilijk maar daarna lucht het op. En wat kolven zodat je man in de nacht de fles kan geven? Al is het maar 1 x per week zodat jij even door kan slapen. En zie dat je een paard hebt, is een bijrijder niet wat?
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik kan me voorstellen dat je opziet tegen werk (icm uitgeput zijn) maar je werk gaat je misschien ook weer helpen wat meer jezelf te worden. Op mijn werk ben ik nl. gewoon even geen moeder die steeds oplet/zorgt etc. maar gewoon collega/werknemer. Het geeft me ook veel energie. Verder misschien het advies om toch met 'iemand' te gaan praten, het kan ook bijvoorbeeld een coach zijn.. dan is het niet gelijk een dokter o.i.d. Is er iemand waar je je dochtertje een middag / ochtend heen kan brengen om gewoon even op te laden? veel sterkte!
@deedee: bijrijder zie ik niet zitten eigenlijk. Heb m'n paard zelf opgeleid van veulen tot nu ( 7 jaar). En het idee dat iemand anders dingen misschien verpest staat me niet zo aan. Heb een goed gesprek met ml gehad en hij gaat meer helpen, ook wil hij m'n stal doen op dagen dat het niet gaat dus dat is fijn. Dan loopt paardje maar wat minder voorlopig. @lianne: kan me ook goed voorstellen dat werken juist weer afleiding geeft en mis het contact met collega's ook, dus wat dat betreft moet ik mezelf een schop geven. Maar als je zo moe bent lukt dat slecht. Dochter wegbrengen vind ik erg moeilijk. Heb meer rust als ze bij me is lijkt wel. Ga eens nadenken of ik mrt iemand wil praten. Heb dat toen met het verlies van ons zoontje een keer gedaan maar was niks voor mij.
Ik snap dat het je op gaat breken met maar 4 uurtjes in de nacht. Ik zou echt kijken of je niet een paar keer in de week een tukje mee kan pakken en natuurlijk een nachtflesje door je man laten doen. Ik ben ook niet van het overdag tukken, maar als je dit patroon niet doorbreekt, blijf je wakker liggen in de nacht. Als je nu al denkt dat het niet gaat helpen om met iemand te praten, dan is het moment denk ik daar nog niet rijp voor. Je geeft je dan toch niet echt over. Misschien een vriendin?
Ik vind je uitspraken wel wat zorgelijk. Enerzijds zeg je op te zijn, anderzijds lijk je geen stap terug te willen doen (overdag niet slapen, zorg paard en zorg kind liever niet loslaten, geen hulp inschakelen). Zou t niet kunnen dat al je klachten een signaal zijn dat je een stap terug moet doen? Lastig maar als je goede moeder wil blijven misschien wel noodzaak. Controle en perfectionisme zijn leuk maar niet haalbaar als werkende moeder met ook nog een leven. Ik zou zeggen, zet hulptroepen in, ga eens langs de huisarts ondersteuner voor wat gesprekken rondom je angst, slaap eens een paar dagen met je kleintje mee (desnoods met extra oppas in huis als je bang blijft over haar), laat huis en paard ff de boel en focus je op Jezelf. Over 3 weken moet je weer in t ritme dus moet je nu nog ff bijtanken. Anders ga je straks mogelijk onderuit en dat wil jr duidelijk voorkomen!
Ben idd een mega control freak en een perfectionist. Daardoor vind ik het ook zo moeilijk dingen uit handen te geven. Ik ga eigenlijk altijd gewoon maar door en dan komt het vanzelf wel weer goed. Alleen dat moment duurt nu wel lang... Maar moet idd wel beter voor mezelf gaan zorgen denk ik ja... Opvang: ze gaat naar de opa's en oma's dus dat is heel fijn geregeld.
Misschien is het een idee om haar daar de komende weken een keer een paar uurtjes te laten 'wennen'? Ik herinner me nl. zelf van de wen-uurtjes op het kinderdagverblijf dat je dan heerlijk wat tijd voor jezelf hebt ? Is maar een idee hoor..
Ze is al af en toe daar, m'n moeder komt 1x per week bij ons zodat ik even op m'n gemak naar het paard kan. En de andere opa en oma hebben al een aantal opgepast zodat wij even uit eten konden. Alleen het voelt zo naar om haar achter te laten, net of ik een stuk van mezelf achterlaat. Lekker dramatisch maar zo voelt het wel Ik probeer echt tijd voor mezelf te pakken, maar als ik dan alleen ben blijf ik enorm rusteloos
Ik ben het ontzettend eens met de eerste zinnen! Zo kun je toch niet doorgaan? Ik vind het allemaal bij elkaar best heftig klinken, de angst dat je dochter dood zal gaan, het niet los kunnen laten van dingen/vertrouwen op anderen buiten je man en (schoon)ouders, het piekeren en het niet zoeken van hulp (op meerdere vlakken). Wat zeggen je partner en ouder ervan? Ik lees mijn post na, en ik zie dat het er best confronterend staat. Sorry daarvoor, ik bedoel het namelijk niet aanvallend! Gewoon puur dat ik mij kan voorstellen dat dit zwaar is, voor zowel jou als de mensen die van jou houden.
3x een berichtje getypt, tot 3x toe weg . De angst komt denk ik voort uit het verlies van ons zoontje 2 jaar geleden, en alle mk die we in 5 jaar te verwerken hebben gekregen. Het werd me keer op keer weer afgepakt. Na een zwangerschap waarbij een goede afloop lang ondenkbaar was ( vanwege weeën vanaf rond de 18 weken en herhaaldelijke gbs infecties, zoontje is door gbs geboren) is het voor mij nu heel onwerkelijk om ons wonder eindelijk in onze armen te hebben. Ben als de dood dat dit ook weer afgepakt wordt. Ik heb geen professional nodig om dit uit te kauwen, snap zelf wel dat dit hierdoor komt. Edit: helpt ook niet erg dat het cb zo'n beetje zegt dat het m'n eigen schuld is als dl dood gaat aan wiegendood omdat we haar op dr zij laten slapen. Ze heeft forse verborgen reflux waardoor ze zich blijft verslikken als ze op dr rug ligt, is hier ook een keer voor opgenomen geweest in het zh. Dus andere optie dan zijligging heb ik gewoon niet. Dingen uit handen geven ben ik nooit goed in geweest. Partner die is bereid me met alles te helpen, die is super lief. M'n vader is de enige die hiervan weet en die zegt me gewoon simpel een stap terug te doen. Waarop ik dus zeg dat de boel dan in de soep loopt, en hij vind dat dan maar moet gebeuren. Kan ik dus niet. Vat het trouwens niet aanvallend op hoor. Het is idd dood vermoeiend en vind mezelf ook een enorme miep. Snap best dat anderen dat ook zo zien, weet alleen even niet hoe ik ermee om moet gaan. Hoop daarom hier meiden te vinden die hun ervaringen willen delen.
Heftig wat jij hebt moeten meemaken dus snap je angst nu wat meer. Professionele hulp gaat echter vaak niet om verklaren maar ook om leren omgaan met. Wat jij hebt mee moeten maken is een feit en echt maar zo'n trauma mag jouw als moeder niet continue bezig houden. Mogelijk is stukje trauma verwerking toch goed voor je. Ik ben zelf ook van grip en controle maar met een kind moet je dat leren loslaten anders breekt t je op. Ga vooral proberen meer te slapen, dan wordt t allemaal vast iets hanteerbaarder.
Och meisje, ik voel met je mee om een of andere reden. Ik heb gelukkig niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, maar zoals je zelf al zegt is de link met je overleden eerste kindje maar al te duidelijk. Ik zou je toch met klem aanraden om hulp te zoeken. Die is er in allerlei vormen: gesprekstherapie (maar daar houd je niet zo van), EMDR, creatieve therapie, danstherapie, noem maar op. Als je gevoelens weer gaan stromen hoef je niet zo krampachtig alles onder controle te houden (dáár heb ik dan wel weer ervaring mee). Probeer niet zo streng voor jezelf te zijn en zoek uit waardoor jij een stap kunt maken in de verwerking van een loodzware tijd. Zo te lezen gaat het (logisch!) niet vanzelf en dan wordt het alleen maar zwaarder. Heel veel liefs en sterkte gewenst!
Ik lees heel veel dingen waarvan ik denk pfff wat heb jij het nu zwaar. Als ik je posts lees dan lees ik voornamelijk "ik steek mijn kop in het zand gedrag". Echt zoek professionele hulp. Voor jezelf! (maar ook voor je dochter en man indirect). De angsten zijn logisch waar ze vandaan komen, maar je manier van ermee omgaan en het feit dat je nu helemaal kapot zit dus niet.
Ik schrik een beetje van de reacties. Onderschat ik mijn 'probleem' zo? Heb namelijk niet het gevoel dat ik m'n kop in het zand steek, wil er alleen niet compleet aan toegeven.
Ik hoef niks te typen, jij zegt het al precies Therapie gaat niet om babbelen over de oorzaak, maar om jou handvatten te geven hoe je om kunt gaan met waar je tegenaan loopt Je hebt veel meegemaakt en ik herken heel erg jouw perfectionisme en het niet kunnen loslaten. Praktisch voorbeeld: Hoe ga je het straks bijvoorbeeld hanteren als je weer werkt en je (schoon)ouders hebben onbedoeld iets met jullie dochter op een andere manier aangepakt dan jij had gewild? Want dat gaat onvermijdelijk gebeuren. Je kunt niet krampachtig alles onder controle houden, zeker niet met kinderen. Wat je in je eerdere reactie noemt over het in de soep laten lopen. Wat kan er dan concreet in de soep lopen? En is dat heel erg?
Moet zeggen dat ik weinig problemen ermee heb als zij dingen anders doen als wij dat doen, tenzij dr laten huilen of niet op verzoek voeden of zo. Maar we weten zeker dat dit niet zal gebeuren. Controle houden is denk ik mijn manier om ervoor te zorgen dat ik zeker weet dat ik er alles aan doe om meisje alles te geven. Haar nu al meer los moeten laten zie ik niet als een optie, hoe vreemd dat misschien ook is. Als ik ga werken moet ik wel natuurlijk maar dan is er ook simpelweg geen andere mogelijkheid. In de soep lopen had m'n vader het over. Hij doelt dan oa op het huishouden. Dat ik op dagen dat ik zo leeg en moe ben de boel de boel moet laten en desnoods een dag in bed moet blijven met m'n dochter. Maar er is altijd zo veel te doen...