Wanneer kwam voor jullie de 'klap'? In het ziekenhuis zeiden ze telkens dat ik ook op mezelf moest letten. Ik werd zo zat van die opmerking, alsof je een keus hebt, natuurlijk ga je op en neer naar het zh en zorg je dat je er voor je kindje bent, ongeacht hoe je je voelt. we moesten ook praten met een mwd'er, wat ik echt onzin vond. Wij zijn meer van de houding: het is nou eenmaal gebeurd dus het heeft geen nut om terug te kijken. En met die houding ging het wekenlang goed. Maar ik merk nu opeens dat het me toch heel erg veel heeft gedaan. Het doet me pijn en verdriet dat ik geen kraamtijd heb gehad, dat ik niet lekker dagenlang op bed heb kunnen genieten en verzorgd ben. Dat we niet onze meid konden vasthouden voor uren achterelkaar en lekker konden buidelen. Ik merk dat als zij onrustig is ik het nog moeilijker vind, omdat ik me dan afvraag of ik haar wel goed genoeg kan troosten. Ik geniet heel erg hoor! Dat zeker. Maar ik merk dat als ik er aan denk ik toch best verdrietig ben. Ik kan het er ok niet goed met anderen overhebben. Hebben jullie een terugslag gehad? Hoe zijn jullie ermee om gegaan?
Bij mij ongeveer 5 maanden na haar geboorte. Toen ik weer moest werken. Alles was gewoon weer zo normaal en ik besefte dat we helemaal geen normale periode hebben gehad had. Het een paar sessies bij de psycholoog gehad. Kon wel gewoon werken dat was juist fijne afleiding. Maar ik heb zelf meer behoefte aan lotgenoten en de psycholoog had ik niet veel aan.
Met ongeveer 6 maanden. Wij hadden/hebben dezelfde houding als jullie hebben, niet zeuren maar doorgaan, we veranderen er toch niets aan. Dat gaat een tijdlang goed. Maar uiteindelijk komt de klap een keer. Hier ook een paar keer een gesprek gehad met een psycholoog. Had niet heel veel nut naar mijn idee. Hoewel het wel heel prettig was om gewoon het verhaal te kunnen doen, zonder de reacties/opmerkingen die je normaal krijgt. Ik ben ook nog 2 keer mij de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis geweest. Dat had veel meer nut. Ik had haar in het ziekenhuis ook al gezien/gesproken. Ze kende mij dus. En mijn situatie. Dat vond ik wel fijn. Ook het gevoel van niet goed (genoeg) kunnen troosten herken ik. Ik denk (nu achteraf) dat de meeste ouders dat gevoel wel kennen, ook met een normale kraamtijd enzo.
Hier ook met ongeveer 6 maanden. Daarvoor had ik het simpelweg te druk met mijn zoontje en was ik nog erg ziek dus ik was meer aan het overleven. Toen ik begon op te knappen voelde ik me eerst beter, maar toen begon het voelen en kreeg ik de klap. Ik ga binnenkort naar een therapeute maar ik heb nu vooral veel aan lotgenotencontact. Sterkte!
Hier geen klap (nog) gehad zelfde instelling als jullie had en heb ik nu nog daarnaast kwam het onverwachts ging snel en had er nog in van net 16mnd thuis heb wel gesprekken gehad met mw van het zh moet zeggen nazorg is er wel en daarbij ook goede kraamzorg op de rooming met de dag werd hij sterker en ik ging met vertrouwd gevoel zh weg terwijl ik hem er achter liet dat voelde wel heel dubbel mishien krijg ik de klap nog maar denk zoals vele hier je bent en blijft positief en met lotgenoten kun je je al een stuk beter voelen enigste waar ik me aan stoorde en ergerde was en is nu nog bij mensen die buitenaf staan steeds de vraag wat als en als het en durfde je hem wel vast te pakken ect ect daarbjj werd er amper gevraagd heo t met ons ging
Klopt mensen van buitenaf snappen je niet. Toevallig zei een collega laatst dat hij aan me had moeten denken bij een aflevering van kleine baby's grote zorg. Hij zag toen hoe zo'n kleintje eruit ziet. Zelf veel moeite gehad met het af laten weten van kraambezoek toen we aangaven dat we er klaar voor waren.. Ze wordt nu bijna 1 en veel mensen moeten nog komen. Weet niet of we dat dan zelf uitgelokt hebben omdat we het eerst af hielden.
Ik ben ook benieuwd wanneer het komt, heb zelfde instelling als jullie. Maar af en toe komt er een vlaag van verdriet opzetten. Gelukkig mag ik mijn mannetje vast houden en dat geeft op dat moment wel eventjes rust. Het is allemaal niet makkelijk! maar je gaat inderdaad door voor je kindje. Hoe gaat het nu met jullie?
Goed! Had op zich goed herstel vlotte herstel maar werd ondanks dat ik uit zh ontslagen was elke dag wel in de gaten gehouden door verpleging als ik kwam ik mocht zelfs 1x pd op advies om juist zelf tot rust te komen en opgeknapt te zijn als hij thuis kwam. tot heden doet hij het super is nu bijna 6mnd nog wel erg klein groei gaat langzaam maar daarintegen zijn ontwikkeling gaat snel ik vind het juist een mooie ervaring en heb hoop geleerd juist omgang met prematuur. Met jou??? Vraag aan de rest zien jullie je kindje als prematuur??
Hier is de klap nog steeds niet geweest, maar wij hebben sinds zijn geboorte ook geen maand gehad zonder nieuwe spanning of gebeurtenissen. De tijd om stil te staan hebben wij nog niet gehad, dus ik ben best bang voor de klap die ongetwijfeld een keer zal komen. Hoe langer het duurt, hoe harden hij zal zijn, toch? Ik denk dat normaliter dit gevoel komt als alles weer tot rust is en je het normale leven weer opgepakt hebt. Als er tijd vrij komt om te reflecteren op de gebeurtenissen en de gevoelens die je daar bij hebt gehad of juist niet hebt gehad. Erover praten zal denk ik veel helpen, met je partner, met lotgenoten en als je daar baat bij hebt bij een professional. Het is niet niks, een te vroeg geboren kindje en alle zorgen die daar bij komen kijken.
@Smiley ik zie haar nu niet meer als prematuur sinds een week of 3. Ineens is ze met sprongen vooruit gegaan en zie ik haar op 19 mei echt een jaar worden. Wel een kleine 1 jarige dan maar qua karakter helemaal 1!
Hier geen klap en ik denk ook niet dat die gaat komen. Wij hadden het 'voordeel' dat we al vroeg in de zwangerschap wisten dat ze te vroeg geboren zouden worden en konden ons hier dus op voorbereiden. En alles ging en gaat heel erg goed en relaxt dus ik verwacht echt geen klap. Zien wij ze nog als prematuur? Nee, eigenlijk niet. Ik zie ze als twee babytjes van 3,5 maand, hun gecorrigeerde leeftijd. Teun is een ienieminie-mannetje, maar ook hij doet wat een baby van 3,5 maand hoort te doen. Hidde rolde vandaag zelfs voor het eerst (drie keer) van zijn buik op zijn rug. En dan, ja, dan komen de tranen. Van trots, want ze hebben geen makkelijke start gehad en dit doet hij toch maar mooi hartstikke snel!
Hier komt de klap nu een beetje binnen. Ben er erg veel mee bezig dat wij inderdaad geen kraamtijd hebben gehad en ik helemaal niet heb kunnen genieten de eerste weken. Kan daar nu zo verdrietig om zijn. Dan zit ik foto's terug te kijken en dan voel ik weer de angst en de pijn. Ik kan het gewoon niet loslaten lijkt wel. Ik zie haar trouwens niet echt als prematuur meer. Ze doet het nu hartstikke goed!
Bedankt voor de reacties! Ik begrijp dus dat de klap vaak komt als het wat rustiger is, dat kan ik me voorstellen, dan heb je ook de rust om het te laten bezinken. Hier helaas geen echte rust, maar juist de onrust is het die het triggert. V heeft heel erg last van reflux en dan is ze echt ontroostbaar, dat vind ik lastige momenten. De vraag van 'wat als' ze wel na de geboorte bij mij had mogen liggen (nu maar 5 min max geweest), en wat als ze niet in het zh zou hebben gelegen. Omdat ik ergens onbewust bang ben dat niet dezelfde 'band' is ontstaan als bij een normale kraamtijd (vanuit haar dan, dat ik niet zo 'vertrouwd' ben als dat ik had kunnen zijn als alles normaal was verlopen). Ik weet dat ik haar wel kan troosten en dat het echt aan de reflux ligt maar door zulke momenten word ik er wel weer even aan herinnerd dat het anders verlopen is endan momentschakelaar die onzekerheden naarboven. En dan zie ik veel mensen om me heen die een 1e kindje krijgen en heerlijk aan het genieten zijn van hun kraamtijd, dat vind ik dan best confronterend. Ik heb ook wel veel aan lotgenoten hoor! Zit alleen te dubben of ik die mwd'er van het zh niet toch nog op ga bellen voor een gesprek, ik denk wel als ik er zoveel last vanblijf houden. @boomm: ik kan me voorstellen dat het voor jou extra lastig is: en het verwerken vanhoe het gegaan is en voorbereiden op de komst van nog een kleintje. sterkte! En gefeliciteerd natuurlijk met je zwangerschap, die zitten dan straks wel dicht op elkaar, leuk voor later!
Ik zie trouwens v. Niet meer als prematuur, nu al niet meer. Dit omdat ze er ook niet zo uit ziet. Toch qua ontwikkeling is ze het wel, dus ik moet ook echt telkens tegen mezelf zeggen: ze is nog maar ruim 3 weken gecorrigeerd, dit hoeft ze nog niet te kunnen.
Ik heb heel goede hulp gehad van mmw na een maand of 4/5 via mijn werk (in zkh). Mijn collega's zeiden daarvoor tegen me, dat je het nooit helemaal kwijtraakt als je het niet af kunt sluiten. Dat wilde ik ten alle tijden voorkomen en het achter de rug hebben, dus ik naar de mmw. Ik heb een aantal gesprekken gehad en daarbij erachter gekomen waar ik last van heb en het een plaatsje kunnen geven. Bij mij was het vooral het niet live bv kunnen geven en het gevoel dat ik er niet voor haar heb kunnen zijn en de angst voor het niet mee kunnen komen/ gepest worden op de basisschool... Sindsdien raad ik ook iedereen aan om met een mmw te gaan praten. (Die zijn toch een stuk praktischer als een psycholoog... die willen dan eerst terug naar je eigen kindertijd enzo... ) Dan maar liever dealen met wat er nu speelt en hoe je verder wilt in de toekomst. Dus ik zou zeker bellen wanneer je twijfelt, je kunt er alleen maar beter van worden. ik zie haar nu niet meer als prematuur, maar dat ging pas weg, toen ze haar achterstand had ingehaald (vanaf ze 2-2.5 jaar is).
Bij mij kwam de klap toen ons zoontje werd overgeplaatst naar het streekziekenhuis. Toen kwamn we ook wat meer tot rust.. ik heb vanaf het begin meteen de hulp van een maatschappelijke werker ingeschakeld waar ik nu sinds kort mee gestopt ben. Met momenten ben ik nog erg verdrietig maar ik kan het nu wel beter een plaatsje geven
Hier geen klap gehad (nog), maar toen mijn schoonzusje thuis was bevallen (N was toen 14 wk) en wij in de auto onderweg naar huis zaten heb ik wel gehuild om wat ik had gemist. Hier ook heel weinig kraambezoek gehad. Alleen de vriendengroep en wat familie. 6 van de 50+ collega's, waarvan geen een van mijn directe afdeling. Ik heb in het zkh geen MWér gezien, zowel niet in academisch als in streekziekenhuis. Dat vind ik wel jammer, ik had er wel over willen praten, ook gezien de geschiedenis. Maar om het dan zelf op te zoeken, zo zit ik ook niet in elkaar. Ik ben ook meer van de nuchtere aanpak. "Het is nou eenmaal zo". Maar als het me aangeboden was geweest dan was ik wel een keer gaan praten denk ik. Ik merk ook dat veel mensen niet weten hoe het was. Mensen weten alleen "2 maanden te vroeg". Dat hij zo ziek was hebben wij in het begin niet tegen iedereen verteld. Met als resultaat dat nu nog veel mensen dat niet weten. Ik merk daaromtrent dat ik nu wel meer zoek naar antwoorden. Heb het verpleegkundig dossier opgevraagd omdat er in het begin veel langs me heen ging, niet zo zeer gaten in mijn geheugen, maar meer een soort 'blurry view' zeg maar (zelf ook heel ziek geweest), hier heb ik wel veel antwoorden voor mezelf uitgehaald.
Oh ja, die tranen van trots, die kwamen hier bij de eerste lach. Dat was met 7 wk gecorrigeerd (15 wk). Wat knap dat Hidde kan rollen! Goed zeg! En echt een supertrots moment!!!
Natuurlijk. Maar daarbij dan ook nog eens dat diepe zwarte gat lijkt me. Als ik kijk naar onze situatie; dat kwam eigenlijk pas weken erna. Tot die tijd was ik nog in de roes-modus. Wilde iedereen laten weten dat we er ook wel degelijk een dochter bijgekregen hadden. Wilde óók gefeliciteerd worden en hadden beschuit met muisjes op de uitvaart. Vonden mensen raar en confronterend, maar ik was ook trots op haar. Wederzijds onbegrip. Pas na een week of 6 kwam toen de klap. Dat neerslachtige gevoel van verdriet, pijn en missen. En dan ging het weer een paar dagen 'goed' en dan voelde dat raar. Dan kwam na een paar dagen dat 'vertrouwde' rouw-gevoel terug en dan was het weer 'goed'. Klinkt raar misschien, maar het hoorde gewoon bij mij. Moet zeggen dat die rouwperiodes steeds korter werden en de goede periodes steeds langer en nu (bijna 2 jaar later), wordt ik zo nu en dan nog eens een dag meegesleept. Maar daar heeft N ook wel een heel groot aandeel in gehad. Dikke knuffel meid!