Ik heb altijd een hele erge hechte band met mijn ouders en zusje gehad, nu nog steeds! Ik doe echt heel veel met mijn moeder en mijn zusje, zijn echt een huismussen gezin altijd zo geweest. Toen ik ging samen wonen zijn ze altijd al veel hier over de vloer geweest, en veel samen gedaan, weekendjes weg ect. Toen we erachter kwamen dat zwanger worden moeilijk ging hebben ze elke dag elke minuut en elke seconde voor ons klaar gestaan. Toen ik ziek was, naar het ziekenhuis moest of wat dan ook, we hoefde maar te bellen en ze waren er echt nets was teveel. Schoonmoeder daarentegen is nooit geweest toen ik of mijn vriend ziek was van icsi of tese, want daar kan ze zogenaamd niet tegen....nooit gebeld naar me of niks, wel met mijn vriend. Toen ik zwanger was kwamen ze ook hooguit 2 x per maand langs. Nou toen i.sa eenmaal geboren was waren mijn ouders en zusje hier veel, en deden veel voor ons, vooral mijn moeder waar ik erg close mee ben. Precies in de week nadat de kraamzorg weg was, werd mijn vriend gebeld dat mijn schoonmoeder en schoonzuster zich achtergesteld voelde. Ze hadden ook graag wat willen doen en ect, ect. Mijn vriend heeft een ontzettende drukke en veeleisende baan en is regelmatig weg van huis, dus wij waren heel blij dat hij nog een weekje vrij kreeg. Voor mijn gevoel heeft mijn schoonmoeder die week voor ons verknald! Einde van die week kwam mijn schoonvader praten lang verhaal. Maar ik heb dus zoiets van als ze zo graag iets had willen doen had ze dat kunnen doen toen we ze nodig hadden maar toen kon ze er niet tegen, en dat ze zich ineens achtergesteld voelde in die tweede week. Mijn ouders doen niks anders als voor dat ik zwager was, toen ik zwanger was en toen i.sa geboren was. Mijn schoonmoeder wil nu ineens wel heel vaak komen en dat irriteert me, ze is ook altijd heel druk, nemen altijd vanalles mee alsof ik niet voor mijn eigen gezin kan zorgen of zo, en zegt vaak 'zou je dat wel doen ik zou....' Als ze komen moeten we ook ALTIJD gaan wandelen en zij MOET dan ook altijd achter de kinderwagen lopen. Als zij er is let ik altijd op wat ik zeg, laat ik haar altijd i.sa de fles geven omdat ik 'bang' ben dat er anders gezeik over komt. Ze is best heel aardig en bedoeld dingen goed daar ligt het niet aan, maar ik kan gewoon weinig van haar hebben, en irriteer me snel aan haar. Ze doet de dingen ook altijd anders dan zoals wij zeggen dat het moet, en dat wil ik niet, ik vind structuur erg belangrijk en het moet gewoon gaan zoals wij zeggen dat het moet. Wij weten ook voor 99% zeker dat we niet nog een kindje willen, teveel ellende gehad om dat nogmaals te willen. Zij zegt dan steeds 'dan ben je zo allemaal wel vergeten' en '1 kindje alleen is ook zielig' ze moet altijd overal iets op zeggen en daar kan ik dan zo boos om worden. En steeds tegen mijn vriend er tegen zeuren vind ik ook voor hem zielig. Sorry is het toch nog een heel lang verhaal geworden, maar wat vinden jullie....?
Ooooooh wat onwijs herkenbaar zeg, weliswaar nog geen kindje hier, maar toch! Nooit ergens voor willen langskomen, en dan doen we eens iets zonder om hulp te vragen, en toen was ze beledigd omdat we haar niet om hulp hadden gevraagd, want ze had meer ervaring. Ik vind dat ze nu achteraf niet moet gaan zeuren, want dan had ze maar eerder moeten komen, inderdaad toen jullie haar echt nodig hadden! (Zeg natuurlijk niet dat ze nu helemaal niet langs mag komen of alleen langs mag komen als er iets te doen is, maar te begrijpt wel wat ik bedoel ) En ook dingen als nog niet aan kinderen beginnen, eerst carriere maken, in september kan je wel gaan beginnen met een opleiding, ehhh pardon? Mja, ik heb nu een time-out met m'n schoonmoeder vanwege een onwijs kwetsend bericht via Facebook, maar denk niet dat je daar veel aan hebt..
Micchan: ik begrijp precies wat je bedoeld. Ze mag ook wel langskomen maar ik ben nogal snel geïrriteerd door haar, en doe dan bepaalde dingen zoals wandelen tegen mijn zin in.
Lekker irritant zeg! Wat je kan doen als zei zegt 'ik zou dat zo doen' is zeggen, 'dat kan, ik doe het alleen zo'. En dan klaar. Duidelijk zijn werkt dan vaak het beste. Dat ze zich achtergesteld voelt is toch echt d'r eigen probleem, dan had ze zelf maar moeten langskomen. En ik gok dat hun in een poep en een scheet zwanger konden raken? Dan krijg je vaak van die idiote opmerkingen
Tsja, mijn schoonmoeder is er wel voor me geweest voor, tijdens en na de zwangerschap. dus dat is wel anders! maar de dingen die je zegt, dat ze graag wil wandelen en de kinderwagen wil duwen, spulletjes meenemen, het net anders doet enz. enz. dat doet ze ook en dat snap ik! Het is toch een trotse oma, en haar mening geven mag toch? Als ze iets zegt waar ik het niet mee eens ben dan zeg ik dat gewoon. mocht ze het nog een paar x zeggen (ze is vergeetachtig) dan gaat het gewoon het ene oor in en het andere weer uit. probeer jezelf positief op te stellen en je niet bij voorbaat al aan haar te irriteren. het is toch veel gezelliger als jullie allemaal goed met elkaar om kunnen gaan? En dat van dat '1 kindje is zielig' ken ik, heb er een topic over geopend.. en ik ben nu zover dat ik dat lekker zelf (en met mijn vriend) beslis en de rest negeer!
Jaaa inderdaad! Ik ga ook vaak buiten even een ommetje maken, ook al is het verschrikkelijk heet en plakt m'n hele lichaam al na de eerste stap, of lig ik te 'slapen' met de slaapkamerdeur dicht.. Best erg eigenlijk, maar voorlopig is het echt even beter zo.
Ik snap bepaalde dingen van je sm wel. Dat ze het moeilijk vond, dat jullie in de mmm zaten. Dat ze nu haar kleinkind er is er meer wil zijn. Wat ik niet snap is waarom ze zichzelf zo belangrijk vindt. Jullie zaten in de mmm, dus jullie lijden. Natuurlijk is het voor haar ook moeilijk, maar op een hele andere manier. En juist als je kinderen het moeilijk hebben hoor je er voor ze te zijn. Wat je dochter verzorgen en opvoeden betreft, dat is echt iets van opa's en vooral oma's(niet alle). Heel irritant, maar wel goed bedoeld. Dat jullie het waarschijnlijk bij 1 kind willen houden, dat is jullie beslissing en dat heeft ze (hoe moeilijk ze het ook vindt) te accepteren. In mijn ogen mag ze dit best aangeven, maar dit hoeft niet met herhaling. Je man moet daar zelf zijn grenzen in gaan aangeven. Je weet zelf al dat je weinig van haar kan hebben en ik snap dat wel. Toch proberen de goede bedoelingen achter de daden te zien. Feit, jullie zijn de ouders dus jullie bepalen.
Ik ga je even een spiegel voorhouden. Leuk of niet leuk, dat moet je zelf maar bepalen... Jij hebt een hechte band met je moeder en zusje. Zj kennen je je hele leven. Je schoonmoeder kent je veel minder lang, minder intens, weet minder van je, heeft een minder emotionele band met je etc. Ze heeft dus sowieso een achterstand. Moeders en zonen gaan anders met elkaar om dan moeders en dochters. Ik hoop dat je schoonmoeder een goede band met je vriend heeft (of in ieder geval had), dit leid ik niet af uit je verhaal. Jij bent zwanger, het kindje groeit in jouw buik. Je deelt dit met je moeder en zusje, maar heb je dit ook zo intens gedaan met je schoonmoeder? Waarschijnlijk niet. Ik kan me voorstellen dat je schoonmoeder dit jammer vindt en dat haar gedrag zich hier aan conformeert. Een dochter die zwanger is, is anders dan een zoon die een kind krijgt. Minder dichtbij. Je moeder en zusje hielpen. Heeft je schoonmoeder wel de ruimte gehad om haar hulp aan te bieden? En als ze dit gedaan had, had je dit dan geaccepteerd? Misschien voelt je schoonmoeder zich het vijfde wiel aan de wagen. Uiteraard wil je schoonmoeder haar kleinkind zien. Maar blijkbaar past het 'hoe' niet in jouw straatje. Ook dit kan weer komen omdat je precies weet wat je aan je moeder en zusje hebt en dit weet je minder goed van je schoonmoeder. Wat weet je van wat zij graag zou willen? Vraag er eens naar. Succes en denk in het belang van je kleine en de band tussen jullie allemaal.
Volgens mij hebben ze om hulp gevraagd, maar 'kon ze daar niet tegen'.. En als ik het verhaal lees, lijkt het ook wel dat ze erg weinig interesse toonden en daar nu op terug komen.. Ik kan uiteraard niet beoordelen of dat gebrek aan interesse er bij hun 'in zit', of dat het een reactie is op TS en haar vriend. Maar ik vind er achteraf op terugkomen zo sneu/makkelijk..
Mijn schoonmoeder heeft zeer zeker de kans wel gehad om te komen helpen graag zelfs! Maar dit heeft ze nooit gedaan! Voor mijn moeder was het ook geen feest dat ik zowat 1,5jaar ziek zwak en misselijk ziekenhuis in ziekenhuis uit ben geweest om mij zo te zien, maar ze deed het wel! Vijfde wiel aan de wagen is ze ook maar daar heeft ze het zelf naar gemaakt! Ze is ook altijd zo vreselijk druk en hysterisch! En wij willen dat de basisregels hoe brengen we haar naar bed ect dat dat ook zo gedaan wordt en niet anders, en dat doet ze wel steeds. Dat wil ik niet en past niet in mijn straatje en dat moet wel, wij zijn de ouders van I.sa en zij hebben zich dan te houden aan onze regels. Ik heb mijn zwangerschap ook absoluut niet zo intens met hun/haar gedeeld omdat er van hun kant uit ook nooit zoveel interesse kwam. Ik zou willen dat ze eens 'gewoon' op de koffie kwamen zonder een hele boodschappen tas met eten mee te nemen, de krant van de hele week, verplicht te moeten wandelen, of dat ze ineens mijn ramen gaan wassen. Kom gewoon op de koffie, knuffel en speel met onze dochter, bemoei je nergens mee en praat gezellig dat wil ik.
Michan: zo is het inderdaad maar zij kon er niet tegen, in tegendeel met mijn schoonmoeder is mijn schoonvader trouwens wel heel vaak geweest, dat vind ik ook een hele fijne en rustige man. Hij is ook met mijn vriend meegeweest naar de tese operatie we waren beide op dezelfde dag aan de beurt dus moesten iemand meenemen, zij ging niet mee want daar kon ze niet tegen. Bij haar is het altijd onder het motte praat maar nergens over, zeg maar niks dan is er ook niks aan de hand en naar de huisarts....alles gaat bij hun vanzelf over....
Fijn dat je schoonvader wel een fijne indruk wekt. Oh, en heel herkenbaar inderdaad, niet van m'n schoonouders, maar wel van andere mensen.. 'Ach, hou op joh, da's niks. Als je er over praat wordt het alleen maar erger'. Krijg daar altijd een beetje de kriebels van, haha..
Lees je eigen bericht eens terug: je wilt en eist van alles. Maar wat wil je schoonmoeder graag? En hoe kun je dit tot elkaar laten komen. Er zal ook echt iets van jouw kant moeten gebeuren. Ik lees tussen de regels door dat ze geen kans meer heeft en dan bereik je weinig.
Herkenbaar, maar hier wel met de beste bedoelingen. Toen alyssa baby was heb ik me heel erg geïrriteerd aan mn sm, toen ik zwanger was van daymian ben ik vanaf het begin heel duidelikk geweest over hoe ik het wilde. Nog steeds wil ze zich erg met ons leven bemoeien zelfs nu we verder weg wonen. Afgelopen zondagnog. We hadden lekkagegehad door de regen en de windop onze slaapkamer. Mn sm zei gelijk dat sv wel even op het dak zou klimmen om het te maken. Gelukkig heeft manlief gezegd dat het al opgelost zou worden (wat ook is gebeurt) was ze gepikeerd dat ze niet mochten helpen. Sorry maar een manvan 60 die problemen met zn rug en knieën heeft komt niet op mij dak.moet er niet aan denken dat er iets gebeurt. Wat hier helpt is duidelijk zijn. Wat wij niet willen gebeurt niet, hoe goed ze het ook bedoelen. Succes ermee. Liefs doris
Ik denk dat het bijna bij iedereen zo is dat je meer kan hebben van je eigen ouders. Je bent tenslotte door hen opgevoed en vind hoe je zelf bent opgevoed meestal de norm. Bij je partner ging het uiteraard anders thuis en dat kan weleens lastig zijn. Ik denk dat veel schoonouders en dan vooral sm,zich vaak moeilijk een houding weten te geven, omdat ze zich niet willen opdringen, maar wel belangstelling willen tonen. Ik denk dat ze het hoe dan ook niet snel perfect kunnen doen. Komen ze te vaak, zijn ze bemoeials. Komen ze te weinig, hebben ze geen belangstelling. Natuurlijk zijn jullie de ouders van jullie dochter en hoeven opa en oma niet te bepalen hoe julie haar opvoeden, maar probeer wel open te staan voor zowel je eigen ouders als je schonouders. Ook al kost dat wat meer moeite.
Zeg dát dan tegen haar. Op zich begrijp ik je verhaal wel hoor, maar ik denk dat jij vrijwel alles wat je schoonmoeder doet verkeerd oppakt. Mijn schoonmoeder belde mij ook nooit toen ik zwanger was, dus belde ik haar gewoon. Toen mijn tweede kindje, twee weken, in het ziekenhuis lag heeft mijn schoonmoeder geen enkele keer gebeld hoe het ging. Maar ze heeft daarentegen wel die twee weken voor mijn zoontje gezorgd.. Mijn schoonmoeder toont haar liefde ook meer door praktische dingen te doen, een keertje schoonmaken, eten voor ons koken, een keertje extra oppassen enz. Ik vind het prima. Ik kan het goed met haar vinden, heb geen diepgaande gesprekken met haar maar daar is ze het type ook niet na. Het belangrijkste is dat mijn kinderen het daar altijd enorm naar hun zin hebben en ze wel liefde en genegenheid naar haar kleinkinderen toont. Ik denk dat het "probleem" van je schoonmoeder daar ook in zit, jij verwacht dat je schoonmoeder haar liefde toont op een manier die jij gewend bent, jij verwacht dat je schoonmoeder jou belt op momenten die voor jou belangrijk zijn en je verwacht dat je schoonmoeder je kindje op dezelfde manier behandeld als hoe jij dat doet.. Ze is, blijkbaar, niet hetzelfde als je eigen moeder en zusje, prima toch? Maar jij maakt het jezelf zo moeilijk doordat je gaat vergelijken met je eigen familie..
Mol: ik wil en eis vanalles inderdaad maar ik ben de moeder en mijn vriend de vader en als wij willen dat ze op een bepaalde manier naar bed wordt gebracht dan moet dat zo gebeuren inderdaad, hoe zij dat wil en doet maakt me niet uit het is onze dochter. Los van het opa en oma zijn en verwennen want dat mag natuurlijk moeten bepaalde dingen gewoon gedaan worden zoals wij zeggen dat, dat moet en niet hoe zij vindt dat het moet. En wat mijn schoonmoeder graag wil is oma zijn en dat mag absoluut geen probleem maar niet met onze opvoeding bemoeien want dat gebeurt gewoon zoals wij zeggen en niet anders, hoe goed ze dit ook bedoeld
Ook eens met mamaR en Moradora. Ik denk dat die praktische dingen, zoals klusjes doen en boodschappen+kranten meenemen, haar manier is van helpen en affectie tonen. Ik begrijp echt dat hier een hele geschiedenis aan vooraf gegaan is, dus dat je er niet meer blanco in kan staan, maar ik vind dat het ergens wel een beetje ondankbaar overkomt dat je je zo stoort aan die praktische hulp. Iedereen heeft een eigen 'taal' van liefde uiten. Dit is denk ik die van haar. Ik hoop voor je dochter en je partner (en natuurlijk ook voor jou!) dat jullie eruit komen en een manier van omgang vinden waar jullie je allemaal prettig bij voelen! En prijs je gelukkig dat je zo'n hechte band hebt met je moeder en zus, daar heb je ontzettend veel geluk mee
Ik ben het er overigens wel helemaal mee eens dat jullie de ouders zijn en dus bepalen hoe er wordt omgegaan met jullie dochter!