Normaal gesproken ben ik niet iemand die snel op een forum een bericht zal plaatsen over mezelf. Maar ik weet het nu echt even niet meer, en wellicht dat het helpt als ik het van me af schrijf. Sorry vast voor het lange verhaal... Bijna 5 jaar geleden wilden mijn man en ik een kindje. Dit ging niet vanzelfsprekend, en uiteindelijk kwamen we bij ziekenhuis 1 aan. Hier ben ik meerdere keren binnenstebuiten gekeerd, en was DE oplossing dat ik maar af moest vallen. Ik was destijds 23 jaar, 1.80 lang en woog 85 kilo. Ze hebben nooit naar mijn man gekeken, en vonden dat ook onzin. Voor een second opinion naar ziekenhuis 2. Hier werd ik weer eindeloos binnenstebuiten gekeerd, maar was ik niet te dik. Wel was mijn cyclus wat lang (35 dagen, maar regelmatig). Na bloedonderzoek bij mijn man bleek hij onvruchtbaar; het syndroom van Klinefelter. Dus op de wachtlijst voor een donor... Puntje bij paaltje wilde mn man weten waar het kindje vandaan zou komen, dus we zochten onze eigen donor. Ziekenhuis 2 wilde ons toen niet meer helpen... Dus door naar ziekenhuis 3, waar het wel kon. Inmiddels waren we 3 jaar verder, en kampte ik met een depressie waarvoor ik medicatie gebruikte. Met medicatie was alles onder controle. We moesten alleen wel weer eindeloos naar een psycholoog om goedkeuring te krijgen voor start van de behandeling. Uiteindelijk begonnen we een jaar na aanmelding met de behandeling, en was het na de 3e iui raak. En gelijk een tweeling! Ons geluk kon niet op! En toen begon het... De eerste 3 maanden heb ik alleen maar over gegeven, ben ik zelfs afgevallen. Toen dat met 16 weken eindelijk minder werd, kreeg ik last van bekkeninstabiliteit en acute uitvalsverschijnselen in mijn benen. De pijn was zo extreem dat ik niet meer kon lopen of wat dan ook... Werken was geen optie meer... Gynaecologen wisten niet goed wat de oorzaak was, maar de neuroloog vermoed een hernia...Die heftige pijn is gebleven, en werd steeds erger naarmate de buik groeide. In mijn 2e trimester voelde ik me lichamelijk al slechter, maar psychisch kon ik de wereld aan. Ik ben toen in overleg met de nodige artsen gestopt met de antidepressiva. En dat ging echt geweldig! Geen moment spijt van gehad! Tot nu... Ik ben inmiddels 35 weken zwanger van 2 stevige meiden. Met 34 weken waren ze 2600 en 2800 gram ongeveer. Ik kan alleen helemaal niks meer... Ik kan niet zitten, liggen, staan, hangen, lopen... Ik voel mijn benen en voeten niet meer... Ik lig de halve dag te huilen van de pijn, ondanks de heftige pijnstillers... Mijn man is thuis om voor me te zorgen, want ik kan geen eens zelfstandig van lig naar zit, of naar het toilet. Ik kan niet naar de keuken schuifelen voor eten of drinken... De pijn zit overal; rug, buik, bekken, heupen... Maar dat is geen eens het ergst. Geestelijk ga ik heel hard achteruit... Ik heb het gevoel in een zwart gat gezogen te worden. Ik herken dit gevoel van eerdere depressies, en ik ben doodsbang dat ik nu weer terugval... Afgelopen weekend ben ik volledig ingestort, en heeft mijn man me naar het ziekenhuis gebracht omdat hij letterlijk bang was voor mijn leven. Daar werd me vertelt dat ik nog maar even door moest bijten, dat warme douches wel hielpen tegen de rugpijn, dat een tweelingzwangerschap nu eenmaal zwaar is, en dat dat neerslachtige gevoel bij de laatste loodjes hoort. En ik weet het nu echt niet meer... Ze willen niks doen voor ik minimaal 37 weken zwanger ben, maar ik weet echt niet hoe ik dat moet halen... Ik lig op bed of op de bank, slaap zo'n 16 uur per dag, en huil de rest van de tijd. Ik wil niks meer doen, eten smaakt me niet, drinken interesseert me niet... Terwijl ik weet dat ik moet eten en drinken, voor mijn meiden. En naast mijn psychische toestand is er dus ook nog de extreme pijn, en heb ik de nodige zwangerschapskwaaltjes (vocht, misselijk, maagzuur, licht verhoogde bloeddruk, harde buiken en oefenweeën, etc etc). Is dit echt allemaal normaal? Hoort dat zwarte-gat-gevoel, dat uitzichtloze, echt bij de laatste loodjes? Heeft er iemand tips of adviezen hoe ik hiermee om moet gaan, want iedereen om me heen is best wel radeloos...
Meid wat vreselijk die pijnen en hoe je je voelt. Ik zou contact met de huisarts opnemen en vragen of deze een huisbezoek kan afleggen. Leg alles uit. Laat hem contact opnemen met neuroloog en gynaecoloog en uitleggen dat het echt niet meer gaat. En ze hadden je nooit tijdens de zwangerschap zomaar mogen laten stoppen met de antidepressiva. Er bestaan antidepressiva die je prima tijden de zwangerschap mag gebruiken. Laat de huisarts contact opnemen met een POP-poli zodat je goede begeleiding krijgt voordat je in een zware depressie raakt. Want alle ingrediënten zijn daar nu voor aanwezig. Heel veel sterkte. En schrijf hier fijn van je af.
Wat erg meid hoe het allemaal gaat. Het is absoluut niet normaal dat je je zo voelt. Ik begrijp wel waardoor, maar normaal is het niet. Ik heb zelf bi en kan ook erg weinig en van het thuiszitten wordt ik ook niet blij, maar dat is niets in vergelijking met jou. Neem contact op met je ha, je hebt echt hulp nodig want dit gaat niet goed. Laat je niet wegsturen met dat de laatste loodjes zwaar zijn en al die clichés want jou situatie is niet te vergelijken met het standaard. Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt.
Gefeliciteerd met je zwangerschap Het is absoluut niet normaal hoe jij je voelt. Neem inderdaad contact op met de huisarts en laat je niet afschepen. Je klinkt en bent volgens mij erg ongelukkig op deze manier. Probeer hulp te zoeken dat is echt het beste voor je.
Jemig meid, dat is niet niks! En nee, het is NIET normaal dat je je zo voelt. Gezien je eerdere ervaringen met depressies kunnen ze jouw mening niet zomaar van de baan vegen. Op je strepen gaan staan en hulp vragen lieverd. Heel veel sterkte gewenst.
Ach jeetje... Wat een meer dan vervelende situatie... Ik sluit me volledig aan bij bovenstaande reacties. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je de begeleiding krijgt die je nodig hebt, zodat je toch weer een klein beetje kunt genieten van je zwangerschap.
Eens met reacties hier boven. Direct je huisarts straks bellen, huisbezoek aanvragen of eigenlijk gewoon eisen en je niet laten afschepen. Sterkte en succes meid.
Meid... wat een gedoe! Ik leef met je mee. Volgens mij zijn de beste adviezen al gegeven; sluit me er naadloos bij aan. Ik hoop van harte dat je snel wat zinvolle hulp krijgt. Laat je inderdaad niet afschepen. Heel veel sterkte.
Wat fijn dat je al zo ver bent en een tweeling. Je hoeft je ook voor de symptomen en de kwalen niet te schamen of slecht over te voelen. Ik ben zwanger van 1 kindje en zit er ook wel doorheen. Laat staan jij met 2! Ik zoek vooral afleiding en steun bij mijn man, als het lukt ga ik naar familie of vrienden op visite en me man en ik proberen nog kleine dingen leuk te maken of gaan dan samen lekker een rondje ergens naar toe rijden en geinen of lekker genieten van de rust in de auto. Verder lig ik veel in bed en heb ik Netflix. Ik kijk dan series zoals house, once upon a time of the mentalist! Ik vind ze leuk om te kijken en ik zorg dat ik op me eten Let over de dag! Als ik niks binnen krijg zoals in het begin van de zwangerschap, leefde ik vooral op water ijs en fruit vooral kiwi's. Soep met stokbrood wilde ook nog wel eens werken. Ik wens je nog heel veel sterkte toe met de laatste loodjes. Het hoort er helaas allemaal bij, hou je vast aan de gedachten Hoe blij je zal zijn na de bevalling Oh en ik zet ivm me rug een stoel in de douche en zet dan liedjes die ik graag hoor op in de douche. Lekker de straal op je rug! Ik neem soms zelfs een ijsje mee de douche in alles om me maar beter te laten voelen en als ik moet huilen, doe ik dat gewoon lekker alles eruit! Hoop dat je er wat aan heb xxx
Respect voor jou! Als je al zware pijnstilling slikt dan denk ik dat ze niet veel meer voor je kunnen doen maar wat betreft je depressie wel! Ga daar achteraan, laat je inderdaad niet afschepen! Er komen nog heftige periodes aan met de bevalling en de kraamweken. Zeker met een tweeling Ik begrijp dat je het liefste NU ingeleid zou willen worden maar in t belang van je meisjes doen ze dat nu nog niet. Het is echt beter als ze nog even in je buik blijven, hou vol! Hopelijk hoort dit bij de zwangerschap en ben je er straks vanaf, dat gun ik je van harte want t lijkt me verschrikkelijk wat jij moet meemaken
Ik heb na mijn eerste een zware post-natale depressie gehad en dat was een verschrikkelijke periode. Die bekende roze wolk heb ik toen nooit gekend, integendeel. Als ik je verhaal lees, zou ik echt nu hulp vragen en op je strepen staan. Anders is het gat waarin je valt, alleen maar zwarter. Bel je huisarts en sta erop dat je NU hulp nodig hebt. Veel sterkte alvast! En laat zeker weten hoe het met je gaat he? Dikke virtuele knuffel
Zoek je hulp voor je depressie, of laat je dat doen? Je hebt zoveel te verwerken, wat nu allemaal dubbelop te voelen is door de horrormonen! Eerst het medische traject, nu je lichaam dat het af laat weten. Je hebt nog een paar weekjes om goed te komen met antidepressiva. Ik weet helaas uit ervaring dat het anders na de geboorte van je baby's niet opeens makkelijker is. Dan kan het slaapgebrek ( wat je waarschijnlijk nu al hebt) je helemaal op gaan breken. Zorg je goed voor je geestelijke zelf, nu? Want dat is voor straks voor je kindjes ook heel belangrijk. Heel veel sterkte!
Dit en misschien kun je wat huishoudelijke/zorghulp krijgen voor een kleine periode? Dat is tegenwoordig allemaal niet zo makkelijk meer maar het zou je man wellicht ook wat lucht geven. Sterkte!
Nee dit is niet normaal, wat vervelend voor je meid! Ik heb zelf ook veel last van depressies. Ik moest stoppen met Wellbutrin toen ik zwanger wilde worden, dat ging een tijd goed maar naarmate de zs vorderde viel ik weer terug. Ik heb toen Sertraline gekregen en dat helpt goed! Denk niet dat je moet wachten totdat je bevallen bent met het vragen om hulp hiervoor, de tijd na de bevalling zal ook heftig zijn. Maak zo snel mogelijk een afspraak met een psychiater zou ik aanraden, of een POP poli als ze die hebben in jouw ziekenhuis. De pijn die je beschrijft is al erg genoeg, ik snap helemaal dat je daar geestelijk ook door aangedaan wordt en daar hoef je echt niet mee door te lopen! Ik wens je veel sterkte!
Jammer dat ze in het ziekenhuis je "onderliggende hulpvraag" niet hebben gehoord... en alleen ingegaan zijn op de lichamelijke ongemakken van een (2 ling) zwangerschap, want ja die horen er bij, en dat moet je uitzitten tot 37 weken (inleiding voor die tijd zonder harde medische indicatie zou 'slecht beleid zijn'). Maar je moet wat met die depressieve klachten! Ik zou uitzoeken of ze een POP poli hebben in het ZH waar je onder controle bent, anders een gesprek met een psycholoog/psychiater aanvragen op korte termijn... In je kraambed worden je emoties over he algemeen nl niet stabieler... sterkte
ik wil je alleen maar even zeggen dat je het nu al super doet. Je hebt je kindjes als 35 weken bij je, daar mag je trots op zijn. Zelfs al zit je er helemaal doorheen, verlies dat niet uit het oog. Mijn tweelingzwangerschap was ook een ramp. de eerste 16 weken alleen overgeven en een hg zwangerschap met 5 keer uitdroging en 4 ziekenhuis opnames. ook veel afgevallen net als jij en tegen het eind van die 15de week zag ik mijn kindjes alleen nog al parasieten ( dat ik dat ooit heb kunnen denken). ik heb toen vanuit het ziekenhuis matschappelijk werk gekregen en dat heeft mij geholpen. Toen ik weer thuis was bestond mijn dagprogramma uit slapen, liggen in bed en liggen op de bank. Ik kon net als jij helemaal niks omdat mijn lichaam uitgeput was. Ik ben er doorheen gekomen door veel muziek te luisteren, slapen en tv te kijken. het huishouden werd bijna volledig gedaan door ouders en man. Mijn man was niet thuis en hij hoefde niet voor me te zorgen omdat ik niks ander deed dan van bed naar bank waggelen en wachten tot hij thuis kwam en ging koken. Met 32 weken werd onze tweeling geboren en kwam de rollercoaster van de couveuseafdeling. Na de couveuseafdeling kwam de rollercoaster van thuis met 2 huilbaby's en toen ze 12 weken waren ben ik ingestort. gelukkig met hulp van ouders was ik er snel weer bovenop en nu zijn ze alweer 6 jaar. Het is zwaar een tweelingzwangerschap, het is ook zwaar om een tweeling de eerste maanden te verzorgen. Maar je zult merken dat als ze dadelijk geboren zijn en je met je medicatie kan beginnen en je het een paar maanden de tijd geeft dat het echt goedkomt.
Jeetje wat heftig... Ik denk dat de beste adviezen al gegeven zijn. Gelet op je voorgeschiedenis zouden ze beter naar je noodkreet moeten luisteren dan dat ze nu doen. Zou je in overleg met je arts niet opnieuw met je antidepressiva mogen beginnen? De lichamelijke klachten zullen er niet mee verdwijnen denk ik, maar wellicht geeft het je geestelijk wel wat verlichting. Je hebt ze tijdens je zwangerschap al gebruikt, dus wat dat betreft weet je zeker dat ze niet schadelijk zijn voor je kindje zou ik denken.. Heel veel sterkte en hopelijk kun je straks alsnog genieten van de laatste loodjes
Ik heb morgen een spoedafspraak bij een andere gynaecoloog. Die gaat de hele situatie beoordelen, en kijken of de beebjes misschien beter gehaald kunnen worden. Momenteel ben ik volledig afhankelijk van opiaten pijnstillers, en dat is uiteindelijk niet goed voor de twins. Hoe langer en hoger gedoseerd, hoe groter voor hun het risico wordt op afhankelijkheid en ademhalingsdepressie. En dat is het laatste wat ik wil... Ik denk dat ik psychisch een stuk beter ga als ik minder pijn heb. Dat hoop ik in elk geval... Nu met de antidepressiva starten heeft niet heel veel zin, omdat ik me dan eerst zieker ga voelen door de bijwerkingen. Helaas weet ik dat ik daar erg gevoelig voor ben. En bij gebruik in het laatste trimester lopen de meisjes dan ook een verhoogd risico op het krijgen van pulmonale hypertensie. En als het een beetje kan wil ik dat risico ook zo klein mogelijk houden. Alles voor mijn meisjes. Zij zijn mijn alles. En ondanks deze alles behalve soepele zwangerschap, ben ik zo gelukkig met hun. Als ik weer een voetje voel tegen mn ribben, moet ik toch nog wel even glimlachen. En dan aai ik ze weer over hun kontjes, de hoofdjes liggen helemaal beneden, staat zo raar als ik daar aai . Ik probeer me te focussen op hun, en op hun maffe bewegingen. En morgen maar even afwachten...