Er speelt al een poosje heel veel in het leven van mijn moeder. Ze heeft nogal wat dingen meegemaakt, zo ook in de familie en met de kinderen van mijn stiefvader. Nu is er afgelopen week weer een heel naar voorval geweest, en dat was de druppel. Ze kon alleen nog maar huilen en wilde medicijnen pakken om er een eind aan te maken. Nu heeft ze kalmeringstabletten en slaaptabletten gekregen en slaapt de hele dag. Wanneer ze wakker is, staart ze voornamelijk voor zich uit. Ook mag ze niet alleen zijn. Maar nu is mijn vraag, heeft iemand hier ervaring mee? Wat kan je doen om iemand te helpen die er zo doorheen zit, en wat voor soort hulp kan je bieden op het gebied van therapie bijvoorbeeld?
Therapie moet ze vooral aan toe zijn en zelf willen. Anders werkt het niet. Echter ben ik wel van mening dat medicatie geven zonder therapie alleen goed is voor de korte termijn. Voor nu heeft ze haar rust vooral nodig. Wat ik nog weet uit eigen ervaring, van toen ik een burnout had, was dat er na de periode van broodnodige rust momenten kwamen dat ik het juist fijn vond om nodig te zijn. Maar dat wel heel langzaam opbouwend zonder dat het stress veroorzaakte. Ik heb in die tijd met heel veel vallen en opstaan moeten leren om mijn grenzen te leren kennen. Én ze goed aangeven, leren dat ik recht had op mijn grenzen. Ik kwam er achter dat ik er zelf een aandeel in had dat ik die burnout had. Dat was echt even schrikken. Het zal een lange weg zijn. Maar als je mij zou vragen wat je nodig hebt bij een burnout: liefdevolle en ook geduldige mensen om je heen die je niet alleen respecteren, maar ook durven om je af te remmen als dat nodig is, die liefdevol kritisch kunnen zijn waarvoor eerlijkheid heel belangrijk is. Die je een spiegel kunnen voorhouden op de juiste momenten, en ook in praktische zin kunnen bijspringen als het even allemaal niet lukt, en je kunnen behoeden voor het geval je jezelf erom veroordeeld. Kortom, veel steun, liefde en geduld, inlevingsvermogen en eerlijkheid. Sterkte met je moeder, het zal voor jou ook vast niet gemakkelijk zijn....
Bedankt voor je reactie, wat klinkt dat heftig zeg! Hoe gaat het inmiddels met je? Je geeft goede tips, daar kan ik wel wat mee in ieder geval! Ik merk dat ik het zelf ook lastig vind om mijn moeder zo te zien....
Het is bij mij nu lang geleden gebeurd hoor, iets langer dan 10 jaar geleden. Ik heb het er goed vanaf gebracht. Geleerd om ook voor mezelf consequent te zijn, en steeds goed af te wegen wat ik wel en niet aankan. Zo had ik een paar jaar geleden een vriendin die erg hulpbehoevend was. Ze had behoorlijke reuma. We haalden samen de boodschappen elke vrijdag op bij de voedselbank (3 jaar gehad tijdens schuldsanering) en ik sjouwde haar boodschappen ook elke vrijdag 4 trappen op naar haar appartement. Ik hielp haar graag hoor, maar ze was niet op haar mondje gevallen en ging steeds meer hulp vragen. Het kon niet anders dan dat ik op een bepaald moment Nee moest zeggen, en zelfs als ik Nee zei bleef ze doorzeuren, want dan kon mijn man toch helpen. Ik heb uiteindelijk vanwege zelfbehoud de vriendschap verbroken, en ik kan je zeggen, dat was echt heel moeilijk. Want het was wel een ontzettend lieve vrouw, ze bedoelde het niet kwaad, maar ze bleef over mijn grenzen heen walsen, en ik kon er niet meer tegen. En dat is een voorbeeld van hoe ik heb geleerd om voor mezelf te kiezen en het niet meer te ver te laten komen. En voor werk gold hetzelfde trouwens, ik heb een heel stuk loyaliteit laten varen, aangezien in de laatste 10 jaar de werksfeer dermate slecht is vanuit werkgevers dat 90% van de werkgevers die loyaliteit niet eens verdiende, want ze naaien je toch als ze de kans krijgen. Ik kan me goed voorstellen dat jij het moeilijk vindt je moeder zo ziek te zien. Je bent en blijft haar kind. En je ouders horen gewoon gezond te zijn en te blijven, en zijn hun hele leven je held, en helden worden niet ziek Op zo'n moment wil je ze door elkaar schudden en roepen "hey mama, wat is er nou, niet ziek zijn! We hebben je nodig hoor!" Dan kun je je zo weer een klein meisje voelen.... Dit is denk ik een van de weinige momenten dat de rollen omgedraaid lijken. Ineens heeft ze jou nodig, en jij voelt je een klein meisje, en het lijkt op dat moment een heel slecht moment om die rollen om te draaien. Maar het is wel nodig, voor haar. Eigenlijk moet je dus een klein beetje over je eigen grens om haar tegemoet te kunnen komen. Althans. Zo was het voor mij toen mijn moeder ziek werd. Het is moeilijk om in zo'n situatie tips te geven, ik spreek alleen maar uit eigen ervaring. Enerzijds omdat ik zelf een burnout had, anderzijds heb ik ook mijn moeder ziek meegemaakt. (Ze had wel iets anders) Ik hoop dat je er iets aan hebt dat ik zo mijn ervaringen omschreven heb, mocht je vragen hebben, kom er gerust mee, mag hier, mag ook via pb
Burnout of depressie? Of burnout met seponerend een depressie? Praat met haar. Probeer haar naar therapie te krijgen. Desnoods samen! Maar ga dan alleen mee als steun. Op haar verzoek mee het gesprek in of blijf in de wachtkamer. Therapie lost de problemen in haar leven niet op maat kan haar leren er mee in te gaan zonder er zelf aan onder door te gaan.
Heel erg bedankt dat je je verhaal hier neer wilt/kunt zetten. Het geeft in ieder geval een beeld hoe het voor iemand moet zijn die er middenin zit. Ik probeer op een later moment nog even weer te reageren, heb het momenteel erg druk.
We weten nu nog niet precies wat ze heeft, volgende week kan mijn moeder heen voor een intake gesprek, dan zullen ze gaan bekijken van hoe en wat. Een gesprek voeren is momenteel lastig, ik vertel haar wel van alles maar vanuit mijn moeder komt er nu niets. We zullen zien hoe het volgende week gaat. Ik ben van plan om met zoveel mogelijk afspraken en momenten bij haar te zijn om te helpen/steunen.