Lieve Allemaal, Na lang na hebben gedacht, leek het mij goed om mijn verhaal nu maar eens te vertellen, want laten we eerlijk zijn meestal worden vrouwen zoals wij die een miskraam hebben gehad in een hokje geplaatst van je was maar zo kort zwanger, je bent nog jong, maak je niet druk je kunt zwanger worden blablabla en nog meer van die onzin, de meesten houden er geen rekening mee of denken niet verder na over wat het doet met ons, zowel lichamelijk als geestelijk. Voor mij begon het allemaal vorig jaar mei, mijn vriend en ik stonden op het punt om te gaan trouwen dat was op 6 juni en in mei besloten we om te stoppen met de pil want we zeiden tegen elkaar dat kan nog wel even kan duren. Juni geen menstruatie gehad, juli wel en toen.... Toen in September kwam ik erachter dat ik al zwanger was, we waren dolgelukkig en zaten al gauw op wolken. Helaas mocht het allemaal niet goed gaan en op 13 oktober bevestigde de verloskundige dat ik een miskraam had. Op dat moment ging er van alles door mij heen. Want ik had het niet eens gemerkt, geen bloedingen alleen krampen verder niks. 2 dagen na de verloskundige begon ik te bloeden, ik was erg gespannen maar ik moest zoals de verloskundige had gezegt wachten op de deadline als ik na 1,5 week nog bloede moest ik bellen want dan stond er een curritage op de planning, maar 1 dag voor de deadline stopte het, vanaf dat moment hadden wij zoiets van goed nu beginnen we opnieuw koppie omhoog en we zien wel. Maar ook dat ging heel anders dan gepland Na de miskraam had ik mijn menstruatie op de goede datum in november, maar in december, januari en 2 februari bleef het weg. Ik was regelmatig te vinden bij de huisarts maar die zei heel makkelijk van , waar maak je je druk om je bent 23 jaar je weet dat je zwanger kunt worden dus wacht maar af, hij wou gewoon van mij af. Ik werdt gek van onzekerheid want geen menstruatie is ook geen kans om zwanger te worden.Het kan wel maar de kans is dan zeer klein. Vanaf december raakte ik in de stress, ik had veel pijn in mijn buik en had erg veel last van huilbuien en ik was gefrustereerd Ook kreeg ik het vaak benauwd als ik zwangere vrouwen zag, gaf mijzelf de schuld en voelde me schuldig tegenover mijn man. In februari was ik het zat, ben samen met mijn man naar de huisarts gegaan en die heeft met pijn en moeite een doorverwijzing gegeven van de gynaecoloog, toen hij me doorverwijs brief overhandigde zei hij nog je praat je zelf ziek er is niks aan de hand, waarop ik antwoorde kan mij niet schelen wat u denkt, ik voel me eigen lichaam en het is niet goed en u kunt niet oordelen want u kunt niet in mij kijken. 5 Februari had ik een afspraak en ben samen met mijn man gegaan. Het onderzoek ging goed de uitslag was minder. Mijn menstruatie bleef weg doordat mijn baarmoederhals verdikt is, daardoor kan het slijm (menstruatie niet weg) dat verklaard mijn hevige buikpijnen. Ook was er iets met de baarmoederwand of in die geest, die was ook verdikt doordat de eicel zich niet kan innestelen daardoor heb ik een miskraam gehad, erg vervelend zoals de gynaecoloog zei want als ik er niet eerder was achtergekomen dan zou al mijn zwangerschappen in miskramen uitlopen. Ik zit nu aan een zware medicatie die moet zorgen dat de baarmoederhals en de baarmoederwand weer slinkt. De medicijnen wekken ook de menstruatie op maar is niet schadelijk mocht ze zwanger zijn. Het het nu stukke beter met mij, het verdriet van de miskraam is er nog steeds, maar het boze op de huisarts is er nu meer, ik heb een andere huisarts aangevraagd en ik heb een klacht ingediend. Ik wil alle vrouwen zeggen, vertrouw op je eigen lichaam ik deed dat ook en ik kreeg gelijk.
Jeetje, wat een verhaal! Ik wil je veel sterkte wensen. Helaas weet ik ook een beetje hoe het voelt. Mijn gynaecoloog vroeg of ik wel echt een positieve test had gehad nadat het hcg niet meer aantoonbaar was. Eikel, kijk dan op de echo-foto van een paar weken geleden! Ik doe voor de lol drie vaginale echo's. Moet zeggen dat het verdriet minder is, maar vergeten zal ik het nooit.
Goed zo, meid! Kom maar gewoon op voor jezelf! Je zou bijna aan jezelf gaan twijfelen door zo'n huisarts.. Zo van: "Stel ik me dan echt aan?" "Moet ik toch meer geduld hebben?" Tuurlijk voel jij je kl*te! En dan nog uitblijvende menstruaties, buikpijnen, allemaal onzekerheid! En dat je jong bent, zwanger kunt worden.. Mensen bedoelen het goed, maar wat heb jij eraan? Niets! Ik ken het.. Ik heb in september een echo gehad, waarop te zien was dat het hartje niet meer klopte. Mijn lichaam had niks door, dus werd ik gecuretteerd. 2,5 week geleden bleek hetzelfde en vorige week vrijdag ben ik weer gecuretteerd. Kortom, het zit ons ook niet echt mee. Dus ja, ik ben jong. En ja, ik kan zwanger worden. Maar nee, ik kan (nog) niet zwanger BLIJVEN. Ik hoop voor jou dat de medicijnen helpen! Heel veel sterkte!
Lieve sweettime, Ik snap wat je voelt, ik heb net een miskraam gehad, of eigenlijk ben ik er ng op aan het wachten. Ben niet naar mijn werk geweest deze week, en heb maandag avond in het ziekhuis gelegen omdat ik verging van de pijn. De reactie van mijn baas was: "Ach je bent nog zo jong, en je weet nu toch dat je zwanger kan worden?" Hij vroeg of ik op het werk al verteld had dat ik een miskraam had, waarop ik antwoorde dat ik dat liever nog niet deed en dat ik nog even thuis bleef tot dat er op nieuw bloed getest is. Waarop hij zei: "je kunt het toch gewoon aan iedereen vertellen? Is niets bijzonders hoor een miskraam komt gewoon door de natuur, en je moet maar zo denken nu is alles straks weer lekker schoon deaarbinnen. Heb altijd een erg goed gevoel gehad bij mijn baas, maar hij heeft het hiermee wel voor een tijdje verpest! Wat geeft iemand t recht om voor mij te bepalen wat ik wel en niet moet doen, en hoe ik me moet voelen? Wat denkt ie wel?! Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je na de medicatie snel weer zwanger zult zijn, en ook ik ben jong (25) maar dat heeft er geen zak mee te maken als je zwanger wilt worden! ALs je een kind wilt en je relatie is goed, dan maakt dat helemaal niets uit, en als iemand dat tegen me zegt zal ik het ze laten weten ook. Zijn ze soms gek geworden met al d'r goedbedoelde adviezen! Ik wordt er schijt ziek van, en alleen daarom zou ik al niet meer willen gaan werken Sterkte!
Wat een ellendig verhaal. Maar wat goed dat je naar je lijf hebt geluisterd en door hebt gezet. Dapper hoor. Een miskraam is denk ik door mensen die het niet kennen onderschat. Het is heel verdrietig en het moet je plekje krijgen. En iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Hopelijk kun je met de goede medicatie in de toekomst een goede zwangerschap krijgen. Heel veel sterkte en succes!
Jeetje wat een verhaal zeg! Ik ken het gevoel, ik ben ook jong, niet gepland zwanger geraakt en uiteindelijk een miskraam en curretage. Ik heb gelukkig geen vervelende reacties gehad van de mensen die het wisten. Al was het niet gepland, het was zeker gewenst. En nu is het verlangen naar een kindje heel erg geroeid. Bij mij op werk waren ze wel heel begrijpend. Ik heb een bloemetje gekregen op de dag van de curretage en toen ik na 3 dagen weer wilde gaan werken belde mijn manager mij op dat ik me lichamelijk wel goed kan voelen, maar dat ik de tijd moet nemen om dit te verwerken. Ik ben zo blij dat ze zoveel begrip hebben. Ik heb er wel voor gekozen om het niet tegen de rest van mijn collega's te vertellen, alleen mijn directe collegaatje en mijn 2 managers. Ik werk verder met mannen en die begrijpen toch niet echt waar je verdrietig om bent. Wel was ik zeer verbaasd dat ik op zo'n jonge leeftijd een miskraam had. Op deze leeftijd zit je nou niet echt in een risico groep. Maar het is fijn om te lezen dat er meer jonge meiden zijn die hetzelfde meemaken.