hey iedereen, Ik ben 24 september 2010 bevallen van mijn prachtig zoontje, helaas is dit niet verlopen hoe het zou moeten.. nu weet ik niet goed wat ik moet doen omdat ik merk dat ik erg veranderd ben na deze ervaring.. op maandag 20 september hebben ze me ingeleid dmv een ballonnetje omdat ik zwangerschapsvergiftiging had (welliswaar geen hele ernstige vorm) ik heb toen de hele nacht wakker gelegen van de pijn en de dag erna op dinsdag had ik 1 cm ontsluiting. ik heb toen weeen opwekkers gekregen dmv pillen. ik had lichte weeen en t kwam niet echt op gang, de dag erna op woensdag had ik 2cm ontsluiting en ik kreeg een zogenaamde rustdag omdat het nogal druk was op het ziekenhuis. ze hebben mij toen met rust gelaten op mijn kamertje en ik had af en toe weeen dan om de 10 minuten dan weer om de 5 er was geen touw aan vast te knopen. maar donderdagmorgen om half 8 zouden ze mn vliezen gaan breken... ik aan de ctg en ik moest wachten op de dokter. de zuster kwam een uur later de ctg loskoppelen en de dokter kwam maar niet... smiddags kwamen ze me vertellen dat ik moest wachten omdat het te druk was. maar ik mocht helaas niet naar huis. omdat ik al erg vermoeid was en het even had gehad in t ziekenhuis te liggen hadden ze me beloofd dat het diezelfde donderdag ging gebeuren. en inderdaad donderdagavond 11 uur hebben ze mijn vliezen gebroken, toen begon de engste ervaring in mijn leven..... ik had meegedaan aan een onderzoek zodat ik meteen de ruggenprik zou krijgen. om half 1 kwam de anestesist maar helaas werd deze weggeroepen omdat er een spoedgeval was bij de o.k. ondertussen had ik koorts gekregen en mijn bloeddruk liep steeds hoger op, omdat ik erg trilde van de pijn en en koorts kreeg ik een morfinespuit om rustig te blijven, wat welliswaar de pijn niet wegneemt maar je kunt er makkelijker mee omgaan. om half 5 smorgens kwam de anestesist voor de ruggenprik terug, die heeft mij toen 15 x geprikt, en hij zei dat mijn ruggenwervel te dicht op elkaar zat dat hij daarom er niet doorkwam en dat ik waarschijnlijk geen ruggenprik kon krijgen, gelukkig haalde hij zijn baas erbij en die prikte 2 keer en toen zat hij goed. dat was om half 6. we hebben na de bevalling de prikjes op mijn rug geteld en t waren er 17.... eindelijk die ruggenprik toen mocht ik rusten.. dat was van half 6 tot half 8, om half 8 had ik 10 cm, eindelijk!! dacht ik, de ruggenprik uit en dus weer volop die laatste weeen.... maar ik kreeg geen persweeen en de baby daalde t laatste stukje niet in (hij lag op 3h ipv 2h ofzoiets) dus om half 11 nog niks... toen smeekte ik die ruggenprik weer aan te zetten en eindelijk mocht t weer aan... om half 3 smiddags besloten ze dat ik mocht persen zonder persweeen, ik een uur geperst maar het kwam maar niet.... toen wilde ze de met de vacciumpomp proberen maar toen kwam alle ellende... ik kreeg 40 graden koorts, mijn hartslag was niet goed, mijn bloeddruk veel te hoog, achteraf hoorde ik dat ik zo een hoge infectiewaarden in mijn bloed had dat t levensbedreigend geweest was, en dan het ergste van alles... de ctg ging piepen omdat het hartje van mijn zoontje naar 210 sloeg per minuut, voor de vaccium pomp was dus geen tijd meer ik moest met spoed naar de o.k. en het was net een film, ik lag in het ziekenhuisbed en zag de lampen voorbij vliegen op naar de o.k ik werd toen op een tafel getild met mijn armen op zo een soort beugels. mijn vriend kreeg een chirurgenpak aan en ik lag daar met een doek voor me ik begon heel erg te trillen en mijn ogen draaide telkens weg ik kreeg zo een zuurstofmasker op waardoor het leek of ik helemaal geen lucht meer kreeg, het leek of aan me getrokken werd en ik naar voor en achter getrokken werd om zo mijn kindje eruit te krijgen het duurde ook nog langer dan normaal omdat t niet goed lukte hem eruit te halen. omdat hij toch redelijk diep ingedaald was.. heel vaag was t achteraf gezien. ik zei steeds; help me! tegen de chirurgen die bij me stonden en die probeerden me gerust te stellen, ik dacht echt dat ik doodging en achteraf gezien was het ook kantje boord geweest... om 5 voor half 5 smiddags ben ik bevallen ik heb er 17,5 uur over gedaan als je van donderdagavond 23.00 uur uitgaat ipv maandag avond 20.00 uur toen mijn kindje eruit gehaald was heb ik hem een kusje mogen geven en hij werd meegenomen door de kinderarts, en ik werd naar de recovery gebracht, ik heb onderweg 3 x moeten overgeven en daar lag ik dan... helemaal alleen mijn kindje geen idee waar die was mijn vriend was er niet mijn ouders niet. een tijd later kwam mijn vriend huilend aan gerend. (ik heb hem in 7 jaar tijd nooit zien huilen) ik dacht dat er wat met de baby was dus ik vroeg gelijk is er iets mis met de baby waarop hij antwoorde: nee ik was zo bang dat jij dood zou gaan. ik wil dit nooit meer meemaken. ik vroeg waar de baby was die was dus op de medium care omdat hij ook verhoging had en infectie waarden in zijn bloed. hij moest dus ook antibiotica krijgen. de antibiotica die ik kreeg sloeg niet aan, de infectiewaarden in mijn bloed waren veel te hoog en daalde niet. toen heb ik tegelijk aan t infuus 2 soorten antibiotica gekregen en eindelijk zakte de infectie waarden. omdat ik een keizersnede had zijn toen mijn darmen stilgelegd, die wilden erna ook niet op gang komen toen hebben ze nog buikfotos moeten maken maar daar was niks op te zien. toen ging het elke dag een beetje beter, mijn zoontje heeft 1 week op de mediumcare gelegen en toen mochten we eindelijk naar huis.... na gesprekken met de artsen bleek dus dat ik een levensbedreigende infectie had... hier ben ik erg van geschrokken. nou 3,5 maand later ben ik weer aan het werk, ik werk 32 uur omdat ik anders niet genoeg geld heb voor de hypotheek etc. ik ben een emotioneel wrak ik huil veel omdat ik bij mijn kindje wil zijn, ik wil niet dat mijn kindje met mijn vriend weg gaat met de auto omdat ik bang ben dat er iets gebeurd, hij had 38 graden verhoging een paar dagen geleden en ik raak meteen in paniek, ik zit op mijn werk met continu zenuwen in mijn buik omdat ik bang ben dat er iets met mijn kindje gebeurd.. ik ben bang om alleen thuis te zijn, ik wil niet weggaan het enige wat ik wil is bij mijn zoontje zijn en hem beschermen. ik weet dat dit niet goed is, het liefste wil ik alleen voor hem zorgen maar die mogelijkheid heb ik gewoon niet omdat ik niet thuis kan blijven. ik weet nou niet of ik met iemand moet gaan praten of dat dit wel normaal is dat ik zo beschermend ben met mijn zoontje. het enige wat ik wil is dat het goed gaat met mijn zoontje. maar mijn moeder bijvoorbeeld zegt dat ik "te" ben, misschien komt het dat ik zoveel heb meegemaakt met de bevalling ik weet het niet, ik weet wel dat ik heel veel huil als ik op mijn werk ben en het voor de nodige ruzies met mijn vriend zorgt dat ik zo overbezorgd ben... weet iemand wat ik het beste kan doen? liefs...
wow meis, wat een naar verhaal... ben allang blij dat het uitendelijk toch goed is afgelopen... ik snap ook da je zo bezorgd bent... maar weet eerlijk gezegd niet hoe je dat kan veranderen... evtl eens met je GYn spreken, zij hebben waarschjnlijk vaker zo een dingen gezien.... succes
tjonge wat een verhaal zeg.. ik kan me voorstellen dat het even duurt voor dat je daarvan hersteld bent. Wat vervelend ook dat je weer 32 uur moet gaan werken... dat had je vast liever anders gezien. Ik moet zeggen dat ik ook heel beschermend ben naar mijn kindje hoor, terwijl ik niet zo'n kantje-boord bevalling had als jij. Ik sta ook doodsangsten uit als we met ons kindje een lange autorit moeten maken. Bij iedere hoest of nies sta ik aan zn bedje. Mijn moeder en mijn man zeggen ook dat ik overbezorgd ben.. dus wat dat betreft ben je misschien niet heel abnormaal Anders zou je eens precies kunnen laten doorrekenen wat je zou verdienen met 3 dagen werken.. als je ouderschapsverlof opneemt krijg je ook weer meer heffingskorting, als je minder verdient krijg je van andere toeslagen juist weer meer. Het zou best mee kunnen vallen wat je dan overhoud. Of misschien kun je tijdelijk 3 dagen gaan werken totdat jij je weer helemaal goed voelt. Maar als je er zelf ook echt zo'n last van hebt zou ik toch eens naar de huisarts gaan.. misschien heb je wel een posttraumatisch stresssyndroom ofzo.. wie weet kan die ervoor zorgen dat je voor een dag in de week ziekgemeld wordt
dankjullie voor de reacties ja 24 uur is geen optie, dan heb ik nog maar 800 euro wat ik overhoud, miss moet ik inderdaad eens aan de huisarts vragen maar ben er een beetje huiverig voor, dan maken ze t miss erger dan t eigenlijk is.....
Jeetje, wat heftig allemaal. Niet meer dan logisch dat je er nog redelijk ondersteboven van bent. Maar ik denk dat zoals het nu met je gaat het de verkeerde kant dreigt op te gaan. Ik zou zeker eens naar je ha gaan om hier over te praten. Natuurlijk is het heel normaal om bezorgd te zijn om je kindje en om bij hem te willen zijn. Maar als ik de gevoelens lees die jij beschrijft dan denk ik zeker dat je "te" bezorgd bent. En dat kan natuurlijk nooit goed zijn... Sterkte meid en maak een afspraak met je ha.
Een heftige bevalling idd. Meis ik denk dat je wel te bezorgd bent maar dat het met jouw niet goed gaat. Denk dat je hulp moet zoeken om met iemand te gaan praten, En ook al is het niet mogelijk lijkt het me toch verstandiger om nog even (Ziek) thuis te zijn je ben duidelijk nog helemaal ondersteboven van dit alles en dat uit zich in superbezorgd naar je kindje toe wat ik helemaal kan begrijpen. Iemand schreef het al stressydroom maar het kan ook verder gaan in een depressie en of postnatale. Mijn advies zoek hulp om met iemand te praten om dit alles te kunnen verwerken het is niet niks wat je hebt mee gemaakt.
lijkt mij verstandig dat je eens gaat praten met die of geen. en het lijkt me mischien wel handig dat jeje deels ziekmeld. ik bedoel dit komt niet ten goede aan je welzijn en als je straks een keer instort en een burnout krijgt oid dan heeft je kindje straks ook niets aan je
lijkt me een goed idee om met de huisarts in gesprek te gaan sterkte meid met het verwerken van de bevalling
Ik zou ook naar de huisarts gaan als ik jou was. Je hebt blijkbaar je bevalling niet verwerkt en dat is wel heel belangrijk. Daarnaast duurt het bij een heleboel vrouwen een tijd voordat ze op emotioneel gebied weer de oude zijn (hormonen etc..) Als je dan ook nog zo'n heftige bevalling hebt meegemaakt zoals jij, tel 1 en 1 dan maar bij elkaar op. Niet gek dus dat je je zo voelt. En helemaal als je omgeving je dan ook niet goed begrijpt. Sterkte!!
ja als ik zelf aangeef om naar de ha te gaan zegt mn vriend meestal dat dat niet nodig is vandaar dat ik zo twijfel....
wat een afschuwelijke en ontzettend zware bevalling heb jij achter de rug! je vriend kan zoveel zeggen, feit dat jij je nu zo voelt geeft aan dat het wel nodig is. schakel ook je baas/bedrijfsarts in, want het lijkt me goed dat je nu eerst gaat verwerken (met hulp!) en dus minder gaat werken. (deels de ziektewet in) heel veel sterkte!!!!
Het is heel begrijpelijk dat je niet meteen dezelfde bent na zo'n bevalling als jij hebt gehad. Ik heb een ervaring die op veel fronten op die van jou lijkt al is deze niet helemaal zo heftig geweest als die van jou. Ook ik heb zwangerschapsvergiftiging gehad en moest nadat er eiwitten in mijn urine waren ontdekt naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen werd ik in eerste instantie niet eens heel serieus genomen omdat ik samen met mijn vriend aan het grappen was. (enige symptoom dat ik tot dan toe had gemerkt was ook hoofdpijn dus waarom niet vrolijk zijn). Dus je word aan alle machines gekoppeld en je bloed word nagekeken en idd ik had zwangerschapsvergiftiging. Na al die onderzoeken werd ik op een kamer gelegd en zouden we gaan horen wat de planning ging zijn. (Heb inmiddels veel verdrongen dus de details heb ik niet echt meer voor je). Maar goed. Ik ging ingeleid worden en na de nodige dagen van inwendige onderzoeken en spuiten inwendig met ween opwekker begonnen dan eindelijk de "oefenween" (die al best heftig waren). Met de kennis van nu weet ik dat je eigen pijnstilling word uitgeschakeld bij zwangerschapsvergiftiging dat wist ik tijdens mijn ziekenhuis verblijf echt niet. (niemand neemt zich de moeite om dat uit te leggen in het ziekenhuis, ondanks vele vragen van onze kant). Het komt er in elk geval op neer dat een hand die je op je been gelegd krijgt aanvoeld alsof een heel persoon aan je hangt. (dat is de beste manier waarop ik het kan uitleggen). Omdat ook ik weinig rust had gehad in het ziekenhuis heb ik gekozen voor een ruggenprik om de oefenween niet te hoeven voelen en eens eindelijk goed te kunnen slapen. Dus wij voor de prik. Nu kan ik gelukkig zeggen dat die bij mij vrijwel meteen zat ook al deed dit enorm veel pijn hij zat teminste vrijwel meteen. Hierna kon ik eindelijk een beetje rusten. (tijdens de hele opname bleven inwendige onderzoeken bij de orde van de dag en ook het proberen te breken van het vruchtwater was een meermaals terugkerend fenomeen. Ik kan je vertellen dat dat ook enorm veel pijn doet als je eigen pijnstilling plat ligt en je niets anders krijgt. Zelfs met de ruggeprik was dit haast ondragelijk. Kan zelfs achteraf zeggen dat ik liever nog een keer beval met weenstorm. En als je dan een gynacoloog hebt die niet naar je luisterd als je zegt "rustig" is de horror compleet "voor mij dan") De volgende dag is het ze eindelijk gelukt mijn vliezen te breken waarna alles goed op gang kwam. Helaas was de ruggeprik toen uitgewerkt omdat er bloed in zat. Na een uur van hevige ween zat ik op 10 cm ontsluiting en kon ik beginnen met persen. (Ik had door de weenopwekkers wel weenstorm en dus geen pauze tussen de ween wat op zich al heftig is). Na een uur persen is mijn zoon geboren met een vacuümpomp. En na alle ellende is op zo'n moment toch niets mooier. Ik heb mijn verhaal opgeschreven om je een beetje een idee te geven waar ik vanaf kom. Ik wil hiermee aangeven dat ik op zijn minst een beetje begrijp waar je vanaf komt. Enfin. Ik ben nu 2 jaar na dato ook nog altijd mezelf niet maar kan zeggen dat dit ook veel te maken heeft met mijn nieuwe zwangerschap die op zijn einde loopt en je maakt je zo op het eind toch weer een beetje druk, en hoopt dat het deze keer wel "normaal" zal gaan. Als steun kan ik je vertellen dat voor deze nieuwe zwangerschap eigenlijk alles weer vrijwel normaal was. Ok was niet helemaal mezelf maar begon er wel steeds dichterbij te komen. En dat je extra bezorgd bent om je kind herken ik als geen ander. Zelf denk ik dat dat er bij mij mee te maken heeft dat ik alle controle over mezelf en de situatie kwijt was in het ziekenhuis. Dus eenmaal thuis was ik een enorme control freak en moest alles precies zoals ik het wilde. Dus mijn zoon aan iemand anders meegeven en er op vertrouwen dat diegene het goed zou doen was enorm lastig. En ja zelfs de vader viel daar niet buiten. Ik kan je wel zeggen dat dat waarschijnlijk de eerste persoon is waarbij het wel gewoon word. En ik kan je ook vertellen dat ik tot de dag van vandaag moeite heb mijn zoon bij mijn schoonouders te laten. Maar ook dit is al een heel stuk makkelijker want hij blijft er zelfs al logeren. En ik ben er niet te hele tijd dat hij weg is mee bezig. Denk er afentoe wel aan maar ik denk dat dat normaal is. Al met al wil ik je dus bij deze even zeggen dat je gevoelens heel normaal zijn. En geloof me het ebt allemaal weg en je groeit in je rol en leert los te laten (hoe moeilijk ook). Als je hulp wilt zoeken bij een huisarts zou ik dat zeker doen! Ik heb het zelf op proberen te lossen waardoor je op veel onbegrip stuit en je nog langer niet lekker in je vel voelt. Want het idee dat je partner gaat snappen wat er in jou omgaat kun je loslaten. Ik spreek uit ervaring dat dat niet lukt ook al probeert hij het nog zo goed. Wens je van deze kant enorm veel sterkte en hoop dat je heel binnenkort weer met een beter gevoel naar de toekomst kunt kijken. Voor nu zou ik zeggen geniet van je kleintje waar je kunt want ze worden toch al zo snel groot. Hoop dat je iets aan mijn reactie hebt al is het alleen het idee een klein beetje begrepen te worden.
Oh meid wat een verhaal! Ik heb een soortgelijk verhaal: zw.verg. met PE, inleiding met 'oefenww-en' van een week, zeer zware rugww-en met 2x pethedine + ruggenprik. 18 uur durende ontsluiting, persww-en kwamen niet, ik was op, werd een spoedks. Heb alleen geen gevaarlijke infectie gehad. Nu, na 20 maanden ben ik nog steeds niet de oude, maar dat komt ook omdat het niet helemaal lekker gaat met mijn zoontje en dat kost veel energie. Ik ben fulltime thuis, zou niet 32 uur kunnen werken! Kan je niet eens met de bedrijfsarts gaan praten? Mijn gyn zei dat je van PE/ zware bevalling 2x 9 maanden moet herstellen ipv de gebruikelijke 9 mnd. Sterkte!
Wat een verhaal zeg mijn bevalling is niet zo vreselijk heftig als die van jou maar wel geeindigd in spoedkeizersnee omdat hij er niet uit wilde zelfs na 3 keer hard trekken aan vacuum. Mijn moeder en man op een gegeven moment ook in paniek dachten van lieverlee ook dat ik dood zou gaan. Maar ben er nog en mijn kereltje deed het nadat ie geboren was super. Het valt inderdaad niet mee soms zie ik ook nog hele film aan mij voorbij gaan. Ben ook erg beschermend naar mijn kleintje maar volgens mij zijn wij moeders dat allemaal wel. Alleen breng ik mijn kleintje 3 ochtendjes naar kdv en de rest ben ik bij hem. Heb een goed gevoel bij kdv hij slaapt er goed huilt nooit als ik weg ga en als ik hem kom halen is ie blij. Dat scheelt heel veel. Probeer zelf wat meer rust erin te gaan vinden (met hulp) al is het alleen maar voor je zelf. Waar is je kleintje als jij aan het werk ben? veel liefs en sommige dingen snappen mannen gewoon niet he die hebben geen verstand van hormonen enzo dus als jij vind dat je hulp nodig hebt heb je dat groetjes kim
Meid, gewoon naar de huisarts gaan, hoor! Met zulke gevoelens moet je niet rond blijven lopen. Misschien helpt het je al als je een frise blik krijgt van je HA? (hangt er wel vanaf hoe goed je met hem/haar kunt praten, natuurlijk). En anders weet misschien iemand van het CB nog wel iemand waar je bij terecht kunt, die gespecialiseerd is in jonge moeders/traumatische bevallingen? Niet mee rond blijven lopen, hoor! Want op deze manier is het toch ook helemaal niet leuk leven voor je? Psychische klachten worden vaak onderschat of afgedaan als 'aanstellerij', maar ik weet zelf hoe het is om met een ramp-bevalling te maken te hebben en een beetje hulp daarbij is echt niet overbodig.... Sterkte!
Vervelend zeg dat je bevalling zo naar is verlopen! Ik heb zelf ook een traumatische ervaring opgelopen tijdens de bevalling van mijn dochter en herken veel van de dingen die je noemt zoals de overbezorgheid. Ik heb dit besproken met mijn gyneacoloog en zij heeft mij doorverwezen naar de medisch psycholoog in het ziekenhuis. Daar heb ik vreselijk veel aan gehad en inmiddels kan ik zeggen dat ik weer helemaal mezelf ben. Mijn advies aan jou is dus om zeker via de huisarts of gyneacoloog een doorverwijzing te vragen voor een psycholoog. Mogelijk ben je met een paar gesprekken al een heel eind op weg. En als je zo'n moeite hebt met werken kun je je mogelijk misschien beter even ziek melden en eerst aan jezelf gaan werken. Misschien is het nog mogelijk je ziek te melden tgv je bevalling, dan ontvangt je werkgever een uitkering voor jou en hoef je je daar ook niet vervelend onder te voelen. Mocht je meer willen weten over mijn ervaringen ofzo kun je me altijd pb-en. Veel sterkte!
wat een heftig verhaal. Hier ook een nare bevalling gehad, alleen was ik zelf niet ziek, maar wel bijna ons kindje verloren. Maar ik weet dat zo'n nare ervaring heel lang na kan werken of zelfs je leven kan gaan beheersen. Ik zelf ben veel te lang doorgelopen met allemaal nare gevoelens, ben uiteindelijk in een postnatale depressie beland. Mijn advies is dan ook ga naar de huisarts zij kunnen met jou de bijpassende hulp vinden, veel praten helpt want je moet het verwerken. Het is vooral belangrijk dat je met je partner praat, vraag hoe hij de bevalling heeft beleefd. Ik heb zelf therapie gehad speciaal voor traumatische ervaringen, ik heb hier zelf erg veel aangehad. Veel sterkte.
Wat een heftig verhaal. Ik raad je echt aan om hulp te zoeken, al is het maar om een aantal keer je verhaal kwijt te kunnen. Dit zou je via de huisarts kunnen regelen. Dit kan je enorm helpen. Ik heb ook hulp gehad na de bevalling. Mijn zoontjes zijn 12 weken te vroeg geboren. En hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Toen ze thuis kwamen moest ik al bijna weer aan het werk. Zowel lichamelijk als geestelijk kon ik dit niet. Ik was kapot van alles. Heb via het ziekenhuis hulp gekregen, dit kan je als ouder van een couveusekind krijgen. Deze vrouw heeft me zo goed geholpen. Ook om alles geregeld te krijgen op mijn werk om eerst de ziektewet in te gaan. Ik heb veel steun van haar gehad. Ik had dit ook echt nodig. Wil je echt op het hart drukken om hulp te zoeken. Misschien kun je dit nog geregeld krijgen via het ziekenhuis. Vaak zijn er mensen die je hulp kunnen bieden naar een zware bevalling. En misschien toch eerst de ziektewet in gaan. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en zoiets moet je verwerken. Niemand kan jou vertellen hoe lang je hier over moet doen, luister naar jezelf en je gevoelens. Heel veel sterkte. En geniet lekker van je kleintje
WOW! Zit met tranen in me ogen meid! Wat een verhaal! Ik weet dat als je geen makkelijke bevalling hebt gehad dat je via het ziekenhuis nazorg kan krijgen. En anders gewoon naar de huisarts hoor! Dit moet je niet zo laten! Zo kom je zelf niet tot rust. Weet niet of bovenstaande al is gezegt. (heb niet alle reacties gelezen) Heel veel sterkte meis!
Ik lees je eerste bericht nu 'pas' maar wil ff zeggen dat het heel heftig is wat je hebt meegemaakt en natuurlijk voel je je een emotioneel wrak! je bent al sterk genoeg geweest en nu mag je echt wel rusten hoor! ik zou jezelf in acht nemen en een tijdje als het mogelijk is met werk, eruit gaan ivm overspannenheid...zoek hulp op alle fronten en ga genieten van je kindje want deze tijd komt nooit meer terug en je leeft maar een keer! je hebt samen met je vriend echt tijd nodig emotioneel om bij te komen hoor! vind ik! Ik heb zelf met week 35 ook Pre eclampsie gehad maar mijn arts (ik woon in Griekenland) heeft meteen gezegd: we gaan 'm eruit halen met keizersnede want de risico's zijn veel te groot, je kan van alles krijgen als je nu ineens gewoon moet bevallen...en als ik jouw verhaal lees ben ik heel blij met mijn arts!! pfff wat een stress!!Ik ben mijn arts nog dagelijks dankbaar voor zijn alerte beslissing!! Ik herken je gevoelens van erna. ons kindje moest 10 dagen in het ziekenhuis blijven. je gaat toch met lege handen naar huis...maar is gelukkig dubbel en dwars goed gekomen en ik heb echt de tijd genomen om met hem een band op te bouwen en zoveel mogelijk bij hem te zijn. ik heb hem het liefst bij me, maar soms kan dat even niet ivm werk. Toch heeft het mij goed gedaan dat ik de eerste maanden samen met hem en mijn man was. zoveel mogelijk. verder heb ik ook therapie gevolgd (doe ik nog steeds) en dat heeft me ENORM geholpen!! ik kon/kan daar zoveelkwijt en kwam/kom echt tot rust dat uurtje...het gevaar is dat je alles gata opkroppen. We leven toch in een cultuur waarin we na een (zware) bevalling weer gewoon door moeten gaan alsof er niets is gebeurd...niet zeuren doorgaan! maar dat is niet reeel. je mag echt de tijd nemen voor alles!! ton ik dat ging doen heb ik zoveel tranen gelaten...eerst moest dat er allemala uit om erger te voorkomen... sterkte meid maar schakel hulp in!