Hoi, Er zijn hier vast wel vrouwen met Crohn en zwangerschap bekend Ik heb nu goed een jaar de diagnose, maar de klachten begonnen bij de zwangerschap van de oudste(6 jaar geleden) Vanaf december zijn mijn ontstekingswaarden erg hoog, maar met het recentste medicijn(naast remicade en thiosix) lijkt het de goede kant op te gaan(prednison sloeg niet aan) en kan ik uitgaande van mijn klachten wel stellen dat de ontstekingswaarden aan het dalen zijn. Wij willen graag een derde kind, maar ik heb vragen en onzekerheden. Uiteraard wachten we eerst totdat ik enigszins ben bijgekomen van de opvlamming aangezien die er qua vermoeidheid toch wel heeft ingehakt(meer dan ik wil toegeven) en tot we zekerheid hebben over de waarden. Maar ik wil onder controle van een vkpraktijk en thuis bevallen, wie heeft dat ook gedaan ondanks IBD? Ik heb geen operaties ofzo gehad dus daar hoef ik niet aan te denken. Welke medicijnen ben je door blijven gebruiken en welke niet? Hoe denken jullie over erfelijkheid? Een kind krijgen is imo altijd wel een egoïstische keuze, maar is het nu niet nog erger? Wat als ik het doorgeef etc. Benieuwd naar jullie ervaringen
ik kan niet op alle vragen antwoord geven want ik heb het zelf niet. Maar 1 zus heeft colitus en mn zusje heeft Crohn. Bij mn zus die colitus heeft,heeft er tijdens de zwangerschap weinig last van gehad. Terwijl ze normaal grote hoeveelheden medicijnen slikt,ze heeft ook zo'n apparaatje bij haar darmen maar eigelijk is alles teveel voor haar en heeft ze het al jaren niet (meer) onder controle. Bij een dagje weg,heeft ze voor de zekerheid luiers om en extra kleding, handdoeken ect mee.. Mn halfzusje die Crohn heeft, is nog geen moeder. Weet wel dat ze gelijk onder controle moet bij de dokter mocht ze zwanger zijn. Doordat onze zus colitus heeft,was bij haar de diagnose een stuk sneller gemaakt. Zij heeft het ook heel snel onder controle gekregen gelukkig en kan eigelijk nog steeds alles eten en drinken. Alleen op stress reageren dr darmen natuurlijk. De vermoeidheid zal altijd wel aanwezig blijven, naar wat ik begrijp van mn zussen Qua medicijn gebruik tijdens zwangerschap is het voor iedereen anders, net zoals het ziektebeeld bij Crohn bij iedereen anders is. En waar jij wel bv komkommer kan verdragen,kan een ander het binnen 30min alweer uit poepen. Dus ik denk niet dat je hierop een antwoord kan krijgen. Ook qua erfelijkheid is er niks op te zeggen. Ja het zit dus blijkbaar bij ons in de genen. Maar mn opa en oma en vader en ooms hebben nergens last van. Terwijl mn zus colitus heeft ,en mn halfzusje crohn. Onze oudste zus en ik kunnen beide niet tegen varkensvlees, dat komt er vrij snel uit en zo zijn er nog wat kleine dingen waarop onze darmen reageren. Maar er staat nergens vast dat jouw kinderen er last van krijgen. De ziekte uit zich vaak tussen de 18e en de 30e levensjaar zei de arts van mn halfzusje, en meestal rond het 21e levensjaar, dat klopt in het geval van ons 4en wel,want toen kregen wij allemaal onze klachten.Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Ik ben al 6j gekend met de ziekte van Crohn. 2x zwanger geweest ondertussen. Eerste zwangerschap geen problemen gehad, deze zwangerschap heb ik een lichte opplakkering gehad (calprotectine sterk verhoogd, voelde me gewoon niet ok). Dus ook medicatie moeten bljven doornemen. Ik spuit bij mezelf elke 2 weken humira in. Erfelijk is het zeker, bij mij heeft mijn vader het doorgegeven aan mij... Maar op dat vlak maak ik me weinig zorgen momenteel. De kans ten opzichte dat je kindjes het ook hebben is er wel maar voor zrlfde geld niet... Mijn arts had me gewaarschuwd dat door medicatiegebruik de kindjes aan de kleinere kznt zouden kunnen zijn. Maar daarintegen heb ik 2 grote baby's op de wereld gezet mijn arts was heel verwonderlijk hehe.
Ik heb geen Crohn maar chronische diverticulitis en onder controle voor darmkanker. Door mijn voedingsstijl (low carb high fat) om te gooien (iom mdl en oncoloog) heb ik het laatste jaar heel lage tot geen ontstekingswaarden meer. Nu heb ik eind juni een MA gehad, maar in het begin van die zwangerschap had ik de eerste 6 weken enorm last van de darmen die plaats maakten. Daarna geen last meer gehad en ik kon eigenlijk gewoon bij de vk blijven, tenzij de klachten zouden komen of de ontstekingswaarden zouden stijgen.
Hier geen crohn, wel een andere darmziekte. Mijn gyneacoloog heeft het voorbije jaar in samenwerking met 3 andere proffen van uz Leuven en uz Jette gezocht naar een oplossing voor mijn medicatie maar helaas niets gevonden. Ik zal dus mijn medicatie moeten blijven nemen en zal van heel dichtbij opgevolgd worden aangezien de medicatie resulteert in miskramen. De eerste miskraam heb in helaas al achter de rug. Ik zou dus proberen om de medicatie enigsinds achterwege te laten, indien het een optie is Bij mij is het alvast niet erfelijk, ik ben de enige in de familie die er last van heeft. Dat is waarschijnlijk ook de reden dan ik 26 jaar heb moeten wachten op de diagnose. Voor de rest heel veel succes! Voor ons is een zwangerschap extra stressvol maar het zal uiteindelijk wel lukken
Bedankt voor jullie reacties! Erg 'fijn' om te lezen. Het is inderdaad een heel breed iets waarin iedereen weer anders reageert. Mijn vader heeft ook een autoimmuunziekte en zijn moeder ook dus vandaar dat ik wel angstig ben voor de erfelijke aanleg. Het liefst idd zonder medicatie een zwangerschap, maar ben bang dat dat niet helemaal gaat lukken. Volgende maand weer naar het ziekenhuis dus dan ga ik het goed bespreken met de arts. Bedankt voor jullie ervaringen!