''voelde'' jij aan dat het niet goed zat?

Ha,

Omdat het bij mij mn 1e zwangerschap was wist ik 1e instantie niet goed of het onzekerheid was of echt een diepliggend voorgevoel.
Bij ongeveer 7,5 week kreeg ik mijn 1e echo. Daar was duidelijk een vruchtje te zien met een kloppend hartje. Ik werd wel 2 weken teruggezet. Dit kon geen kwaad want ik had een onregelmatige cyclus....alleen op het moment dat ik het hartje zag kwam er een gevoel van 'dit gaat niet goed aflopen'. vreemd, want je zou zeggen dat je dan juist zekerder wordt!
Mijn gevoel klopte helemaal, want na 8 weken ging ik bloeden en tijdens de echo bleek het hartje gestopt te zijn!

Ik wil er wel even bij zeggen dat je nu niet gelijk in paniek moet raken, want jouw gevoel kan ook te maken hebben met onzekerheid!! Het hoeft natuurlijk niet altijd slecht af te lopen ondanks dat je een bang gevoel hebt! Dus houd de moed erin en wie weet krijg je binnenkort een prachtige echo en blijft het ook goed gaan!

 

dank je 'sorien'...het is/was inderdaad een grote teleurstelling..vooral omdat het eindelijk een keer raak was! Maar ja een schrale troost is dat ik nu wel weet dat ik zwanger kan worden. Ik hoop dan ook dat het in de toekomst weer zal lukken, met dan wel een goede afloop.

Maar meid zolang je gevoel goed is..zou ik zeggen: 'houd je eraan vast!!!' en probeer (ook als is dat moeilijk) je angst wat opzij te zetten en te genieten van het moment!

 

Sorien, ik ben ook lang bezig geweest. Was in het begin best wel vaak bang dat het mis zou gaan. Maar het gaat hier nog steeds goed. Laat je niet gek maken door je eigen angst, probeer iedere dag ook op een positieve manier bezig te zijn met je zwangerschap. Iets in een dagboek schrijven, namen verzinnen etc. Zodat je er ook een beetje van kan genieten.

 

Ik heb het alle keren niet aangevoeld, kwamen er de eerste keer bij 12 weken achter dat het een leeg vruchtzakje was, de tweede keer bij 7,5 week een kloppend hartje gezien, maar 3,5 week later op de echo gezien dat het een paar dagen na die ene echo al mis was gegaan. Terwijl ik door die echo met kloppend hartje nu juist vertrouwen had gekregen dat het misschien wel goed zou gaan...
De derde keer had ik bij de positieve test, 2 dagen overtijd, zoiets van: eerst maar eens zien, en toen begon ik 's avonds te vloeien

Als je nog niet eerder een miskraam hebt meegemaakt, heb je een gemiddelde kans van 10% op een miskraam. 90% dus dat het gewoon goed gaat.
Zou me vooral niet te veel focussen op de angst: als het op enig moment toch mis gaat, voorkom je dat niet met piekeren, en als het gewoon goed gaat, is al dat piekeren echt zonde van de tijd die je ook gewoon had kunnen genieten...

 

Bij mn eerste zwangerschap nooit echt euforisch geweest... Had ook vrij snel (lichte)bloedinkjes.. Als ik het aan iemand vertelde dat ik zwanger was, was ik wel vrolijk en blij maar nooit helemaal.. Steeds dat stemmetje weer in mn hoofd..
En idd bij 14 weken heeft ons kleintje het opgegeven..
Ik merk dat ik nu vanaf het begin er anders insta, stuk positiever. Ook geen bloedingen dus dat scheelt ook heeel veel. Tuurlijk hou je in je hoofd dat er een kans is dat het mis gaat maar ik kon nu wel al meteen genieten..

In je hoofd houden dat er een kans bestaat is niet erg.. Maar idd 90% kans dat het goed gaat! En tuurlijk ben je bang, je hebt er ook nog eens lang op moeten wachten..
Probeer te genieten meis Stress is ook niet goed voor die frummel in je buik! *Knuffel*

 

Dertien jaar bezig geweest inmiddels...tot we eindelijk nu goed zwanger zijn, dus ik snap je angst heel erg goed.

Ook ik heb het alle 5 de keren niet aangevoeld. De ene keer wist ik zeker dat het goed zat en de andere keer zeker dat het mis ging. Ging alle 5 de keren alsnog fout ( 4 keer rond 3 maanden en 1 keer met 16weken).

Zegt niets je voorgevoel. Soms neemt je angst een loopje met je en denk je dat het mis gaat, terwijl er gewoon een mooi wondertje aan het groeien is in je buik.

 

nee... ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik een miskraam zou krijgen. Ik wist ook maar pas dat ik zwanger was (was niet gepland) maar dat het het hartje niet klopte geloofte ik gewoon niet. Ben nog een keer terug geweest voor bevestiging zelfs voor ik de miskraam liet opwekken.

 

Bij de eerste nauwelijks aan een miskraam gedacht en ging goed. Bij de tweede zwangerschap was ik er van overtuigd dat het mis was en dat was ook gewoon goed.
De laatste keer was ik wel weer wat angstig omdat het al twee keer goed was gegaan en ik in mijn omgeving zoveel vrouwen met miskramen ken... Had wel vlak voor de 1e echo een heel erg rotgevoel. Heb dit toen ook uitgesproken naar mijn man.... en deze keer was het idd mis.
Maar ik denk dat als alles goed was geweest, ik alle negatieve dingen zo was vergeten en er nooit meer aan had gedacht. Als het dan wel mis is dan denk je..."zie je nou wel!"
Hoop voor jou dat alles goed gaat...die kans is natuurlijk veel groter dan dat het fout gaat.

 

Ja hier wel van begin af aan, waarom weet ik niet. Zelfs een hartje zien kloppen, en toen de vk ons feliciteerde dacht ik: ja ja we zullen wel zien. Bij alles wat ik dacht of deed dacht ik daarna: ja als ik deze zwangerschap uitdraag ja.

 

ik had bij mijn miskraam wel een bepaald voorgevoel, eigenlijk al vanaf het moment van de test en dat ging niet weg. Het kwam dus niet als een verrassing dat het niet goed gaat.

Bij de beide zwangerschappen die wel goed gingen heb ik dat gevoel niet gehad.

 

Ik heb begin dec. een miskraam gehad, en voelde vanaf moment dat ik teste al dat niet goed zat... Durfde niet blij te zijn, tegen niemand te vertellen... Helaas klopte mijn gevoel!

 

Wij waren 15 maanden bezig voordat ik zwanger werd en toen was t eindelijk raak.......verteld aan m'n ouders en schoonmoeder maar was erg terughoudend. Had zelf t idee dat t niet goed zat, met 7,5 week kreeg ik bloedingen dus m'n gevoel zat goed. een miskraam.

4 maanden daarna weer een positieve test en was weer erg onzeker, durfde niet echt blij te zien. Met 9 weken kreeg ik een echo en oh wat was ik zenuwachtig, maar tijdens de echo zagen we een mooi klein mini mensje met een kloppend hartje. Ik ben heel de zwangerschap een beetje onzeker geweest maar heb gelukkig wel kunnen genieten.

Dus mijn eerste gevoel zat was goed, de 2e x dat ik zwanger was niet.....dacht echt dat t toen ook niet goed zat.

 

Bij alle 4 de miskramen heb ik het aangevoeld. Deze zwangerschap voelde vanaf het begin al heel anders, ondanks de angst voor nog een miskraam.

Succes!

 

Bij mijn derde zwangerschap had ik het heel erg. Met 7 weken voelde ik opeens niets meer. Was volop misselijk geweest enzo, maar opeens was dit over. Een paar dagen lang dacht ik nog dat dit wel eens een paar dagen weg kon zijn en misschien ook weer terug zou komen. Maar toen ineens werden mijn borsten kleiner en mijn schaamlippen werden weer minder doorbloed enzo. Ik wist dat het niet goed zat. Met 9 weken werd inderdaad bevestigd dat het kleintje nooit verder dan 7 weken was gekomen.

 

Bij mijn ma zei mijn verstand dat de kans op een miskraam veel kleiner was dan dat het goed zou gaan.
Rond 6 weken zei mijn hart dat ik rekening moest houden met een ma.

En inderdaad, rond die tijd is het hartje gestopt.

Dit keer is het andersom: mijn verstand is echt doodsbang voor herhaling, maar mijn hart zegt dat het goed zit.

Ik hoop het zo, maar ik ben zooooo bang voor de echo volgende week maandag...

 

Ik heb afgelopen dinsdag een MK gehad, een aantal dagen ervoor merkte ik al dat mijn borsten minder gespannen waren en de misselijkheid was weg. Ook had ik weer meer energie, op dat moment niet stil bij gestaan dat het mis zou zijn. Maar achteraf gezien valt het op z'n plek.. Ook heb ik constant in mijn achterhoofd gehad dat het mis kon gaan, en dat is helaas werkelijkheid geworden

 

Ik ben de dag voor de fatale echo nog even de Prenatal binnengelopen, want een stemmetje zei me dat het voorlopig de laatste mogelijkheid zou zijn om er 'voor mezelf' te kijken.

Dat stemmetje was heel concreet aanwezig, bijna letterlijk.

Toch maakte het me niet bang, het gaf een hele rare, serene rust.

Pas de volgende dag, met de echo, begon het grote verdriet. Maar meteen wíst ik dat ik binnen het jaar, met kerst 2012, er heel anders bij zou zitten. Ik heb dit hardop uitgesproken tegen iedereen die het maar horen wilde.

Hoe frappant dat ik nu met de kerst uitgerekend ben!

Maar dat neemt niet weg dat mijn angst voor herhaling zeer aanwezig is, en op dit moment nog veel invloed heeft op mijn emotionele gesteldheid.

Maar dit keer zit de angst in mijn brein, in mijn verstand. Gevoed door ervaring.

Mijn hart zegt ... En dit vind ik doodeng om op te schrijven ( alsof ik daarmee ongeluk afroep)... Dat WIJ nu aan de beurt zijn voor het geluk, na al die jaren geduld.