brutaal, nog steeds

Mijn vraag is ook, weet hij inderdaad wat hij zegt? Want 3,5 is best jong voor 'brutaal' zijn en ik snap je moeilijkheid met het straffen hiervoor, want begrijpt hij het wel?

Verbaal vaardig zijn is natuurlijk prima, en zo langzamerhand leert hij ook wat hij kan zeggen en wat niet (wat niet leuk is).
Gaat hij naar een psz of kinderdagverblijf, waar hij misschien dit oppikt van oudere kinderen?

Ik zou het met een beetje humor benaderen denk ik. Als je vraagt: leg je even de placemats op tafel, en hij zegt: Nee doe dat zelf maar, kan jij zeggen: ik wil juist dat jij dit doet want jij legt ze altijd zo netjes neer (of iets in die trant). Kijk of hij gevoelig is voor complimentjes, dat hij denkt: goh mama vindt dat ik iets heel goed kan, dan moet ik dat wel laten zien.

Werkt dat niet, zou ik de keer dat hij jou iets vraagt ook zeggen: doe het zelf maar even. Je kan hem best duidelijk maken dat het leuk is dat hij mama helpt en dat jij hem andersom dan ook wil helpen.

Mijn dochter is jonger maar kan ook soms 'bruusk' uit de hoek komen (imitatiegedrag natuurlijk) maar als ze in zo'n nee-fase zit en ik zeg: "volgens mij kan jij heeeel goed je broek aantrekken", of: "ik denk niet dat jij je broek al zelf kan aantrekken, dat moet ik nog eens zien" is die broek binnen 2 seconden aan. Terwijl als ik boos zou worden of zou proberen haar te helpen het een gevecht zou worden op de vroege morgen.

 

Mijn oudste wil er ook weleens iets in de trant van 'echt niet!' uitflappen, zeker sinds ze naar de basisschool gaat, maar ze weet heel goed wat ze zegt en ik accepteer dat soort dingen niet. Ik wil dat soort antwoorden gewoon niet horen. Als ik haar even aankijk weet ze al genoeg en meestal is dat afdoende. Ik hou absoluut niet van dat soort brutale antwoorden.

Ik vind het verder niet 'vaag' ofzo om te benoemen. Je kunt zeggen dat je een normaal antwoord wil, zeker als hij verbaal zo vaardig is zal hij dat prima begrijpen.

 

Zoontje hier moet nog drie worden maar weet al vrij goed dat het hier ook zo werkt. Klein voorbeeldje: "mama mag ik drinken" was het gister en daar achteraan "niet commanderen hè, gewoon vragen" ...je kan in mijn ogen dus met 3.5 jaar al wel duidelijk maken wat normaal antwoord geven is en wat niet.

 

Herken het eerlijk gezegd niet zo heel erg op deze lft.
Hier gingen ze dat pas doen met een jaartje of 5/6.
Geen tips dus.

 

Dat je het kan duidelijk maken dat het netjes kan/moet, daar is hij zeker niet te jong voor.

Mijn dochter wil nog weleens met haar beker aan komen en zeggen: "diksap drinken", ik heb nu een paar keer gevraagd of ze dat ook kan vragen, nu is het heel keurig: "mama, mag ik diksap drinken?"

 

Ow, hier ook zo'n fase, zelfde leeftijd. Gisteren nog: zelfs nadat ze op dr strafplek had gestaan voor brutaal gedrag en papa vroeg: " ga je de volgende keer gewoon luisteren als ik je wat vraag?" Stug "nee" blijven antwoorden... aargh! Bij Supernanny zeggen ze dan altijd "sorry", waarom die van mij niet?

Dus ook geen tips eigenlijk, alleen gedeelde smart


Edit: ik moest eigenlijk wel stiekem lachen om dat 'eten als mannen' Hij mag dan brutaal zijn, maar ook wel humoristisch

 

Mijn dochter is 27 maanden en weet heel goed wat brutaal zijn is en weet heel goed wat beleefd zijn betekent.
Als mijn dochter zoiets zegt corrigeer ik haar met het antwoord dat ik zou willen horen. Bv. Als jij vraagt; wil jij de tafel dekken, en hij geeft een brutaal antwoord, zeg ik vaak; tuurlijk mama ga ik voor jou de tafel dekken... Vriendelijk en met een glimlach.
Maar echt brutaal en tegen mij zeggen; jij moet stilstaan oid heb ik nog niet meegemaakt.

 

Dit is wel erg herkenbaar.

 

Hier precies hetzelfde. Taal is zn grote talent. Nu 3,5. En vandaag kreeg ik zelfs te horen toen ik zei dat hij ook wat bloemkool moest eten dat ik "nu moest kappen mama". Nou, 3 sec. later stond hij op de gang omdat hij niet zo brutaal mocht doen
Brutaal is misschien een vaag begrip, maar dat was "stout" "lief" "stom" "voorzichtig" ooit ook. Blijven herhalen en daar wel op corrigeren heeft m.i wel nut, het kwartje valt volgens mij vrij snel zeker als ze een beetje handig zijn met taal.

 

Bij iedere brutale uitspraak zeggen dat dat niet aardig/lief is oid. Dan leert ie t vanzelf. Als je het idee hebt dat hij dat nog niet begrijpt.
En dan kun je op een gegeven moment wel zeggen dat hij ermee moet stoppen en na zoveel keer evt straf geven.

Mijn dochter heeft ook wel van die fases dat ze van die sneerharde uitspraken kan doen. Maar ze doet t wel op een manier dat t net door de beugel kan wát ze zegt, maar wel onaardig bedoeld is..

 

E. Heeft er last van gehad.. Ik heb haar streng toegesproken, gezegd dat we zo niet praten en ik geen grote mond wil. Daarna op haar stoeltje.. Ze weet nu zelf als ze iets brutaals zegt dat het niet mag. Voordat ik wat kan zeggen is het; oh sorry mama ik had een grote mond he..

Ze word in nov. 4

 

Gisteren gaf mijn man dochter een stukje appel (vindt ze normaal heerlijk), ze kijkt hem aan, haalt het uit haar mond en zegt: "da's toch niet lekker, jong!" Ook zegt ze regelmatig dat papa in de joek (hoek) moet gaan staan.

Je kon mij opvegen maar kan me voorstellen dat het minder leuk wordt als ze ouder worden en het de hele dag door is.

 

Hier ook soms brutale uitspraken...

Kan er even geen bedenken, maar ze heeft er ook wel eens voor op de gang gestaan.
Ohw ja;
ze heeft een poosje gehad dat wanneer wij haar corrigeerden, dat zij heel hard " stop hou op!" tegen ons riep, zoals ze dat tegen andere kindjes moet zeggen als die iets doen wat zij niet wil...
Dat vinden wij dus echt niet kunnen...!

Wij benoemen inderdaad dat ze het op die manier niet lief zegt en dat wij dat niet goed vinden...
En dat ik het niet nog een keer wil horen. Doet ze het dan wel nog een keer, dan gaat ze naar de gang .

Ze begrijpt het ook dondersgoed... ze heeft ook een poosje eten " vies" genoemd. Na 1 of 2 keer zei ze; ik mag dat niet zeggen van eten he? Maar poepies zijn wel vies

Misschien helpt het om een wedervraag te stellen? Dat doe ik nog wel eens en dan zijn ze even stil om na te denken en krijg je de meest leuke antwoorden...

 

hmm, het gedrag dus wat er gezegd wordt herken ik heeeel goed, alleen bij mij ging het wel om een 5,5 jarige. Dus er zit nogal wat leeftijdsverschil in.

Onze dochter heeft dit ook een aantal maanden gepresteerd, tot werkelijk totale wanhoop bij mij. Ik heb het op allerlei manier geprobeerd op te lossen, van netjes uitleggen tot gigantisch boos worden. Papa kon er al helemaal niet tegen en het was dus ruzie vanaf het moment dat hij binnenstapte.

Uiteindelijk is mijn man meegegaan in mijn voorgestelde manier en het gedrag compleet negeren, echt helemaal negeren. Haar dus niet, maar haar grote mond. Verder gewoon stug doorgaan waar je mee bezig was of als je hem bv helpt met aankleden en hij staat niet stil laat je het liggen en ga je met je eigen dingen verder. Zorg ervoor dat hij je het niet moeilijk kan maken door tijdgebrek (even snel aankleden want mama moet zo gaan werken)

bij "wil jij de placemats op tafel leggen" en hij zegt doe het zelf maar, doe het dan ook zelf. Mijn man was het er eerst niet mee eens want die vond dat haar zin geven. Ik kon hem ervan overtuigen dat dit niet het geval is, dat het haar strijdmogelijkheid ontnemen is. En dat werkte tot onze grote verbazing megagoed. Mijn motto: wil je niet, dan doe je het toch lekker niet. Ze was stomverbaasd dat wij nergens meer tegenin gingen en de lol erom was echt zooo weg.

 

Hahaha Tuc,

Wat leuk omschreven en ik snap wel dat het werkte... lijkt op een soort omdenken voor/met kinderen

 

Mijn dochtertje kan er soms ookw at van, vooral in dr klank (Jaaahaaaa) ik waarschuw dr, gaat ze door dan zet ik dr gewoon de hoek in en kom er maar weer uit als je normaal kan doen.

werkt prima en ze hebben t op die leeftijd echt wel door hoor!

 

Ik vind Tuc's aanpak ook wel wat hebben, met steeds de strijd aangaan geef je hem inderdaad eigenlijk zijn zin...