Wellicht een beetje persoonlijk en ik wist niet zo goed in welke rubriek ik het mag posten aangezien het om 2 verschillende leeftijden gaat maar ik zou graag een aantal ervaringen aanhoren van mensen met 2 (of meerdere) kids. Wij hebben een dochter van net 3 en een pasgeboren baby van 2 weken en net zoals elke peuter moest ze even wennen. de eerste 3 dagen was ze dan ook echt onhandelbaar, zelfs aan het einde van mn zwangerschap merkte je de spanning bij haar. Maar nu ze gewend is aan de baby is het allemaal prima, ze geeft hem kusjes en wil ons helpen met alles zoals verschonen, badderen en ze deelt haar knuffels en speelgoed met hem. Nu vraagt ze alleen CONSTANT aandacht, echt letterlijk elke seconde van de dag dat ze thuis is is ze aandacht aan het vragen op de meest rare manieren, van positief tot negatief. Ik herken haar niet zo, ze was altijd een meisje dat prima zelf kon spelen, uuren zoet kon zijn met een keukentje of blokken en dan ging ik er vaak uit mezelf bij zitten om te spelen. Dat meisje is helemaal weg en ik merk dat het me zo irriteer dat ik nu enorm geniet van de baby en onze peuter flink zat begin te worden. Ik ben zo blij als ze eindelijk op de peuterspeelzaal zit of als opa/oma haar meenemen. En nu lijkt het wel of ik geen enkel moment meer van haar kan genieten. Ik zie haar als een vervelende peuter en niet meer als het meisje waar ik altijd zo van kon genieten. Ik maak me dan ook erg veel zorgen om mn gevoel en voel me zo schuldig. Mijn man adviseerde me om het toch even hier neer te zetten in de hoop dat er mensen zijn die het herkennen en wellicht tips hebben voor ons. We weten niet meer hoe we met haar om kunnen gaan zodat we ons meisje weer terug hebben en ik kan genieten van beide kids ipv 1. Herkennen meerdere moeders zichzelf hierin of is het handig om toch professionele hulp in te schakelen bij deze situatie.
ik kan me voorstellen dat je meisje moet wennen om de 'aandacht' te delen en dat het voor haar moeilijk is om haar plekje opnieuw te vinden. Wat wij hebben gedaan is juist heel bewust dingen met onze meid alleen gaan doen (dus alleen op pad met papa of alleen met mama) zodat zij weer even de belangrijkste is. (en alleen tijd heeft) weet niet of je zoiets al geprobeerd hebt? Overigens lijkt het me niet nodig om proffesionele hulp in te schakelen, mijn inziens is dit heel normaal (mits je zelf het gevoel hebt dat het echt niet klopt natuurlijk).
Je jongste kindje is pas 2 weken oud, geef het de tijd. Onze dochter is een maand lang onhandelbaar geweest na de geboorte van haar broertje. Ik werd knettergek van haar en was blij als ze naar de creche kon. Maar bekijk het door de ogen van je dochter: ineens nog een kindje dat alle aandacht wilt. Dan is het niet zo gek dat ze (negatieve) aandacht vraagt. Wat hier goed hielp was dat ik alleen op pad ging met de oudste, even boodschapjes doen, naar de boerderij. Zo voelt ze dat zij ook nog belangrijk is. Nogmaals, het is pas twee weken, geef het de tijd. Het komt echt goed. Hier was het na een maand wel helemaal als normaal. Sterkte!
ik herken het wel- wat minder heftig (nu) dan bij jou. Maar ik merk dat het hier heel erg rust geeft, door als m'n man thuis is, even de kinderen uit elkaar te halen. En dan lekker ieder intensief met 1 kind bezig te gaan. Ook als de jongste op bed ligt, besteed ik aandacht aan haar (hoewel ik soms ook éven voor mezelf wil) . Maar ik denk dat je het echt nog wat meer tijd moet geven. En je kindje lekker laten genieten op het kdv en bij oma af en toe. Even een adempauze voor jezelf en even wat aandacht voor haar. En misschien kun je straks ook eens je kleintje een uurtje naar oma brengen zodat je samen met je oudste de eendjes kan gaan voeren ofzo? zodat jullie weer samen iets kunnen doen waarvan je kan genieten. Zodat het weer leuk is met de oudste. Maar oke geef jezelf en haar nog wat meer tijd hoor, je bevalling is kort geleden (je kan misschien ook nog wat minder hebben daardoor) , haar wereldje is pas zo kort geleden helemaal veranderd. Toen onze jongste klein was en de oudste een nachtje naar oma was hebben we ook zo héérlijk met de jongste gekroeld en gedaan in ons bed - net zoals we vroeger met de oudste deden, maar waar nu amper tijd voor is... Maar het komt echt goed!
hihi - veel reacties ineens.. en je kan altijd eens overleggen met de verpleegkundige van het cb he, die zul je nu toch weer vaker zien denk ik - misschien heeft zij nog tips en/of handreikingen!
Ach meid het is pas 2 weken! Een ritme krijgen met je baby duurt al langer dus het wennen van een enigst kind aan de situatie dat ze ineens haar huis, ouders en speelgoed moet delen mag dan toch ook wat meer tijd in beslag nemen? Die lieve meid van je is echt niet plotsklaps weg hoor! Ze zal best wel weer haar eigen lieve ikje worden (met hier en daar wat nukken aangezien het toch ook een beetje de leeftijd is....merk ik hier ook weer) als ze helemaal aan de situatie gewend is. Het is toch niet niks om zo maar even het belangrijkste in je leven te moeten delen met zoiets als een enorm afhankelijk broertje wat telkens als het een kick geeft de aandacht krijgt (zo voelt dat voor haar dan heh). En over je gevoelens..maak je niet druk ik heb er 2 met 21 maanden verschil oudste 2 jongens) en soms had ik ook even de een liever als de ander...en dan ineens weer andersom. Maar je blijft toch van ze houden! Heb ik nu nog. Soms kan ik die oudste van me wel mee geven aan de vodden boer...soms die middelste achter het behang plakken...en soms kan ik onze Wendy met haar gedrein en drukke gedoe even echt niet uitstaan. Maar het zijn allemaal fases en net hoe het kind in kwestie daar mee om gaat zal jij als ouder en mens daar mee om gaan, op reageren EN over voelen. Wie weet als de baby er niet was geweest dat ze dezelfde vervelende trekjes even gehad had... Wendy hier is nml ook weer even flink vervelend en hangt 24/7 aan mij (terwijl t voeger papa voor papa na was en ik niks mocht behalve als papa er niet was). Aandacht aandacht aandacht!!!! En hier is er geen babytje bij gekomen
Heel herkenbaar hoor . Mijn dochter van 3 was 20mnd toen haar zusje werd geboren. Ze was wel heel lief voor haar maar daarnaast constant negatieve aandacht vragen. Heel moeilijk... Nu is ze 3 en krijgt ze straks weer een zusje... hoewel ze de aandacht natuurlijk al moet delen is ze soms echt draconisch, vrees ook dat het straks weer gebeurt als de baby er is, maar dan heb ik die van anderhalf er ook nog bij... 3 is trouwens ook wel een moeilijke leeftijd, sowieso, omdat ze dan echt zichzelf gaan ontwikkelen als een individu die niet altijd meer bij mama hoort. Eens heel graag zelf willen en dan ineens kunnen beseffen dat je toch nog best klein bent en bij mama hoort. Maar als er dan een baby is moet je delen en dat is heel moeilijk. Ik kon (en kan) mijn 3 jarige echt soms wel achter het behang plakken :S
Wauw wat een reacties, Ben blij dat het herkend word. Dingen alleen doen gebeurd hier ook echt vaak alleen dan is het vooral Papa die met haar weg gaat want ik geef BV dus elke 3 uur (vaak al 2,5 uur) vraagt de kleine om mij dus echt iets doen met haar alleen lukt me niet. Dan moet de kleine dus altijd mee... Wat ik wel doe is bij haar zitten als ze een filmpje kijkt op haar kamer, of samen met haar iets tekenen als de kleine ligt te slapen. Op dat moment is ze dan wel eventjes de oude. Misschien heeft het inderdaad dan tijd nodig, ik voel me alleen zo vreselijk schuldig dat ik zooo geniet van de kleine man en me op het zelfde moment zooo irriteer aan de aandacht vragende dame. Ik vind dat je van beide kids evenveel moet houden, zo ben ik opgegroeid en daar ging ik altijd vanuit en krijg nu het gevoel alsof ik faal daarin, alsof ik meer van het ene kind hou dan van het andere, ik durf het niet aan vriendinnen te vragen want ik schaam me dood hierover, en dat terwijl ik vrijwel alles kan bespreken met ze.
Hier (gelukkig) niet herkenbaar ondanks de komst van twee babys tegelijk. Probeer haar in iedergeval bij (bijna) alles te betrekken. Geef haar een badje en een pop als de baby in bad gaat. Geef een stapeltje luiers om aan te geven, ook zo voor de billendoekjes. Mondje afvegen na het drinken. etc etc. Maar ook inderdaad alleen met jouw man naar de speeltuin, dierenboerderij, een leuke voorstelling, misschien is er in de buurt nog een kermis. Het is natuurlijk een hele logische reactie van een peuter die tot 2 weken geleden haar hele leven alleen bij jullie is geweest. ze moet zich aanpassen aan de nieuwe situatie, en dat kan nu eenmaal niet zo snel als dat jezelf wilt. En daarbij komt ook dat ze nu op de leeftijd zitten dat ze ontdekken dat ze iemand zijn. Er gaat wat om in dat bolletje en vaak zitten ze dan niet lekker in hun vel (dit had nu ook kunnen gebeuren als er geen baby was geweest) Dat is dus dubbel gedoe voor haar. Benader haar rustig. Na het voeden even met haar op de bank, arm om haar heen of ze bij jou op schoot, boekje lezen, tv kijken. Ga voor het slapen nog even samen met haar in bad of douche, daarna nog even samen in het grote bed, lekker even kletsen. En dan naar bed brengen. Dat is die o zo belangrijke quality time! Hopelijk gaat het snel weel relaxed, maar vergeet niet dat dit voor jou dochter net zo (of meer) moelijk is als voor jou! Sterkte ermee!
Ik heb alleen TS bericht gelezen Ik herken het direct.. toen onze tweede werd geboren veranderde Jurian als een blad aan de boom.. vroeg ook steeds aandacht op allerlei manieren.. ons is toen uitgelegd dat het voor hem belangrijk is dat wij hem laten zien dat zijn positie in ons gezin niet veranderd. Hij blijft onze zoonwaar we dol op zijn. Toch zal jullie dochter (net als jurian toen) moeten leren omgaan met nog een kindje in huis. Dat is voor een peuter niet altijd makkelijk.. Geef haar de aandacht die ze nodig heeft en die jij haar kunt geven. Negeer negatief aandacht vragen en beloon het positieve door aandacht te geven..(is niet altijd makkelijk, maar t werkt wel).. En geef de situatie en vooral haar de tijd om te wennen..Het komt echt goed..!!!... (daarnaast is de leeftijd van 3 naar 4 jaar vaak een lastig jaar... ze zijn te oud om volledig thuis te zitten, maar nog te jong voor school.. is hier bij allemaal (en dus nu bij marijn) een punt van herkenning geweest..dat maakt het niet makkelijker als alle (veel) handelingen in huis ineens gericht zijn op een baby.. Misschien kan je haar belangrijke taken geven door haar te laten helpen...werkte hier heel goed.. Niet ieder kind is het zelfde dus het zal even zoeken zijn.. maar het komt goed.. echt..
ps: nu ik je voorgaande post lees, is een (tricot) draagdoek misschien een oplossing voor je, zo kan jouw zoon toch lekker bij je drinken en heb jij je handen vrij om zo aan tafel wat te kleuren met haar.
ik had het juist andersom... de oudste eiste haar aandacht wel op en de jongste was zó gemakkelijk... Ik had écht het gevoel dat ik de jongste tekort deed en haar niet de liefde en aandacht gaf, die de oudste indertijd wel kreeg. Maar straks gaat de jongste wat meer tijd er tussen laten en stukje fietsen/wandelen/eendjes voeren lukt dan misschien wel als je dit vanuit oma ofzo doet? Dat je voedt voor je met de oudste even weggaat - en dan nog even een bakkie doen bij (schoon)moeder - nog een keertje voeden en weer naar huis. Of thuis dan weer voeden...
Bedenk je dan eens dit: Je kleine meid en je baby zijn allebei andere kindjes. Met ieder hun karakter en hun eigenzinnigheden. Ze zijn dus ieder verschillend. Ze zullen straks ieder een eigen manier van aanpak nodig hebben (de een reageert beter als je ze van te voren waarschuwt over een gebeurtenis bvb en de ander is dan tot aan de gebeurtenis stik zenuwachtig en lastig en kan je dus beter een paar uur of dag van te voren pas iets vertellen...om maar iets te noemen) Dan is het toch ook logisch dat je van ieder kind op een andere manier houd? En nu wordt dat houden van misschien even overstemt door die overweldigende gevoelens voor de nieuwe baby. Maar dat houden van is er nog hoor! Geef je hormonen maar de schuld want dat zijn degene die er voor zorgen dat je helemaal weg bent van die uk van je. Ga maar eens lekker met je kleine meid kleuren en als ze lekker bezig is bekijk haar dan nog eens....en kijk dan maar eens wat je voelt
Kan je ze niet er meer bij proberen te betrekken? Dus tegen de kleinste zeggen (opscheppend) "kijk eens dit is jouw grote zus" is ze niet knap / geweldig / lief / bijzonder?" Laat ze luiers aangeven, doekjes aangeven, als je de borst geef naast je zitten evt met haar pop erbij mama nadoen, ik ben van mening dat de oudste even eerst komt nu (op voedingen e.d. na) zij moet zich belangrijk en nuttig blijven voelen, zij voelt heel goed aan dat jij het "vervelend" vind nu en dat moet weg, natuurlijk kan je ook nog gewoon genieten van je kleinste maar dat komt steeds meer zodra je oudste ook haar plekje vind in haar NIEUWE gezin!
ook bv dingen zeggen zoals "ik ga met jouw even kleien hoor want ja jij kan dat al en >>> nog niet die is nog veel te klein om zulke moeilijke dingen te kunnen, jij bent al zo slim dat jij dat kan... kortom laat haar naast haar schoenen lopen en denken dat zij idd al dingen "beter" kan omdat ze ouder is en hierom juist speciaal is. Ik heb het zo bij onze twee aangepakt en niet echt problemen ermee gehad, dit is ook de manier die ze aanraden als er een nieuw kindje komt, niet meteen op elke huiltje reageren want dat is dan de les die je oudste leert, soms ook even leren dat de jongste ook even kan wachten (en niet alles laten vallen als je bezig bent met je oudste omdat de jongste huilt bv) ze moeten allebei leren wachten soms, maar niet altijd maar de oudste laten wachten. Eigenlijk als je deze "regels" volgt zijn er amper problemen, het probleem ontstaat juist als heel de aarde ineens draait om de jongste en de oudste hier maar aan moet wennen maar zo werkt dat natuurlijk niet...
Mijn oudste van 2,5 was de eerste maand ook een ander kind. Krijsend op de grond als hij iets niet mocht of naar bed moest..ik vond het ook moeilijk om mijn aandacht te verdelen. Naar beide kanten..zowel naar mijn baby als mijn grote mannetje..en opeens draaide hij weer helemaal bij..hij heeft natuurlijk zijn buien maar dat hoort gewoon bij de leeftijd. Geef het de tijd en blijf je gevoel volgen!
Dit doen we ook heel erg vaak maar dat lijkt niet te helpen. Als we haar vragen om haar bordje op te eten )wat ze normaal altijd doet ze was een echte eter maar tegenwoordig dus haar hele eetlust weg is.) zeggen we tegen haar: Laat je broertje maar zien dat jij dit kan want jij bent al zooo groot. ***is nog heel klein die kan zn bordje nog niet leeg eten dus jij moet laten zien hoe dat moet. Dan krijgen we een antwoord van: "Hij kan dat niet zien hoor mamma, hij heeft zn ogen toch dicht!" haha pientere dame! Ook als ik zeg: "kun jij mamma laten zien dat je al heeeel groot bent en je speelgoed op kunt ruimen in de box?" Dan werkt dat niet... Verder bij het verschonen kan ze niet helpen maar ze helpt al wel bij het in bad doen, dan wast ze zn voetjes en benen en na het afdrogen mag ze olie op zn buikje smeren die ik dan uitsmeer over zn lijfje. Verder brengt ze hem de speen als hij huilt en als ik op zn ruggetje klop na het drinken om hem een boertje te laten doen roept ze: "mamma niet zo hard hoor! Dan doe je hem pijn" en dan mag ze voordoen hoe zachtjes het dan moet. Ze zit met hem op schoot voor de televisie als ik ernaast zit.. enz. enz. We proberen haar zoveel mogenlijk erbij te betrekken en dat vind ze hartstikke leuk, tot we wat tijd voor onszelf willen, ze laat ons geen seconde zonder getetter en aandacht gevraag...
@happyness: Ik denk dat het verschil hem hierin nét zit in, dat je als het ware 'je oudste negeert' - terwijl je tegen de jongste 'verteld' hoe goed je oudste wel niet is. Of te wel: Je weet natuurlijk dat ze luistert, maar je praat alsof ze er niet bij is, goed en complimenteus over haar...
Precies dat bedoel ik! En bv over opruimen kan je van maken; zullen jij en ik samen eens even opruimen, ik kan dat wel gezellig samen met jou doen!! Je moet juist niet de negatievere dingen pakken (zoals bord op eten en opruimen) maar de leuke dingen zoals knutselen, tekenen, samen even naar de speeltuin (dat kan altijd even een half uurtje ofzo toch)