Ik ben soms best onzeker over het gedrag van m'n zoontje van 2,5. Als baby was ie heerlijk rustig maar sinds hij 1,5 jaar is heb ik wel m'n handen vol aan hem. Nu is hij sinds een paar dagen weer zo vreselijk dwars, dwingend en opstandig. Hij schreeuwt nu heel gauw echt op volle kracht als iets hem niet zint. Zoals dit: -vanmorgen deed ik met zijn fles melk blijkbaar iets anders en werd hij helemaal woest (gillen en schreeuwen). -voor het douchen wilde hij zelf z'n kleren uit doen. Helemaal Prima, maar het lukt hem nog niet helemaal helaas. Ho maar dat ik mag helpen of voor mag doen. Dus weer helemaal door t lint en hij moet en zal het zelf doen. -tanden poetsen: weigeren, elke keer weer. Af en toe gaat het maar 8 van de 10 keer wordt het uiteindelijk weer ruzie. Ik moet zijn tanden toch echt poetsen. Liedjes etc probeer ik maar dat helpt vaak niet, hangt echt van z'n bui af.. Hij heeft echt een sterke wil en heb het idee dat het ook wel een slimpie is. Wil veel zelf en wil alles doen wat wij doen (speelgoed wordt alleen wat mee gegooid en boeit m echt helemaaaal niet). Loopt dan ook steeds achter ons aan tenzij we hem echt bezig houden of buiten zijn. Hij wordt 3 talig opgevoed en spreekt ook echt al behoorlijk goed vind ik. Ik weet de laatste dagen echt niet wat ik met m aan moet. Hij is zo dwingend (steeds om dingen vragen en als ik dan nee zeg en wat anders voorstel begint ie weer te schreeuwen), dwars (niet mee naar buiten willen, gewoon slecht willen luisteren). Is dit nou normaal peuter puber gedrag? Is hij misschien erg gevoelig ofzo? Ik vind het zo zwaar op deze manier en soms kan ik me echt zo moeilijk inhouden. Ik word dan soms ook boos. Als ik wel geduldig ben wat ik natuurlijk zoveel mogelijk probeer dan probeer ik uit te leggen en rustig tegen hem te praten.
Ik heb een dochter van ruim 3 die ook om alles drama maakt. Bovendien ligt ze qua ontwikkeling ver voor en verveelt ze zich dus vrij snel. Wat hier een beetje helpt is keuzes geven. Deze jurk of deze. Zelf poetsen of mama doen. In bad of onder de douche. En verder weet ik het ook niet. Ik vind dit ook erg moeilijk af en toe. Probeer ook van de momenten te genieten dat het wel goed gaat. Mijn slogan pick your battles. Maak dus alleen strijd als het echt niet anders kan, Aankleden, douchen, tandenpoetsen. Maar drinkt ze alleen uit een gele beker, wil ze alleen rokjes aan. Prima!
Ja herkenbaar. Ik denk dat het bij mijn zoontje toch misschien ook deels daar door komt, hij verveelt zich inderdaad snel en wil steeds iets nieuws (en vooral geen speelgoed want dat is blijkbaar te saai voor hem?!)... Probeer ook bepaalde dingen gewoon te laten, alleen vaak is het helaas toch gedrag waar ik wel op MOET reageren wat het dus zo vermoeiend maakt. Ik voel me soms ook echt gewoon een slechte moeder omdat hij soms zo ontevreden lijkt. We werken beide fulltime maar probeer altijd dingen met hem te ondernemen als ik thuis kom. Thuis zitten is ook gewoon geen optie, dan moet ik continue iets anders verzinnen en dat lukt gewoon niet altijd. Ik hoop echt dat dit weer een fase is en niet blijvend ofzo, want ik weet soms gewoon niet hoe ik op hem moet reageren
Ik herken wel veel van wat je schrijft bij mijn eigen zoontje. Hij is 2 jaar en 10 maanden en heeft ook een erg sterke wil, als hem iets niet aanstaat of we weigeren hem iets dan maakt hij zijn ongenoegen ook duidelijk met een enorme driftbui. Hij kan zichzelf wel goed bezighouden, maar het liefst vanal houdt hij ervan om overal op te klimmen en voor zichzelf met zijn speelgoed een soort 'hindernissenparcours' te bouwen waar hij dan met zijn auto overheen rijdt . In tegenstelling tot jouw zoontje is mijn zoontje wel wat achter op vlak van spreken, dus mogelijk lokt dat bij hem wel ook wat frustratie uit. Verder lijkt hij me best wel pienter en slim, want hij weet heel goed hoe dingen te omzeilen enzo ... Qua omgaan met zijn gedrag proberen wij voornamelijk te negeren als dat kan, maar als het blijft duren proberen we niet boos te worden (ook al lukt dat echt niet altijd en verliezen we ook weleens ons geduld) en eerder begrip te tonen door bvb te zeggen "ik snap dat je nu boos bent, maar je kan nu echt geen koek meer eten" of "ja je bent nu waarschijnlijk een beetje droef dat je nu moet stoppen met spelen, maar we komen een andere ker weer terug". Ik weet niet of je al gehoord hebt van Eva Bronsveld. Zij is een Nederlandse en schreef het boek "Temperamentvolle kinderen". Er is ook een groep van op facebook. Misschien vind je hier nog herkenning en tips...