Kreeg afgelopen weekend de schrik van mijn leven, na jaren lange behandelingen omdat het voor ons op de natuurlijke manier niet mogelijk was om zwanger te worden. Ik heb voorheen behandelingen gehad en daaruit is mijn zoontje in 2005 en in 2007 een dochtertje. Met de veronderstelling dat zwanger worden niet mogelijk was en ik gewoon aan de pil was, ik had wel een andere gekregen dan normaal maar hij werkte wel met mijn cyclus. Maar omdat ik zo'n last van mijn buik had dacht ik dat ik een blaas ontsteking had en op aandringen was ik even naar de dokterspost gegaan, ze vroeg me of ik niet zwanger kom zijn, dus ik lachte nog en zei nee absoluut niet mogelijk gezien onze voorgeschiedenis en ik ben aan de pil. Even later komt ze terug met de mededeling dat het toch echt zo was heb alleen maar kunnen huilen. ben gelijk doorgestuurd naar de gyneacoloog en die heeft een inwendige echo gedaan vanwege de buikpijnen en daar was het ukje ruim twee maanden en het hartje klopt we hebben het gezien en gehoord, en daar lig je dan wat moet ik nou. Voor mij was mijn cirkeltje al rond twee kindjes waarvan mijn dochtertje 16 maanden oud alleen maar ziekenhuis mee in en uit loop, had ik alles al afgesloten de meeste dingen al verkocht. Voor mij is het geen optie om het te laten weg halen dat zou ik nooit kunnen ik weet dat ik daar zo erg spijt van ga krijgen en altijd bedenken hoe zou het zijn, maar weet niet wat ik nu met mijn gevoel moet kan nog niet echt blij zijn maar ook vanwege hoe kan dit nou, en dat hoofdstuk afgesloten, en nu heel onverwachts en moet alles aanpassen en weer aanschaffen en mijn salonnetje moet ik mee wachten en heb nog niet echt het gevoel zoals bij de andere zwangerschappen , zo van dit kleintje is welkom en hou nu al van je, en vraag me nu af kan ik van dit kleintje net zoveel houden als van de andere twee, want ik voel me nu rot. Zijn er toevallig meiden die dit ook hebben meegemaakt en hoe zat het met jullie gevoel en veranderd dit ?
sow dat is even schrikken zeg ik zou zeggen dat dit een wonder dan is en dat dit kleintje voor jullie bedoelt is en op jullie gewacht heeft. ja snap best dat je vele dingen al heb weg gedaan als je toch wist dat je niet op de natuurlijke manier zwanger kon raken. en dat 2 kindjes genoeg zou zijn over het houden van ik denk dat je zo geschrokken ben dat het moet groeien het houden van. en daar is niets mis mee gebeurd bij vele die kunnen niet direct van het kleintje houden als ze net weten zwanger te zijn. veder de optie dit kindje weg te laten halen is jullie keus maar ik zou zo zeggen dit is een geschenk een wonder. probeer er in ieder geval met iemand over te praten en je zult op den duur net zoveel van dit kindje gaan houden als van je andere 2 kids. in ieder geval gefeliciteerd met deze mooi wondertje
Jeetje, wat een wonder! Tuurlijk moet je dit even verwerken! Dit is echt niet niks hoor! Kan me niet voorstellen dat iemand anders dit wel meteen zou accepteren en vrolijk zou zitten zwangeren. Ikzelf kom ook uit de molen en droom van zo'n gebeurtenis (uiteraard in mijn achterhoofd dat je behoorlijk van je padje bent na zulk nieuws). Ik denk echt dat je het de tijd moet geven en ik weet zeker dat je net zo veel van deze spruit zult houden als van je andere twee. Probeer van je zwangerschap te genieten. Alle andere, praktische, dingen zullen zichzelf wel oplossen hoor! Daar ben ik echt niet zo bang voor. Elmo
Jeetje meis, wat zullen jullie geschrokken zijn. Dat je nu even niet weet wat je moet lijkt me niet meer dan logisch. Je hele wereld staat nu even op z'n kop. Probeer eerst eens aan het idee te wennen van dat kleine wondertje in je buik. Je hebt al aangegeven dat weg laten halen geen optie is, dus die keuze is al gemaakt. Nu zul je de komende 7 maanden moeten gebruiken om te wennen aan het idee dat er een derde kindje komt. Ik weet zeker dat die moedergevoelens straks nog wel komen, maar je heb inderdaad even de tijd nodig. Probeer er over te praten met iemand in je omgeving, misschien lucht dat een beetje op. Een superfijne zwangerschap toegewenst en probeer er van te genieten.
Ik herken het heel erg... was ook al jaren bezig en IVF stond al op de planning moest alleen nog wat afvallen. Was ik ineens spontaan zwanger....Mijn hemel, dat moest echt even doordringen hoor. Kon de eerste tijd ook echt niet blij zijn. Je hebt toch in je hoofd hoe het zal gaan en dan past dat ineens niet meer. En voor jou zal dat nog erger zijn omdat je waarschijnlijk al het gevoel had dat je gezin compleet was en je ook nog aan de pil was... Geef jezelf gewoon de tijd om er aan te wennen, het in je leven in te passen. Het is echt niet erg als je de eerste maanden niet echt blij bent! Dat kwam bij mij ook pas later. Bij mij hielp het heel erg om er met een psycholoog over te praten (waar ik eigenlijk naar toe zou gaan ivm onvruchtbaarheid... ). Dan kun je het in het juiste perspectief zien en nieuwe plannen maken.
Jeetje, wat een verhaal. Het heeft inderdaad wel tijd nodig om dit wonder even goed tot je door te laten dringen. Ik heb het zelf langs de zijlijn meegemaakt bij mijn stiefzus. Kon geen kinderen op natuurlijke manier krijgen, ze heeft via IVF een zoon gekregen. Maar die werd véél te vroeg geboren (27 wk). Zij heeft daarna een hersenbloeding er bovenop gehad, haar werd ten strengste afgeraden ooit nog een keer zwanger te worden. Toch is ze na 5 jaar zonder dat ze zelf dacht dat het kon spontaan zwanger geworden. Ze zag het als een wonder die zwangerschap. Met 29 wk ook veel te vroeg is haar dochter geboren, met een flinke groeiachterstand. Zelf heeft ze gelijk er na een ingrijpende operatie aan een bloedvat in haar lies moeten ondergaan. Nu is haar dochter al meer dan een jaar oud. Toch heeft ze het er nog altijd moeilijk mee, omdat alletwee haar kinderen haar bijna het leven hebben gekost. Zoals ik al zij, niet zelf meegemaakt, maar ik zie wel wat het met mensen doet als je onverwacht (nooit meer gedacht) op een natuurlijke manier zwanger wordt. Sterkte er mee, maar vooral ook ga er toch van genieten! Voor je het weet is de kleine er.
Jeetje wat een heftig verhaal..kan me zo goed je dubbele gevoel voorstellen...ook wel echt bizar dat het jullie ineens zo overkomt, jeetje... Weet even niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je sterkte wensen met het verwerken en plekje geven van dit nieuws..zal niet makkelijk gaan, zeker niet in combi met je hormonen denk ik zo.. en wat al gezegd wordt, aan alle praktische zaken is wel weer een mouw te passen, het is vooral emotioneel dat dit er even in hakt.. hou je taai!
Meid, wat een verrassing! Ik geloof direct dat je nu nog steeds in verkeert! Zoals de dames voor mij al zeiden: gelukkig heb je nog een aantal maanden de tijd om aan dit wonder te wennen. En zie het echt als een wonder! Dit kleintje wou zo graag bij jullie horen dat het vruchtbaarheidsproblemen en de pil voor je heeft doorstaan! Mijn tante heeft 2,5 jaar geleden zich laten steriliseren. Ze was 43 en had 2 kids van (op dat moment 14 en 16 jaar). Voor hun heeft ze ook een kindje gehad, maar zij (mijn nichtje dus) is op 4 jarige leeftijd gestorven aan een gaatje in het hart. Na hun dochtertje verloren te zijn heeft ze ook nog een abortus moeten laten ondergaan, omdat ook hun tweede kindje dezelfde hartafwijking had. Daarna dus 2 gezonde kids gekregen en na 14 jaar vond ze het wel eens tijd worden om zich te laten steriliseren. Dat was dus 2,5 jaar geleden. 2 maanden later voelde ze zich zo anders en werd ze ook wat dikker. Ze dacht dat dat kwam door haar sterilisatie, maar op aanraden van manlief heeft ze toen toch maar een zwangerschapstest gehaald. En ze bleek op het moment van sterilisatie al 2 maand zwanger te zijn! Ze was dus al bijna 4 maand zwanger toen ze erachter kwam! Ze hebben dezelfde week nog alle tests gedaan en het kindje bleek helemaal gezond. Ik denk dat jij je heel goed kunt voorstellen hoe zij zich hebben gevoeld Hun kindje is nu net 2 geworden en ze zijn dolgelukkig met haar! Mijn oom en tante hebben ook heel erg eerst die knop om moeten draaien (mijn oom heeft nog weken zitten mrmelen dat íe dan 'weeeeeeeeer nachtenlang wakker was en moest slepen met kinderwagens, luiers en weet-ik-het-wat-al-niet-meer' ) en ook alle spullen nieuw moeten kopen enz. Maar zo'n wonder, daar kan je gewoon niet omheen! Heel veel succes met eraan wennen! Enneh..tussen mijn dochter en zoon zit 2 jaar en 3 maanden. Is een leuk leeftijdsverschil hoor! Zal jij ook wel gaan zien
hier ook een medemama die er achter kwam nadat ze 21 weken zwanger was, kwam bij de huisarts vanwege buikpijn, had ook een andere pil gekregen na de geboorte van de oudste, toen werd er meteen maar een echo gemaakt om te kijken of er mss nog een restje placenta van de oudste achtergebleven was toen hoorde ik dat ik 21 weken zwanger was, wilde ook altijd maar 1 kind vooral omdat de oudste nogal een moeilijkerd is maar nu ze er is heb ik zoiets van nog niet alles verkopen mss wil ik nog wel een derde haha
Jeetje wat een wonder! Inderdaad logisch dat je dat moet verwerken! Klinkt een beetje als mijn verhaal alleen dan zonder mmm en kinderen Heb het 2 jaar geprobeerd met mn ex, 2x een miskraam en verder lukte het zwanger worden gewoon niet. Toen ik bij hem wegging heeft hij een kind bij een ander verwerkt, via een one-night-stand...dus ik helemaal in tranen omdat ik dacht dat ik dus onvruchtbaar was. Mn huidige vriend en ik zijn nu zo'n 3 kwart jaar bij elkaar en ik dacht altijd dat wij heel moeilijk kinderen zouden krijgen in de toekomst (hij dacht ook dat hij onvruchtbaar was vanwege medisch verleden en een relatie met ex die al wel een kind had). Ik was ook aan de pil, ben m 1x vergeten (overigens zo vaak gebeurt in het verleden dat ik al een heel elftal had kunnen hebben), kreeg lichte kwaaltjes...testje gedaan en jahoor....zwanger Ondanks dat het niet gepland is, is het enorm welkom en dat is voor ons het belangrijkste Toch telkens weer ongelooflijk dat er toch nog wonderen bestaan....al is ieder kind dat opzich natuurlijk Ik blijf erin geloven: het heeft zo moeten zijn! Meid laat het even lekker bezinken en ga er dan van genieten! Ik doe het nu ook eindelijk
Geef het toch even de tijd En waar 2 kindjes zijn kan er toch nog wel eentje bij? Ik heb niet hetzelfde maar het was wel een verrassing deze zwangerschap, na een paar weken wennen veranderd je gevoel, en vallen dingen langzaam op zijn plek.
Geef jezelf even de tijd om alles op de rij te zetten. Spullen aanschaffen en aanpassen aan de situatie heb je nog tijd genoeg voor, daarvoor ben je negen maand zwanger. Kan me voorstellen dat je geschrokken bent maar neem geen overhaaste beslissingen...