Hallo allemaal, Ik moet even mijn hart luchten hoor! Afgelopen maandag schreef ik hier dat ik bang was voor een blaasontsteking. (Pijn in onderbuik en bij het plassen) Dus ben ik naar de huisarts gegaan om mijn urine te laten controleren. Geen blaasontsteking, maar wel hele erge pijn! Dus verwees de huisarts mij door naar het ziekenhuis. Daar controleerden ze mijn urine en voelden aan mijn baarmoedermond. Die was gesloten, maar wel een beetje zacht. Ze zei dat het ook kon komen door hormonen. (Ik had de dag daarvoor met mijn man gevreeën.. zou het daar door kunnen komen??) Verder zeiden ze daar niets meer over. Ik werd daarna aan de CTG gelegd, alles was in orde, maar ik wilde dat ding zo snel mogelijk van mijn buik omdat het hele erge pijn deed. Ondertussen ook aan de rechterkant van mijn onderrug. Mijn urine was nog steeds schoon, en dus werd er een echo gemaakt van mijn blaas en nieren. Bij mijn rechternier was er wat stuwing te zien, maar verder niets. Ondertussen werd de pijn steeds heftiger, en het bleef maar aanhouden. Ik kon op een gegeven moment ook niet meer rechtop lopen. Ze besloten mij op te nemen, ik kreeg een paracetamol en een anti-biotica via een infuus. Dinsdag wist niemand nog wat er aan de hand was, en in de nacht was de pijn zo hevig dat ik lag over te geven op de vloer. Vooral het plassen was enorm pijnlijk. Ik kreeg toen morfine toegediend, maar zelfs dat zorgde er niet helemaal voor dat de pijn verdween, wel kon ik nu eindelijk wat gaan slapen. Toen ik woensdag wakker werd, was de pijn ineens voorbij! Ik ging naar het toilet, en plaste een steentje uit. Een niersteen dus! Ik voelde mij meteen een stuk beter, maar ik mocht nog niet naar huis. Donderdag vertelden ze mij dat in mijn urine de stafylokokkenbacterie (type B) was gevonden. Dit betekende het einde van mijn wens om thuis te bevallen. Veel mensen hebben deze bacterie bij zich, maar bij mij is het dus actief. (Ook dit hebben veel mensen, zonder het te weten.) Volgens de artsen kon dit geen kwaad als het kind maar in de buik zat. Maar vier uur vóór het kind geboren wordt, krijg ik via een infuus anti-biotica binnen. Zodat de kans dat het kind besmet raakt heel klein is. Gister mocht ik eindelijk naar huis. Maar nu maak ik me nog steeds veel zorgen. Ik ben zo bang dat mijn vliezen te vroeg breken door deze bacterie. Terwijl de arts zei dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. De laatste tijd heb ik ook veel meer last van harde buiken (ze doen geen pijn), ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dit is omdat het kind de laatste paar dagen ineens een stuk drukker is geworden (ik heb de laatste tijd natuurlijk veel in bed gelegen), en dat ik me geen zorgen hoef te maken om die harde buiken. Maar het lukt niet. Ik ben enorm bang dat hij te vroeg geboren wordt, zonder echt een aanwijsbare reden. Ik voel constant aan mijn buik om te voelen of het hard is. Ik ben bang voor ieder steekje in de buurt van mijn nier, omdat ik bang ben dat die pijn terug komt. Ik kan alleen maar verlangen naar oktober, als ons kind geboren mag worden. Ik baal ervan dat ik op deze manier niet kan genieten van mijn zwangerschap! Zijn er toevallig meer die tijdens hun zwangerschap last hadden van de stafylokokkenbacterie (type B)? En hoe is dat afgelopen? Ik hoop natuurlijk op positieve verhalen Zodat ik heel misschien weer kan genieten van mijn zwangerschap, en weer een beetje kan geloven in een goede afloop.
Ik heb een paar weken terug blaasontsteking gehad. Nu is er aan mijn verteld door de vk dat ze met 34 weken een beetje urine opsturen naar het lab om te kijken of bij mij de streptokokken b aanwezig zijn. Anders zit er voor mij ook niks anders op dan in het ziekenhuis te bevallen.
Hoi, Helaas heb ik geen ervaring met die staf. bacterie, maar ik herken jouw gevoel wel. Ik heb zelf mijn hele zwangerschap last gehad van een hoge bloeddruk en ben echt mijn halve zwangerschap bang geweest voor een vroeggeboorte en eventuele afwijkingen.. En nu zit ik hier op de bank met een perfect meisje die nu ruim twee weken is! Ze was wel vroeg (37 wk) maar kerngezond en na een nachtje ziekenhuis waren we al weer thuis. Waar ik echt spijt van heb is dat ik niet meer heb genoten van mijn zwangerschap, ik was meer bezig met me druk maken. Komen jouw harde buiken niet van de stress? Hoe moeilijk het ook is, ik adviseer je om het los te laten en te genieten, die laatste maanden gaan zo snel voorbij.. Ik vond het ook erg moeilijk om vertrouwen te hebben in mijn arts, maar ja.. daar hebben die mensen wel jaren voor gestudeerd. Heb vertrouwen en geniet! x
Phoe wat een heftige week heb je gehad. Ik zou proberen eerst even rustig thuis je draai weer te vinden. Het vertrouwen in je lichaam is misschien wat minder en je bent erg geschrokken. Bel evt morgen de verloskundige voor een extra afspraak, misschien kan zei je gerust stellen. Misschien geeft het ook rust om te zorgen dat alles klaar staat thuis en ook je vluchttas. Zodat als het moment daar is je snel naar het ziekenhuis kan en ik weet zeker dat ze daar heel goed voor jou en je baby gaan zorgen.
Meisje, wat een ellende moet dat geweest zijn. Ik snap heel goed dat je bang bent. Maar juist die angst en stress zijn erger dan de bacterie. Waarschijnlijk komen daar die harde buiken ook van. Probeer de arts te vertrouwen. Hij/zij heeft hier waarschijnlijk meer ervaring mee dan jij. Als hij zegt dat het geen kwaad kan, dan is dat zo. Je bent nu onder behandeling in het ziekenhuis. Veiliger kunt je niet zijn. Beter als bij de verloskundige. Meid, ik weet dat het moeilijk is, maar probeer toch een beetje afleiding te zoeken en de arts te vertrouwen. Sterkte!
Pfoe, heftig, nierkolieken zijn ongeveer de ergste pijn die er is (gelukkig heb ik dat van horen zeggen). Fijn dat het steentje er inmiddels al uit is! Prima reactie trouwens van de artsen op die bacterie, want dat kan echt heel gevaarlijk zijn voor de baby tijdens de bevalling. Jammer van je gedroomde thuisbevalling maar in dit geval kun je echt beter het zekere voor het onzekere nemen. En die harde buiken zijn vaak ook een teken van je lichaam om het rustiger aan te doen, wees maar een beetje lief voor jezelf nu, je hebt immers al zorgen genoeg.
Die harde buiken kunnen ook heel goed komen doordat je je druk maakt over dit alles... Ik kan wel zeggen dat je het los moet laten, maar weet dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is Veel succes!