Hallo allemaal, Ik wil even wat kwijt om te kijken of ik gek ben Ik heb zo vreselijk veel moeite met Demi een beetje loslaten. Ik heb heel erg veel geluk met mijn werk. Zij maken mijn rooster om mijn man zijn rooster heen. We hebben dus nooit oppas nodig ik werk vaak van 7 tot 3 (3 dagen in de week) en mijn man gaat dan om 15.15 weg en werkt van 16.00 tot 00.00. In zijn nachtdiensten dan werk ik van 15.00 tot 23.00 en hij van 00.00 tot 08.00 helemaal geweldig geregeld dus Maaaaaaaaaaar de opa's en oma's willen natuurlijk ook van hun kleinkind genieten...en willen Demi dus soms wel eens meenemen....ik heb t al 3 maanden weten te rekken op 1 keer na ivm plotseling overlijden van mijn man zijn opa Demi is toen de hele dag bij mijn moeder geweest. Ik vond het vreselijk ik heb de hele dag gehuild en niet alleen om opa Ik weet dat zowel mijn schoonouders als mijn moeder hartstikke goed voor Demi zijn het zijn schatten van mensen maar ik ben zoooo bezorgd en ik vind het zooo moeilijk. Afelopen zondag zou mijn schoonmoeder haar meenemen naar haar moeder...ik heb de hele zaterdag op zondag nacht niet geslapen van de zenuwen en ben uiteindelijk zondagochtend mee gegaan. Gelukkig vond mijn schoonmoeder het niet erg maar voor t zelfde geld denkt ze dat ik d'r niet vertrouw Ben ik gewoon te bezorgd of hebben meer mensen dit....? Hoe doen jullie dit?
Ik heb trouwens ook nog steeds heel veel moeite met Demi weg geven...dus visite Demi laten vasthouden...ik wil d'r het liefst heeeelemaal voor mij alleen hebben zo erg dat ik af en toe wel eens wilde dat ze nog in mijn buik zat zodat ik d'r weer helemaal voor mezelf heb pffffffffffff wat een hebbert ben ik he
Hai, Heel herkenbaar hoor en volgens mij heel normaal. Volgens mij heeft elke mama het alleen de een wat meer dan de ander. Volgens mij had ik er de eerste drie maanden ook meer dan gemiddeld last van. Ik merkte dat het mij begon op te breken en dus wilde ik er toen iets mee doen (bovendien moest het wel, want Julia moest naar de creche toe) en mijn ervaring is dat hoe vaker je het doet hoe makkelijker het gaat worden (of iig minder moeilijk) en heeeel geleidelijk wordt de navelstreng iets minder strak, hihi. Julia is nu 6 maanden en ik moet zeggen dat het me redelijk af gaat. Ik moet nog steeds even slikken maar na een uurtje is het ook oke. Een grote hobbel die ik nog wil nemen tzt is haar eens elders te laten slapen of zelf een nachtje weg te gaan, maar ik voel dat ik daar gewoonweg nog niet klaar voor ben. Ik heb mijn meisje het liefste thuis bij mij en in haar eigen bedje hihi. Heel veel suc6 en het gaat je echt lukken hoor!
Ik denk dat het voor velen een beetje herkenbaar is, maar ik moet zeggen dat ik vind dat jij het wel in grote mate hebt. Ik herken het zelf niet. Mijn ouders vertrouwde ik snel mijn zoontje toe. En sinds 3 maanden gaat hij 2 dagen per week naar de gastouder. Dus ik ben het gewend. Jij kunt natuurlijk niets aan het gevoel doen, maar misschien kun je proberen om opa en oma iets meer te vertrouwen. Ze zullen echt wel goed voor je dochtertje zorgen. Je dochtertje zal later ook wel naar de peuterspeelzaal gaan en daarna na de kleuterschool. Dan moet je er ook op kunnen vertrouwen dat dat goed zal gaan. Probeer een keer een uurtje door opa en oma te laten oppassen. En over een tijdje weer en dan weer een uurtje. Langzamerhand zal je misschien het vertrouwen krijgen en zul je wat makkelijker kunnen loslaten. Het lijkt me in ieder geval niet makkelijk, meid. Rationeel weetje wel dat het misschien een beetje overdreven is, maar dan moet je het nog doen. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Hoi, Ondanks het feit dat ik je bestwel snap wil ik het niet normaal noemen. Het is goed om bezorgd om je kindje te zijn en erg gehecht te zijn maar je kindje heeft ook ruimte nodig. Niet alleen je (schoon) ouders moeten kunnen genieten van hun kleinkind maar vooral je kindje heeft ruimte nodig. Ruimte om te ontdekken, ruimte om te vallen en weer op te staan. Ik vind het ook moeilijk om mijn zoontje uit logeren te laten gaan (is één keer geweest) maar ik vind wel dat IK het moet kunnen, al is het alleen maar voor noodgevallen. Ik vind dat ik ook vertrouwen moet hebben in bijvoorbeeld het KDV (één dag per week) en mijn schoonouders (één dag per week) omdat ik wel rust aan mijn kont wil hebben. Dus.. ik snap je wel maar ik denk dat het verstandig is als je hieraan wat probeert te doen. Voor jezelf maar vooral ook voor je kindje. Demi wordt elke dag een stukje groter en daarmee ook een stukje zelfstandiger... Als je haar niet los kan laten zal ze zich uiteindelijk losrukken.. en dat geeft schade Veel sterkte ermee! PS: volgens mij ben je een superlieve mama hoor en DAT hoef je natuurlijk niet te veranderen
Ik weet dat t ook vreselijk overdreven is maar het gevoel blijft stom he Ik vertrouw onze ouders echt heel erg...ze hebben allebei 2 kids opgevoed... Ik hoop dat t snel wat beter gaat...en misschien inderdaad af en toe een uurtje....om het zo op te bouwen
En idd wat Zwaantje al zegt: je ziet veel dat overdreven overbezorgd zijn eerder schade aan de relatie van ouder en kind brengt dan dat het goed doet.
ik snap het wel ik had het ook in het begin toen noa net geboren was, maar heb haar wel bij de viaite laten zitten omdat ik het zelf ook leuk vind als ik ergens op kraamvisite ga dat ik dan even het baby'tje mag vasthouden..nu zit noa bij iedereen en heeft het bij iedereen even naar haar zin...ze is (nog) niet eenkennig. Ik denk dat je gewoon een keertje je dochter een ochtendje of middagje bij je moeder of schoonmoeder moet brengen en dan lekker even met een vriendin gaan shoppen ofzo dan ben je ook een beetje afgeleid...de eerste paar keren is het moeilijk maar het wend, en het is voor je dochter ook beter als ze ook eens andere gezichten ziet, anders worden ze straks zo eenkennig als wat. Noa gaat 1 keer in de 14 dagen naar mijn schoonmoeder en mijn moeder past ook eens in de 14 dagen op, 2 dagen gaat ze naar het kdv, ik werk 3 dagen dus ik moet wel, maar noa heeft het er super naar haar zin en met de kindjes op het kdv ook...in het begin vond ik het wel moeilijk maar alles wend, en als me schoonma of me moeder oppast bel ik altijd 1 of 2 x op hoe het gaat...succes meid!
ik begrijp je gevoelens die je hebt wel (en dan voornamelijk als ik terug denk aan de eerste keer dat ik mijn oudste ergens achter liet) maar toch denk ik dat je echt zal moeten proberen haar wat losser te laten. je beperkt niet alleen jezelf hiermee, maar ook je dochter. het is voor je dochter ook goed om in een andere omgeving te verblijven waar andere personen zijn. zij zal toch ook moeten leren dat er ook andere mensen dan mama zijn die goed voor haar zijn, en die ze kan vertrouwen. probeer het anders gewoon met mate. ga eens boodschappen doen terwijl je je dochter bij je (schoon)moeder brengt. het is dan niet direct een hele dag maar toch even je dochter ergens anders. zo doen ouders het ook als je kindje ongelofelijk verlatingsangst hebben (waar je echt niet blij mee hoeft te zijn) die gaan dan eerst een paar minuten naar de keuken terwijl ze tegen hun kind praten, en dan steeds langer en ook op een gegeven moment helemaal even weg, om de kleine zo te wennen dat mama (of papa) weer terug komt. op de manier zoals het nu bij jou gaat heb je grote kans dat je straks nergens meer heen kan zonder je dochter, en als dat al moet heb je straks een kind die helemaal overstuur is omdat ze mama (en of papa) mist. gewoon met kleine stapjes, wat er al gezegd is, rome is ook niet in 1 dag gebouwd, maar probeer haar echt een klein beetje los te laten meis liefs sjaan
Ik begrijp je volkomen, ik dacht dat ik de enigste was. Ik ben precies zo, mijn schoonouders zouden niks liever willen dan op mijn dochter van 5 maanden te passen en ik weet dat ze echt hartstikke goed voor haar zijn. Daar twijfel ik niet aan.... maar ik besef dat het probleem bij mij ligt, ik kan het gewoon niet. Soms moet ik echt even weg zoals bijvoorbeeld naar de tandarts en dat duurt dan maar een uurtje.. dan zit ik niet op mijn gemak en haast ik mij zo snel ik kan om bij haar te zijn. Ik ben zelfs gestopt met werken, het idee dat ik niet bij haar zou zijn al was het maar 1 dag in de week.. ik werd er ziek van, echt waar. Gelukkig dat jij het zo met je man kan regelen, mijn man is van s'ochtends tot s'avonds laat aan het werk waardoor de verzorging helemaal bij mij komt te liggen, dat maakt het allemaal erger want zelfs een dagje bij mijn man laten zou ik niet aankunnen. Hij is hartstikke dol op zijn dochter maar is heel onzeker als hij alleen met haar zou zijn...omdat hij nooit thuis is. Ik lees dus mee en ben benieuwd naar de tips... want ik geef toe ik ben bang dat het niet goed is, voor beiden! Maar hoe verander je dat?!
Wat ik me ook afvraag: begrijp ik goed dat je man jij elkaar doordeweeks bijna niet meer zien omdat jullie elkaar afwisselen met jullie werk?
Het begint met 'te willen veranderen'. Zonder 'willen' kom je nergens. En dan zoals eerder gezegd... stapje voor stapje. Laat een keertje oppassen voor twee uurtjes en ga naar een goeie film (ik raad aan: a curious case of Benjamin Button). Op die manier ben je echt afgeleid en gaat de tijd snel. Bouw het langzaam maar wel gedisciplineerd op. Bijvoorbeeld: twee keer per week 1 of 2 uurtjes en dan de week daarna iets meer. Leg het jezelf op en wees ervan overtuigd dat het goed is wat je doet. Zoek hulp bij vriendinnen en hier op ZP. En heel belangrijk: laat je niet direct uit het veld slaan als het niet allemaal geweldig loopt. Bij groot worden horen ook tegenslagen (moeilijk om te accepteren maar het is echt zo). Je wilt het beste voor je kindje en dat is een stukje vrijheid (daar zijn we met z'n allen in NL erg trots op ). En weet en vergeet nooit.. Je kindje vindt jou toch de allerallerliefste! Want jij bent.... MAMA! Veel succes met het maken van een plan!
Hoi, Ik heb het zelf ook een beetje. Maar ik heb vanwege mijn werk met gem 2 dagen in de week oppas nodig. De eerste keer naar mijn schoonouders brengen was wel moeilijk. Mijn schoonmoeder is erg onzeker, dus vind ik dat moeilijker dan naar mijn eigen ouders. Mijn moeder zit in de kraam en heeft veel ervaring. Toch weet ik dat ik hem moet loslaten. Hij gaat 1 x per week naar mijn schoonouders en 1 x per week naar mijn ouders. Daarbuiten ben ik wel kritisch en breng hem liever niet te vaak weg. Je hebt het ip goed geregeld met je werk, maar aan de andere kant leven jij en je man wel langs elkaar heen misschien of valt dat mee voor je gevoel. opa's en oma's willen ook een band op bouwen en vinden het bijzonder om op te passen. Probeer het op te bouwen. Wat mamatje 24 zegt kan goed werken. Bouw het op. Voor jezelf en voor je kindje is het goed op toch los te laten. Zodra een baby geboren is, moet je al beginnen met loslaten, hoe moeilijk dit ook is misschien. suc6.
Hoi Debby, ik snap het geloof ik wel hoor, en ik zie dat je dochtertje nog maar 3maanden is, dus tot nog toe lijkt het me nog niet zo'n probleem: ik zou Thirza ook nog niet bij oppas achter hebben gelaten hoor! Ze zijn nog zo klein, 3 maanden, dan moeten ze die tijd nog even lekker bij jou geweest kunnen zijn. De mate waarin je het beschrijft, vind ik echter wel extreem: ik kijk er zelf juist wel naar uit om weer eens zonder Thirza te zijn, als straks alles op regel is tenminste, ('t gaat hier nog niet zo lekker, dus voorlopig betekent dat dat ik haar nog even niet zo gemakkelijk bij een ander achterlaat). En voor de komende tijd lijkt het me wel gezond als je jezelf wat gaat wennen aan het idee dat je dochter ook eens bij een ander is... Ze zal -om zich gezond te kunnen ontwikkelen- straks wel de ruimte van je moeten krijgen om los van jou te mogen, Maar dat je haar tot nog toe nog niet achter hebt willen laten, vind ik niet zo'n probleem hoor: een babytje hoort nu eenmaal bij de moeder, ik vind dat we in onze maatschappij wel erg snel zijn geworden met die band los te maken.... (pff, ik ben zo blij dat ik extra overuren en vakantie heb opgenomen achter mijn verlof aan en dat ik pas over een week aan de slag hoef... en dat vind ik eigenlijk al te snel. Ik zou wel zijn voor een bevallingsverlof van 6 maanden, ).
als je het van een andere kant bekijkt: ik vind de band die mijn dochter met haar opa's en oma's heeft ook erg bijzonder. Ook van hen krijgt ze een hele hoop onvoorwaardelijke liefde en daar kan een kind nooit genoeg van hebben toch? En het is wel handig dat onze dochter zo gewend is aan de opa's en oma's dat wij af en toe een nachtje zonder haar weg kunnen. Maar ik begrijp je gevoel hoor, jouw kind is nog maar heel klein. Op den duur wordt het makkelijker.
Ik vind het helemaal niet gek. Ik heb dit ook. De eerste weken werd ik al gek als ik een paar minuten zonder mijn zoontje was. Ik merk wel dat het elke week wat beter gaat en ik hem steeds makkelijker toevertrouw aan mijn moeder. Maar als ik er aan denk dat ik over 6 weken weer moet werken, word ik ook bijna ziek van ellende.
Ik heb dit ook heel erg gehad en nog best wel eigenlijk. Toen Eva 3 maanden was ben ik weer gaan werken, eerst 2 dagen per week en mijn vriend was dan thuis. Dat vond ik echt verschrikkelijk, maar het moest nou eenmaal. Ik was allang blij dat ik het tijdens mijn zwangerschap zo geregeld had dat Eva nog niet naar het kdv hoefde. Toen Eva 5 maanden was ging ze voor 1,5 dag naar het kdv. Weer heel moeilijk, maar dat ging al iets beter eigenlijk. Toen Eva 8 maanden was hadden we een bruiloft, waarbij het niet zo handig was als Eva meeging. Dus mijn ouders hebben opgepast. Wij zijn zaterdag om 11 uur weggegaan en waren de volgende dag om 13 uur weer thuis. Ik vond het zo moeilijk toen we weggingen en ook toen we 's nachts gingen slapen, maar eigenlijk was het ook wel heel erg fijn, weer eens een keertje feesten. Maar ik vond het van tevoren ook heel erg moeilijk, heb er heel erg tegenop gezien... Maar de eerste keer haar loslaten vond ik echt het moeilijkst. De eerste keer werken voelde ik me zo ontheemd! Het voelde absoluut niet goed... maar ik moest er even doorheen. Nu gaat het werken enzo prima, maar verder ben ik het liefst bij Eva. Vandaag was ik bijvoorbeeld thuis en Eva op het kdv, dat vind ik echt heel moeilijk, ik mis haar dan verschrikkelijk. Maar ik weet ook dat het goed is en het was voor mij even nodig, en Eva heeft het toch prima naar haar zin. Het is iets waar je echt in moet groeien. Maar je dochtertje is pas 3 maanden, het hoeft echt niet nu al, maar vanaf 5 maanden zou ik wel eens proberen haar een paar uurtjes bij je (schoon) ouders te laten. De eerste fase van eenkennigheid is meestal rond de 6 maanden, dus dat ben je dan voor. En ga dan iets doen waar je met dochter echt nooit aan toe komt, zodat je echt wat nuttigs doet en je niet schuldig voelt dat ze niet bij je is, en zodat je niet teveel tijd hebt om aan haar te denken .
Snap het best dat je je dochter nog niet alleen wil laten, wat is drie maand nu helemaal? Geniet maar zoveel mogelijk van haar. Je kon je werk niet nog een poosje uitstellen? Het lijkt me heel erg om zo vroeg alweer te gaan werken en je baby dan al achter te laten. Zelf ging ik pas na 9 maanden weer één halve dag werken per week, dat vind ik voor eerst genoeg. Pas over een half jaar ga ik 2 halve dagen. Met drie maand hoeven ze toch nog niet mee met een opa of oma? Ze kunnen toch ook genieten van hun kleinkind als ze een paar uurtjes op visite zijn?
nou ik vind het hartstikke normaal hoor! Ik heb dat precies zo gehad. Heb de eerste week jankend in bed gelegen omdat andere mensen mijn kind vast hadden gehad. Andere mensen achter de kinderwagen kon ik de eerste weken niet eens verdragen! Ik liet het wel los, maar het voelde niet lekker hoor! Gelukkig is het wel iets minder geworden, maar het is een soort van oer-gevoel wat mij in zijn macht heeft. Laatst is mijn dochter 1 nacht uit logeren geweest, ik was er ziek van! De 2 dagen en de nacht zelf ging het prima, heb genoten van ons uitje, maar de 3 dagen erna was ik bijna ziek van de stress die ik voelde omdat ik mijn kind niet gezien had dat weekend. Bizar toch! Ik vind het een mooi staaltje werk van moeder natuur, want ik had van te voren niet gedacht dat ik zo'n plak-moeder zou zijn. Maar ik ben het wel en ik ben er trots op!