Even heel eerlijk...ik ben er helemaal klaar mee en als ik m terug kon stoppen had ik dat nu waarschijnlijk gedaan...want pfff wat vind ik t zwaar. Ons mannetje van 2,5 is een echte peuterpuber. We worden wakker met geschreeuw en gaan er mee naar bed.. Zijn zusje van bijna 1 mag niets...hij duurt haar weg, schreeuwt nee tegen haar (tegen iedereen), pakt alles van haar af. Het liefst kijkt hij de hele dag bob de bouwer en zingt ook gedurende de dag steeds het liedje. Eten is een ramp. Terwijl hij altijd alles at, nu vliegt het overal heen behalve in de mond. Hij slaat als hij niet snel genoeg aandacht krijgt. Krijst alles bij elkaar als hij zn zin niet krijgt. Slaapt heel slecht, wil eigenlijk alleen bij mama slapen en ik mag niet weg tot hij slaapt, anders blijft hij schreeuwen met het resultaat dat er 2 kinderen schreeuwen. Ik weet t even niet meer, voel me helemaal uitgeblust. Mijn geduld is op, heb mijn stem al een paar keer flink verheft uit onmacht wat ik uiteraard niet wil maar toch gebeurt het. Rustig blijven, uitleggen, op de trap...al van alles geprobeerd. Wie helpt me wat rust in huis te krijgen?
Wij zitten er ook middenin al is hij bij ons 3,5. Kennelijk is bij iedere peuter de puberteit op een ander tijdstip. Tja, hij heeft je goed beet dus grenzen stellen. Ze hebben die echt nodig en je zal zien dat als je voet bij stuk houd het echt gaat werken. Jij bent de baas! Flink gaan straffen daar waar het nodig is en de positieve dingen nadrukkelijk prijzen. Veel sterkte. Het is heel vermoeiend allemaal...:x
Met uitzondering van het slaan en de jaloezie op een zusje (want die is hier niet) herken ik ALLES wat jij schrijft! Ik kan er ook steeds moeilijker tegen, maar ben bang dat we er doorheen moeten. Tegenwoordig ben ik gewoon blij als ze eindelijk slaapt. Erg, he.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn... ik zit er af en toe ook echt, echt, echt doorheen Tips heb ik helaas niet, want hier lijkt ook niets te helpen (boos worden, negeren, afleiden, op m'n kop gaan staan... niets). Nou ja het enige dat hier wel helpt is 'chanteren' in de trant van 'als je nu je kleren niet aandoet, gaan we niet naar de winkel' of 'wil jij straks geen broodje eten? wel? dan nu je kleren aan doen.' Of als ze geen tanden wil poetsen, zeg ik 'als je nu niet meewerkt, poets ik je tanden niet en ga ik naar beneden.' Dan wil ze ineens toch wel tandenpoetsen (kleren aan, enz enz). Normaal houd ik vol tot ze de kleren aan heeft/tanden gepoetst heeft e.d. maar het helpt hier dus beter om te zeggen dat ik haar dan niet meer help of het niet meer doe. Sterkte!