Mijn gevoelige zoontje van ruim drie jaar vindt andere kindjes echt niet leuk. Wanneer we bijvoorbeeld in een speeltuin zijn en er komen kindjes bij hem in de buurt, stopt hij met spelen en wil hij weer weg. Hij is een klein jaar naar de opvang geweest en gaat nu sinds twee weken naar de psz, maar ook daar gaat het heel moeilijk. Hij zegt dat hij het niet leuk vindt omdat er kindjes zijn en hij vraagt of we er een keer heen kunnen als er geen kindjes zijn. Als we bij vriendinnen met kinderen zijn, lijkt hij ze te accepteren, maar hij houdt ze altijd heel goed in de gaten. Wie herkent dit en was dit een fase? Ik hoop zo voor hem dat dit een keer weg gaat en dat hij ervaart dat het leuk kan zijn om met andere kindjes te spelen.
Ik herken het helemaal niet. Hier juist een jongetje die de kindjes opzoekt en sinds een paar maanden heel veel buiten speelt met de buurtkindjes. Ook nodigt hij zich vaak uit bij kindjes thuis te spelen of hier thuis.
Thijs vindt het leuk om met andere kindjes te spelen maar hii heeft wel duidelijke voorkeuren. Met sommige kindjes klikt het gewoon niet. Sorry, ik kan je niet verder helpen. Als je je zorgen maakt om zijn sociaal-emotionele ontwikkeling zou je dit ook eens aan het consultatiebureau kunnen vragen. Wellicht kunnen zij je verder helpen.
Ik maak me er geen zorgen over, maar ik hoop voor hem dat het verandert. Ben dus benieuwd of er hier moeders zijn met kindjes die het herkennen en waarbij het een fase bleek.
Gisteren waren we in een pannenkoekenhuis en in eerste instantie liep hij ook weg bij de kinderen. Later ging hij toch spelen en hoorden wij hem "hallo" zeggen tegen een kindje, een hele overwinning
Heel eerlijk? Ik zou mij er toch wel wat zorgen over maken. Hij hoeft natuurlijk niet elk kind om de nek te vliegen...maar zoals het hier staat lijkt hij een beetje "een hekel" te hebben aan andere kinderen. Ik heb 2 kinderen en beiden nogal verschillend. De 1 is van hoe meer zielen hoe meer vreugd..barst van de vriendinnen en is het liefst altijd in gezelschap. De ander kan er intens van genieten om in zn eentje bezig te zijn. Maar hij gaat nu ook een half jaar naar een psz en vindt de kindjes daar fantastisch. Hij is heel sociaal en geniet vam het samenzijn. Ik weet dat jij heel erg bent van: mijn zoontje is zo en zo en ik respecteer dat hij zo grvoelig is. Dat.is ook goed natuurlijk, maar ik zou wel rekening houden met het feit dat hij over 3/4 jaar naar school gaat en dat het toch wel erg fijn is dat hij daar mee kan in het sociale proces. Dus ik zou dat echt wat meer stimuleren. Dit is nogmaals niet om aan te vallen, maar iets wat mij opvalt als ik sommige berichten lees.
Ja, ik begrijp je reactie hoor. Ik maak me inderdaad geen zorgen omdat ik erop vertrouw dat hij zijn eigen weg in zijn leven gaat vinden op de manier die bij hem past. Maar ik stimuleer het zeker wel hoor, omdat ik het voor hem wel fijn zou vinden. Hij gaat dus naar de psz, we spreken regelmatig af met vriendinnen met kinderen, we gaan naar de speeltuin, binnenspeeltuin, zwembad etc. Wat zou jij nog meer doen dan?
Ik kan hem natuurlijk niet dwingen om kinderen leuk te vinden. Ik kan zelf zo even niets anders bedenken dan naar plekken gaan waar kinderen zijn, maar ik sta open voor tips!
Nee qua uitstapjes zit je wel goed hoor..je hoeft niet nog meer te ondernemen denk ik. Maar als je bv in een speeltuin bent en zoontje zit in de zandbak..komen er dan nooit kindjes bij staan oid?? Ik zou dan erbij blijven zitten en dan het spel een beetje proberen te sturen dat je 1 ander kindje erbij betrekt..met zn allen een groot kasteel bouwen of een grote kuil. En er zelf idd bij blijven in het begin anders zal de stap te groot zijn. En wat doet tie met de kindjes van vriendinnen...gaat tie dsn zn eigen weg? Hier kun je ook wat sturen in samenspel. Zoals dat op die leeftijd gaat uiteraard. Want dat zijn immers al bekende kindjes voor hem. Ik heb 1 oppaskindje wat niet zo lekker klikt met mijn zoon. Hij is 3,5 zoon bijna 3. Ik probeer met hen samen memory te doen...samen een puzzel leggen. Samen met de treinbaan of duplo bouwen. Ik moet er dan idd wel bij blijven om te begeleiden, maar dat is meer omdat het anders binnen 2 tellen ruzie is
Ja, dat proberen we inderdaad ook wel. Maar bijvoorbeeld gisteren bij het pannenkoekenhuis. We springen met z'n drietjes op de trampoline. Er komen twee kindjes bij en hij stopt direct met springen. Ik probeer dan samen met hem te gaan springen, te vertellen over wat de kindjes doen, contact te leggen, maar hij blijft dan gewoon zitten totdat de kinderen weg zijn. Met bekende kindjes gaat het inderdaad iets beter, maar ze lijken wel vaak op een ander "level" te zitten, de aansluiting lijkt te missen.
Ik weet niet wat ze er straks op de psz over zeggen als hij er een poosje is?? Hier is het een reden om dan een indicatie te geven om meer dagdelen te komen.
En hoe gaat het met meisjes? Hier was onze oudste dochter erg lang bang voor jongetjes, die waren haar te wild. Met meisjes of rustige jongetjes ging het beter. En nu zit ze intussen naast een van de rouwdouwers van de klas, ze stond van de week bijna te hyperventileren toen ze zag dat ze na de vakantie naast hem was gezet, maar het gaat elke dag een stukje beter en toen hij haar vroeg of ze echte oorbellen in had was het helemaal goed. Ze had op het kdv trouwens 1 echte vriendin, die ze nu nog steeds heeft. Bij haar was het dus echt de drukte van sommige kinderen die ze niet aankon, niet alle kinderen an sich. Hoe zie je dat bij jouw zoon?
Dit herken ik heel erg van toen onze kinderen kleiner waren. En nog wel eens soms. Waren ze leuk aan het springen, kwam er een ander kindje en dan wilden ze niet meer. Maar verder op kdv, bso, school en verjaardagen vonden en vinden ze het leuk om met andere kindjes te spelen. En op vakantie maakt de oudste ook wel redelijk snel vriendinnetjes. Al spelen ze het liefst met elkaar, dat is lekker makkelijk, ze weten wat ze aan elkaar hebben en houden allebei niet van ruzie dus dit is veilig. Is heel fijn maar soms ook wel lastig.
Ja, hoe drukker en hoe meer kinderen hoe lastiger het is. Met jonge kinderen gaat het ook moeilijker, die zijn minder voorspelbaar, baby's vindt hij echt verschrikkelijk haha. Het is niet dat hij volledig in paniek raakt ofzo hoor. Maar echt leuk spelen met een kindje heeft hij nog maar een enkele keer gedaan.
Hij houdt ook echt niet van ruzie, gillen, trekken etc. Daar lijkt hij ook niks van te begrijpen. Kinderen die heel druk doen kijkt hij altijd vol verbazing naar. Helaas heeft hij geen broertje of zusje, dus hij is ook gewend om veel alleen te zijn.
Ik herken het wel deels. Mijn jongste is ook erg gevoelig en kan zich heel snel te veel, overdonderd, overrompeld voelen als er een kindje op haar af komt. Wij zijn er sinds kort achter dat ze ws hoogsensitief is. En dit soort dingen passen daar ook bij. Misschien kun je er wat over lezen en herken je wat? Ik zou het verder ook zeker open gooien bij de psz en vragen hoe zij het zien. Mijn dochter vind het afscheid nemen heel lastig, maar komt zonder mij wel los en speelt wat met anderen. Verder denk ik dat je het prima doet. Je onderneemt dingen, gaat het niet uit de weg. En nog belangrijker: je accepteert het. Dat werkt hier ook heel goed. Als we ergens zijn en ze wil bij ons blijven hangen zonder echt te gaan spelen, dan is dat goed. Ook al duurt dat een uur. Hoe minder wij haar pushen en hoe meer wij laten voelen dat het goed is, des te sneller ze los komt. En soms werkt het hier ook goed om te helpen opstarten. Zelf contact te zoeken met anderen tijdens het spelen en te laten zien dat het oké is.
Dank je voor je reactie. Ja, mijn zoontje is ook hoogsensitief en ik heb me hier al goed in verdiept. Ik benoem het alleen niet in mijn OP omdat er hier op het forum soms wat raar op die term gereageerd wordt, vandaar dat ik het houd bij "gevoelig". De leidsters op de psz weten er wel van hoor, we hebben hier heel goed over gepraat en ik vind ook dat ze hem er redelijk in begeleiden. Ik herken inderdaad ook dat als we hem laten hij uiteindelijk soms wel los komt op zijn eigen manier.