Mijn zoon wordt over een paar maanden 2. De afgelopen dagen weken zie ik dat hij steeds meer peutertrekken toont. Hij kan al zoveel en kent al zoveel woordjes en verstaat ons ook helemaal. Ben daar uiteraard supertrots op, dat hij zo goed ontwikkeld en groeit. Maar ben stiekem ook wel verdrietig. Ik mis onze eerste tijd met hem. Bijvoorbeeld de spannende kraamweken waarin ik nog onhandig was en hem niet eens durfde op te pakken. Dat hij me middernacht iedere uur wakkermaakte met zijn zachte piepstem om nog wat moedermelk te drinken en dat het in het begin zo pijn deed dat ik middernacht wel uren kon kolven. Dat we het altijd zo eng vonden wanner hij ziek werd waardoor we tig keer de hap moesten bellen en telkens in discussie met de assistente omdat zij het niet zo belangrijk vond. Zijn zure gezichtje bij eerste groentepap maar dat hij het later toch wel super lekker vond. Snel de camera pakken wanneer hij weer wat nieuws kon. Hoe trots we waren toen hij kon kruipen. Mis de tijd dat hij nog in zijn babybadje paste en zijn schaterlachjes om de kleinste dingen zoals een stuiterende bal. Ik mis zelfs die ene nacht toen hij zijn mooie slaapkamer bekogelde met zijn spuitluiers terwijl wij daar zo keihard aan hadden gewerkt haha. Kan me nog goed herinneren hoe paniekerig we het van de muren probeerden uit te krijgen. Vandaag zijn babykleertjes uit de opbergdozen gehaald om ze nog maar eens te bewonderen. Zijn allereerste rompers en sokjes. Moest echt wel een traantje wegpinken. Ongelofelijk dat hij daarin kon passen. Het allermeest mis ik het moment dat hij me in het ziekenhuis huilend wakkermaakte. Wat was ik verrast; was die baby daar nou echt van mij Het is een soort heimwee gevoel. Mijn zoon is geen baby meer en het lijkt wel alsof ik niet genoeg heb genoten van zijn baby-tijd. Herkennen jullie dat gevoel en hebben jullie ook weleens van die heimwee momenten. Aan kersverse mama's is dit meer een boodschap. Het is een cliche maar oo zo waar. Geniet van je baby, ook van de minder leuke momenten. Het gaat allemaal veeeeelste snel.
helemaal waar.... mijn mannetje werd afgelopen week 1... en ok het is is net een dreumes.. maar wat je omschrijft mis ik nu al... wij hebben in het begin een slechte start gehad, daarna maanden van zh in en uit.. arts hier en daar.. hij huilde hele dagen tot 12 weken.. best wel veel ellende dus.. pas toen hij 6 mnd was, een beetje gaan genieten..(ondanks de toen nog vele bezoeken aan fysio, osteo, ka en neuro) en nu genieten we, maar voel ik me wel eens "schuldig" dat ik niet eerder heb genoten.. ( ook al kon ik dat niet goed) Ik mis het baby zijn, dat wanneer ik behoefte aan een knuffel had, ik die ook kon nemen .. ik kon ook overal heel emo van worden, zijn eerste lachje, de eerste keer dat hij naar zijn boxmobiel keek, de eerste keer dat hij me staand in bedje begroette.. de eerste keer dat hij papa en mama zei.. het is dan pas kort geleden.. maar door de heisa eromheen niet of nauwelijke stilgestaan bij het moment.. ik denk dat het moeders in spe ook maar moeilijk uit te leggen valt, hoe snel, snel is.. je bereidt je voor op de komst van een baby.. je schaft alle spullen aan voor een baby.. maar na een jaar... heb je toch echt al geen baby meer en weet je wat ik helemaal zuur vind dat als we dit nu schrijven over een eenjarig en tweejarig kind dat ze voor we het weten alweer naar school gaan en we terugdenken aan deze tijd! geniet ze!
Mijn oudste zoon is pas 4 jaar geworden. Dat vind ik pas echt supermoeilijk! Elke dag naar school, en ow wat word ie wijs! En natuurlijk ook met vlagen echt brutaal! Het kleine is er nu echt totaal af. Hij was niet echt de makkelijkste baby. Tot zijn 2 jaar heb ik echt geroepen van : ow was ie maar al wat ouder! En nu roep ik juist : ow was ie maar weer wat jonger hihihi Hoe raar kan iets lopen he
hmm ik herken het niet echt. Nu nog niet in ieder geval. Nu ons meisje 1 is vind ik t zoveel gezelliger. Leuke dingen ondernemen, ze wordt ondeugend. Ik vond t 1e jaar juist best wel zwaar en soms zelfs saai terwijl ze op zich best een makkelijke baby was (op de eerste weekjes na ivm reflux). Ik vind t heerlijk dat het echte baby eraf is. Niet meer zo gebonden aan huis enzo. Nee ik mis t niet echt. Misschien verandert dit nog wel als ze straks nog wat ouder wordt.
Ik herken het ook. Onze zoon van nog geen 1,5 haalt ook al streken uit. Begint te kletsen en is echt een heerlijk dreumes. Ik mis de babytijd ook wel. Dat hij lekker tegen me aan in slaap viel en gewoon dat geknuffel mis ik. Daarom kriebelt het ook enorm om aan een 2e te beginnen.
Mijn dochtertje is pas 9 maanden, maar ook ik heb al eens heimwee naar toen ze nog echt heel klein was. Toen ze net geboren was, zei ik dat ik het leuker vond als ze wat ouder is, omdat je er dan wat mee kan. Mijn vriend vond het heerlijk toen ze nog echt zo klein was. De hele dag lekker bij je. Nu mis ook dat wel eens. Ze was een baby die constant bij je wilde zijn. Toen vond ik dat soms best lastig. Nu denk ik soms, wilde ze nog maar de hele tijd lekker bij me liggen. Ze wil het nu nog wel, als ze beetje moe is. Maar op andere momenten wil ze lekker bewegen. Nu komt de fase dat ze gaat kruipen, staan, lopen. Superleuk natuurlijk. Maar inderdaad mis ik soms mijn hele kleine kindje.... Niet zo erg dat ik (nu al) een 2e zou willen Ik weet überhaupt niet of ik wel een 2e wil, vind het heerlijk zoals het nu is
Hier heb ik dat ook wel. Al moet ik er ook bij zeggen dat ik de fase waarin ze nu zit ook super leuk vind maar dat ik ook echt dingen uit de babytijd mis zoals het knuffelen. Nu is dat een paar sec. Maar het vertellen wat ze doet en de dingen die ze doet nu zijn ook helemaal super. Bij mij komt er wel over een aantal weken weer een nieuwe baby tijd aan, jammer dat die ook maar weer zo kort duurt.
Ik herken het helemaal en de tranen lopen over mijn wangen als ik terugdenk aan die kleine piepstem midden in de nacht en hoe gelukkig ik me toen voelde, gewoon omdat ik me realiseerde dat hij er echt was. En nog elke dag geniet ik van elke seconde. Zelfs wanneer we allemaal chagrijnig zijn
Hier ook dat gevoel, al is mijn zoontje pas 2,5 maand Hij past nu écht niet meer in maatje 50 en sinds gister zijn we over op maatje 2 van pampers en kunnen de maatjes 1 écht niet meer Het gaat zo snel allemaal
Oja...en mijn zwangerschap mis ik ook regelmatig. Vooral als ik zwangere vrouwen zie, denk ik: oh wat was dat heerlijk (hoewel ik genoeg kwaaltjes had tijdens de zwangerschap )
Ik herken het niet echt, want vind mijn zoon van bijna 4 zo veel leuker nu! Lekker bijdehand, grappig, zelfstandig en gezellig.
Heel herkenbaar, mijn meiske is nu ook net twee jaar. Wilde soms dat ik de tijd even kon terugzetten, moest al huilen toen ik je verhaal las.....
Ben net 5 weken geleden bevallen van nummer drie. Realiseer me dat dit echt de laatste is en probeer alles in me op te zuigen want ik vind het zo heerlijk die kleintjes. Het lijkt wel of ik het nog leuker vind dan bij de eerste 2 , en ondanks dat de kleine syndroom van Down heeft , geniet ik me suf. Hij wordt helemaal platgeknuffeld.
Ik herken het heel erg! helemaal nu we er weer een kleine bij hebben! mn mannetje is nu bijna 4!! maar echt helemaal de laatste tijd is het zo snel gegaan!! dan ligt hij s'avonds in zn bedje en kijk ik naar hem en dat denk ik echt ongelofelijk, waar is mn kleine mannetje gebleven, tis nu ook zeker super leuk, maar het gaat zooooooo snel, en dan kijk ik foto's terug nou dan pink ik echt wel ff een traantje weg hoor!
't misschien raar, want mijn dochter is nog geen jaar oud, maar ik heb dat ook, dan inieminie, als ze 's nachts begon te huilen haalde ik haar eruit en legde haar tegen me aan en begon dan te snuffelen in haar haartjes, dat vond ik zooooooo heerlijk he, bleef wel een half uur met haar zitten, en zij viel dan in m'n armen in slaap...En dan legde ik haar terug tot dat ik haar weer moest voeden...En ze is nog steeds 'n kleine meid, ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten, want voordat je 't weet zijn ze groot.
We hebben vandaag toevallig hand- en voetafdrukjes gemaakt in klei want voor je het weet zijn ze groot he Ik herken het helemaal, ik kijk nog regelmatig foto's en filmpjes terug van toen ze nog zo ieniemienie was, ondanks haar veel te vroege start heb ik genoten van elk moment! Soms mis ik het wel dat ze niet meer op mijn buik in slaap wil vallen of in mijn armen wil liggen want 'zitten is veel stoerder en als ik wil slapen heb ik ruimte nodig *zwaai* *mep*' En aan de andere kant heb ik helemaal zin in de zomer, wanneer ze goed kan zitten en we lekker kunnen gaan fietsen, en wanneer ze haar eerst woordjes gaat zeggen en zelf uit een bekertje gaat drinken en gaat kruipen, elke fase heeft weer zijn heerlijke momenten dus heimwee heb ik niet echt maar een 2e is meer dan welkom wat mij betreft haha, kan ik het allemaal nog eens overdoen....
Ik herken het heel erg, heb er wel eens aan gedacht om er een topic over te openen, met bijna dezelfde titel, maar dan: ik mis mijn dreumes. Ik heb het heel erg met Eva namelijk en al helemaal als ik Lisa nu zie. Dat onbevangen reageren op dingen en het leren van dingen als lopen en praten, dat is niet meer. Ze is heel erg bijdehand en kan prima lopen, praten en fietsen enzo, de echt grote ontwikkeling (voor mijn gevoel) hebben we wel gehad, de stapjes zijn nu kleiner. Het is nog steeds heel erg leuk hoor en ik vind het echt geweldig dat ik lekker met haar kan discussiëren, maar ik mis wel m'n 'onschuldige' dreumes. Ook die dreumesarmpjes en beentjes, alles is nu zo groot en dun! (en dan is zij voor haar leeftijd eigenlijk best klein ). Bij Lisa heb ik het minder, ik vind dat het vanaf een jaar of 1 echt een stuk makkelijker wordt. Met Lisa ook veel gedoe gehad met de reflux en sonde en daarna nog heel onzeker over het eten/drinken van Lisa en nog verwerken wat we hadden meegemaakt allemaal. Ik heb m'n best gedaan om toen ook heel erg te genieten en dat is ook wel gelukt, maar met in m'n achterhoofd toch wel 'was ze maar wat ouder'. De kraamtijd met Lisa zou ik graag nog een keer over doen, want die was echt geweldig, en het moment dat de sonde eruit mocht en alle ontwikkelingen van kruipen en gaan staan enzo. Maar ik ben vooral blij dat ze nu 1 jaar is en ook al lekker ondeugend aan het worden is
Ow kreeg tranen in m'n ogen van je verhaal. Ons zoontje is 9,5 maand en de 1e wkn/mnd konden voor mij niet snel genoeg gaan maar nu zou ik willen dat ik de tijd af en toe ff stil kon zetten.Het gaat veel te snel,meneertje kruipt vrolijk rond en gaat heel wijs zitten spelen.Ik hoor van veel moeders dat ze op een gegeven moment niet zo veel meer willen knuffelen,ow dat lijkt me zo erg,daar geniet ik zo van!!!