verwerken bevalling jaar na dato.

Verwerking van een heftige bevalling.

Op 24-12-2011 ben ik (Anne 26-07-1988) bevallen van onze zoon. Een lang en heftig verhaal. Allerlei emoties voel ik daarbij. Ik kan ze geen plek geven. Wanneer ik aan de bevalling denk lopen er tranen over mijn wangen. Wie zal er begrip hebben voor een vrouw die geëmotioneerd raakt een jaar na dato. Je zal het toch een keer achter je moeten laten. Dat de bevalling is gegaan zo als hij is gegaan kan ik nog wel accepteren misschien. Maar de emoties die ik toen beleefde waren me te veel. Een verslag uit brengen van de bevalling is dan ook niet moeilijk, gegevens zijn makkelijk op te schrijven. Maar je emoties tijdens die bevalling. Hoe schrijf je die op.

De reden waarom ik nu een word document open en gewoon maar van me af ga schrijven, is omdat mijn man het idee had dat dat wel eens kon helpen. Pas sinds een paar dagen weet mijn man dat ik er nog echt erg last van heb. Op zich ben ik expressief. Kan veel wel uiten. Maar wanneer ik mij kwetsbaar op moet stellen word het lastig. Huilen vind ik kinderachtig. Hoewel dat alleen voor mij geld, want iemand anders kan juist bij mij terecht met zijn tranen en verhaal. Luisteren en begrip opbrengen voor iemand is voor mij niet veel gevraagd. Tijdenlang dacht ik dat ik geen last had van tranen, het niet nodig had om het/ze te uiten. Ik kan het ook niet.

Dilemma dus. Blijkbaar heb ik het nu wel nodig.
Maar –net als ik- is mijn familie van het ‘’nuchter’’ zijn. Get over it. Niet dat ze niet zullen begrijpen dat het toen heel zwaar was. Maar niet dat je nog zo lang daarna er last van kan hebben. Schoonfamilie wil ik al helemaal niet terecht. Ik heb een goede vriendin. Ze zal het goed kunnen begrijpen. Ze is oplossing gericht. Ik voel dat ik dat nu niet nodig heb. Normaliter zou ik dat wel nodig hebben met andere ‘’probleempjes’’ . De rest van mijn vriendinnen zijn nog geen moeder. Ook ondertussen wel wat uit elkaar gegroeid omdat ik toch ‘’volwassener’’ ben geworden.
Mijn man gaat de verloskundige benaderen voor een gesprek.

Lieve groet, Anne -is niet mijn echte naam-

 

Ondanks dat we een gesprek aan gaan met de verloskundige, weet ik dat ik daar niet mijn emoties en gevoelens bloot kan leggen. Ook al ga ik dat zeker wel proberen. Daarom zet ik hier mijn verhaal neer.



De bevalling.

Vliezen braken op 23 december. Op 24 December vanaf de middag is verloskundige gebleven. Rond 5 uur kraamverzorgster. Omdat het met kerst was mocht ik langer thuis dan 24 uur na breken van vliezen. Hadden gekozen voor bad-bevalling. Eerste perswee. Verloskundige en kraamverzorgster komen erbij. Wel heftige weeën, maar geen persweeën meer. Ik voelde toen direct al dat er geen perswee meer zou volgen. Dit heb ik niet gecommuniceerd. Ontsluiting zakt terug. Verloskundige gaf het nog even een kans. Uit bad op bed voor controle. Katheter. Helpt niet. Kan geen probleem vinden verder. Geeft uiterlijk tot kwart voor 7 om weer persweeën te krijgen. Verloskundige vertrouwt het niet meer. Belt ambulance. Mijn man ziet 160 km op de km meter van ambulance. Ik lig achterin, niet bepaald comfortabel en niemand die een woord tegen je zegt. Personeel staat bij de ingang te wachten. Controle door verloskundige – kan niets constateren. Gynaecoloog controle – constateert: sterrenkijker. Moest gaan persen op aangeven. (van af hier weet ik volgorde niet goed meer) Maar zoonlief geeft geen millimeter mee. Vacuüm word besloten. Mijn benen worden in m’n nek gelegd en geduwd op m’n buik. Hartslag daalt steeds verder. Het had er vanaf vacuümpomp met drie weeën moeten zijn. Lukte niet. Er ontstaat grote paniek, geen hartslag meer. Nood-bel, kamer vol. Inknippen en met alle geweld trekken. Levenloos komt hij er eindelijk uit. Ondertussen ervaar ik vreselijk veel pijn en voel ik me reddeloos verloren. Word meegenomen. Na 7 minuten geeft hij een teken van leven. Na 15 minuten mag ik hem een aai op over zijn wang geven en hij is weg. Ik lig met heel veel pijn, moet gehecht worden, douchen, naar kraamkamer. Koste me allemaal teveel energie. Kon niet op mijn benen staan. Kon wel janken van pijn. Maar zei niet dat ik veel pijn had en nauwelijks kon staan. Mocht even bij mijn zoon gaan kijken – wat ik niet had moeten doen, maar je wilt naar je zoon he. Op de kamer ligt een gefrustreerde tienermoeder die de oren van mijn hoofd klets, en ook hier zeg ik niet dat ik het niet aan kan. Drie dagen lang (behalve in de nacht) voor de voedingen (borst) naar mijn zoon. Uiteindelijk moest dat met de rolstoel, maar nog koste het me te veel energie. (deed ook geen energie op met dat mens op de kamer) Kon zelfs niet meer helder/scherp kijken. Wilde weg uit ziekenhuis dus alles moest zo goed mogelijk gaan. (haat ziekenhuizen) Laatste dag komt verloskundige (die de zorg voor mijn zoon had met bevalling) het hele verhaal nog eens doornemen. Wanneer ze beland bij dat er paniek ontstaat en zoon gereanimeerd moest worden en hij een score 2 krijgt, word ze emotioneel. Ze geeft aan dat we blij mogen zijn dat we betreffende gynaecoloog hadden. Deze weet uiterst kalm aan de buitenkant te blijven. Andere gynaecoloog had gaan staan vloeken. Ook eigen verloskundige van thuis komt nog langs om te praten. (zoals ze aangaf mede ook voor zichzelf) Ze had dit in 15 jaar nog niet zo heftig meegemaakt. Eindelijk thuis denk ik rust te krijgen. Maar een stugge kraamverzorgster komt binnen. De tweede dag zou ze wachten tot mijn man thuis kwam. Ik kon immers niet goed lopen en in het bezit van een pasgeborene en een meisje van een 1 jaar en 2 maanden. Ik werd wakker gehuild door mijn zoon. Een kwartier heb ik zitten wachten op de kraamverzorgster. Geen enkel geluid in huis. Besloten mijn zoon zelf te pakken. Op bed gaan zitten en mijn man bellen die toen direct maar naar huis is gekomen. Daarna tot en met 10e dag een andere lieve kraamverzorgster gehad. Ze werkte en praatte tegelijk. Ze zei dat ze nog nooit zo’n verschrikkelijk gekneusde onderkant heeft gezien. Ook het vele praten koste achteraf te veel energie.

Ervaringen


Ambulance is een nare ervaring geworden voor mij.
De hectiek van benen in mijn nek, douwen trekken, kamer vol met mensen vind ik nog steeds heftig.
Ik vind het een naar gevoel dat ik niet ‘ben met bevallen’’. Het is eruit gekomen ja. Dat is het.
Het energieloos zijn en niet kunnen genieten.
Ik heb het er moeilijk mee dat ik mijn zoon niet heb kunnen vast houden. Ja korte voed momenten aan je borst. Wat ik keihard werken vond toen en niet bepaald genieten. Maar wilde dat de borstvoeding goed opgang zou komen.
Ik vond het verwarrend dat het personeel allemaal aangaf dat het een verschrikkelijk heftige bevalling was, en ik maar tegen mezelf moest zeggen (om in mijn idee het achter me te kunnen laten) dat het wel mee gevallen zal hebben en dat er altijd anderen zijn met een erger verhaal. (zoals ik dan maar zei tegen mijzelf; degenen die een kind moeten verliezen bijv.)
Ik kan wel accepteren dat de bevalling is gegaan zoals hij is gegaan maar niet dat daarna alles zoveel energie vroeg en er dan ook nog een gestoorde tienermoeder naast je ligt en je een ***kraamverzorgster over de vloer heb die je alleen laat. (Overigens heeft ze haar verdiende loon gehad: ONTSLAG! HAHAHAHA) Sorry doet me gewoon heeeel goed!
Overigens baal ik er ook achteraf van dat ik niet m'n mond open getrokken heb en kenbaar maakte wat ik voelde.

Vragen

Ik vraag me af of ik te moeilijk doe en ik me er gewoon over heen moet zetten. Hoewel ik dat ook 10 maanden lang dacht te doen en uiteindelijk komt het toch weer boven water. En anders hoe verwerk je het dan wel. Klopt het dat het een heftig verhaal is of valt het wel mee.
Zo maar wat vragen en gedachten die door mijn hoofd gaan.

 

Dank je wel Mirjam. Nu ik dan aanneem dat ik me niet aanstel zal ik me makkelijker uiten kunnen in de komende gesprekken. Hartelijk dank voor je tijd.
Met vriendelijke groet - Anne -

 

Ik hoop hiermee dat anderen met een zelfde verhaal of probleem hier ook wat aan hebben. Wat mij betreft ga ik gesprekken aan. Dank je wel voor je uitleg.
Met vriendelijke groet Anne