Ik loop al geruime tijd met continu gespannen harde pijnlijke buiken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik ben 25 weken zwanger. Advies van m'n vk is om per direct tijdelijk te stoppen met werken en volledig rust te nemen om complicaties te voorkomen. Wie heeft dit ook (gehad)?
( nog) geen evaring mee maar zou proberen om het advies van je vlos aan te nemen. Je hebt nog even te gaan en lijkt me moeilijk genieten van je zwangerschap met zulke pijnen. Sterkte
Ik had dat vanaf week 17... Constant harde buiken. Met 22 +4 en met 25 weken zoveel buikpijn en gespannen buik gehad dat ik echt krom lag van de pijn. Daarna was mijn buik een stuk groter. Zit wel in de ziektewet vanaf week 21. Heeeeel veel rust genomen en toen ging het langzaam aan beter! Nu sinds een paar weken bijna geen harde buiken meer.
Ik heb het ook. Nu een kuur voor blaasontsteking om dat uit te sluiten. Gelukkig word ik ook voor 100% ziek gemeld, want ik merk dat het erger wordt als ik teveel doe (geestelijk of lichamelijk).
Wat fijn om te horen dat ik niet de enige ben. Ik heb het er mentaal heel moeilijk mee, dat ik mijn gewone leven niet meer aankan. Ik heb namelijk heel veel plezier in mijn werk, maar mijn lijf werkt niet mee. Ik heb maandag een gesprek met de bedrijfsarts.
Hier ook, heel vroeg ook al veel pijn. Vanaf 14 weken vijftig procent gaan werken en vanaf 20 weken volledig ziektewet. Vind mijn werk ook erg leuk maar ik kan het goed loslaten. Dit heeft prioriteit, dit gaat voor. Ik wil mijn kindjes gezond en niet te vroeg op de wereld hebben. Werken komt later wel weer Heb je de rest van je leven nog voor moet je eigenlijk maar denken Dus neem je rust en probeer te genieten van het wonder in je buik, het duurt nog maar even!
Ik vind het juist heel moeilijk om m'n werk los te laten. Daarnaast veroordelende houding van het management. Ik blijf wel weken maar op therapeutische basis, dus ik word helemaal vervangen. De vk zei tegen mij "je bent maar een paar keer in je leven zwanger". En zo is het eigenlijk ook. En een pijnlijke buik is gewoon echt niet fijn!
Ja, ik. Ik moest met 33 weken per direct stoppen met werken en mocht thuis ook bijna niets meer doen. Heb het er de eerste paar dagen moeilijk mee gehad (ben nogal een controlefreak die moeilijk stil kan zitten) maar eigenlijk ben ik vrij snel toch echt gaan genieten! Doordat ik nu heel veel rust en slaap, kan ik het weer aan om gewoon dingetjes in en om het huis te doen. Op sommige dagen wat meer, en op sommige dagen wat minder. Die pijnlijke buiken heb ik niet meer gehad vanaf het moment dat ik rust ben gaan nemen. En m'n buik is in die 3 weken enorm veel gegroeid Neem je eigen lichaam dus echt serieus en luister ernaar. Het geeft je niet voor niets een signaal... En schuldig hoef je je niet te voelen, daar ben je zwanger voor!
Ik heb precies hetzelfde... Zit al thuis vanaf 16 weken. Eerst omdat ik uitgeput was door t overgeven en later idd mijn gespannen buik... Dan gaat het weer even goed en dan begint t weer. Echt met vlagen. Ik vindt t soms zwaar.. Vooral mentaal idd. Soms vindt ik t ook prima. Maar ik kan moeilijk stil zitten En soms kom ik niet aan mn rust toe want heb nog een doerakje rond lopen. Dat is soms moeilijk te combineren.. Ben blij dat ik al op de 30 weken zit. Is voor mij echt een mijlpaal! Heel veel succes!
Ik ken het helaas ook. Ik ben 23 weken zwanger, sinds 20 weken harde buiken. Zeker omdat de baby echt nog niet kan leven, verplicht rustig aan doen. Kostte me ook veel moeite, ik werk graag. Wat misschien nog handig is om te weten, ik liep voor mijn bekkenbodem al bij de bekkenbodemfysiotherapeut, zij wist ook de nodige ademhalingsoefeningen en tips tegen harde buiken. Omdat ik er nu zelf een beetje invloed op uit kan oefenen, scheelt dit wel voor mij.
Heb nog niet alle reacties doorgelezen, dat doe ik zo maar wil alvast mijn ervaring hiermee vertellen. Ik heb sinds week 17 regelmatige harde buiken en met 24 weken begonnen ze ook pijn te doen. Met 24+6 's ochtends de verloskundige gebeld, want vertrouwde het toch niet helemaal. Vooral omdat ik ook het idee had dat er meer druk/kracht kwam bij de harde buiken. Die heeft gevoeld en toen bleek ik dus al ontsluiting te hebben. Met spoed naar het ziekenhuis en daar een aantal dagen gelegen. Nu weer thuis, maar wel volledig rust. Mag helemaal niets meer doen in huis, zelfs de was niet opvouwen. Flink balen dus, want ik kan nu niets doen aan voorbereiding voor de kleine. Ik liep ruim 40 uur per week stage en dat was echt te zwaar. Op zondag begon ik al te huilen als ik dacht aan de week die me stond te wachten. Het was vooral emotioneel zwaar werk en daarbij de hele dag veel lopen en tig keer per dag zitten en weer opstaan. Bij mij heeft het negeren van de harde buiken en het doorwerken dus geleid tot ontsluiting en nu verplichte rust tot einde zwangerschap. Wil je dus op het hart drukken om echt op tijd te stoppen met werken en naar je lijf te luisteren. Dit is namelijk echt niet leuk als je helemaal niets meer kunt doen aan voorbereiding voor de kleine. Ik heb wel voorzichtig geprobeerd om hier in huis wat te doen, maar wordt dan meteen weer afgestraft met die pijnlijke regelmatige harde buiken (iedere 2 a 3 minuten ruim een minuut lang). Met de volledige rust heb ik ze ook nog regelmatig, maar zit er meer tijd tussen en doen ze geen pijn meer. Luister echt naar je lijf, die kleine is meer waard dan je werk!
Ik ben met 26 weken gestopt met werken de eerste 2/3 weken storten mn hele wereld in en dacht ik echt gefaald te hebbennubesef ik oas dat minn werk echt te zwaar is voor iemand die zwanger is want zelfs stofzuigen in huis vind ik erg zwaar Ons menneke ligt heel laag en al met zn hoofdje in de bekken waardoor ik enorme druk voel als ik me inspan en idd ook harde buiken en zo krijg Het is helaas soms beter rust te nemen okal voelt het als falen het is eerder een overwinning op jezelf want je doet het voor jezelf maar vooral voor je kleintje houd dat in je achterhoofd!
Lekker genieten van je zwangerschap meid al voelt dat soms raar als je niet kan werken dat is nu het belangrijkste!
Ik heb ook elke dag wel een harde buik, maar het voelt nog niet als pijnlijk. Geen idee of er regelmaat in zit. Verloskundige viel het afgelopen week wel op met controle.... Ik ga het dus wel goed in de gaten houden, echter heb ik hier nog een mannetje lopen van bijna drie....ik kom dus meer tot rust op mn werk dan thuis. Hoe doen diegene dat met kleine kinderen? Ik probeer echt rustiger aan te doen, maar ja....das nogal lastig.