Ik was altijd al iemand die moeilijk tegen onrecht kon, maar dit is sinds ik moeder ben verschrikkelijk toegenomen. Om een voorbeeld te geven, afgelopen vrijdag heb ik per ongeluk een filmpje gezien waarin een monster haar peutertje fysiek mishandeld. Dit filmpje zag ik echt per ongeluk (via facebook). Dit krijg ik niet uit mijn hoofd en mijn hart liep over. Ik huil erom en het heeft mijn hele weekend verpest. Het ging een tijdje beter, omdat ik ook geen nieuws meer volg, maar hiermee maak ik een giga terugslag. Mijn gemoedsrust leidt eronder, mijn relaties, ik ben immens verdrietig en val bijna flauw als ik denk aan alle baby's en kleintjes die geen geborgenheid, veiligheid en liefde kennen. Ik ga hierover een proffesional raadplegen, morgen maar eens beginnen met de huisarts te bellen. Tot deze conclusie ben ik wel gekomen. Kennen jullie dit gevoel ook? Waarom kan ik het niet verwerken? Waarom beheerst het mij zo? Ik ga mijn kleintje maar weer es goed stevig vast houden en knuffelen.
Eerst maar even een digitale knuffel! Ik denk dat dit een beetje bij het moeder zijn hoort. Ik herken het in elk geval wel, sinds mijn zoontje er is lijkt alles 100 keer uitvergroot, kan ik ook slecht tegen het idee dat er kindjes zijn die geen liefde kennen etc. Maar zoals jij omschrijft is wel extreem, maar die conclusie heb je zelf ook al getrokken door hulp te gaan zoeken dat is al een hele stap! En daar kun je trots op zijn. Hopelijk kun je het straks een beetje loslaten. Veel sterkte in elk geval!
Oh meis, wat naar dat je het maar niet uit je hoofd krijgt. Goed om contact op te nemen met de huisarts, heel dapper van je. Ik heb het destijds niet gedaan na de geboorte van mijn eerste zoontje. Ik had destijds ook namelijk van die gedachten die jij beschrijft....ik werd er onpasselijk van en kon ook aan niets anders denken dan aan die kleine kinderen waar verschrikkelijke dingen mee gebeuren en dat ze zo enorm kwetsbaar zijn. Nu ik erop terug kijk kwam het bij mij echt door de hormonen die een loopje met je nemen. Nu na de geboorte van mijn tweede zoontje ( drie weken oud) verban ik de gedachten en kijk ik geen nieuws oid. Dat helpt nu wel.
Herkenbaar. Ik ga binnenkort als enige in ons team niet naar een nascholing over kindermishandeling, kan ik even nog niet handelen Ik denk dat ik daar ga zitten janken dan...
Pfff ik ga al janken momenteel bij het nummer van woezel en pip, vriendjes. Maar idd, dit is bij mij ook wel vergroot sinds ik moeder ben. Maar ben er gelukkig niet een weekend van slag en nieuws filter ik sowieso al. Goed dat je er iets mee doet, als je vindt dat dit nodig is.
Wat naar dat je er zo onder lijdt ik herken het heel goed, de eerste weken na de bevalling kon ik ook letterlijk ziek worden van al dat nieuws, en beelden van kindjes die hun ouders kwijtraken, hartverscheurend. Heb het nu al wel minder dus denk dat de hormonen wel een grote rol spelen. Als jij het nu nog hebt zou ik inderdaad wel aan de bel trekken. Sterkte ermee!