Hoi, Ik ben ruim 26 weken zwanger, de kinderkamer is zo goed als klaar, de lakentjes en zo zijn schoon, de kleertjes en rompertjes die ik heb zijn gewassen... En nu...... ...begint het paniekeren!!! Kan ik het allemaal wel? Ben ik wel een goede moeder? Hoe overleef ik de eerste maanden 's nachts? Ik ben al zo'n verschrikkelijk slechte slaper (eenmaal wakker slaap ik niet meer). Ga ik van vermoeidheid niet hele rare dingen doen als ons kindje huilt? Straks ga ik van paniek kindje door elkaar schudden... Hoe voed ik een kindje op? Hoe kleed ik het aan? Wat als borstvoeding niet lukt? Wat als het een huilbaby is? Hoe weet ik nou wat ons kindje wil als het huilt??? Gaat ons lieve beagletje niet ons kindje doodknuffelen? Dus... Slapen doe ik super slecht... Paniekaanvallen te over!!! Herkent iemand dit? Is dat normaal? O ja: gelukkig kan ik me nog totaal niet druk maken over de bevalling zelf... Dat is dan weer een voordeel
nee ik heb daar totaal geen last van maar meid je krijgt ook de kraamverzorgster over de vloer he. die leert je van alles ennog wat. en tjah je kan nou eenmaal niet van tevoren voorbereidingen gaan treffen over hoe dat straks moet met je kleintje want je weet niet wat voor persoontje hij/zij is. et komt echt allemaal goed hoor, maak je er maar niette druk over. als het zover is pas je je onbewust heel gauw aan je nieuwe levensstijl aan.
Hier precies hetzelfde. Alleen is onze babykamer nog een bouwput. Maar ik maak me ook drukker over de eerste tijden na de bevalling dan de zwangerschap en de bevalling zelf. Kan ik het allemaal wel, heb ik wel het geduld... Eigenlijk gewoon heel simpel: zal ik wel een goede moeder zijn? En hier idd ook: gaat het wel goed met de hond? En met de katten? Ik denk dat iedereen die vragen heeft tijdens de zwangerschap en dat het straks allemaal vanzelf wel gaat lopen als de kleine er eenmaal is. Ik weet dat het een gigantische impact heeft op je leven, maar kan me geen voorstelling maken van hoe dat er dan uit gaat zien. Paniekaanvallen heb ik niet. Ik slaap prima 's nachts. Gewoon over je heen laten komen. Ik denk dat je instinct je wel op weg helpt straks en de kraamzorg ook wel. En het huiltje van je kleine leer je wel herkennen. Hoewel ik ook het gekrijs allemaal op elkaar vind lijken, schijnt er volgens moeders van kleine kinderen nogal verschil in te zitten en hoor je dat snel genoeg.
Heel herkenbaar. Ik had dat ook toen het kinderkamertje kwam. pfffffffff, wat een paniek zeg. Toen is het een paar weken weggeweest en nu heb ik het weer. Maar ik laat het maar gewoon over me heen komen. Volgens mij is dat gewoon normaal en gaat het straks vanzelf weer over als ik onze kleine in mijn armen heb.