De afgelopen 33 weken zijn met stip de meest bijzondere en fijne weken van mijn leven tot nu toe geweest. Niet perse het zwanger zijn en een kindje krijgen is hier de hoofdreden van, maar hormonaal gezien ben ik echt ontzettend stabiel, maar wel bijna tot het vlakke af. Ik heb zeer weinig empathie voor mensen en drama films boeien me totaal niet. Waar ik me op mijn werk nog vaak onwijs druk over kon maken lach ik nu weg en kijk ik met veel plezier uit naar mijn verlof. Ik heb tot nu toe echt een super zwangerschap gehad en heb lichamelijk echt nergens last van. Voor ik zwanger was ben ik altijd aan de pil geweest, met de bijbehorende hormonale sjagarijn momentjes en sip dipjes. Maar over het algemeen ben ik altijd wel een positief mens geweest. Nu voel ik me geestelijk elke dag gewoon hardstikke goed, bijna euforisch zelfs en zijn de baaldagen echt op 1 hand te tellen. Mijn vriend lijkt momenteel degene die zwanger is van ons twee. Ik merk dat hij onwijs schommelt qua humeur en ik betrap mezelf regelmatig met de gedachte dat hij niet zo ongesteld moet doen. Ik vind het heel lastig om empathie op te wekken voor hem terwijl ik daar normaal nooit moeite mee had. Hij komt regelmatig sjaga thuis en moppert om helemaal niets. Een uur later is het dan weer over en is er niets meer aan de hand. Ik bemerk wel aan hem dat hij de behoefte heeft aan dat schouderklopje enzo maar ik kan het gewoon moeilijk opbrengen momenteel. Stel je niet aan, er is niets aan de hand denk ik dan. Hij vind het ontzettend spannend om voor het eerst vader te worden en legt veel druk op zichzelf om het straks allemaal goed te doen. Ik heb dit gevoel ook wel, maar op een of andere manier maak ik me gewoon nergens zorgen over. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil maar ben wel benieuwd of meiden dit herkennen. Het belachelijk goed in je vel zitten, maar wel afgevlakt zijn op heel veel punten. Klinkt misschien raar maar af en toe even sjagarijnig zijn mis ik best wel. Hahaha *hersenspinsel-uit.*
Oh dat herken ik zo van mijn eerste zwangerschap! Ik heb het idee dat je emoties juist vergroot worden, want bij mijn zoon was ik ook supervrolijk en nu ben ik echt een wisselende hormoonstuiterbal. Mn man had ik geen fluitketel aan tijdens de zwangerschap, die vond alles maar eng en spannend dus die heb ik ook vaak vervloekt
Ja ik herken dit, precies het zelfde, ik ben zo relaxt eigenlijk dat het lijkt alsof hij zich meer drukt maakt. Ik moet hem ook meer gerustellen als hij dus een soort van ongesteld is. Ik heb ook besloten om af en toegewoon even lekker vast te pakken en extra lief te zijn. Ik ben normaal gesproken een beetje bot. Niet mijn bedoeling maar zo komt het weleens op hem over. Elkaar aanvoelen is nu heel belangrijk in de eerste zwangerschap. Nog meer als voor de zwangerschap.
Hier ook enorm herkenbaar. Hij fokt zich ineens over van alles op, terwijl ik denk man doe eens even kalm zeg... Ook naar de kids toe trouwens.
Ik herken dit ook! Mijn vriend maakte toen ik de pil slikte en ongesteld moest worden altijd de opmerking 'als jij ooit zwanger bent, dan ga ik 9 maanden ergens anders wonen', omdat ik dan altijd zomaar chagrijnig kon zijn om niets. Nu ben ik haast nooit chago en vraag ik aan hem of ie soms ongesteld moet worden? Hij lijkt wel degene die daar nu vaker last van heeft. Ook maak ik me nergens druk om en denk het komt allemaal wel goed. Als mensen domme opmerkingen maken dan merk ik wel dat ik fel uit de hoek kan komen, maar verder heb ik totaal geen last van m'n hormonen. Super toch voor ons en onze omgeving!
Nu ben ik dan net zwanger maar ik merk ook dat ik super relaxed ben. Word juist gek van mijn man die zich om de meest belachelijke dingen druk maakt. Ik dacht eigenlijk dat ik het moeilijk zou gaan hebben met mijn verleden in depressiviteit maar moet zeggen dat het me tot nu toe allemaal heel erg mee valt. Nu kan er nog van alles veranderen natuurlijk, gezien ik nog maar in het begin van de eerste trimester zit maar heb zo'n gevoel dat er niet zo bijzonder veel veranderen zal. Nu wil mijn man bijvoorbeeld dat we onze kat de eerste maand dat de baby er is, weg doen want hij is als de dood dat het kind ziek gaat worden van de haren. Dat er zelfs haren in de longen van het kind terecht komen en weet ik veel wat. Sta af en toe echt met mijn oren te klapperen van de dingen die hij zegt. Die hormonen zijn echt een vreemd iets. En voor de mannen is het allemaal heel onbegrijpbaar!