Hallo, Ik vind het erg lastig om over te beginnen, maar mijn wens naar een 2e kindje beheerst al een tijdje mijn leven… Vandaag weer opnieuw ongesteld geworden, dit was de 6e ronde. Misschien stel ik me wel aan, maar bij ons 1e kindje ging het sneller. Ik merk dat ik er nu veel meer mee bezig ben en me ook veel sneller zorgen begin te maken. Elke ronde houdt m’n lichaam me voor de gek, elke x denk ik, ja het is raak! Emotioneel is het zo moeilijke elke x die teleurstelling en dan heb ik nog niet over onze familie en vrienden die elk moment verwachten dat we gaan vertellen dat we zwanger zijn. Elke x die vragen/opmerkingen Ik had ook liever gehad dat er niet zo veel verschil in leeftijd tussen zit… Ons zoontje is nu 2 jaar. Zijn er misschien dames met tips? Of met een vergelijkbare situatie? En wanneer ga je naar de dokter als het bij een 2e niet lukt?
Ik ben na twee jaar zwanger geworden via IVF. Dat was een traject van ongeveer 1 jaar. Na 6 maanden begon ik het zelf ook iets minder relaxed te vinden. Iedere maand voelt er dan als een teveel. Normaal probeer je een jaar alvorens je naar de huisarts gaat, tenzij er andere zaken spelen zoals hogere leeftijd (35+) of rare cyclussen etc.. De meeste mensen zijn ook zwanger binnen een jaar. Het is dus helemaal niet raar om er een aantal maanden tot een jaar of iets langer er over te doen. Wat vervelend dat je zulke opmerkingen krijgt. Je kan aangeven dat je dat niet zo prettig vindt, dat heb ik ook gedaan toen mensen begonnen te vragen. Het is niemand z'n zaak, behalve die van jullie. Het leeftijdsverschil is natuurlijk meer een persoonlijke voorkeur maar dat lijkt mij niet groot ofzo. Mijn moeder liet er bewust ongeveer 3 tot 4 jaar tussen, vond ze fijner ivm dat kindjes dan al iets zelfstandiger zijn voordat er weer een baby komt. Mijn tip zou zijn: zoek een beetje afleiding, ga lekker van de zomer genieten en trek je niet te veel aan van andere mensen hun mening. Veel sterkte!
Hallo Truuzje, Het is alsof ik mijn eigen verhaal terug lees. Want ontzettend vervelend he als die tweede langer op zich laat wachten! Je gaat er met een bepaalde verwachting in, wat helemaal niet gek is als de eerste zo snel kwam en dan loopt het ineens allemaal anders. Dat vergt nogal wat aanpassingsvermogen. Dus wat jij nu allemaal voelt en waar je doorheen gaat is volkomen normaal. Ik herken de teleurstelling en het verdriet en het focussen op symptomen enorm. Het was bij ons bij de eerste in ronde 1 raak. Het is lang de vraag geweest of er uberhaupt een tweede zou komen, want van mijn man hoefde dat niet zo nodig. Toen hij eenmaal om was, zat een kindje krijgen al een half jaar elke dag in mijn hoofd, waardoor de druk denk ik al best groot was toen we actief aan de slag gingen voor een tweede. Ik was er die eerste maanden elke dag continu mee bezig. Maar ondertussen zitten we (schrik niet!!) in ronde 17. Dat dwingt je wel om het meer los te laten. Want anders word je letterlijk gek. Dat loslaten heb ik gedaan door niet meer vast te houden aan de wens een bepaald leeftijdsverschil tussen de kinderen te hebben (maar juist te accepteren dat het leeftijdsverschil nou eenmaal groot zal zijn, in ons geval sowieso al 4 jaar) en door onze omgeving te vertellen dat we graag een tweede kindje willen, maar dat niet heel vlot lukt. We krijgen nu geen opmerkingen meer van vrienden/familie over 'wanneer komt de tweede', maar juist een luisterend oor als ik er weer eens verdrietig over ben. En doordat ik mijn verhaal al met veel mensen heb gedeeld, hoor ik ook dat er super veel stellen zijn bij wie de tweede een stuk langer duurde. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst, dat we niet de enige zijn en dat het bij ons ook wel goed gaat komen. Ook dwing ik mezelf om niet meer naar symptomen te zoeken die kunnen wijzen op juist wel of juist geen zwangerschap. Ik denk er gewoon niet meer over na, punt. Ik denk dat dat ook wel makkelijker wordt naar mate het langer duurt. Wij zijn naar de huisarts gegaan na ronde 10, omdat ik 35+ ben. En in ronde 16 verdere onderzoeken in het ziekenhuis gehad. Maar daar kwam niets uit, op papier ziet alles er goed uit. Even een hart onder de riem met wat statistieken, maak je geen zorgen als het na 6 rondes nog niet raak is! 80% van de vrouwen die al een kind heeft is binnen een jaar zwanger van de tweede. En van degenen die dat na een jaar nog niet zijn, wordt 50% dat alsnog in het tweede jaar. Dus bij veruit de meeste stellen komt het helemaal goed. Nou snap ik dat je geen zin hebt om nog 1,5 jaar te moeten wachten, maar probeer voor ogen te houden dat het uiteindelijk gaat om het eindresultaat. Heel veel sterkte! En ik hoop dat je heel snel die positieve test in handen hebt!
Hier was het precies andersom, bij onze oudste hebben we 20 rondes moeten wachten (1 keer een miskraam tussendoor) en bij onze tweede was het ronde 5 raak. Nu voor een derde was het einde 14 raak... Wij zijn beide keren (bij de eerste en bij deze dus) na ongeveer een jaar bij de huisarts langs geweest. Afhankelijk van je arts en of er nog andere dingen spelen wordt je doorgestuurd naar het ziekenhuis of krijg je de mededeling nog een half jaartje te proberen. (Vast ook afhankelijk van wachtlijsten e.d.) Bij mij gaf het feit dat het al eens gelukt is wel wat rust. Ondanks dat, herken ik erg wat je zegt. Vooral vanaf ronde 6/7 ofzo, hield mijn lichaam me regelmatig voor de gek. Het is zenuwslopend. Maar, dat gezegd hebbende, 80-90% van de stellen wordt binnen 1 jaar zwanger. Heb je tussendoor anticonceptie gebruikt? Het kan soms wel een half jaar duren voor dat helemaal uit je lijf is.
Oh en wat @Maankindje zegt sluit ik me helemaal bij aan. Wij zijn altijd erg open geweest over de wens voor een kindje, maar daarbij ook altijd benadrukt dat het bij sommige mensen niet 'vanzelf' gaat. Altijd open daarover gecommuniceerd, en dat heeft bij ons erg geholpen. (Als in, zelden tot nooit zulke vragen)
Bedankt voor je verhaal! Wat fijn dat je uiteindelijk jullie wondertje hebt mogen verwelkomen! Uiteindelijk is het leeftijdsverschil ook maar een getal en het klopt ook wat je zegt, maar soms heb je iets in je hoofd... Bedankt voor je tip, dit ga ik zeker ter harte nemen!
Wauw wat herkenbaar inderdaad, op één of andere manier had ik de hele tijd 'verwacht' dat een tweede zelfs sneller zou gaan. Heel stom dat er ik in eerste instantie zo in stond, dat heeft me zoveel teleurstellingen gebracht. Vind het heel knap dat jij je minder met de symptomen bezig houdt! Dat ga ik ook echt proberen, dat geeft wat minder druk. Wat bij mij ook heel veel druk heeft meegebracht, is dat ik wist dat m'n zusje ook graag een tweede kindje wilde. Toen waren wij al bezig en je raad het al, ze was in 1x zwanger! Dit was twee jaar geleden ook al het geval... Dus ik had heel erg de hoop dat ik nu de eerste zou zijn die met dit goede nieuws zou komen. Maar helaas is niets minder waar.. Ze is jonger als mij maar met alles eerder en dat frustreerde mij enorm. Bedankt voor je statistieken, die brengen me wel met de neus op de feiten. Heel veel succes de komende tijd, ik hoop ook voor jou snel een positieve test!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Was er bij jou een oorzaak toen je na een jaar bij de dokter kwam? Mijn cyclus is volgens mij wel aardig regelmatig en ben nog geen 35+ (32jaar). Ik heb tussen door een jaar anticonceptie gebruikt, de pil. Zou dat invloed hebben denk je? Achteraf had ik nooit weer aan de pil moeten gaan.. Maja dat is achteraf. Ja ik probeer nu ook wel te reageren op opmerkingen/vragen over een tweede. Eerder lachte ik het een beetje ongemakkelijk weg. Nu zeg ik iets van; ja ik hoop het!
Niet echt, er is endometriose vastgesteld, maat volgens de arts niet zodanig dat ik er last van zou moeten hebben qua vruchtbaarheid. Het zaad van mijn partner was ook prima. Veel verder is uiteindelijk niet onderzocht, omdat we dus steeds daarna wel spontaan zwanger werden. Ja de pil kan echt invloed hebben, sommige vrouwen zijn wel snel wer zwanger, maar ik hoor ookl genoeg verhalen van vrouwen die echt lang moet3n 'ontpillen'
Onze eerste was raak in ronde 2.. bij de tweede was dat ronde 19, net voor een nieuwe afspraak in het ziekenhuis.. Ergens had ik ook wel gedacht dat het weer zo snel zou lukken. Niet dus. Met 6 maanden was ik er ook wel steeds meer mee bezig, maar wist ook dat er gemiddeld een jaar voor staat. (Al is de meerderheid voor dat jaar zwanger heb ik het idee.) Iedere maand de verwachting en hoop die vervolgens weer de grond in werden gedrukt met een negatieve test of menstruatie, dat was mentaal best slopend. De seks werd meer een 'moetje' en met name mijn man had hier veel last van. Met een jaar heb ik toch maar de huisarts gebeld en die heeft ons doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar was niks uit de onderzoeken gekomen, dus moesten nog maar verder proberen. Vooral dat onzekere of het überhaupt spontaan zou lukken was killing. En het klinkt zo eenvoudig; 'ach niet te veel mee bezig zijn'.. 'eerst maar een jaar of 2 zelf proberen'. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan wanneer de wens zo aanwezig is.. Probeer eraan vast te houden dat 6 maanden nog niet heel lang is, het liefst zijn we natuurlijk allemaal in ronde 1 zwanger, maar bij sommigen duurt het soms (helaas) wat langer. Veel sterkte en hopelijk mag het snel lukken!
Hoi, ook ik snap hoe je je voelt ! Wij zitten nu in ronde 14 voor een 2e en volgens mij is het ook deze ronde niet gelukt! Bij de 1e was ik zwanger in ronde 7 en had gehoopt dit keer weer tenminste binnen 1 jaar zwanger te zijn, maar helaas!! Veel success!! En hopelijk hebben we binnenkort een positieve test!!!
2e bijna 2 jaar op gewacht, ben na ruim een jaar naar de huisarts gestapt. Ben gestopt met rondes tellen na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap in ronde 9. Nu ook alweer ronde 10 in voor een derde... Je kan de natuur niet dwingen helaas, 3x is een zwangerschap fout gegaan helaas. In mei had ik de laatste miskraam. 1e kwam in ronde 6. Geen miskramen aan vooraf gegaan. Gewoon soepel. Nu dus hormonen spuiten... contrast is mega groot. En herkenbaar mijn schoonzus is zowel voor nr 2 als nr 3 in ronde 1 zwanger geraakt. Terwijl wij ook bezig waren. Hun derde is dus al een paar maanden oud.... super k#t en oneerlijk voelde dat. Enige geluk dat wij wel onze schoonouders als eerste grootouders maakten dus dat was wel heel tof. Maar goed zij hebben 3 in 4 jaar gekregen... bij ons werd de tweede pas geboren toen hij al 4 jaar was
Toch bijzonder dat het dan toch spontaan is gelukt. Oké dat zou dan best kunnen, al had ik na de pil wel gelijk een best regelmatige cyclus. Al is mijn menstruatie wel elke anders, deze ronde weer super heftig en veel last van.
Inderdaad! En dan die dooddoener, 'Je moet het meer loslaten'.. Ja maar hoe dan? Als de wens zo groot is... Bedankt voor je verhaal, fijn dat het bij jou alsnog allemaal is goed gekomen
Hoi! Oh jeetje er zijn toch veel meer dames die in hetzelfde schuitje zitten... Al wordt er van jou nog veel meer geduld verwacht als van mij! Waarom denk je dat het deze ronde ook niet is gelukt? Ik duim voor je dat je alsnog een positieve test hebt, zeer snel!
Pff wat een verhaal zeg... En wat een traject, ik duim voor je! Fijn dat het tot nu toe iig nog is goed gekomen, het lijkt mij zo bijzonder dat je je oudste kindje broer of zus maakt. Ik heb helaas mijn ouders dus ook niet opa en oma gemaakt, dit was voor mij ook een grote wens... Maar helaas het is nu zoals het is..
Ja die 2 zijn zo dol op elkaar, is zo gaaf. Juist door het leeftijdsversschil is het best fijn. Ik kon rustig naar de wc of even was ophangen: hij snapte al zo goed hoe kwetsbaar de kleine was. Mijn jongste kan ik echt met 2 jaar niet alleen laten met een baby die wil ermee spelen en tja dat werkt niet. Dus qua leeftijdsverschil zie ik ook nu echt wel voordelen. Voor de band zegt t niets, karakter is veel belangrijker. Mijn ouders hadden 2 onder de 2 gekregen tig jaar geleden, maar ik heb met mijn zus een veel betere band dan zij en onze broer bv. Terwijl ik een hele puberteit in jaren scheel met zus. Mijn ouders werden al opa en oma toen ik 15 was, als nakomertje had mijn zus al tieners toen ik net begon dus mijn ouders konden weer opnieuw terug naar de kleine kinderen.
O verschrikkelijk he als andere vrouwen wel gewoon snel zwanger worden! Vorige week is het derde kindje van een vriendin geboren. Zwanger in ronde 1, toen wij al 8 maanden bezig waren. Nu is de baby er zelfs al en ik ben nog steeds niet zwanger. En een buurvrouw die per ongeluk zwanger is van nummer 3, terwijl nummer 2 nog geen jaar oud was. En een andere buurvrouw waar de vierde op komst is, met straks netjes 2 jaar tussen al haar kindjes. Daar heb ik echt veel verdriet van gehad, het voelt zo oneerlijk! Wat ik in mijn vorige bericht niet heb genoemd, maar wat ook echt helpt voor mij is dat ik sinds april naar een acupuncturist ga, gespecialiseerd in zwangerschapswens. Het heeft dus nog niet tot een zwangerschap geleid, maar het brengt me veel! Ik zit veel beter in mijn vel, heb een hoop stress opgeruimd en kan daardoor het uitblijven van een zwangerschap ook beter relativeren en accepteren. Zij raadde me ook aan om als ik verdriet of boosheid voel, dat te uiten. Dus soms boks ik thuis mijn frustratie eruit over alle zwangere buurvrouwen (mijn man had toevallig bokshandschoenen en daar blijk je ook prima mee op de muur te kunnen slaan ). En met een vriendin die laatst onbedoeld kwetsende dingen zei, ben ik daarover in gesprek gegaan. Dat lucht op en helpt bij het loslaten en minder verdriet te voelen. En nog iets wat me nu te binnen schiet, ik probeer ook de voordelen van onze situatie in te zien. Als ik vorig jaar meteen zwanger was geraakt, zou onze baby geboren zijn in een periode met erg verdrietige familieomstandigheden. Dan zou ik absoluut geen fijn verlof en kraamtijd hebben gehad. En als onze tweede straks komt, zit de oudste al op school. Lekker mijn handen vrij om ook met deze baby op mijn vrije dag naar bijvoorbeeld babyzwemmen te gaan. Hem/haar dezelfde een op een aandacht te kunnen geven als bij grote broer. En we hebben nu een heel relaxed en leuk jaar achter de rug als gezin en als stel, met een kind dat doorslaapt en al groot genoeg is om leuke uitjes mee te doen. Onze vakantie vorig jaar was een feest, en dat wordt het dit jaar weer. Was toch anders geweest met een babytje erbij. We gaan regelmatig met z'n tweetjes uit eten, of naar een festival. Had er met een baby ook allemaal niet in gezeten. Het zijn slechts pleisters op de wonden natuurlijk, het liefst had ik gewoon dat kindje al in mijn armen gehad, maar als de situatie dan toch is zoals hij is, helpen deze gedachten me relativeren. Misschien heb je iets aan deze tips!