Alvast bedankt voor het lezen. Ik ben niet gepland zwanger geworden, in een situatie waarin het op zijn zachtst gezegd moeilijk zal worden. Als je daar meer over wilt lezen staat er nog een topic van mij in het 'Alleen en Zwanger' gedeelte. Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt de kleine te houden, was dat enorm wennen. Ik werd overspoeld door allerlei gevoelens. Logisch. Langzaam ging dit over in berusting. Ik kreeg vrede met de dingen zoals ze zijn en begon dingen te regelen voor zijn komst. Met 16 weken kwam ik erachter dat ik een zoontje zou krijgen. Na 4 generaties aan meiden de eerste jongen in onze familie. Het was even omschakelen, maar ontzettend leuk. Ondanks het moeizame contact met de vader en de dingen die hij heeft gedaan die mij kwetsten zijn we het zelfs eens geworden over een naam. De laatste week merk ik dat ik weer ontzettend overspoeld word door alles. Ik ben ontzettend bang dat ik niet goed zal zijn voor de kleine. Dat wanneer hij geboren is ik niet meteen 'het' voel. Iedereen in mijn omgeving zegt: dat komt wel goed, wacht maar tot hij er is. Maar hoe kun je vertrouwen in iets wat je nog nooit gevoeld hebt? Hoe kun je vertrouwen hebben dat het goed komt met de kleine als je nog niet eens weet hoe je voor een baby moet zorgen? En erger nog; wat als ik achteraf denk 'is dit het nou'? Heb ik hier nou zo hard voor gevochten? Zo veel voor aan de kant gezet? Kort gezegd (en ja, dit 'hoor' je niet te zeggen. Dat weet ik. Alsjeblieft maak me niet met de grond gelijk) wat als ik spijt krijg van mn keuze? Omdat ik niet genoeg voor de baby voel? Wat als ik geen goede moeder ben? Wat ik met dit topic wil? Geen idee. Van me af schrijven.. ik heb ook momenten dat ik mezelf wel door elkaar rammel en denk: het komt heus goed. Ik heb een goed vangnet, en er zijn me al zo veel mensen voorgegaan. Maar dan komen toch de vragen weer terug. En de angst..
Nog een kleine toevoeging. Ik ben me heel bewust van dat er genoeg stellen zijn die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen, en dat ik blij mag zijn dat ik uberhaupt iemands moeder kan worden..
Zelf heb ik helaas geen kindje. Maar ik kan me voorstellen dat je gevoelens van onzekerheid wel heel normaal zijn hoor. Ik wil intens graag mama worden en ben 2x zwanger geweest wat helaas een miskraam werd. Tijdens de 2x dat ik zwanger was, kwam vreemd genoeg ook snel het gevoel bij me op 'kan ik het wel , straks doe ik het verkeerd'. En soms zelfs 'ik wil het helemaal niet'. Ik vind dat juist heel bizar van mezelf, juist omdat het eigenlijk mijn liefste wens is. Kortom.....ik denk dat iedereen met momenten wel eens angstig of je het wel kan en zal voelen. Het is allemaal heel erg nieuw. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt op wie je kan steunen, bijv. vriendinnen of misschien hulpverlener oid. Zet hem op. Je bent vast enorm sterk.
Angst en twijfel is een veel vooromend verschijnsel tijdens de zwangerschap.... mensen die zeggen dat ze het niet wel eens hebben liegen volgens mij hoor! Ik ben nu voor de tweede keer zwanger... Na een heftige eerste zwangerschap, waarbij ik een angststoornis heb ontwikkeld, een scheiding, ben ik geplanned zwanger van mijn huidige man en ik ben soms doodsbang! Kan ik het wel aan twee kinderen? Ben ik wel goed genoeg? Hoe gaat dat met mijn oudste en het co ouderschap? Hoe gaat mijn relatie zijn na de geboorte? En zo kan ik wel even doorgaan..... Ik ben erg dankbaar dat ik goed kan praten hierover met mijn man, die weet van mijn angststoornis en zorgt ervoor dat ik erover blijf praten.... daarnaast praat ik er ook regelmatig over met mijn vk... Ik werk al 15 jaar in de kinderopvang en toen mijn oudste werd geboren had ik geen idee wat ik nou moest doen! Zo raar vond ik dat terwijl ik op mijn werk alles onder controle heb.... maar weet je? Elke dag groei je! Niet alleen een kindje word geboren, ook een moeder en ja je zult dingen wel eens “fout” doen maar dat doen we allemaal! En een “goed genoeg moeder” is meeeeeeer dan genoeg
Ik denk inderdaad ook dat het erbij hoort, ik voel me ook een beetje verdwaald soms in de 'wondere wereld van het zwanger zijn'.. Maar uiteindelijk lukt het bij iedereen die er zijn best een beetje voor doet, probeer daar aan te denken!
Compleet normaal hoor! Ook ik dacht soms toen ik zwanger was.. wil ik dit wel? Of ik durf eigenlijk helemaal niet. Wat als ik spijt krijg? Waar ben ik aan begonnen? En mijn bevalling was geen pretje, dus ik moest ook echt wel even wennen aan mijn zoontje hoor. Ik zat/zit niet op een roze wolk. Maar ik ben wel ontzettend blij met hem, dat ik zijn moeder mag zijn. (Ik was ook bang om hem te pakken ofzo hoor, maar het gaat eenmaal vanzelf hoor.)
Ik kan t me heeelemaal voorstellen. Ik heb gelukkig een fijne relatie en heel bewust zwanger beide keren maar pffft.. Bij de 1e dacht ik ook, straks vind ik t niet leuk, of kan ik t helemaal niet. Had ik dit wel moeten doen?! En eerlijk... Im was gelijk stapelverliefd. Maar dacht ook echt wel eens Pfft... Wat was t leven hiervoor makkelijk, soms miste ik mn vrijheid de eerste tijd. Dat is nu helemaal over en r gaat meestal vanzelf. En nu bij nr 2...dezelfde twijfels, hoe red ik me ooit met 2 kinderen?! Doe ik mn zoon niet te kort. Hoe ga ik alles regelen.. Straks vind ik deze veel minder leuk maar nu weet ik dat t wel goedkomt, net als bij jou!!
Lieve Lill, ik zeg het je nogmaals het komt echt goed en die twijfels en angst zijn geheel normaal maar zó onterecht Iemand hier zei al zo mooi...er wordt een kind geboren, maar ook een moeder! En weet je...
Ik ben echt zo blij met jullie berichten dit voelt echt een beetje als een 'verboden onderwerp'. Je hoort vooral de mensen die zo blij zijn en zo fijn zwanger zijn. Tenzij ze zware kwalen hebben. Maar alle twijfels enzo, ik hoor dat nooit. Dacht dat het aan mij lag. Heb het ook wel met mn VK besproken uiteraard. Maar t voelt als ondankbaar. Of een slechte moeder.
Die angsten horen er geloof ik bij en ook dat je misschien niet meteen 'hotel de botel' bent op je kleine. Ik lees van meer vrouwen dat de liefde moest groeien de eerste periode en dat als je dat zo ervaart dat dat oke is. Ik denk dat ik ook wat tijd nodig ga hebben als ze er is, maar gun mijzelf dat dan evt ook. Gaan t zien.
Nee zeker niet een slechte moeder door deze gevoelens. Meer hebben het, je mag jezelf tijd geven om te wennen en ik denk dat het verder gewoon 'go with the flow is'. Komt vast goed.
ja, het is inderdaad beetje verboden om te klagen over je zwangerschap, bang te zijn over het moederschap of t allemaal soms even niet zo leuk te vinden. En dat blijft volgens mij zo... Mijn zoon is nu 2, echt een heeeel leuk kind. MAAR SOMS..... GRRRR. Hij kan echt soms een etter zijn, op zijn manier haha. Na 30 keer waarschuwen het lekker nog een keer doen, woest worden omdatie iets niet mag wat hij nooit mag, ineens mij slaan,... Smiddags maar 20 min slapen vervolgens de hele middag stik chagrijnig. Ik vind het soms heerlijk als hij op de opvang is en ik thuis. Of hij lekker een weekendje bij opa en oma is. Maar als ik dat zeg... zelfs tegen mn ouders hoor, alles wordt goed gepraat. Het is ook geen afwijkend gedrag oid hoor van m, het is over t algemeen t HEEL makkelijk kind. Maar soms is t ook dan gewoon zwaar! En als je zwanger bent, is spugen ineens niet zo erg, hoort bekkeninstanbiliteit erbij, mag je niet onzeker zijn, klagen dat je jezelf dik en lelijk vind ( zwanger zijn is mooi. yeah, shure, maar ik shop liever gewoon een maatje S ipv maatje olifant) en moet je echt vooral dankbaar en blij zijn. Nou, niet altijd hoor! Lang leve zwangerschapspagina! Woeehoee. En tegelijkertijd, die baby komt er toch en je zal wel moeten Dus je kan het. " Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik geloof dat ik het wel kan!"
@Ukkie1 ik moest even grinniken om je post je zoontje van 2 herken ik in de tweeling van mn nicht (ook 2) en de dochter van een vriendin. Die doen dat ook allemaal. Kan me voorstellen dat je hem dan wel eens achter het behang wilt plakken.. Ik heb gelukkig weinig lichamelijke klachten tot nu toe. Behalve moe en t idee dak een olifant ben inderdaad xD dus dat maakt het nog onredelijker dat ik klaag, want ik heb een 'makkelijke' zwangerschap. Ben soms gewoon heel verdrietig dat mijn klachten meer psychisch zijn. Ik heb ook een verleden met psychische problemen en krijg hier ook extra hulp bij rondom de zwangerschap en de baby. Ik ben wel ingedekt. Ik heb mezelf laten indekken voor zover mogelijk. Ik wil een goede moeder zijn. Ben gewoon als de dood dat ik dat niet kan.
Heb even je topic gelezen over alleen zwanger zijn. Pittig meis! Hoe is het nu tussen jou en de vader van het kindje? Zolang je dingen vanuit je hart doet, zijn ze niet fout. En een kindje heeft zoooo weinig nodig om gelukkig te zijn. Een goed portie liefde, een berg knuffels en geborgenheid en de borst of een fles. En ook als ze ouder worden niet. Mijn zoontje heeft een topdag als we naar de supermarkt lopen, hij in de bert en ernieauto daar mag zitten ( moet niet eens aan, vindtie eng ) En weer teruglopen. Halverwege even op de schommel. En hij heeft t er de hele dag over! Dat kan jij ook! Je hebt mensen om je heen met kinderen, die kunnen je vast helpen. En weet je, als het niet gelijk lukt dat is er toch niks aan de hand, als je maar aan de bel trekt en hulp zoekt dan? doe je nu toch ook ? Komt echt goed, echt waar!!
Mijn dochter is nu 4. Zo heel af en toe gaat de gedachte door mij heen: is dit het nou? Heb ik niet teveel verwacht toen ik zwanger was? Was dit wel de goede keuze? Om haar daarna aan te kijken en (heel cliché) weer precies te weten waar ik het voor doe. Dat kleine meisje is namelijk het beste wat mij ooit is overkomen. Dus zelfs als je die gedachtes gaat krijgen hoeft dat niet gek of erg te zijn. Verwacht ook niet dat je gelijk intens verliefd bent zodra je je kindje vast hebt. Sommige moeders hebben dat, bij anderen groeit die liefde. Oja en klagen over je zwangerschap is ook best normaal . Mijn eerste zwangerschap vond ik zo vreselijk dat ik zei dat ik het nooit weer zou doen. Dat had ik even goed fout...
Ook die twijfel! Nou die hoort erbij hoor. Nu bij de 2 de heb ik dit ook weer. Ben ik wel ... wat als... kan ik dit wel? Ooooo ja. En de grap is ... je kan het! En nee niemand is perfect! Maar als je alles uit liefde doet is het goed. Heb ik fouten gemaakt? Jazeker... wil ik mijn kind soms buiten in de schuur laten slapen omdat ze me compleet gek maakt. Ja? Heb ik haar toen ze baby was overwogen om haar speen met ducktape vast te plakken? ( bij wijze van spreken he mensen ) Zeker... hou ook vooral in je hoofd dat het echt niet altijd een roze wolk zou zijn en dan je jezelf af en toe afvraagt waar je mee bezig bent. Maaarrrr je krijgt er zoveel voor terug! En als je alles doet omdat je het beste wilt voor je kind is dat altijd goed. Zet hem op... je kan het! O en dat gevoel voor de baby! Ik ben niet zo iemand die al een speciale conectie voelt. Ja er zit een baby in je buik wat heel speciaal is maar ik ken haar niet. Toen mijn dochter was geboren dacht ik ‘ O wat grappig, dit is mijn kind’ Eerst drie kwart jaar dacht ik nog steeds ik kan niet geloven dat ik moeder ben. Bij mij moest de band en de liefde ook echt wel groeien. Al was ik vanaf dag 1 wel echt een leeuwin! Niemand aan mijn kind. Dat had ik wel direct. Maar we moesten elkaar even leren kennen.
Dat laatste herken ik idd heel erg. Ik word ook niet zo maar verliefd. Dat duurt bij mij lang. Dus kan me ook zo slecht voorstellen dat als hij er is ik meteen patsboem gek op hem ben.
Tussen mij en de vader van de baby gaat t heel stroef. Ik worstel erg met: ik wil hem deel van de baby zijn leven laten zijn, maar eigenlijk niet van het mijne. En dat is echt onmogelijk. Ik probeer mezelf opzij te zetten zodat hij 'erbij' kan. Maar ergens diep van binnen wil ik gewoon dat ie opzout Maar goed. Het gaat niet alleen om mij. Hij krijgt dit ook maar gewoon voor zn neus gedrukt en heeft het ermee te doen. Ik heb gewoon het 'geluk' gehad dat het in mij groeide en ik dus de keus kon maken, anders was er helemaal geen baby geweest. Maargoed. Hij heeft gewoon zn leven niet op orde en verwacht nu wel deel te kunnen zijn van de baby's leven. Maar kan niks bijdragen, geen spullen kopen, heeft/wil geen werk en kan de baby niet thuis ontvangen. Met andere woorden, ik word een alleenstaande moeder die af en toe dr kindje moet afstaan aan de vader maar daar verder geen voordeel aan heeft. Sterker nog. De vader zal bij mij thuis moeten komen als ie zn kindje wil zien, dus ik moet mn eigen veilige omgeving ook nog beschikbaar stellen. Mgoed. Ik mag niet oordelen. Mijn leven is ook niet volledig op orde. Het gaat niet om de spullen die je kunt kopen maar de liefde die je kunt geven. En als ik dat voor mezelf kan handhaven geld dat ook voor hem....
En dat is ook niet erg als je dat niet hebt! Hoor heel veel dat mensen dat niet meteen hebben. Voel je daar vooral niet schuldig over als dat zo is. Komt echt wel goed hoor... succes met alles.
Ik denk dat je vooral bang bent voor het onbekende. Ik denk dat de meeste moeders bij een eerste kindje zich tijdens de zwangerschap wel eens hebben afgevraagd of ze wel de goede keuze hebben gemaakt om voor een kindje te gaan (wel of niet gepland). Het is toch een hele verantwoordelijkheid en daarom ook een beetje eng. Andere moeders zullen zeggen het komt vanzelf goed, dat komt het ook wel maar op dit moment is het nog allemaal lucht voor jou want je hebt geen idee waar je in stapt. En dan sta jij er ook nog weliswaar alleen voor dus heel logisch je gevoelens. Blijf erover praten en laat het over je heen komen. Het komt écht goed!