Het meest "recente" onderwerp dat ik vind hierover, dateert van 2007. Zijn er nu momenteel dames aanwezig op het forum die hier ook ervaring mee hebben? Voor mijn bevalling heb ik het niet makkelijk gehad: - verbouwingen van feb 2007 tot mei 2008 - terug gaan inwonen bij mijn ouders op het moment dat ik net zwanger bleek te zijn - stress ivm de aannemers van onze verbouwingen - verhuizen op de laatste moment (14 mei eerste nacht in nieuwe huis, 15mei in ziekenhuis opgenomen, Ian geboren op 19 mei) - Vochtophoping (+26kg) en inleiding op medische indicatie Tijdens de bevalling: - Weeën waren niet sterk genoeg - Kindje wilde niet verder indalen - Kindje in problemen - Uiteindelijk nog keizersnede op allerlaatste moment Na de bevalling: - Baby had opstartproblemen - Moeizaam herstel van keizersnede - Baby 5 dagen op NICU geplaatst - Wanneer baby EINDELIJK op de kamer is, komt schoonfamilie hem "opeisen" nog voor IK hem had kunnen vastnemen - Schoonouders die denken dat ze de ouders zijn van mijn baby (!) - Mijn gezinsleven dat énorm hard lijdt onder het gedrag van mijn schoonouders - Baby die zware reflux blijkt te hebben, een on-rijpe slokdarm en de hele dag huilt... - Ik die amper nog de puf heeft om uit bed te komen - Mijn moeder die elke voormiddag moet langskomen om te kijken dat alles in orde is met "ons" Mijn moeder is bezorgd dat ik al middenin een postnatale depressie terechtgekomen ben, omdat het al zo lang aansleept. Ik huil de hele dag. Ben met niets meer gelukkig. Ik vind mezelf echt een rotmoeder, hoewel ik echt ALLES over heb voor mijn kleintje. Ik cijfer mezelf volledig weg. Ik eet maar 1x per dag (warm 's avonds). Ik weiger hulp te aanvaarden en blijf steevast alles zelf doen. Ik slaap nog 6u per dag, maximum. Ik begin echt over beschermend te worden. Ik weiger (terecht!) bijna alle contact tussen mijn baby en mijn schoonouders. Kijken mag, aankomen niet. Wanneer ze nog maar bellen naar mijn man sla ik al groen-paars-blauw uit... 1 september begin ik met een nieuw contract te werken bij mijn nieuwe werkgever. Een superjob met een superloon. Maar op dit moment ben ik ab-so-luut niet in staat om te gaan werken. Help?!
@ wishfull, nou dat klinkt ook als een scenario om je beroerd van te voelen. Als ik zo eens kijk zijn de meeste dingen "geweest" . Begrijp me niet verkeerd, maar t is pos. want die kun je gaan verwerken! Hoe gaat het nu met je ventje? nog zo;n last van zn reflux? En dan nu nog je schoonouders, wat vindt je mannetje daarvan? Kun je er met hem wel over hebben? Probeer je problemen te elimineren. Je hebt het al heel duidelijk verwoord zo, houd dit lijstje erbij en ga samen met je mannetje kijken hoe je het kunt aanpakken. Puntje voor puntje. Plan lekkere mama dagen in! je hebt nog een hele maand, dat gaat wel lukken! Misschien kun je ook eens langs de huisarts? Of nog een keer met de vlos praten om wat dingen van je af te praten? iig heel veel succes! En voel je geen rotmoeder! Ennuh, je kleintje is het best geholpen met en fitte moeder, dus probeer om goed voor jezelf te gaan zorgen! (en dat is heel makkelijk gezegd....)
@ taliaa De meeste dingen zijn inderdaad allemaal dingen die al achter de rug zijn. Het probleem is dat de zaken met mijn schoonouders steeds weer naar boven komen. Normaal gezien gaan we 's zondags eten bij mijn schoonouders. Maandag, dinsdag, woensdag is alles in orde. Donderdag begin ik mezelf al zorgen te maken over hoe het weer gaat zijn. Vrijdag en zaterdag begin ik al scenario's in mijn hoofd te krijgen hoe ze weer gaan omgaan met Ian en mij straalnegeren. Zondag ben ik gewoon een wrak. Voor mijn schoonouders tel ik ook niet mee hé. Ik was juist goed genoeg om hun kleinzoon op de wereld te zetten, voor de rest is bye-bye zwaai-zwaai met mij hé... Ian heeft nog steeds last van zware reflux. Hij kan ook amper recht van de borst drinken. 90% van de tijd zit ik af te kolven en dan in te dikken. Volgens mijn schoonouders is die reflux ook helemaal genezen hé. Hij geeft niet meer over, dus hij is genezen, volgens hun. Hetgeen ze wel vergeten is dat ik een HELE dag bezig ben met af te kolven, in te dikken en een half uur rechtop houden na het boeren voor ik hem kan neerleggen. Mijn mannetje vindt het erg voor mij. Hij is nu op dit moment onderweg naar zijn schoonouders om alles open en bloot op tafel te gooien, want zo maken ze mee ons gezin kapot. Het wordt eens tijd dat ze mij wat respectvoller gaan behandelen. Als het zo moest verdergaan gaat mijn ganse relatie met K. naar de maan. Nu ja, dan ben ik ook niet meer verplicht om Ian aan hen te laten zien. Misschien toch nog één voordeel van heel de zaak :/ En die lekkere mama-dagen klinken erg verdleidelijk. Het enige probleem is, dat ik Ian dan enkel naar mijn moeder kan doen. En zij draait nu al voor zoveel op! Dat kan ik toch ook niet maken En met de huisarts praten... Pffff... Dat durf ik niet goed. Althans, ik heb er geen zin/puf in. Ik denk niet dat dat het probleem gaat oplossen. En het laatste wat ik wil zijn anti-depressieva. Ach
He wishfull, we kenne elkaar van de meimama's Dit klinkt helemaal niet goed meid, zou het niet een goed idee zijn om een tijdje even geen contact te hebben met je schoonouders, een time-out. je moet nu even zorgen voor jezelf, ook voor Ian. Ik heb zelf ook vergelijkbare problemen gehad met mijn schoonouders. Ze respecteren je grenzen niet. Wij hebben toen gezegd dat als ze dat niet konden ze niet langer welkom waren . We hebben elkaar ook heel lang niet gezien toen, en na 6 maanden, misschien nog wel langer hebben wij een gesprek gehad met het maatschappelijkwerk erbij als bemiddeling, wij hebben toen allebei een brief geschreven met onze problemen en moeilijkheden. Vanaf toen hebben we het contact weer opgebouwd. De eerste tijd gingen we alleen daar heen, want op het moment dat zij onze grenzen niet respecteerden dan konden we weggaan, als ze bij ons waren kregen we ze niet zomaar weg! Toen werd ik voor het eerst zwanger en dat heeft voor ons wonderen gedaan en moet zeggen dat het nu heel goed gaat, we zijn zelf een week met zijn allen op vakantie geweest deze zomer! Geef je grenzen aan, en bouw even wat rust voor je zelf in, ben benieuwd hoe het gegaan is met je man vanmiddag! Heel veel sterkte, liefs Evelien
Hoi, Hier een meimama van 2007. Meid ga alsjeblieft naar de ha om te overleggen wat te doen. Ik heb ook heel lang gedacht alles zelf te kunnen (en vooral willen) doen, maar zie hier....1 jaar later en nu dus wel aan de anti-depressiva omdat het niet beter werd. Onbetaald verlof opgenomen en al, maar kon het toch niet alleen oplossen. Nu met therapie, leer ik genieten van onze zoon en daarnaast weer emoties te durven tonen want op een gegeven moment ga je 'op de automaat' leven. Je loopt zoveel mis als je het allemaal laat gebeuren, die tijd haal je niet meer in!
wisfull dikke knuf! vindt het zo rot voor je maar ik zou ook idd gewoon een tijd met je kindje hoe naar dat ook is voor opa en oma ff een time out inlassen zodra ze gewoon doen wat jij wilt wat ze doen met je kind zeker omdat die reflux heeft zal ik weer langzaamaan contact opbouwen ,zo ga jij eronder door maar ook je gezin als ik je verhaal leest komt 90% van de ellende door je schoonouders dus ga te werk bij het probleem en neem dat onder handen dan zal je je beetje bij beetje wat beter gaan voelen meid want een hele week je opvreten voor een verplichtnummertje bij je schoonouders dat kost teveel negatieve energie dat voelt je kindje ook xxxx ook een mei mama fiona
Meis ga idd naar een dokter, vandaag ben ik geweest en ik heb ook een postnatale depressie en ga aan de anti-depressieva, ik heb geen idee wanneer dit eindigt en wat er nog op me pad gaat komen.
Mama van Nick en Eva veel sterkte met je medicatie. Hou er rekening mee dat je je eerst een stuk slechter gaat voelen hoor! Ik zit nu 7 weken aan de AD en voel me sinds deze week pas weer wat prettiger. Week 3 en 4 zijn erg heftig met bijwerkingen, dus weer voorbereid. Ik heb 24 hulp in huis gehad deze weken omdat ik volledig uitgeput en vol huilbuien was...... Misschien valt hetmee, maar iig sterkte!
Hier iemand die PND heeft gehad. Ik kan je echt aanbevelen om naar je huisarts te gaan! Er gaat een wereld voor je open, al lijkt de drempel nu nog zo hoog! Je ontneemt jezelf zoveel op dit moment, en hoe langer je wacht, des te moelijker zal het zijn/worden. Je bent echt niet perse AD nodig. Ga asjeblieft, voor jezelf en voor jullie mooie Ian. Het is zo'n fijn gevoel om weer helemaal in balans te zijn, geloof me!
Hoi iedereen, Mijn zoontje Levi is nu 3weken oud. Ik had de eerste week last van Baby blues waarbij ik huilbuien had, maar me niet slecht voelde. Ik vond mn kleintje gewoon zo kwetsbaar, was gewoon overemotioneel..Nu de laatste week heb ik ook huilbuien, maar het zijn geen positieve meer: -loop zoo gefrustreerd -ben normaal poetsfreak maar nu blijft alles liggen, geen zin -eet niet of bijna niks -zit mn vent constant aan zn kop te zeuren over vanalles en nog wat -voel me zoo alleen en onbegrepen -wil geen gezelschap, enkel mn vent en zoon -ben heel moe maar vertik het om te slapen (al sinds na bevalling) -kijk hoe laat t is en 1min erna weet ik het alweer niet meer (vergeet erg snel) -wil naar buiten dingen doen maar tergelijkertijd ook weer niet..pfff -..waarschijnlijk nog klachten die ik nu 'vergeten ben' Ik vraag me nu af of dit echt een postnatale depressie is, of het tijdelijk is door de hormonen, of nog nasleep van Baby blues? Ik hoop echt dat dit vanzelf overgaat en ga me binnekort s herpakken denk ik. Verder ga ik het zeker vertikken om direct medicatie te nemen want ik heb echt nog veel hoop dat dit overgaat, het is tenslotte nog maar 1week dat ik mij zo voel he..(bedoel dit niet slecht voor de dames die wél medicatie nemen hoor ). Ik heb ook veel ruzie met mn vriend, die een eigen zaak in de horeca heeft, dat 6op7 open is van smorgens tot snachts en die dus weinig tijd voor me heeft, daardoor ben ik veel alleen en kan daar erg moeilijk mee om. Doordat ik eerder last had van paniekaanvallen, ben ik het niet gewoon om alleen naar de winkel te gaan en zo..wat me nog meer geisoleerd doet voelen. En met mn zoon alleen de deur uitgaan durf ik zeker niet uit schrik dat er iets slechts zou gebeuren. Mijn vader heeft me in de steek gelaten voor een vrouw die niet wil dat hij mij komt bezoeken, dus heeft Levi zijn opa na 3weken nog niet gezien en met mijn moeder heb ik ruzie sinds 2maand (die wenste mn zoon slechte dingen toe) dus met haar is er ook geen contact meer..Pff een mens zou van minder depri worden zeker? Och ja, ik heb niet snel medelijden met mezelf, maar voel me zo verward en weet niet meer waar ik het heb, geen controle over niks, terwijl de alledaagse taken veel minder zwaar zouden moeten zijn dan toen ik in ploegen op fabriek moest werken en een huishouden (zonder kids) moest runnen..Langs de ene kant verwijt ik mn vriend vanalles en nog wat en 10min erna heb ik medelijden met hem omdat ik zo doe en hij hard zijn best doet voor alles.. Ik wens alle mama s die dit ook ondervinden veel sterkte toe alvast want dit is echt shockerend he, je verwacht dit niet als je uitkijkt naar je eigen klein beebje.. Groetjes, Jessica
Ik ga helemaal met Fiona mee... zo gaat niet alleen je relatie kapot, maar jijzelf ook. Het zal voor je man écht niet makkelijk zijn als jij zegt dat je je schoonouders een tijdje niet wilt zien of spreken, maar dat lijkt me alsnog een betere oplossing dan dit. Dit gaat van kwaad tot erger worden en dat kan niet de bedoeling zijn! Wees eerlijk naar je man toe, zorg dat het grootste deel van je probleem weggenomen wordt en ga dan in alle rust eens naar jezelf en je relatie kijken probeer de positieve dingen te zien. Verder heb ik gelezen dat je vitamine b6 nodig hebt bij een PND. Dus een volledig vitamine B "complex" moet je hebben met veel vitamine B6, zoek maar even op google. Sterkte meid!
@ sharpeizoe: Kan me er best in vinden, ik zou er niet tegen kunnen als mijn man zoveel weg was. Ik kamp ook met paniekaanvallen en heb mijn man en mijn ouders echt nodig om te kunnen funcitoneren. Mijn man is gelukkig maar 9 uurtjes van huis per dag en is maar 1 avondje in de week 2 uurtjes weg. De rest van de tijd is hij thuis en neemt hij een deel van de zorgen op zich (niet het huishouden, maar dat hindert niet, en als ik het vraag helpt hij wel). Ook mijn ouders staan elk moment klaar om voor ons in de bres te springen. Ik weet zeker dat als ik die beide niet had gehad ik net zover zou zijn als jij nu... het is absoluut niet simpel allemaal en laat je dat ook niet aanpraten!
En inderdaad, je zou van minder depri worden! Alleen dat je vader zich iets laat verbieden door een vrouw die niets met jullie te maken heeft vind ik BELACHELIJK!
Hai WishfulDreaming, Allereerst heel knap dat je toch je verhaal hier helemaal komt doen. Het kwijt kunnen is de eerste stap. Ik heb zelf ook een PPD en heb ook veel aan dit forum gehad. De moeilijkste stap is naar de huisarts gaan, maar ik wil je echt zeggen: ga echt! En neem je vriend mee. Ik heb mijn man ook meegenomen en hij is de enige die tot nog toe weet wat ik nodig heb als ik een terugval krijg. Hij kan je steunen! Want het is zwaar, loodzwaar waar je in zit. Er ligt nogal wat druk op je doordat je 1 sept met je baan begint. Ik zit namelijk al vrij lang in de ziektewet door mijn PPD (bijna 2 jaar), maar bij mij was het pas na 3/4 jaar na de bevalling ontdenkt. Daarom zou ik echt zeggen: zoek hulp, want dit lukt je echt niet alleen. Ik herken je verhaal en ook het negatieve beeld wat je van alles hebt. Je denkt dat de zon nooit meer gaat schijnen, maar echt, het gaat je lukken, maar het heeft tijd nodig. De tips die ik je kan geven zijn: Ga dingen en mensen uit de weg (zoveel mogelijk als dat kan), waar je een naar gevoel van krijgt. Blijf over je gevoel praten met enkele mensen die je volledig kunt vertrouwen (je vriend, de huisarts, een psycholoog) Hou een dagboekje bij; schrijf elke dag in een zwart schriftje de negatieve dingen van die dag op en in een vrolijk schriftje de positieve dingen. Na een tijdje zul je zien dat je in je positieve schriftje steeds meer zult schrijven. Neem voldoende rust (laat je vriend zoveel mogelijk van je overnemen, laat iemand thuis komen helpen, bv in de huishouding). Doe dingen waar je energie van krijgt. Waarschijnlijk kun je die nu nog niet bedenken, maar het gaat komen, beslist! (leuke sport, naar de sauna etc.) Heb geen schuldgevoelens! Je kunt hier niks aan doen. Ook al praten mensen je soms schuldgevoelens aan, ze snappen echt (ECHT!) niet waar je in zit en hoe je je voelt. Ik hoop dat je er wat aan hebt. In elk geval wens ik je heel erg veel sterkte met alles. Enne... ik slik nu bijna een jaar AD (Zoloft), maar zonder die medicijnen had ik me niet nu zo'n stuk beter gevoeld. Ik kan nu weer regelmatig genieten en kan meer aan, dat had ik nooit gedacht! Ook heb ik 11 maanden borstvoeding gegeven ondanks de AD. Ik hield hierbij rekening met het tijdstip van slikken. Ik heb eerst alleen gesprekken gehad met de psycholoog maar dit hielp nauwelijks. Dus denk er goed over na, samen met de mensen die je gaan helpen. Succes! Groetjes, Emma
@onsukkie: tja, het is niet makkelijk met PA he, ik moet wel zeggen dat ik er gedurende gans de zwangerschap geen gehad heb, denk door hormonen of zo? Verder hoop ik dat ze ook wegblijven, maar eens je dit gehad hebt, blijf je wel op je hoede denk ik. Ik ken een vrouw waarbij de aanvallen beterden door haar kindje te krijgen, maar ik weet het niet hoor, het is toch een extra verantwoordelijkheid he, daardoor durf ik nog niet echt met mn zoontje alleen buiten, ik heb het er alleen al moeilijk genoeg mee..De aanvallen zijn momenteel weg, maar ik mag al trots zijn op mezelf als ik alleen om te hoek, te voet, om een brood ga. Dat maakt natuurlijk allemaal dat het voor mn partner soms ook niet makkelijk is he. Vandaag ging het allemaal veel beter, echt. Hoop dat het morgen ook zo is, maar ben dus ook op mn hoede voor de depressieve stemmingen. Waarschijnlijk voel ik me beter omdat ik schrok gisteren van de reactie van mn vriend die toegaf dat een naderende depressie wel eens de oorzaak van mn gedrag kon zijn want we hadden terug ruzie door de verlatingsangst van mij. Hij reageerde heel liefdevol wat mij blijkbaar heel deugd gedaan heeft. Groetjes, Jessica
Hoihoi, Ik wil nog eventjes reageren, want je krijgt 2 jaar doorbetaald door het UWV (ipv 6 mnd). Daarna moet je een WIA uitkering aanvragen. Moet ik me binnenkort over buigen. Maar wat ik dus wil zeggen: je "mag" dus 2 jaar ziek zijn, met volledig doorbetaald salaris. In die tijd lukt het meestal echt wel om te herstellen. Maar schrik nu niet van die 2 jaar, zo ver hoeft het niet te lopen. Maar ik hoop dat de druk die voor jou gevoel iedereen je oplegt, zo wat minder wordt. Veel sterkte, Emma