hebben jullie dat ook dat je al zo veel houd van je kindje dat nu nog in je buik zit ik ging net bij me man kijken die was druk aan het klussen in de babykamer krijg ik een stroomschok omdat de lichtschakelaar nog niet aangesloten is en de draadjes hingen er uit de schok viel gelukkig mee maar was zo geschrokken en moest zo erg huilen ben zo bang dat me kleintje wat gebeurd houd nu al zoveel van hem liefs suzanne
Op de dag dat ik achter kwam dat ik zwanger was, hield ik al veel van me kleine ukkie.. Ook stroomschok gehad van 220 V maar er is gelukkig niets gebeurd met de kleine. Dus bij jou zal dat ook niet gebeuren! maar houden van hun ongeboren baby heeft iedereen
zo dat was zeker wel schrikken gelukkig was er niet ja weet dat iedereen dat wel heeft maar op zo moment voel je dat gevoel extra sterk!!
Ik houd ook al zo ontzettend veel van ons ukje. Als hij schopjes geeft ben ik helemaal verliefd en dan ben ik echt te nieuwsgierig naar het mannetje dat die schopjes geeft!
Ik zit elke keer hier te huilen als er ook maar iets kan zijn wat niet goed is voor onze kleine uk. Het maakt me echt geen bal uit hoe ik me zelf voel, als ons kindje het maar goed doet! Ik vind het gevoel voor dat kleintje in mijn buik echt overweldigend. Helemaal als ik haar voel bewegen ben ik verkocht
Ja schrikken was het zeker maar uiteindelijk ook alles goedgekomen. Dus met jouw kleintje ook Die merkt er niks van (denk ik)
ik ben misschien nog niet zolang zwanger maar ik kan je zeggen ik hou echt ontzettend veel van ons ukkie!!! al die kwaaltjes vindt eigenlijk heerlijk....zo weet ik dat ons ukkie het goed doet haha!! enne net een filmpje gezien van hoe ukkie deze week eruit ziet....ik begond gewoon te huilen zo mooi!!!! liefs
Nee dat had ik niet, vond het wel erg fijn om zwanger te zijn en schopjes te voelen enzo. Dat vertederde mij wel. Maar het houden van is echt gekomen toen ze geboren werd. En dan ongeveer 2 weken na de geboorte denk ik....de eerste 2 weken vond ik echt crisis. Had het gevoel zoveel te moeten, badje, flesje, schone luier, baby die continue huilde. Hou nu echt ontzettend veel van mijn dochter hoor....maar moet bekennen dat ik de eerste dagen wel eens heb gedacht, waar ben ik aan begonnen. Helaas hoor je dit niet vaak, en is het bijna een taboe om zo te denken.
Ik dacht net zo hoor Ook toen ze nog in buik had kon ik er gewoon nog geen voorstelling van maken dat het ook echt een mensje was. Je voelt natuurlijk wel alles enzo, maar echt tastbaar is het nog niet.
Nee, zoals al eerder gezegd is het echte houden van gekomen en gegroeid na de geboorte. Het werd met de dag intenser en nog steeds groeit mijn liefde voor mijn zoontje. Dat gevoel wat ik nu ervaar, kon ik me absoluut nog niet voorstellen tijdens de zwangerschap. Wel had ik een soort oer-moedergevoel naar hem toe. Ik wilde inderdaad niet dat iets hem zou overkomen, genoot van de schopjes, etc. Maar dat gevoel was wel anders.
Bij de eerste had ik het minder als nu. Toen kwam dat gevoel ook pas een poosje na de bevalling. Tuurlijk hield ik gelijk van hem, maar de eerste weken zijn erg vermoeiend, en soms won de (waar ben ik aan begonnen- gedachten) maar nu ik zwanger ben van de 2de weet ik dat het straks wel los loopt, en geniet ik nu veel meer van het schoppende mannetje in mijn buik!
Ik ben echt waar super blij dat ik zwanger ben. En vind het ook heel gaaf als mijn buik heen en weer golft. Maar of ik nu al zo intent houd van mijn baby???? Ik weet het niet, ik weet nog niet eens wat het wordt en moet er niet aan denken dat er iets fout gaat. Maar zit meer op het punt, laat eerst die baby maar eens zien...ben gewoon heel nieuwsgierig naar die kleine frummel in mijn buik. Maar kan me er nog maar heel weinig bij voorstellen enzo....
Denk wel dat het kan, ik zou er niet aan moeten denken dat ik morgenochtend wakker wordt en ik heb de afgelopen 30 weken gedroomd. Dit kindje is onderdeel van mij, van ons, ze is gewoon al onderdeel van ons gezin, alleen ze is er nog niet. En ik had nooit gedacht dat het kon hoor.. houden van iemand die je nog niet hebt ontmoet.. maar het is een soort liefde voor je kind wat er langzaam insluipt. Raar gevoel.. maar denk wel dat er vrouwen zijn die me begrijpen
Ik vond zwanger zijn ver-schrik-ke-lijk... Ik was altijd ziek, de eerste maanden continu kotsmisselijk, dag en nacht. Ik lag alleen maar op bed. Er was toen helemaal geen gevoel voor mijn kindje, ik hoopte zelfs dat het mis zou gaan, kon niet meer, balanceerde op de rand van een depressie... het was vreselijk Ik vind het heel erg als ik daar aan terug denk, doet me zoveel pijn. Echo's deden me vrijwel niets. Terwijl ik toch heel graag een kindje wilde, tijdens de zwangerschap was dat gevoel er niet. Ik wist verstandelijk wel dat het zo was en daaraan denken heeft me er doorheen gesleept. Na de geboorte heeft het houden van ook moeten groeien. Ik vond haar wel direct lief, maar dat moedergevoel? Nee, had ik niet zo. Maar langzaamaan is het gegroeid en nu... pfff ik hou echt zooooooveel van haar, soms moet ik er gewoon van huilen. Ze is het allerbelangrijkste voor me, ik zal altijd onvoorwaardelijk van haar blijven houden. Als ik nu terugkijk op de zwangerschap vind ik het zo jammer dat het zo heeft moeten zijn. Dat ik nergens echt van heb kunnen genieten en zo weinig gevoel had. Alles werd overschaduwd. Ik zou het zo graag nog een keer willen meemaken, maar dan met een constant gevoel van liefde voor het groeiende wonder in mijn buik. Maar ik durf het voorlopig écht nog niet aan...
Toch is het houden van je ongeboren kindje heel anders dan als je kindje er eenmaal is. Het echt houden van is gekomen toen hij was geboren, vergeet niet dat je je kindje echt moet leren kennen als hij of zij is geboren. Hij of zij leeft wel 9 maanden in je buik en dat voelt zo vertrouwd en moest er ook niet aan denken dat ik hem kwijt zou raken. Niet echt goed uit te leggen maar als je kindje er eenmaal is weet je pas wat echt houden van is, dat is zo intens en dat beleef je niet tijdens je zwangerschap. Dat is toch een andere houden van....
Ja ik hou ook al vanaf het eerste moment toen 'het' nog een boontje was zo zielsveel van onze kleine! En dat is alleen maar gegroeid nu we op 18 weken zitten!! Ook ik ben snel bezorgd of ik niet met een hormonen-woede-uitbartsing of griepje ons kindje 'iets' aandoe. Bij het minste of geringste denk ik al: o jee! Ik ben nu gestresst, dat is niet goed! Denk dat dat logisch is...het is een hele verantwoordelijkheid zo'n nieuw leven in je buik en jij alleen kan ervoor zorgen dat het krijgt wat het nodig heeft...maar ik weet ook dat een kindje veel kan hebben...