Sorry maar ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt... Ik heb 2 miskramen gehad, bij beide moest ik erachter komen via echo. Ik dacht dat ik ze allebei goed had verwerkt en die boekjes had gesloten. Twee jaar geleden vertelde mijn schoonzusje dat ze een miskraam had gehad, 'k wist niet eens dat ze bezig was weer zwanger te raken. Maakt niet uit maar ik was helemaal van de kaart (terwijl ik al wel een dochter heb!). Dat schoonzusje verhaal heb ik (redelijk) snel naast mij neer kunnen leggen. Vanmiddag stond mijn buurmeisje aan de deur. Haar man komt zondag thuis (is 3 weken voor zaken in het buitenland geweest) en ze heeft vandaag gehoord dat ze een miskraam gaat verwachten. Ze is 9 weken zwanger. Ik stond zowat te janken! Wat heb ik niet goed gedaan? Is mijn miskraamverhaal nog niet klaar of zo? Zijn mijn boekjes nog niet gesloten? En waarom krijg ik dat niet gewoon voor elkaar? Ik heb een gezond kindje en zelfs nog een tweede op komst. Kan ik dan niet gewoon die miskramen achter me laten? Wat is er toch met mij aan de hand? Ik snap 't echt niet...
Brussie, meid... Ik heb 6 miskramen achter de rug. De eerste dateert van alweer 9 jaar geleden, dat was een doodgeboorte van een meisje op 24.3 weken, haar hartje was helemaal niet in orde, ze is in m'n buik gestorven en ze hebben de bevalling ingeleid. De tweede was MK op 8.1 weken. De derde op 11.4 weken. Dan is m'n oudste zoon (6) geboren. De vierde was het tweelingbroertje/zusje van m'n jongste zoon (4) op 7.3 weken. De vijfde op 9.1 weken. En de zesde was 2 maand voor deze zwangerschap op 11.2 weken. Ik ben nog over geen enkele heen geraakt, en weet niet of dit me ooit nog lukt. Wel heb ik ze een plaatsje kunnen geven en dat scheelt wel. Ik heb 2 gezonde zonen en met deze zwangerschap is gelukkig alles positief wat de beeb aangaat. Volgens mij maakt het niet uit of je al één of meerdere kids hebt, verdriet is en blijft verdriet en dat kan een kind niet wegnemen. Er is helemaal niets mis met je! Sterkte meis! Niet elke vrouw verwerkt dit op dezelfde manier. En ik schaam me helemaal niet dat ik nog zo verdrietig ben om m'n vlindertjes. Ze zullen altijd een deel van m'n leven blijven.
Tja lieve Brussie, ook ik denk dat het heel normaal is dat je nog steeds verdriet hebt om je miskramen. Van te voren kun je je niet bedenken dat een miskraam zo'n impact op je leven heeft. Het doet me denken aan een vrouw, een schrijfster die ik op tv zag. Zij had zo'n 15 a 20 jaar geleden een paar miskramen gehad, en inmiddels 2 gezonde kinderen (pubers) en ook zij keek terug op de donkerste periode in haar leven. Na al die jaren zelfs had ze het er nog moeilijk mee, kun je nagaan! Wees niet te streng voor jezelf en stel niet te hoge eisen. Wat maakt het uit dat je het je nog steeds aangrijpt. (je hebt natuurlijk ook nog last van het hcg, hihi). Huil gewoon als je daar behoefte aan hebt en als je je verhaal kwijt wilt, dan kun je gewoon bij ons terecht. Nou meid, ik wens jou een heel lief en mooi wondertjes straks toe! (en bovenal helemaal gezond) Liefs, Marla P.s. Jij hebt ook veel meegemaakt, zeg, Platliggertje! Jij ook heel veel sterkte!
Als ik het voor mezelf naga (en hier is het nog behoorlijk "vers"allemaal), zal dat inderdaad best wel eens een poos kunnen gaan duren voordat je het allemaal "verwerkt" hebt. ALS je zoiets al ooit helemaal kunt verwerken... Ik denk dat het toch altijd een beetje aanwezig zal zijn; soms wat meer op de achtergrond, en soms duikt het ineens weer op; door het verhaal van een ander, door een film, een liedje, bepaalde datums... Ergens is dat ook logisch denk ik, want voor mijn gevoel was dit gewoon mijn eerste kindje, al is het vruchtje met een week of 6 gestorven... Dit is niet iets waar ik zomaar overheen kan en wil stappen, het is een deel van mijn leven. Ik zou het zeker niet proberen weg te stoppen; gewoon lekker laten gaan als je voelt dat dat nodig is. Het is niet niks wat we meemaken hoor!
Ik ben het er mee eens dat ik verdriet mag hebben maar niet iedereen denkt daar zo over... Het is natuurlijk voor mij al een hele tijd geleden, heb een gezonde dochter rond lopen en er is een tweede onderweg dus wat zeur ik nou? Dat soort opmerkingen krijg ik dus over mij heen. Voor mijn gevoel zit ik er dus in mijn eentje mee, kan het moeilijk delen met anderen want het verdriet moest maar eens over zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel blij ben dat ik mijn verhaal hier nog wel kwijt kan en dat ik hier niet veroordeeld wordt! Bedankt dames!
@brussie: dat je omgeving zo reageert zegt meer over die mensen dan over jou vind ik ! Zelf was ik "maar" 5 weekjes zwanger toen het mis ging. Moet heel eerlijk zeggen dat ik er nog regelmatig verdrietig over ben, terwijl ik nu ook zwanger ben. Ik weet niet of het ooit over gaat en of het ooit over zou "moeten" gaan.
Er zijn veel mensen die van mening zijn dat 'een kind' pas 'een kind' is als het voetjes en handjes heeft (uit mijn hoofd pas na 13 weken), en dan zijn er ook nog mensen die vinden dat je pas kan spreken over 'een kind' als het kind geboren is! Voor mij is dat al bij de bevruchting! Mijn "depri"-tijd zit er gelukkig weer (even op).. 'k Ben zo blij dat ik hier toch nog kan komen om mijn verhaal (eventueel) te doen! Doet mij in ieder geval goed. Ik kom bij dit onderwerp regelmatig, lees regelmatig mee. Ik reageer niet altijd maar dat betekent niet dat ik niet met jullie meeleef en aan jullie allemaal denk! Ik ben niet weg! Bedankt voor 'het luisterend oor'! Liefs Brussie
@Brussie: mischien dat dit gedicht bij je past ? Ik vind het in elk geval heel mooi. Nooit voldragen Zijn rupsjes geen beestjes wanneer ze niet tot vlinder mogen ontpoppen En zijn roosjes geen bloemen meer wanneer ze blijven in de knoppen Is een herfstblad geen blad meer wanneer het valt van de boom En is liefde niet oprecht wanneer het niet kan worden getoond Is het ijs er nooit geweest Alleen omdat het smelt En is een mooi verhaal niet mooi meer wanneer het nooit kan worden verteld is een kaars geen kaars meer wanneer het lichtje is gedoofd En is een leugen geen leugen alleen omdat je er in hebt geloofd Vragen die niet zijn gesteld zijn dat dan geen vragen En mijn kind.....is hij geen kind Alleen omdat ik hem niet mocht voldragen Heb ik van hier: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=20413
Mijn schoonmoeder is 61 jaar , de tranen staan haar nog in dr ogen als zij over haar miskramen praat. Er is niks mis met jou... Het is vooral wanneer je ziet in je omgeving dat er weer iemand hetzelfde moet meemaken en je gunt het niemand. Je leefd op dat moment helemaal mee omdat je precies weet wat zij voelt...Mijn schoonmoeder ook toen ik mijn mk had zij wist echt wat ik voelde... Je kunt een goede steun zijn voor je buurmeisje jij bent dan iemand die haar echt begrijpen kan.
Ik hoop dan maar dat ik haar kan steunen! Ik heb al wel het gevoel dat ik dat heb gedaan.. Je zegt als 'ervaren vrouw' niet de dingen die zij juist niet wil horen. Ik heb alleen maar geluisterd en een paar vragen gesteld over haar herstel. Meer kan ik voor mijn gevoel ook niet doen! Over oma's gesproken: de mijne heeft er ook een gehad (oma is 78) en ze ook zij heeft er blijkbaar nog wel eens moeite mee. Vroeger gingen ze er heel anders mee om. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik nu leef!