Ik ben benieuwd of er hier meer meiden zijn met een sociale fobie en die zwanger willen worden? Ik heb namelijk een sociale fobie ontwikkelt na een heftige periode tussen mijn 15e en 20e jaar (ben nu 26) en ben daarvoor nu al 2 jaar in behandeling bij de psycholoog en slik ook medicatie om mijn angstklachten te beperken. Het gaat over het algemeen genomen nu wel al een stuk beter en zijn we bezig voor een kleintje. Of we waren in ieder geval bezig. Ik heb namelijk een miskraam gehad en daarna ben ik weer in een mindere periode terecht gekomen en nu moet dit toch eerst wel weer goed in orde zijn voor we actief doorgaan hoe moeilijk dit ook voor me is. Ben dus benieuwd of meer meiden deze fobie hebben en ook zwanger willen worden zodat we gezellig kunnen kletsen en elkaar kunnen steunen als dit nodig is.
Hoi Karlijntje, ik heb zelf geen last van een sociale fobie, maar wel ben ik iemand die sociale en grote gebeurtenis liever mijdt, ik functioneer niet in groep laten we het zo zeggen, en bij vergaderingen of groepsgebeuren waarbij me een vraag wordt gesteld, klap ik helemaal dicht. Ik zonder me vaak af, omdat de druk van buiten me soms teveel wordt. Ondanks dat ik niet zeer sociaal vaardig ben, heeft dit me niet weerhouden om kinderen te willen, integendeel, een kind hebben heeft me een pak minder zelfzeker gemaakt. Veel succes met zwanger worden!
Lieve Karlijn, Ik ben een persoon die al 10 jaar last heeft van extreem erge sociale fobie, ook ik loop bij een behandelaar. Zolang je geen medicijnen krijgt zal je zwangerschap gewoon goed verlopen hoor. Ik begrijp dat het erg zwaar zal worden je kinde moet je straks immers overal heen brengen en ook wil het aandacht op de momenten dat je weer gek word van de angst. Persoonlijk denk ik, dat als je een kind dat het zo mooi is, dat je zelfs je angsten af en toe vergeet, zijn/haar mooie oogjes en lieve wangetjes die lijden je helemaal af. Ik heb ook jaren gedacht dat ik zelfs misschien nooit kinderen zou willen omdat die sociale fobie echt niet beter word met de tijd(uit ervaring). Maar toen opeens ontmoette ik mijn man die begon zo ontzettend leuk te praten over kinderen en hij vertelde mij over zijn kinderwens. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Toen hebben we het erover gehad dat kinderen toch eigenlijk wel leuk zijn en hij me de volle 100% steunt. Toen zijn we begonnen en ronde 2 was het raak na de pil. Heb je broers of zussen? dan weet je vast wel hoe intens je band is, tenminste als je je band vergelijkt met zomaar iemand die je niet kent. Dat zal bij jouw kindje ook zo zijn, waarschijnlijk nog veel meer omdat je kind namelijk ook de helft is van je partner, en je bent verliefd en houd van je partner. Dus je zult automatisch een soort van verliefd zijn op je kind, maar dan op een moederlijke manier natuurlijk!. Je knuffelt en kust je partner waarschijnlijk graag, en omdat je kindje 50% DNA van je partner heeft zul je dat automatisch ook bij je kind hebben. Ik weet persoonlijk dat omgaan met kinderen voor mij ook altijd moeilijk was door mijn fobie, ook angst dat ik het verkeerd deed of niet lief genoeg was. Het is namelijk een angst om het verkeerd te doen. Maar je eigen kind is een deel van jezelf en je partner en daardoor zal deze angst volledig verdwijnen bij je eigen kind, omdat je zoveel van je kind houd. Ik weet niet of je dit hebt maar als je dit hebt hoop ik dat mijn stukje je zal helpen! Veel liefs en sterkte, Bente