Allereerst...wat een verschrikkelijk nieuws. Wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb 2 missed abortions het afgelopen jaar gehad rond de 10 weken. De laatste keer heb ik misoprostol gebruikt. Dit heb ik rond middernacht ingebracht. De hele nacht opgezeten met veel bloedverlies en stolsels(wat een afschuwelijk gevoel is dat als je die verliest) de buikpijn vond ik te doen, had wel aleve genomen. Die dag erna kon ik nog niet eens lopen of het liep er al uit. Naar het ziekenhuis geweest en daar lag alles opgestapeld voor de baarmoedermond en het vruchtje ook. Die hebben ze verwijderd met een tang(niet pijnlijk) daarna dachten ze dat alles weg was maar toch nog placentaweefsel. Nogmaals misoprostol deed helemaal niks meer. Week later gecurreteerd onder plaatselijke verdoving. Iets wat ik niemand zou aanraden. Ik vond het heel erg pijnlijk. Ik ben er net achtergekomen dat ik weer zwanger ben. Heel erg spannend en nog afwachten of dit wel goed gaat. Er komt echt weer licht aan de horizon al lijkt het nu niet zo...
Nou blaasontsteking heb ik gelukkig niet. De verloskundige zei idd dat het bij iedereen anders is. Die buikpijn was wel te verklaren. Ja ik las idd ook dat je vruchtbaarder bent. Maar zwanger worden kan toch pas weer als het hcg uit je lichaam is? Ik durf hier niet zo goed op te hopen... waarom zou het na 5 jaar nu wel ineens spontaan lukken? Maar ja, wie niet waagt, wie niet wint. Proberen gaan we toch wel. Verdrietig ben ik wel. Regelmatig overstuur ook. Schijnbaar moet het er dan op die manier uit. Maar zou blij zijn als het verdriet wat minder wordt. Is jouw verdriet al een stuk minder?
Heel goed dat je gebeld hebt! Hopelijk heb je wat aan de hulp. Ik heb 1 gesprek gehad, maar ze vind dat ik even moet wachten omdat ze mijn verdriet voor nu nog "normaal" vindt. Ik moest het maar gasn voelen...
Ongelofelijk, dat anderen gaan bepalen hoe jij je voelt en wanneer t erg genoeg is. Je hebt ook coaches die hierin gespecialiseerd zijn, misschien vind je daar meer erkenning dan bij de huisarts.
Opzich is het misschien niet verkeerd om eerst te voelen... wie weet wordt het beter. Alhoewel mijn man denkt dat ik gesprekken nodig heb. Hij maakt zich zorgen. Brn benieiud hor het gesprek voor jou is vrijdag.
Thanks. Mijn man had al iemand gevonden. Misschien gaan we die persoon bellen. Maar ik hoop dat mijn verdriet langzaam minder word en dit eventueel niet nodig is.
Probleem bij mij is dat ik m'n verdriet heel bewust voel, maar ik kan me niet inhouden bij familie en daar hebben zij last van, waardoor ik niet meer naar familiedingen kan (Sinterklaas e.d.).. Ik moet proberen m'n huilen in te houden waar m'n familie bij is. Dat lukt me nu niet zo goed (ik ga júist huilen als ik bij hen ben...). Afspraak was afgelopen vrijdag, ik moet een praktijk kiezen en dan ga ik de huisarts terugbellen zodat hij de verwijzing in orde kan maken.
Maar je moet toch juist kunnen huilen bij familie en vrienden? Ik voel me ook zo, maar ik kan en mag dat gewoon doen bij mij familie en vrienden. Vind het naar om te horen dat jij dat niet kan. Heb je al een idee naar welke praktijk je wilt gaan? Wel fijn dat ze je daar goed helpen. En hopelijk heb je straks een goeie plek, waar je wel met je verdriet heen kan.
Ik heb wel een idee waar ik naartoe wil. En ja, dat ik bij m'n familie niet kan huilen is vanwege de kinderen. Ik heb 7 nichtjes tussen de 0 en 10 jaar. M'n familie wil niet dat zij mijn verdriet zien. Dat snap ik, maar het doet ook veel pijn, en ik mis alle leuke dingen. Ze willen dat ik speciaal 's avonds met hen afspreek zonder kinderen, zodat ik dan mijn verdriet kan laten zien, maar dat betekent niet dat ik dan ineens niet meer verdrietig word als ik m'n nichtjes zie... Dus tja.
Ah ja dat is wel heel lastig. Ergens snap ik dat ook, maar kinderen mogen af en toe best wel verdriet zien vind ik. Maar ja, ik ben geen moeder... En ik snap heel dat je verdrietig word als je je nichtjes ziet. Ik vind het ook lastig om mijn nichtje te zien. Ik hoop echt voor je dat de gesprekken snel kunnen beginnen en hopelijk word het dan iets makkelijker voor je
Dankje. Ik vind ook dat ze het mogen zien, sterker nog, de laatste keer had alleen de oudste iets door... Maar dat zijn ze dus niet met me eens. 't Is zwaar.. Hopelijk helpen de gesprekken idd. ❤️
Maakt niet uit. We kunnen hier beide onze verhalen kwijt. Met mij gaat het ook niet zo lekker. Voelt zo klote dat ik na 5 jaar eindelijk een positieve test in handen had en het dan zo moet lopen. We zitten in onze laatste behandeling en ben zo bang dat dit het enige is wat ik ooit ga meemaken. Dat ik nooit meer een zwangerschap mag meemaken en ook nooit moeder word Ik had dan liever niet geweten dat ik toch zwanger kon worden met icsi... Maar dat gevoel herken jij vast ook wel...